Zwanger worden #2

[Bloem]

Inanis schreef:

ik voel het haast als een missie om ervoor te zorgen dat hij opgroeit tot een optimistisch slim ventje met een sterk succesvol karakter.

haast alsof k graag in hem zou zien wat ik zelf niet goed heb weten te bereiken.

Ik hoop van harte dat je hem daar niet mee lastig valt. Lekker, dat je continu de druk opgelegd krijgt om slim, succesvol en sterk te zijn. Dat je geen fouten mag maken omdat anderen je opleggen hoe je moet zijn. Dat het jochie dus eigenlijk nu al een hoge eisen moet voldoen alléén omdat jij je leven niet voor elkaar hebt zoals je het wilt. Lijkt me vreselijk om zo op te groeien.

[Inanis]

Bloem schreef:

Ik hoop van harte dat je hem daar niet mee lastig valt. Lekker, dat je continu de druk opgelegd krijgt om slim, succesvol en sterk te zijn. Dat je geen fouten mag maken omdat anderen je opleggen hoe je moet zijn. Dat het jochie dus eigenlijk nu al een hoge eisen moet voldoen alléén omdat jij je leven niet voor elkaar hebt zoals je het wilt. Lijkt me vreselijk om zo op te groeien.

damn, k weet niet wie je denkt dat je voor je hebt.. maar meer verwijderd van de waarheid kun je amper zitten.
ik heb in mijn leven amper ooit iemand druk opgelegd..
verder heb k niets gezegd over fouten maken, das sowieso onvermijdelijk en vaak juist nodig om nieuwe dingen te leren en inzichten te krijgen.
en Dean moet helemaal niks.. ik ben alleen van plan om te proberen er altijd voor hem te kunnen zijn en hem zoveel mogelijk te leren over mensen en het leven.

als hij zijn jeugd alleen al redelijk ongeschonden doorkomt.. dan is er al een grote kans dat hij maatschappelijk goed er bij past en positief in het leven staat.

[Ilona1]

Inanis schreef:

damn, k weet niet wie je denkt dat je voor je hebt.. maar meer verwijderd van de waarheid kun je amper zitten.
ik heb in mijn leven amper ooit iemand druk opgelegd..
verder heb k niets gezegd over fouten maken, das sowieso onvermijdelijk en vaak juist nodig om nieuwe dingen te leren en inzichten te krijgen.
en Dean moet helemaal niks.. ik ben alleen van plan om te proberen er altijd voor hem te kunnen zijn en hem zoveel mogelijk te leren over mensen en het leven.

als hij zijn jeugd alleen al redelijk ongeschonden doorkomt.. dan is er al een grote kans dat hij maatschappelijk goed er bij past en positief in het leven staat.

Dan moet je het niet zo formuleren, want je komt wel zo over.

En waarom wil je er trouwens altijd voor hem zijn? Het is toch niet jouw kind en niet jouw verantwoordelijkheid en opvoeding?

[Ilona1]

Inanis schreef:

damn, k weet niet wie je denkt dat je voor je hebt..

Eeuh? Bruce Almighty?

[Inanis]

Ilona1 schreef:

Dan moet je het niet zo formuleren, want je komt wel zo over.

En waarom wil je er trouwens altijd voor hem zijn? Het is toch niet jouw kind en niet jouw verantwoordelijkheid en opvoeding?

ik ken zijn pa al sinds ik zelf een baby was. onze moeders waren beste vriendinnen.
als ik in zijn positie stond zou hij ook graag een belangrijk iemand zijn in t leven van mijn zoontje.

hij is altijd al als een soort broertje van me geweest.

[Ilona1]

Inanis schreef:

ik ken zijn pa al sinds ik zelf een baby was. onze moeders waren beste vriendinnen.
als ik in zijn positie stond zou hij ook graag een belangrijk iemand zijn in t leven van mijn zoontje.

hij is altijd al als een soort broertje van me geweest.

Pff moet er persoonlijk niet aan denken zeg. Laat de opvoeding van mijn eigen kind maar aan mezelf over.

[Inanis]

Ilona1 schreef:

Pff moet er persoonlijk niet aan denken zeg. Laat de opvoeding van mijn eigen kind maar aan mezelf over.

maar goed dat jij zijn vriendin niet bent.
zij vindt t juist leuk als k langskom.

[Ilona1]

Inanis schreef:

maar goed dat jij zijn vriendin niet bent.
zij vindt t juist leuk als k langskom.

Ja gezellig als er een vriend(in) langskomt, maar ik ben zelf 24u p/d bij mijn kind later en dan weet ik wel wat het beste is voor mijn kind en niet een ander.

