Welke film heb je het laatst gezien en wat vond je etc etc. deel 17

[Silent Enigma]

paradise now,

tja, briljant.

[Redhair]

Big Fish. Ja, mooi. Tim Burton <3
The terminal. Vermakelijk.

[WishfulDreaming]

eurotrip

omfg. wel grappig af en toe

Charlie and the chocolate factory

geweldig

Crash in de sneak... Een absolute aanrader.

Mark Almighty schreef op 23-10-2005 @ 23:44 :
Back to the Future- Part III

Voor de 8876202ste keer. Het blíjft een heel vermakelijke, originele, grappige film. Niet zo doordacht als de eerste twee delen, maar nog steeds erg goed.

Ik ben nog steeds gek op alle 3 de delen. Hoevaak ik ze ook heb gezien.

The Rock

Mooie achtergrond muziek, maar een erg macho achtige film... 1ste keer wel aardig. Maar daar blijft het bij.

[Metal]

Mark Almighty schreef op 23-10-2005 @ 23:44 :
Back to the Future- Part III

Voor de 8876202ste keer. Het blíjft een heel vermakelijke, originele, grappige film. Niet zo doordacht als de eerste twee delen, maar nog steeds erg goed.

[first eror]

She Hate Me - dansje en nog een dansje
Garden State - dansje zonder muziek
Palindromes - dansje, maar wel een beetje ingetogen
Blade: Trinity - dansje, want ik was toch al zo lekker aan het dansen

[Hyperspeed]

C'est arrivé près de chez vous



Film over een moordenaar in franssprekend België die ermee akkoord gaat dat een filmploeg met hem meegaat terwijl hij zijn moorden gaat plegen. Totaal in documentaire stijl gefilmd en daarom schikbarend bizar om te zien. Verschillende scenes zullen voor velen misschien te hard zijn, en zeker omdat ze op een enorm zakelijke manier gefilmd is. Ondanks alles, ontzettend goed geacteerd, je begint je af te vragen of het wel een film is, nadat je het bekeken hebt. Ik zou niet zeggen een aanrader, ik ben bang dat de stijl, de sfeer en de taal voor veel mensen een barriére zullen zijn. Maar sowieso way too arthouse voor Hollywood. Heeft iig op Cannes verschillende prijzen in de wacht gesleept, terecht.. en zeker vanuit een pre-pulp fiction era gezien, een vernieuwende film.

The Recruit

Kan het nog clichématiger? Voorspelbaar, flinterdun CIA-thrillertje, met de nodige romance, de nodige complottheorieën en that's it. Al Pacino draaide lekker op de automatische piloot, en was het enige pluspunt van de film.

[Mark Almighty]

N00dles schreef op 24-10-2005 @ 22:53 :
The Recruit

Kan het nog clichématiger? Voorspelbaar, flinterdun CIA-thrillertje, met de nodige romance, de nodige complottheorieën en that's it. Al Pacino draaide lekker op de automatische piloot, en was het enige pluspunt van de film.

Pacino kan elke film van de ondergang redden. Denk bijv. ook aan Sea of love.

[Dinalfos]

Behalve The Devil's Advocate .

Mark Almighty schreef op 24-10-2005 @ 22:55 :
Pacino kan elke film van de ondergang redden. Denk bijv. ook aan Sea of love.

Niet gezien, maar op zich heb je wel gelijk. Het enige nadeel is dat hij steeds hetzelfde acteert. Diezelfde rauwe stem, diezelfde bulderende monologen, diezelfde nonchalante blik...
Je kent het al uit talloze andere films: Heat, Donnie Brasco, The Devil's Advocate, Carlito's Way...

[Mark Almighty]

N00dles schreef op 24-10-2005 @ 22:58 :
Niet gezien, maar op zich heb je wel gelijk. Het enige nadeel is dat hij steeds hetzelfde acteert. Diezelfde rauwe stem, diezelfde bulderende monologen, diezelfde nonchalante blik...
Je kent het al uit talloze andere films: Heat, Donnie Brasco, The Devil's Advocate, Carlito's Way...

Behalve dan dat ik uit dat rijtje alleen Heat ken. Ik wil graag nog eens alle Pacino-films hebben gezien, maar dan ben ik nog wel even bezig.

Mark Almighty schreef op 24-10-2005 @ 23:02 :
Behalve dan dat ik uit dat rijtje alleen Heat ken. Ik wil graag nog eens alle Pacino-films hebben gezien, maar dan ben ik nog wel even bezig.

Nouja, met Heat weet je iig wat ik bedoel. Hij wordt gewoon te vaak getypecast.

[Mark Almighty]

N00dles schreef op 24-10-2005 @ 23:04 :
Nouja, met Heat weet je iig wat ik bedoel. Hij wordt gewoon te vaak getypecast.

Op zich vind ik dat niet erg. Michael J. Fox speelt ook altijd hetzelfde type. Ik zie ze gewoon erg graag acteren, of ze dat nu steeds anders doen of steeds hetzelfde.

