Toen mijn beste vriendin voor het eerst een vriend kreeg (Experiment hier overigens), had ik al een relatie van 2 jaar achter de rug en eentje van 6 maanden. In die tijd hebben we het vrijwel alleen over mijn vriendjes gehad. Nu zij 'eindelijk' een vriend had waar ze helemaal dol op was/is, was ik alleen maar superblij voor haar, omdat het ook nog eens een hele aardige en lieve jongen is (en de beste vriend van mijn ex - dus ik kende hem al wel een beetje). Jaloers, tja, ik had op dat moment geen relatie. Kijk, als zij aan het zoenen of aan het knuffelen zijn als we uitgingen had ik soms wel zoiets van tjaa ik wil dat ook weer, maar nu ik zelf weer een vriend heb kunnen we alleen maar lekker 'roddelen' over onze vriendjes, hahaha, lekker meisjesachtig. Dingen vergelijken, etc.

Dus, jaloers? Neeh, ik gun het haar, ze is niet voor niks mijn beste vriendin.
Bovendien beschouwen we allebei, geloof ik, onze vriend niet als het allerbelangrijkste in ons leven; vriendschap is net zo belangrijk. Ik heb wel vrienden gehad die ik ben verloren doordat ze alleen nog maar met hun vriend/vriendin omgingen, maar bij haar is dat toch niet zo.