Maar vertel eens, wat doe je dan zoal om die belangrijke persoon in zijn leven te zijn? En hou je dezelfde betogen als op dit forum ook tegen hun?

[Inanis]

Ilona1 schreef:

Ja gezellig als er een vriend(in) langskomt, maar ik ben zelf 24u p/d bij mijn kind later en dan weet ik wel wat het beste is voor mijn kind en niet een ander.

Maar vertel eens, wat doe je dan zoal om die belangrijke persoon in zijn leven te zijn? En hou je dezelfde betogen als op dit forum ook tegen hun?

wat wil je daarmee zeggen? alsof wat voor kind dan ook genoeg heeft aan wat ie van zijn/haar moeder leert. er zijn meer mensen in t leven van een kind die nuttig zijn en invloed hebben.

k probeer met name die belangrijke persoon te zijn, door gewoon leuk met m om te gaan. maar hij is nog klein, en dat komt veelal neer op alleen handje vasthouden en beetje grappig doen. k noem m altijd 'barbaar'.

en damn de gesprekken die ik met de moeder heb, gaan vaak uren door. (wat de vader niet echt geweldig vindt btw..)
grappig genoeg vraagt zij juist vaak vanalles aan mij, hoe ik over dingen denk etcetera.
maar k wil wel even vaststellen dat jouw zogenaamde indruk van bemoeienis ongegrond is.
k wil alleen maar dat extra wat ik te bieden heb hem proberen bij te brengen.

[Ilona1]

Inanis schreef:

wat wil je daarmee zeggen? alsof wat voor kind dan ook genoeg heeft aan wat ie van zijn/haar moeder leert. er zijn meer mensen in t leven van een kind die nuttig zijn en invloed hebben.
.

Tuurlijk zijn er genoeg mensen waar hij/zij wat van kan leren. Alleen wat de opvoeding betreft wil ik het echt wel zelf doen.

Misschien haal je 2 dingen door elkaar, opvoeden of het kind iets bijbrengen waarover jij meer kennis hebt dan een ander.
Ik bedoel, jij bent toch niet de aangewezen persoon om andermans kind groot te brengen?

Verder vind ik je toon in jouw reacties erg vijandig en agressief. Alsof jouw denkwijze alleen de juiste kan zijn.

[Inanis]

ik wil m niet echt opvoeden, meer gewoon een soort leuke oom spelen, en als ie wat ouder is veel aan hem vertellen over mensen en de wereld.

dat laatste snap ik niet.

[x-spekkie-x]

Niet zo afdwalen mensen

[Ilona1]

Inanis schreef:

ik wil m niet echt opvoeden, meer gewoon een soort leuke oom spelen, en als ie wat ouder is veel aan hem vertellen over mensen en de wereld.

dat laatste snap ik niet.

Oke nou dan snap ik het, het kwam alleen even anders op mij over.

Dat laatste heeft meer te maken met jouw woordenkeuze.

"Wie denk je wel niet wie je voor je hebt"
"Maar goed dat jij zijn vriendin niet bent"

Het klinkt gewoon zo minachtend. Alsof jij de almighty bent, snap je?

[Ilona1]

x-spekkie-x schreef:

Niet zo afdwalen mensen

Is het echt zo erg als er een leuke discussie uit een onderwerp komt?

[x-spekkie-x]

Ilona1 schreef:

Is het echt zo erg als er een leuke discussie uit een onderwerp komt?

Dit wordt een eindeloze discussie. Voortzetten mag per PM

[Ilona1]

x-spekkie-x schreef:

Dit wordt een eindeloze discussie. Voortzetten mag per PM

Jammer.

[Inanis]

Ilona1 schreef:

Oke nou dan snap ik het, het kwam alleen even anders op mij over.

Dat laatste heeft meer te maken met jouw woordenkeuze.

"Wie denk je wel niet wie je voor je hebt"
"Maar goed dat jij zijn vriendin niet bent"

Het klinkt gewoon zo minachtend. Alsof jij de almighty bent, snap je?

met 'damn, k weet niet wie je denkt dat je voor je hebt.'
doelde ik op: ze portretteerde me zo laag dat ik t gevoel kreeg dat ik gezien werd als één of andere bemoeizuchtige malloot met een geforceerde persoonlijkheid.

en "Maar goed dat jij zijn vriendin niet bent", was idd een vijandige opmerking.
omdat je me t gevoel gaf dat ik een waardeloos iemand was ten opzichte van mijn oudste vriend, zijn vriendin en hun zoontje.