[Dinalfos]

Volgens mij wordt Pacino niet getypecast, maar is hij gewoon een one trick pony.

Ja, dat is zeker waar. Vooral in dit soort films. Het politiefilmgenre. Maar idd, hij blijft een soort natuurlijke uitstraling hebben waardoor hij, zelfs op de automatische piloot, blijft imponeren. Maar in een rol als bijv. Scent Of A Woman laat hij een stuk meer zien van zijn unieke skills , imho. Scarface. Tja, en uiteraard The Godfather maar dat lijkt me duidelijk.

Dinalfos schreef op 24-10-2005 @ 23:08 :
Volgens mij wordt Pacino niet getypecast, maar is hij gewoon een one trick pony.

Dat is dan wel weer iets te denigrerend voor zo'n groot acteur.

Dinalfos schreef op 24-10-2005 @ 23:08 :
Volgens mij wordt Pacino niet getypecast, maar is hij gewoon een one trick pony.

Neuh, zijn eerdere werk (Panic In Needle Park, Dog Day Afternoon, Godfather trilogie) laat zien dat ie wel meer kan dan dat.
Hij treft het gewoon niet echt met zijn rollen tegenwoordig.

[Dinalfos]

MetalliCat schreef op 24-10-2005 @ 23:09 :
Dat is dan wel weer iets te denigrerend voor zo'n groot acteur.

Nou ja, ik bedoelde te zeggen wat Noodles ook zij. Namelijk dat hij hetzelfde acteerstramien continu blijft herhalen. Daardoor lijkt het alsof hij vaak getypecast wordt, maar dat is helemaal niet het geval. Het ligt aan hem.

Dit staat inderdaad los van zijn kwaliteiten.

[Floris_22]

Mark Almighty schreef op 24-10-2005 @ 22:55 :
Pacino kan elke film van de ondergang redden. Denk bijv. ook aan Sea of love.

Ik vond niet dat het nodig was om deze film van de ondergang te redden.

Dinalfos schreef op 24-10-2005 @ 23:17 :
Nou ja, ik bedoelde te zeggen wat Noodles ook zij. Namelijk dat hij hetzelfde acteerstramien continu blijft herhalen. Daardoor lijkt het alsof hij vaak getypecast wordt, maar dat is helemaal niet het geval. Het ligt aan hem.

Dit staat inderdaad los van zijn kwaliteiten.

Ja maar, als je iemand een one trick pony noemt, suggereer je daarmee dat die persoon niet in staat is iets anders te doen dat een ding.

N00dles schreef op 24-10-2005 @ 23:10 :

Hij treft het gewoon niet echt met zijn rollen tegenwoordig.

Het lijkt me dat hij daar zelf voor kiest.

[Mark Almighty]

Floris_22 schreef op 24-10-2005 @ 23:47 :
Ik vond niet dat het nodig was om deze film van de ondergang te redden.

Ik vond 'm heel voorspelbaar. Vond het werk van John Goodman wel erg goed.

MargotTenenbaum schreef op 25-10-2005 @ 00:03 :
Het lijkt me dat hij daar zelf voor kiest.

Wie weet krijgt hij op zijn leeftijd niet veel rollen meer aangeboden?

[Dinalfos]

MetalliCat schreef op 24-10-2005 @ 23:55 :
Ja maar, als je iemand een one trick pony noemt, suggereer je daarmee dat die persoon niet in staat is iets anders te doen dat een ding.

Dat doet hij in feite ook niet. Hij speelt (soms) wel andere types, maar hij vervalt, zonder dat hij daar zelf erg in heeft, vaak in zijn oude vertrouwde manier van acteren. Van Pacino pikken we zoiets natuurlijk zonder met onze ogen te knipperen, maar het is wel opvallend.

[Mark Almighty]

Dinalfos schreef op 25-10-2005 @ 00:10 :
Dat doet hij in feite ook niet. Hij speelt (soms) wel andere types, maar hij vervalt, zonder dat hij daar zelf erg in heeft, vaak in zijn oude vertrouwde manier van acteren. Van Pacino pikken we zoiets natuurlijk zonder met onze ogen te knipperen, maar het is wel opvallend.

Ik vind zijn rol in The Godfather toch wezenlijk anders dan in Heat of Scent of a woman.

[Jolt]

Crash

leuke film, leuk moraal, vooral met die verschillende culturen en rassen

[Dinalfos]

Mark Almighty schreef op 25-10-2005 @ 00:13 :
Ik vind zijn rol in The Godfather toch wezenlijk anders dan in Heat of Scent of a woman.

Ja, de rol is anders. Maar hij lijkt een trademark met zich mee te dragen.

MargotTenenbaum schreef op 25-10-2005 @ 00:03 :
Het lijkt me dat hij daar zelf voor kiest.

Daar heb je gelijk in. Laat ik er het dan op houden dat hij de verkeerde rollen kiest

Dinalfos schreef:
Ja, de rol is anders. Maar hij lijkt een trademark met zich mee te dragen.

In The Godfather 1 en 2 had ie dat trademark nog niet.