Dit wordt een eindeloze discussie. Voortzetten mag per PM

k denk dat we t hier wel bij laten

Inanis schreef:

ik wil m niet echt opvoeden, meer gewoon een soort leuke oom spelen, en als ie wat ouder is veel aan hem vertellen over mensen en de wereld.

Ik wil voor mijn nichtje ook iemand zijn waarbij ze zich gewoon goed kan voelen, een soort ondersteuner, geen opvoeder, daar zijn haar ouders voor. Ik heb in mijn jeugd echt geen contact met ooms en tantes gehad, dat vind ik achteraf echt enorm jammer, helemaal nu ik zie wat voor band mijn man met zijn ooms en tantes heeft; hij heeft gewoon mensen die altijd voor hem klaar zullen staan en oprecht geinteresseerd zijn in zijn leven. Ik denk echt dat volwassenen heel belangrijk zijn in het leven van een kind, ter ondersteuning dus.

[Inanis]

Andijvie schreef:

Ik wil voor mijn nichtje ook iemand zijn waarbij ze zich gewoon goed kan voelen, een soort ondersteuner, geen opvoeder, daar zijn haar ouders voor. Ik heb in mijn jeugd echt geen contact met ooms en tantes gehad, dat vind ik achteraf echt enorm jammer, helemaal nu ik zie wat voor band mijn man met zijn ooms en tantes heeft; hij heeft gewoon mensen die altijd voor hem klaar zullen staan en oprecht geinteresseerd zijn in zijn leven. Ik denk echt dat volwassenen heel belangrijk zijn in het leven van een kind, ter ondersteuning dus.

ja das de beste manier om het te stellen, ondersteuning.

Inanis schreef:

dieren geen gevoel? hoe kom je daarbij? + verhaal over blinde poes

Zo, leg jij dat even totaal anders uit dan wat ik bedoelde!

Ik had het erover dat dieren geen bewuste keuze maken om kinderen te krijgen. Mother nature calls en ze paren gewoon. Ze gaan niet nadenken over welke plannen ze in het leven hebben, of ze wel een kind op deze wereld willen zetten, of er wel genoeg geld is om zo'n kindje te geven wat het nodig heeft e.d.. Dat doen mensen wel. En daarom zeg ik dat er een verschil is. Je kan het als mens zijnde moeilijk alleen maar rationeel benaderen, daar komen een heleboel gevoelens en gedachtes bij.

[Inanis]

Nala schreef:

Zo, leg jij dat even totaal anders uit dan wat ik bedoelde!

Ik had het erover dat dieren geen bewuste keuze maken om kinderen te krijgen. Mother nature calls en ze paren gewoon. Ze gaan niet nadenken over welke plannen ze in het leven hebben, of ze wel een kind op deze wereld willen zetten, of er wel genoeg geld is om zo'n kindje te geven wat het nodig heeft e.d.. Dat doen mensen wel. En daarom zeg ik dat er een verschil is. Je kan het als mens zijnde moeilijk alleen maar rationeel benaderen, daar komen een heleboel gevoelens en gedachtes bij.

nee, wij zijn juist de enige soort die het rationeel kan benaderen.
dieren alleen maar op gevoel.
en btw, als er voedseltekort is of iets dergelijks dammen de meeste diersoorten het aantal geboortes ook in. (wel onbewust meestal geloof ik)
ook heb je dieren die depressief kunnen raken, en nooit meer een partnerdier zoeken.

Dat we iets rationeel kunnen benaderen, wil niet zeggen dat we het puur en alleen rationeel benaderen.

[Inanis]

Nala schreef:

Dat we iets rationeel kunnen benaderen, wil niet zeggen dat we het puur en alleen rationeel benaderen.

klopt, het soort rationaliteit dat we in dit leven gebruiken is daarbij sowieso beperkt, omdat het een rationaliteit betreft die alleen van toepassing is binnen de grenzen van het bestaan.
in landen als afrika komt het wel voor dat mensen kinderen nemen als extra werkkrachten en zodat die de ouders op latere leeftijd kunnen verzorgen.
maar zelfs daarbij zal wss het voortplantingsinstinct een aardige rol spelen.

Mm, gisteren was mijn kleine nichtje er weer. Maar dan merk je pas hoe erg je leven in beslag wordt genomen door zo'n baby - beide ouders zijn er nog geen minuut NIET mee bezig geweest. Dat lijkt me echt verschrikkelijk ik wil zelf ook wel een beetje leuk gezelschap blijven, niet alles hoeft om mijn evt. kind te draaien. Ik ben alleen bang dat het onvermijdelijk is.

Krummeltje schreef:

Mm, gisteren was mijn kleine nichtje er weer. Maar dan merk je pas hoe erg je leven in beslag wordt genomen door zo'n baby - beide ouders zijn er nog geen minuut NIET mee bezig geweest. Dat lijkt me echt verschrikkelijk ik wil zelf ook wel een beetje leuk gezelschap blijven, niet alles hoeft om mijn evt. kind te draaien. Ik ben alleen bang dat het onvermijdelijk is.

Zo is dat bij mijn zus echt niet, dus dat verschilt heel erg per persoon.

Krummeltje schreef:

Dat lijkt me echt verschrikkelijk ik wil zelf ook wel een beetje leuk gezelschap blijven, niet alles hoeft om mijn evt. kind te draaien. Ik ben alleen bang dat het onvermijdelijk is.

Daar ben je zelf bij, toch? Als je dat niet wilt, moet je het niet laten gebeuren.

Zelf hoop ik eerlijk gezegd dat wel alles om mijn kind zal gaan draaien... Natuurlijk wel zo dat ik zelf ook nog normaal kan functioneren ed, maar wel dat mijn kind volledig op plaats 1 komt.

Ik heb ook al veel zin om met m'n zus te bellen en alleen maar over onze kinderen te kletsen

Ik zeg niet dat mijn kind niet op nummer 1 zal staan ik hoop alleen dat ik hem/haar kan loslaten, anders word ik niet goed denk ik.
Maar als ik naar mijn moeder kijkt valt het allemaal nog wel mee geloof ik, ik kan me niet herinneren dat die fulltime met mij en mijn broertje en zusje bezig was.

Ik kom uit een gezin met 6 kinderen en mijn ouders waren ook niet altijd bezig met ons. Ze hadden hun baan, hun vrienden, hun hobby's en dat doen ze nog steeds. Ik wist als kind ook echt wel dat als mijn moeder zat te kletsen met haar vriendinnen, ik niet telkens er tussen door mocht banjeren met mijn vragen. 'Ik kom straks weer bij jou, ik ben nu aan het praten.'
Prima.

Nala schreef:

Ik kom uit een gezin met 6 kinderen en mijn ouders waren ook niet altijd bezig met ons. Ze hadden hun baan, hun vrienden, hun hobby's en dat doen ze nog steeds. Ik wist als kind ook echt wel dat als mijn moeder zat te kletsen met haar vriendinnen, ik niet telkens er tussen door mocht banjeren met mijn vragen. 'Ik kom straks weer bij jou, ik ben nu aan het praten.'
Prima.

Oeh, zes kinderen, ik zou het niet kunnen, maar het lijkt me echt heel leuk zo'n groot gezin

Bij mijn moeder ging het precies hetzelfde. Maar sowieso; als kindjes echt nog heel klein zijn, dan zijn ouders ook nog heel erg bezig dat wonder te verwerken en dan zijn ze zelf ook alleen maar bezig met hoe alles moet en wat zo'n baby'tje doet. Dat wordt vanzelf minder. Mijn nichtje is nu bijna een half jaar oud, en m'n zus loopt regelmatig alleen de stad in, spreekt alleen met vriendinnen af en nu zoekt ze ook werk voor een of twee dagen in de week; iets wat ze van te voren nooit gedacht zou hebben, maar ze zegt nu dat het veel leuker is om af en toe even weg te gaan; het even alleen iets doen is fijn, maar het weerzien daarna is ook heel fijn en dat heb je niet als je nooit weg gaat

Andijvie schreef:

Mijn nichtje is nu bijna een half jaar oud, en m'n zus loopt regelmatig alleen de stad in, spreekt alleen met vriendinnen af en nu zoekt ze ook werk voor een of twee dagen in de week; iets wat ze van te voren nooit gedacht zou hebben, maar ze zegt nu dat het veel leuker is om af en toe even weg te gaan; het even alleen iets doen is fijn, maar het weerzien daarna is ook heel fijn en dat heb je niet als je nooit weg gaat

hmmm

Ik heb dus een stel vrienden, wat zeg maar in de vriendengroep van mij en mijn vriend zit, die per ongeluk zwanger zijn geraakt toen ze 19/20 waren. Hannah is nu twee en half, wel lief ukkie op zich, maar d'r ouders zijn uit mekaar en de moeder durft haar bij niemand te laten, bij een oppas te laten voor een avondje etc. etc.