[Floris_22]

Mark Almighty schreef op 25-10-2005 @ 00:09 :
Ik vond 'm heel voorspelbaar. Vond het werk van John Goodman wel erg goed.

Helaas zijn erg veel films voorspelbaar. John Goodman was idd erg goed. Niet van hem gewend.

Ontopic:

Indiscreet

Eerste 3 kwartier zijn matig, gebeurd weinig. Alleen de sporadische beelden van Londen anno 1958 zijn wel interessant. En de plaatsen waar wordt gefilmd binnen ook.
Verder is Ingrid Bergman net iets te oud voor deze film, terwijl Cary Grant, 54 tijdens de film er nog altijd zo goed uitziet als in zijn eerste films in de jaren 30.
De film komt op gang met dansscene waarbij Cary Grant blijkt te beschikken over behoorlijke danskwaliteiten. Dat is ook direct mijn favoriete deel van de film. Grant als kwajongen die de aandacht op zich eist.

[DanielC]

The Negotiator . Oooh, wat vind ik dit toch een leuke film. Ik heb 'em al zovaak gezien, en hij gaat gewoon echt helemaal nooit vervelen. Hoe kan dat nou? 7.5/10

Spinneman 2. Ook zwaar oké zo net voor het slapen gaan! 7.5/10

[Love_Fulfilled]

Exoricst: The Beginning
Een beetje saai, laatste half uur is pas een beetje actie en horror. Het verhaal doet me verder ook niets. Originele blijft de beste!!

White Noise
Flinterdun verhaal, voorspelbaar en een beetje afgeleid van The Ring vind ik.

[Hyperspeed]

How2Pk schreef op 25-10-2005 @ 09:22 :
[B]The Negotiator . Oooh, wat vind ik dit toch een leuke film. Ik heb 'em al zovaak gezien, en hij gaat gewoon echt helemaal nooit vervelen. Hoe kan dat nou? 7.5/10

Zonde dat Kevin Spacey alleen weer zijn typische Kevin Spacey rol aan het spelen is in die film

[DanielC]

Hyperspeed schreef op 25-10-2005 @ 14:22 :
Zonde dat Kevin Spacey alleen weer zijn typische Kevin Spacey rol aan het spelen is in die film

Volgens IMDB was 'ie oorspronkelijk voor de rol van Jackson gecast, en zou Stallone de rol van Spacey hebben. En ik kan er niet zo mee zitten dat Spacey een typische Spacey rol speelt, daar issie immers Spacey voor.

Videodrome

Aparte cultfilm, die duidelijk in het rijtje van Cronenberg's The Fly en ExistenZ valt. De effecten zijn bij vlagen uitzonderlijk goed, maar het acteerwerk laat vaak te wensen over.
De sfeer die de film uitademt is ook niet helemaal mijn ding.

Dinalfos schreef op 25-10-2005 @ 00:27 :
Ja, de rol is anders. Maar hij lijkt een trademark met zich mee te dragen.

Ja, maar ligt dat niet voor een groot deel aan zijn uiterlijk en natuurlijke uitstraling? Heeft iemand als Steve Buscemi dat dan ook niet? Die heeft overduidelijk zijn eigen herkenbare 'trademark'. Maar toch speelt ie elke keer weer een heel andere rol.

[nps]

Four Brothers:

Kutfilm. We hebben hem uitgezet omdat het ons eigenlijk niet eens meer interesseerde hoe het af zou lopen.

Transporter 2:
Heeeerlijk, compleet over de top . Jason Statham fronst de hele film strak in pak, de accenten zijn verschrikkelijk fout, de actie ziet er gelikt uit (net als de auto) en het gaat helemaal nergens over. Moet je van houden.

Om ook nog ergens anders over te lullen dan Al Pacino: ik heb net Oldboy gezien. Oldboy

En wat vond ik ervan?

Ik vond het een bijzonder zieke film... Het plot, het hele idee...*ugh* .

Dat neemt niet weg dat de film redelijk geniaal is; goed geacteerd, schitterende muziek en prima camerawerk. Ook de sfeer zit er goed in . Kijken dus .

Greetz

[Redhair]

American Beauty Mooi, treurig.

[Dexter_M]

Raise your voice.

Standaard tienerfilmpje. 5/10

[Dinalfos]

Dirk_Diggler schreef op 22-10-2005 @ 00:19 :
Nou, dat beschouwelijke vind ik wel meevallen. En emotie is één ding, sentiment is daar weer een overtreffende rede van - emotie kan inderdaad de drijvende kracht van een film zijn, sentiment niet. Dat de kijkers na afloop weten waarom ze treurig of geroerd zijn pleit inderdaad vóór de film, maar tégen de artistieke waarde ervan. Immers, wat is de kijker wijzer geworden?