Echt als we samen met de meiden wat gaan doen, dan kijkt ze constant op d'r mobiel of iemand ook gebeld heeft over Hannah. Voor de rest laat ze de vader van Hannah ook niet echt veel toe, ze heeft onlangs voor het eerst een nachtje bij hem geslapen, en dat vond de moeder dus heel erg eng. Ze melkt die arme jongen verder voor wat hij lief is, hij betaald veel en veel meer dan eigenlijk nodig is en zou moeten, en hij ziet het kind nooit, en heetf verder niks met d'r opvoeding te maken. En niet echt uit keuze van wat ik begrijp. Bah

Echt panisch dat mens, ik kan me daar zo dood aan ergeren. Los kunnen laten is wel een must vind ik eigenlijk, om een goede ouder te zijn, ik zeg niet dat deze meid het echt slecht doet.... maar goed is anders.

Krummeltje schreef:

Ik zeg niet dat mijn kind niet op nummer 1 zal staan

Dat begreep ik.

[aapje]

Krummeltje schreef:

Mm, gisteren was mijn kleine nichtje er weer. Maar dan merk je pas hoe erg je leven in beslag wordt genomen door zo'n baby - beide ouders zijn er nog geen minuut NIET mee bezig geweest. Dat lijkt me echt verschrikkelijk ik wil zelf ook wel een beetje leuk gezelschap blijven, niet alles hoeft om mijn evt. kind te draaien. Ik ben alleen bang dat het onvermijdelijk is.

Ik merk dat zelf inderdaad ook. Ons leven draait om ons kindje en daar ben je 24 uur per dag mee bezig!
Het lijkt misschien verschrikkelijk maar als je nou eenmaal een kind hebt zou je niet anders willen. Sommige vrienden zie ik niet meer, gewoon omdat het er niet meer van komt. En andere vrienden zie ik veel minder. Sociale contacten worden veel minder omdat je heel veel dingen niet meer kan (of wil).
We zijn toch nog steeds in leuk gezelschap, je moet alleen even de juiste verhoudingen vinden! Maar soms is het gewoon erg kut... zoals nu..De vrouw van mn schoonvader is overleden vanmiddag. Daar waren we gelukkig bij omdat mn zus op kon passen. Nu vanavond moet er een hoop worden geregeld met de begrafenis ondernemer enzo. En mn schoonvader had ons er graag allebei bij gehad. Maar helaas kan en mijn moeder en mijn schoonmoeder (schoonouders zijn gescheiden voor de duidelijkheid) niet oppassen. En mn dochtertje is ziek van dr inentingen dus die wil ik ook niet bij mensen achterlaten die ze minder goed kent..
Dus nu zit ik hier alleen thuis..Nog overstuur van wat ik vanmiddag gezien heb.
Afschuwelijk dat iemand die dr hele leven gestreden heeft ook nog een afschuwelijke dood moet krijgen.
Ik heb nooit uitgekeken naar de dood...maar nu ik dit gezien heb..........
En het blijft op je netvlies branden!!!

Wat Arenda bedoelt. Dat soort ouders... als ik zo word vind ik het niet leuk. (mijn schoonzusje en zwager zijn overigens niet zo hoor )

Als ik een alleenstaande moeder zou worden, zou ik dat idd niet leuk vinden.

Inderdaad, ik denk dat je wel los moet kunnen laten. Mijn beste vriend is nu 23 en tot een paar jaar terug gigantisch betutteld door zijn moeder. Hij is enigs kind, en mocht nooit iets alleen doen. Altijd werd er gezegd 'Laat maar, ik help je wel.' Nu zit hij zo in elkaar dattie er nooit misbruik van heeft gemaakt, maar hij kon er ook nooit tegenin gaan. Dat doettie nog niet. Hij vertelt thuis heel weinig, en de keren dat hij iets vertelt, walst zijn moeder er op een heel lompe manier overheen, of vertelt hem meteen wat zij in haar situatie eens heeft mee gemaakt. Inmiddels is hij zo ver dat hij (eindelijk) het huis uit gaat, en ook eens tegen zijn moeder kan zeggen: 'Nee mam, nu wil ik eens vertellen.' Hij is heel erg verwend, niet alleen door zijn moeder, maar ook door zijn ooms en tantes. Hij vind het ook echt niet tof om enigskind te zijn. Hij heeft het er tot een jaar geleden echt heel moeilijk meegehad dat zijn jeugd was zoalssie was. Het is niet zo dat hij totaal ongelukkig is geweest, maar zijn ouders zijn op een, in mijn ogen, totaal verkeerde manier met hem omgegaan. Nu nog heeft hij de neiging om niks te zeggen, om zijn mening voor zich te houden en om dingen altijd maar alleen op te lossen. Hij vroeg tot augustus nooit om hulp. Nu doettie inmiddels een opleiding waarbij hij alles teruggegooid krijgt en zich wel moét laten zien, dus dat werkt heel erg in zijn voordeel.

Ik weet dat de discusie van vorige pagina niet meer mag, maar dit wilde ik toch even zeggen n.a.v. de opmerking van Inanis, over 1-kind-politiek.

[Inanis]

Secret Agent schreef:

Inderdaad, ik denk dat je wel los moet kunnen laten. Mijn beste vriend is nu 23 en tot een paar jaar terug gigantisch betutteld door zijn moeder. Hij is enigs kind, en mocht nooit iets alleen doen. Altijd werd er gezegd 'Laat maar, ik help je wel.' Nu zit hij zo in elkaar dattie er nooit misbruik van heeft gemaakt, maar hij kon er ook nooit tegenin gaan. Dat doettie nog niet. Hij vertelt thuis heel weinig, en de keren dat hij iets vertelt, walst zijn moeder er op een heel lompe manier overheen, of vertelt hem meteen wat zij in haar situatie eens heeft mee gemaakt. Inmiddels is hij zo ver dat hij (eindelijk) het huis uit gaat, en ook eens tegen zijn moeder kan zeggen: 'Nee mam, nu wil ik eens vertellen.' Hij is heel erg verwend, niet alleen door zijn moeder, maar ook door zijn ooms en tantes. Hij vind het ook echt niet tof om enigskind te zijn. Hij heeft het er tot een jaar geleden echt heel moeilijk meegehad dat zijn jeugd was zoalssie was. Het is niet zo dat hij totaal ongelukkig is geweest, maar zijn ouders zijn op een, in mijn ogen, totaal verkeerde manier met hem omgegaan. Nu nog heeft hij de neiging om niks te zeggen, om zijn mening voor zich te houden en om dingen altijd maar alleen op te lossen. Hij vroeg tot augustus nooit om hulp. Nu doettie inmiddels een opleiding waarbij hij alles teruggegooid krijgt en zich wel moét laten zien, dus dat werkt heel erg in zijn voordeel.

Ik weet dat de discusie van vorige pagina niet meer mag, maar dit wilde ik toch even zeggen n.a.v. de opmerking van Inanis, over 1-kind-politiek.

dat ligt aan zijn ouders en jeugd, niet t feit dat ie enigs kind is.

Inanis schreef:

dat ligt aan zijn ouders en jeugd, niet t feit dat ie enigs kind is.

Dat was ook mijn eerste reactie.

Ik denk trouwens wel dat ouders over het algemeen dichter op hun kind zitten wanneer ze er maar één hebben, maar ik denk niet dat dat per se verkeerd hoeft uit te pakken...dat ligt er helemaal aan op wat voor manier de ouders het aanpakken en hoe het kind het vindt, er mee om gaat, enz.

[Fantôme]

volgens mij komt deel 2 ook gewoon vol
dit wordt gewoon een stickey topic volgende keer

Ik denk dat een enig kind wel sneller verwend word, sneller het gevoel heeft dat de wereld om hem/haar draait. Ik ben tot mijn 9e enig kind geweest en was echt de kern van het gezin, ik werd niet overmatig verwend o.i.d. maar was wel het middelpunt van de aandacht van mijn ouders. Op mijn 9e kreeg ik een broertje, dat was wel even wennen maar ik ben er heel blij mee toen toch nog geleerd te hebben de aandacht te delen.

Maar niet ieder enig kind wordt natuurlijk zo overdreven verwend e.d. Al zie ik het bij het nichtje van mijn vriend wel.. oei oei oei zeg.. die is echt een prinsesje en wordt ZO verwend! Haar ouders zijn superlieve mensen, maar kunnen haar echt niets weigeren.

Ik denk dat dat ook wel een beetje ligt aan het karakter van het kind zelf. Mijn oudste zus genoot best van alle aandacht die ze kreeg. Mijn ouders zijn niet het type om te verwennen, maar dat waren de ouders van mijn vader wel.
Toen mijn zus daarna werd geboren vond ze het niet zo erg om de aandacht te verdelen, want mijn zus was een hele rustige en stille baby.
Ik was dat ook, maar ik was als kind vaak ziek, vaak naar het ziekenhuis en daardoor had ik wel iets meer aandacht nodig dan mijn oudere zus bijvoorbeeld. Ook kreeg mijn oudste zus vaak te horen dat ze wat stiller moest zijn omdat ik ziek in bed lag.
Mijn oudste zus heeft wel eens gezegd dat ze dat heel moeilijk heeft gevonden, de aandacht die ik kreeg en dat mijn ouders niet altijd tijd voor haar hadden daardoor.