Je probeert hier toch hoop ik niet te zeggen dat een film een kijker persé “wijzer” moet maken om artistieke waarde te hebben? Want dat is echt onzin. Artistry binnen cinema kent meerdere facetten dan alleen het inhoudelijke informatieverstrekking en (politieke) sturing van een kijker. Dus aan cinematografie, acteursregie, geluid, camera etc etc. Dat alles vormt definitie die maakt dat films kunst genoemd kunnen worden. Een film als The Green Mile mag dan publieksvriendelijker zijn, de regie, cinematografie en algemene compositie zijn(even los gezien van het budget) van een zeer degelijk niveau. Dat alleen al geeft de film een zekere artistieke waarde. Dus als product van een stel mensen die actief zijn in een zeer omvangrijk en belangrijk segment van de kunstwereld is het zeker kunst. Natuurlijk heeft The Green Mile geen echte maatschappelijk of intellectueel relevante waarde(hoewel de film wel degelijk iets te zeggen heeft, is het vermoedelijk de versmelting met publieksentertainment die de film enigszins terughoudt), maar als dat een criterium voor het bepalen van wat nou eigenlijk wel of geen art is, dan konden we ruim de helft van alle “art” films ook wel bij het grof vuil zetten. Dat maakt dat de film Als je er iets wijzer van wordt is dat uiteraard mooi meegenomen, maar dat heeft in- en op zichzelf helemaal niets met kunst te maken. Dat is in tegenstelling tot wat veel mensen denken geen regel of inherente standaard. Wel is het zo dat veel kunstenaars/artiesten erg bezig zijn met het betrekken van zaken als politiek bij hun producten, maar het wezenlijke verschil qua inhoud met The Green Mile reikt veelal niet verder dan het elimineren van de entertainmentwaarde en het opvoeren van de artistry en documentatiewaarde.

Word je daar dan echt zo veel wijzer van? En is dat echt zo vreselijk belangrijk? Tja, als het “goed” gedaan wordt natuurlijk wel. Maar dat is dus meer een doodgewone kwaliteitsissue dan wat dan ook, en kwaliteit is geenszins een vanzelfsprekendheid, laat staan dat het altijd even objectief te beschouwen is. Noch bij entertainment, noch bij kunstzinnigheid.

Maar goed, om even de Van Dale erbij te pakken:

------------------------------------------------------------------------------------
1 het creatief en origineel tot uiting of voorstelling brengen van gedachten of gevoelens op vaak ontroerende of schokkende wijze
------------------------------------------------------------------------------------

Bovenstaande definitie is al buitengewoon subjectief, wat best wel eens zou kunnen betekenen dat een film zijn artistieke legitimatie(en dus zijn waarde) zal moeten ontlenen aan wat de meerderheid(van het intelligente deel van het publiek en de pers)er van vindt. Let wel, ik zeg hier niet dat dát een film ook gelijk goed maakt of dat jij als individu het goed moet vinden(in dit geval wel, wat mij betreft, maar dat even terzijde), maar wel dat “kunst” zo’n los begrip is dat een film als The Green Mile volgens de een wél en volgens de ander niét voldoet aan het criterium. Dat lijkt misschien een gevalletje Captain Obvious van mijn kant, maar het viel me in je vorige post ook al op dat jij zo’n merkwaardige standpunt inneemt wat dit betreft. Maar wellicht begrijp ik je gewoon verkeerd?

Tja, ik vind deze vergelijking niet echt nodig. Granted, de muziek is, zoals hierboven al toegegeven, niet de spil in het transparante sentiment ('emotie'). Maar dat uitvergrote spel (ik spreek liever van ongenuanceerd) blijft. Feit is dat een accent manupilerenderwijs óók op acteren an sich geplaatst kan worden. Tel hier dat pointe-loze plot bij op, en je hebt... niks.

Natuurlijk, ik zal ook niet anders beweren. Het kán allemaal. Ik ben het er alleen niet mee eens dat al die diskwalificaties ook op The Green Mile van toepassing zijn. In ieder geval niet in de mate die jij suggereert.

Met dat eerste ben ik het eens; een executie is een aanleiding tot beroering. Doch, waar is de eigenlijke aanzet tot het hebben van medelijden met John Coffey als degene die geëlektrocuteerd wordt? Het is een dommige, sullige man met een probleem dat voornamelijk hemzelf tart. Aangezien het probleem verder niet werkbaar is, het is nl. overduidelijk verzonnen, zullen alleen de mensen met een zwak voor sentiment iets voelen voor Coffey. Met andere woorden: Een executie d.m.v. elektrocutie is een eigenlijk aanzet tot het hebben van bepaalde gevoelens, dat het in The Green Mile John Coffey betreft voegt hier niks aan toe.

Niet mee eens. Ten eerste zijn Coffey’s gaven zélf niet echt iets waar hij persoonlijk last van heeft, maar meer iets wat hem voor de cipiers een intrigant maakt. Zeker als blijkt dat die gaven zeer waardevol kunnen zijn, zoals blijkt uit de genezing van Edgecomb en daarna de vrouw van de gevangenisdirecteur(?). Het bemoeilijkt de zaken enorm. Immers, dankzij de genezing groeit de aanvankelijk wat losse band tussen Edgecomb en Coffey uit tot wederzijdse genegenheid. Dat maakt de gaven weliswaar niet een met het verhaal verweven probleem in directe zin, maar het vormt indirect wel degelijk de aanzet tot een aantal drastische veranderingen voor de personages.