Mijn oudere zus heeft een heel ander karakter dan mijn oudste zus en ik denk dat een dergelijke gedachte nooit in haar op was gekomen.
Niet dat mijn oudste zus een trut is, ze zit gewoon anders in elkaar en vond het als 5 jarig meisje wel moeilijk om met die verandering om te gaan.

Maar uiteindelijk komt het wel neer op de houding van de ouders denk ik. Ik was laatst op een doopfeest van een kind waarbij een meisje ervan door ging met de cadeautjes van het kindje. En die ouders zeiden maar: Lieverd, kom daar eens vanaf. 'Nee' was het antwoord dan en ze bleef gewoon zitten waar ze zat. En die ouders deden dan ook niets meer. Ja, vind je het logisch dat dat kind gewoon doet wat ze wil. Die ouders geven één kik, zij reageert niet en laten het daarbij. Dat heeft zo'n kind ook wel door.

[snoopy]

Oh, ik ben ook best jaloers geweest op m'n broertje hoor! Ik was 3,5 toen hij geboren werd en ik had echt zoiets van: 'waarom hebben jullie er nu nog 1?!'
Ik moest ook vlak daarna voor hele dagen naar de peuterspeelzaal, maar dat kwam omdat m'n broertje aan het einde van de zomervakantie geboren is. Ik dacht dat ik hele dagen weg moest omdat ze me toch niet meer leuk vonden

Ik zat ook hele dagen op de peuterspeelzaal, niet omdat ze me nu zo stom vonden, maar omdat ik dan alvast kon wennen. Ik vond het super leuk altijd
(Maar ik wilde vroeger ook altijd dólgraag naar een internaat, of mee naar Spanje met Sinterklaas. Als mensen dan zeiden dat ik dan van huis zou zijn en m'n ouders niet zou kunnen zien, vond ik dat alleen nog maar leuker )

Ik kan me niet herinneren dat ik óóit jaloers geweest ben op mijn broertje... Ja nou ja, we waren allebei er regelmatig van overtuigd dat de ander meer kreeg (lekker vlees, of kadootjes met Sinterklaas, of mee naar de film ofzo) maar mijn ouders pasten heel goed op dat daar geen sprake van was Maar op de aandacht... nee, ik kan me het niet herinneren, en mijn ouders zeggen ook dat dat nooit zo was. Maar goed, ik was ook pas anderhalf toen hij geboren werd.

Herinner me wel dat schoolvriendinnetjes uit de brugklas op een gegeven moment voorzichtig aan me vroegen of mijn broertje voorgetrokken werd... hij had namelijk hele dure australian trainingspakken toen en ik liep in een verlopen spijkerbroek. Ik was nogal beledigd; alsof ik ooit in zo'n lelijk trainingspak zou willen lopen? Bovendien betaalden mijn ouders maar de helft, voor de rest moest hij het van zijn spaargeld doen

[Kitten]

Mijn ouders hebben altijd heel duidelijk gemaakt dat ze niemand van ons voortrokken en niemand van ons anders wilde behandelen. Natuurlijk is elk kind anders en daarom zat er wel verschil tussen ons, maar ik heb nooit het idee gehad dat mijn broertjes werden voorgetrokken.

[N'90]

Ik ben ook enigs kind en altijd goed verwend, maar nu nog luister ik naar mijn ouders en als het "nee" is blijft het "nee".. En dat was vroeger ook het geval.. Ik ben ook altijd al net zo blij geweest met iets kleins of een snoepje dan met iets duurs.. En doorzeuren of janken had geen nut want dan kon ik gelijk mijn bed in.. Dus ondanks dat ik enigs kind ben en best wel verwend al zeg ik het zelf zijn mijn ouders echt wel consequent en moest ik ook maar gaan kleuren of wat dan ook als me ouders even druk bezig waren..

Ik kan me nog wel herinneren dat toen ik een jaar of 7 was mijn ouders serieus dachten om alsnog een 2e te nemen voor mij, dat ik dan niet alleen was.. Toen ik dit hoorde was ik ZO geschrokken, niet omdat ik de aandacht niet wilde delen.. maar omdat ons huis klein is en ik me serieus ging afvragen waar dat kind moest slapen en van die stomme dingen..

Dus echt niet elk enigs kind is strontverwend en daardoor vervelend hoor.. of wat dan ook.

Mijn zus is ruim 5 jaar ouder dan ik ben, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat mijn ouders een van ons voor hebben getrokken. Het is wel zo dat de tijden anders waren; toen zij 15 was, was het anders dan toen ik 15 was, mijn ouders verdienden meer en zodoende kreeg ik ook iets meer zakgeld. Maar ze keken ook niet echt naar wat mijn zus vroeger mocht en dat ik dat dus ook mocht; ze keken naar wat ze dachten dat we zouden kunnen. Mijn zus had er nogal een handje van net iets te ver te gaan, dus bij haar waren ze met uitgaan strenger, van mij wisten ze dat ik heel voorzichtig was, dus mocht ik later thuiskomen. Alleen maar goed, natuurlijk, want de ene regel werkt voor het ene kind perfect, maar voor het andere kind juist helemaal niet.
Nu is mijn moeder echt op de verwentour, lijkt het wel, ze gaat regelmatig met m'n zus winkelen, koopt allemaal leuke dingen voor haar kleindochter en zo af en toe koopt ze ineens een cadeautje voor mijn zus en mij Vroeger verdienden ze niet heel veel, nu is dat echt een stuk meer, dus het lijkt er een beetje op dat ze iets in wil halen ofzo...

Om eerlijk te zijn denk ik niet dat het slecht is om een kind te verwennen. Ik denk ook niet dat verwennen per se samen hoeft te gaan met het gevoel dat de wereld om hem/haar draait en/of dat een kind er vervelend door wordt oid. Dat heeft (ook) met heel andere dingen te maken.

Als ik één kind zou krijgen dan zou ik mijn kind ook verwennen. Niet omdat ik er een verwend kreng van zou willen maken, maar puur omdat je dan alles wat je hebt (qua aandacht, maar ook qua geld ed) op dat ene kind richt. Maar juist om die reden zou ik me er erg bewust van zijn dat ik er op moet letten dat het kind zich niet verwend gaat gedragen, dat het daardoor niet vervelend wordt, enz.

Persoonlijk geloof ik niet dat het per definitie slecht is als het kind het middelpunt van de aandacht ed is, mits hier goed mee omgegaan wordt. Een kind kan aandacht delen ook op andere manieren leren. Ik denk dat het goed is voor een kind om te weten dat er mensen op de wereld zijn waar het alles voor is...en dat heeft niet per se te maken met geld, je kind alles wat hij/zij wil geven, enz.

Ik heb zelf twee zusjes en ondanks dat mijn ouders zeggen dat het niet zo is, heb ik wel het idee dat met name mijn jongste zusje voorgetrokken werd/wordt. Ik begrijp heel goed dat 'de tijden anders zijn', maar zo extreem zijn ze nou ook weer niet veranderd in die vier jaar dat mijn zusje jonger is en/of in de twee jaar dat ze jonger is dan mijn andere zusje.

@snoopy: Om die reden zou ik een volgend kind altijd zo plannen dat het eerste kind nog lang niet naar de psz of de basisschool moet of er al lang op zit.

Leonoor schreef:

Ik heb zelf twee zusjes en ondanks dat mijn ouders zeggen dat het niet zo is, heb ik wel het idee dat met name mijn jongste zusje voorgetrokken werd/wordt. Ik begrijp heel goed dat 'de tijden anders zijn', maar zo extreem zijn ze nou ook weer niet veranderd in die vier jaar dat mijn zusje jonger is en/of in de twee jaar dat ze jonger is dan mijn andere zusje.

Zie ik bij ons ook wel. Ze mogen meer dan wij toen. Zo kwam mijn zusje vorig jaar opeens met de mededeling dat ze van mijn moeder wel een tongpiercing mocht. En dat terwijl de regel was: Pas als je uit huis bent.
Bleek dat mijn moeder dat vergeten was. Ze wist niet meer zeker of het nou vanaf je 18de was of als je op jezelf ging. Wel zielig voor mijn zusje, heeft ze nog geen tongpiercing
Of ze mag bij haar vriendje slapen. Ik moest het eens flikken om überhaupt een jongen op mijn kamer te hebben, al was het maar om huiswerk te maken. En nu is dat prima. Maar goed, er is ook niemand zo lang in huis gebleven dat dat echt een punt werd.

Oh ja: Zaten we gisteren samen Babyboom te kijken, zegt hij later op de avond opeens tegen mij: 'Zullen wij ook proberen een kindje te krijgen?' Heuw, hoe kom je daar zo bij? 'Ach, ik zag al die kleine kindjes enzo, en toen kreeg ik even een kriebel.'

En dan knuffelen we even, om elkaar daarna weer aan te kijken. En dan tegelijkertijd: 'Neeh!'

Als mijn man me dat zo zou vragen, zo ik hem er aan houden