Ten tweede denk ik dat je niet helemaal goed inschat wat sentiment behelst. Dat je film manipulatief noemt is prima, maar sentimenteel? Als je bedoelt dat het publiek geacht wordt te huilen om de dood van een onschuldig kind(Coffey), dan is dat niet vanzelfsprekend sentimenteel. Sentiment in films wordt voornamelijk geschapen door uitvoering van schrijfsel, niet persé het schrijfsel zelf. Natuurlijk beoogt men met The Green Mile een bepaalde feedback, maar in fimische zin blijft het allemaal keurig binnen de perken. Het wrange en het grimmige ondertoontje blijft consequent, ook in de zeer persoonlijke scénes, gehandhaafd. Dat alleen is genoeg om te voorkomen dat het publiek al te makkelijk wordt meegesleurd in de ellende. Wat mij betreft is het feit dat men het toch over een emotionele ervaring heeft er het bewijs van dat Duncan degene is geweest die dat veroorzaakt heeft. Niet de muziek, of de schriftelijke manipulatie o.i.d. Nu kun je wel zeggen dat het script John Coffey pende als iemand die het verdient me berouwd te worden, maar daar lijkt me niets mis mee zolang er geen goedkope filmische trucjes worden aangewend om hetzelfde effect te verkrijgen. De makers van The Green Mile lieten de emotionele impact van de film afhangen van de kijker zelf. Het staat je verder vrij om bovenstaande manier van filmmaken af te keuren, natuurlijk. Ik betwist alleen dat goedkoop sentiment de boventoon voert.

Sorry, maar dit vind ik echt een verkooppraatje. 'Aparte invalshoek' ? Als je de verscheidene King-plots de revu laat paseren, dan kun je niet anders dan te concluderen dat het binnen een bepaald ordinair kader (het oeuvre van King) valt. Juist dat er verder van die herkenbare dingen bij zitten 'nuanceert' het weer zo arbitrair. Was dan 'all the way' gegaan, denk ik. Nee, dit is ronduit publieksvriendelijk, en daarom artistiek gezien niet relevant - ik praat voor mezelf, niet voor de doelgroep, want ik ga niet al te zeer mijn best doen om slechte films te vermijden. Mocht ik er dan toch één tegen komen, dan zal ik mijn gal spuwen ook. Dit pleit dan wel weer voor de overweging waaruit de film is voortgekomen, dat geef ik toe. Maar objectiviteit is een uitgangspunt, we bevinden ons nl. op een forum, en ik ga daarom ook geen water bij de wijn doen.

Spuw gal zoveel als je wilt.

Wat die aparte invalshoek betreft; het is zo dat de film naast een fantasy element sowieso een heel erg dromerige, vochtig en surrealistische sfeer heeft op een manier je die niet vaak ziet. Het is geen rauwe, pure gevangenis maar meer een droomwereld met flarden van de realiteit. Of andersom. Dat maak het toch net even wat anders dan gemiddeld.
Wat bedoel je trouwens met ‘all the way’ gaan? Bedoel je daarmee dat filmmakers alles moeten conformeren aan een bepaalde, zeer specifieke mindset omtrent film maken? Onwaarschijnlijk. Op deze manier lijkt het namelijk net alsof jij het een appel kwalijk neemt dat hij geen peer is ofzo.

Tja, dit vind ik ook weer een moedwillige, doch nodeloze vergelijking. Waarom de film niet an sich beoordelen?

Dat doe ik ook. Dit was slechts bedoeld om aan te geven dat de inhoudelijke samenstelling van popular films gewoon anders is, en niet persé slechter. De manier waarop jij sommige van je verlangens in films formuleert, doet vermoeden dat er een permanente standaard is waar alle films aan getoetst dienen te worden.(ongeacht thematiek e.d.). Dat is niet zo. Tis all.

Je vertelt het mooi, echt waar, maar ik zie het niet. Je spreekt over een karakterkoppeling, wat talig het bij-de-ballen-grijpen symboliseert. Tja, als iemand je van een ellendige blaasontsteking afhelpt, dan is dat natuurlijk een aanleiding voor een kentering. Maar 'karakterkoppeling' vind ik hier een veel te mooi woord voor.
Overigens is de film inderdaad een vertelling van de belevingswereld van de cipier gespeeld door Tom Hanks, die dus te maken krijgt met bovennatuurlijke krachten... de persoon Edgecomb blijft vlak. Want ook thuis zit hij te telkens te tobben over Coffey. En verder wordt zijn karakter zo geleidelijk aan geschetst, dat het reeds sinds het begin duidelijk is dat hij sympathie zal krijgen voor Coffey; hij is immers zelf sympathiek! Dat lijkt me toch zeer voorspelbaar. Als de gemene cipier nou meededogen zou krijgen met Coffey... of dat Edgecomb een groeiende hekel ontwikkelt naar Coffey toe... kijk, dan hebben we tenminste nog wat om over na te denken.
De compensatie en het onderuit jassen van cliché's hebben ik ook niet waar kunnen nemen. Kun je een voorbeeld noemen van iets waarin Coffey iets deed tegen de verwachtingen in? Dat helen van die muis was zóó bigot, ik ben benieuwd wat je daar tegenover kunt stellen. John Coffey is een goedzak, maar hij weet vanuit die karakterschets níks te ondermijnen of te nuanceren. Want, is hij gedurende de hele film ook niet opmerkelijk dom?

Nee. Met karakterkoppeling bedoelde ik in dit verband dat het verhaal draait om de verhouding tussen Edgecomb en Coffey. Dat ze enigszins(maar ook niet zichtbaar veel, aangezien Edgecomb wordt neergezet als een man met een adequaat gevoel voor integriteit ) naar elkaar toegroeien te midden van de constante beslommeringen met zijn collega’s en de andere gevangenen. Dat is dus het verhaal in concreto samengevat. Nu kun je wel zeggen dat dat het “reeds vanaf van het begin duidelijk was dat hij sympathie zou krijgen voor Coffey”, maar dat is nogal wiedes. Daar gaat de film ook over en er wordt geen geheim van gemaakt. Sterker nog, het staat zelfs op de achterkant van de hoes! Ik vind dit soort verwijten dan ook een beetje een stretch, neigend naar nitpicking. Kijk, dat je een schuchtere relatie van een death row’er met een cipier op zichzelf niet origineel vindt, kan ik me voorstellen. Dat is het namelijk ook niet. Het gaat erom wat er gedaan wordt met het materiaal, en in het geval van The Green Mile bevalt het mij prima.

Trouwens, even met betrekking tot de vermeende goedaardigheid van karakters in de film; zo glazuurversplinterend goedaardig is Edgecomb in ieder geval niet. Ja, het is een goede man met een bepaald gevoel voor rechtvaardheid, maar dat maakt hem niet meteen een zwart-wit Ghandi-figuur. Hij is niet perfect, niet braaf, niet vrij van hypocrisie en ook niet overdreven behulpzaam. Dat kon je aan alles zien, met name de bewust terughoudende, soms wat geheimzinnige under playing door Hanks. Bij een echte stereotype filmgoedzak of een vrolijke spring-in-’t-veld zoals jij hem ziet zou Hanks veel luider en sneller spreken, meer mimiek vertonen, vaker lachen(een minder vermoeide en depressieve indruk maken), minder terughoudend zijn, niet de guts kunnen opbrengen om in een dodencel aan de slag te gaan etc. etc. Geloof het of niet, maar het verband tussen een setting van een film, de feiten en het acteerwerk van de acteur levert vaak al een heel aardig inzicht in het personage op. Kwestie van een beetje doordenken. Wat je de makers misschien wel zou kunnen verwijten is dat Hanks überhaupt een goed personage met flaws moest zijn, en niet gewoon bijvoorbeeld een gematigd slechte met een paar goede eigenschappen. Tja, dat is de keuze die men heeft gemaakt, hoewel ik niet zou weten wat het artistieke verschil met een nog minder vlekkeloos personage zou moeten behelzen.

De meeste cipiers in die tijd hadden toch nog wel enig gevoel voor verantwoordelijkheid en normbesef. Ze waren echt niet allemáál corrupte, gewelddadige barbaren die bij de eerste de beste scheet met de wapenstok begonnen te zwaaien. Weet je, ik zou het in de context van The Green Mile nogal geforceerd vinden om voor de sake of art maar even wat pathetische karaktervariaties aan te brengen of ze gewoon door de war te schoppen. Dat maakt de boel er echt niet perse beter op. Ik zie liever een goed personage dat niet helemaal perfect is, dan een onsympathieke cipier die uiteindelijk bij zinnen komt omdat men dat verwácht van zijn karakterboog. Dat soort dingen zijn leuk om over te filosoferen, dat geef ik toe, maar je kunt het de film verder niet objectief aanrekenen. In het geval van Coffey denk ik dat het weer wat anders ligt. Hij is in feite een wat dommig, wellicht ontoerekeningsvatbaar mannetje met een goed hart. In feite is hij dus onschuldig. Hem slechte eigenschappen toedichten om zijn persoon te “nuanceren” is eveneens iets dat moet passen bij de insteek van het script. Alsof nuance in alle gevallen alleen met een mix van goed en slecht te bewerkstelligen is…..

Zie mijn bovenstaande punt - het is alles behalve onverwacht dat juist díe twee een soort van band krijgen. Wat mij betreft benadrukt dit juist al het gemis. Wat is er zo speciaal aan de band tussen die twee?

Zie mijn bovenstaande punt voor je eerste opmerking. En er is van zichzelf niets speciaals aan een band tussen een bewaker en gevangene, dat lijkt me logisch. Je moet de settings en sfeer van de film er natuurlijk wel bij betrekken wil je iets kunnen neerzetten. En daar gaat het om.

Er is nu sprake van miscommunatie; ik heb nooit beweerd dat het acteerwerk van beide heren, of van wie ook in de film for that matter, 'gimmicky' was. Ik stelde slechts dat acteerwerk, hoe goed (!) ook, in verkeerde verhouding toegepast kan worden in een verhaal, zoals dat van The Green Mile. Edgecomb en Coffey worden prima neergezet als goedzakken, maar dat is nu juist het hele eieren eten - het zijn goedzakken zonder méér. Dit is dus een verwijt aan de regisseur/scriptwriter.

En DÁT is in het geval van Edgecomb gewoon niet waar, als we de werkelijke definitie hanteren. Ik bedoel, is iemand automatisch een goedzak omdat hij niet beschikt over regelrechte asshole-eigenschappen? Nee. Het woord “goedzak”is gewoon te nauw. Zelfs Coffey’s goedaardigheid is niet eens het speerpunt van de film.

Je stelt dus dat King zijn publiek onderschat? Iemand die weet-ik-veel wat voor misdaad begaan heeft zou volgens de gemiddelde King-lezer een menselijke wil tot overleven 'mogen' hebben TOT duidelijk wordt wat hij gedaan heeft. Want er zou discrepantie kunnen optreden. Verder denk ik dat een schrijver zich niet zou moeten wagen aan een dergelijk scenario (death row) als-ie dat humanistische gewauwel écht gelooft. Ik doel nu op je laatste regel.
We hebben te maken met iemand die over een lijn gestapt is, een misdaad begaan heeft, en zich daarom op death row bevindt. Dat je je dán beroept op 'de rechten van een mens' geeft een behoorlijke wispelturigheid weer, júist binnen dat karakter. De enige rechten die nog op hem van toepassing zijn, zijn zaken als eten en drinken. Je kan filosoferen wat je wil, maar besef je dat hij die 'rechten van de mens' ook vóór het begaan van die misdaad had. En dan nog, in de film is gewoon sprake van een scheve verhouding van zijn persoon ten opzichte van het scenario. Mensenrechten of niet.

Huh? Wie heeft het nu weer over de gemiddelde King-lezer? En hoezo wispelturig? Dat King een verhaal vertelt over een Death Row wil toch niet zeggen dat hij vindt dat die mensen ter dood veroordeeld moeten worden? En wat is je punt als je zegt dat hij mensenrechten ook had vóórdat hij het gevang in ging?

Ik begrijp eerlijk gezegd niet waar je nu precies op reageert.

Maar ontkrachten kan je 't niet. Je zegt dat zijn ontbrekende geschiedenis uitmaakt van 'moral grounding' - huh? Dat het e.e.a. voortstuwt ben ik met je eens, maar het stuwt wel in de verkeerde richting, daar het geen eigenlijke grond kent. Een schurk van het laagste allooi die een muis koestert omwille van wat medelijden. Tja, dan kun je wel weer aankomen met de rechten van een mens, maar dat abstraheert het wel aanzienlijk. Kortom, je kunt wel allerlei gevolgen en plotwendingen aantekenen, maar ze kennen geen grond! En medelijden is uiteraard óók sentiment. Wat anders? Het achterwege blijven van zijn geschiedenis is een schreeuwen leegte, welke niet opgevuld/genuanceerd wordt door moral grounding, voortstuwing, of '...elkaar voeden en van back-up voorzien'.
Maar ik denk dat dit een persoonlijke geschil is. Jij vindt dat het gecompenseerd wordt, terwijl ik de eigenlijke functie al niet erken.

Er valt niets te ontkrachten. Je hebt die stelling zelf verzonnen, dus het is niet alsof er sprake is van een feit ofzo. Maar goed, je moet me nu toch eens uitleggen hoe een achtergrondverstrekking bij een bijrol per definitie moet bijdragen aan het verhaal? Sommige karakters hebben nu eenmaal andere(of in ieder geval meerledige) functies.

Sam Rockwell is inderdaad weergaloos in de film. Hij gaat er echt voor. Maar enerzijds een man die het hart heeft om voor een muis te zorgen, en anderzijds de rücksichtlose wildebras duidt in mijn optiek op waardeloos scriptschrijven. Zijn karakter is dan wel niet 'eenzijdiger dan...', maar hij vormt in de film wel te sterk contrast.

De slechte cipier + Billy = intens slecht, oftewel zwart.
Edgecomb + Coffey = ronduit goed, oftewel wit.

En het verhaal hinkt gedecideerd op het ene contrast dan weer op het andere - grijs bestaat niet.

Wat die Fransoos betreft: Het is niet noodzakelijk een kwestie van hart, aangezien hij onder andere(lees: gewone) omstandigheden wellicht net zo met die muis was omgesprongen als Percy. Nee, het illustreert een bijna autistische vorm van houvast zoeken in iets kleins en daar helemaal in opgaan. Geen onbekend verschijnsel bij langdurig gestraften, en m.i. mooi neergezet in de film. Dat het wellicht beter kan zal ik niet ontkennen, maar voor een bijrol was voldoende.

Maar goed, dat even terzijde. Eigenlijk is alleen Billy een 100% zwart wit personage te noemen, aangezien hij nooit een moment van goedheid of variatie laat zien. Percy is een iets ander verhaal. Hij is intens verrot van binnen, maar ook duidelijk onwetend, onzeker, bangig en in staat tot enige reflectie. Van het laatste getuigt bijvoorbeeld de gezichtsuitdrukking van Percy tijdens executie van onze Franse vriend, waarmee gesuggereerd wordt dat hij even lijkt te beseffen wat hij gedaan heeft. Dus ja, Percy is een onbetwiste klootzak en het publiek wordt geacht hem te haten, maar het is wel een menselijke klootzak. Kunnen we van onze ongrijpbare helleveeg Billy(die we echt alleen monotoon kwaadaardig zien)niet zeggen. Ik kan me enigszins voorstellen dat het je niet zint dat ze niet wat meer goede eigenschappen bezitten om hun slechtheid uit te balanceren, maar er is natuurlijk ook voldoende mogelijk binnen één kant van emotionele spectrum. Daar komt ook nog bij dat sommige mensen nu eenmaal “slecht” zijn, waarmee ik wil zeggen dat je moet oppassen met het altijd willen nuanceren van karakters over meerdere emotionele lijnen. Dat kan namelijk nogal geforceerd overkomen binnen bepaalde contexten

[DanielC]

A History of Violence. Net gezien bij Film by the Sea door het jaar. Aardige film, leuk geacteerd door Viggo en Bello, zelfs Ed Harris wist me nog te verrassen ik was minder gecharmeerd vam William Hurt. Mooi weergegeven geweld, en een prachtige liefdesscène. Het eerste deel van de film wist aardig wat clichés van zich af te schudden en was daarom zowel verrassend als sterk, het tweede deel gaf voor mij een heel duidelijk verschil tussen iets simpel willen weergeven en luiheid.

7.8/10

[King Ralph]

How2Pk schreef op 25-10-2005 @ 22:17 :
A History of Violence. Net gezien bij Film by the Sea door het jaar. Aardige film, leuk geacteerd door Viggo en Bello, zelfs Ed Harris wist me nog te verrassen ik was minder gecharmeerd vam William Hurt. Mooi weergegeven geweld, en een prachtige liefdesscène. Het eerste deel van de film wist aardig wat clichés van zich af te schudden en was daarom zowel verrassend als sterk, het tweede deel gaf voor mij een heel duidelijk verschil tussen iets simpel willen weergeven en luiheid.

7.8/10

Had ik moeten zien, maar ben ziek.

Heeft Leo nog wat verteld over een eventueel programma voor volgende maand??

[DanielC]

King Ralph schreef op 25-10-2005 @ 22:54 :
Had ik moeten zien, maar ben ziek.

Heeft Leo nog wat verteld over een eventueel programma voor volgende maand??

Nee, over volgende maand heeft 'ie naar mijn weten niets verteld. Hij is wel aan het zeuren geweest over "deuren" en Darwin in A History of Violence.

Hoe vond je "Broken Flowers" trouwens, want daar heb ik je wel zien zitten.

[King Ralph]

How2Pk schreef op 25-10-2005 @ 22:58 :
Nee, over volgende maand heeft 'ie naar mijn weten niets verteld. Hij is wel aan het zeuren geweest over "deuren" en Darwin in A History of Violence.

Hoe vond je "Broken Flowers" trouwens, want daar heb ik je wel zien zitten.

Broken Flowers vond ik geweldig. Ben een grote fan van Jarmush, moet nog altijd een keer "Down By Law" (CC) kopen. Oliver Twist ging wel, maar vond die niet meesterlijk. "Constant" & "History" gemist helaas.

[Uice]

Rokugatsu no hebi/A snake of June

Aparte, stijlvolle en sfeervolle zwart-blauw film met mooie cinematografie en soms droomachtige beelden. Geen meesterwerk, maar mooi om eens gezien te hebben.

Dolls (Kitano, 2002)

Prachtfilm Heerlijke sfeer en mooie beelden.

Night and the City
Werkelijk prachtige misdaadfilm, geweldige louche types en dan dat gevecht ook!

[DanielC]

King Ralph schreef op 25-10-2005 @ 23:27 :
Broken Flowers vond ik geweldig. Ben een grote fan van Jarmush, moet nog altijd een keer "Down By Law" (CC) kopen. Oliver Twist ging wel, maar vond die niet meesterlijk. "Constant" & "History" gemist helaas.

Ik heb nog nooit iets van Jarmush kunnen zien, maar vond Broken Flowers iig. erg goed dus ik ga zeker proberen er wat meer van te kijken. Ik heb deze maand alleen Broken Flowers en A History of Violence gezien. Misschien volgende week nog naar L’Enfant , maar dat weet ik niet zeker.