mijn problemen

[obladi]

Vrij apart om dit al meteen mijn eerste post te laten zijn maar ik wilde het graag even kwijt. Hoop dat jullie me een beetje op weg kunnen helpen.

Ik voel me de laatste tijd erg rot, dat heeft verschillende oorzaken. Allereerst ben ik ontzettend onzeker, vanmiddag zat ik bijvoorbeeld met 2 mensen uit mijn klas op een bankje bij de AH, toen vertelde een van die mensen dat een aantal mensen uit haar oude klas misschien wel langs zouden komen. Toen ik dat hoorde werd ik helemaal gek, duizenden gedachten schoten tegelijk door mijn hoofd, ik zag dat ze me uit gingen lachen enzo, het leek alsof de mensen met wie ik was het doorhadden want ze vroegen hoe het met me ging. Die onzekerheid uit zich ook bijvoorbeeld op het station, als ik zie dat mensen op een bankje zitten loop ik het liefst achter dat bankje langs dan ervoor, ook ga ik in de trein eigenlijk altijd alleen zitten. Ook is mijn motoriek ook niet helemaal jovel, daar ben ik ook onzeker over, best vreemd eigenlijk want ik kan daar, net als mijn uiterlijk, weinig aan doen. Ik probeer veel te doen om er een beetje leuk uit te zien, volgens mij zie ik er ook wel goed uit(kleding dan), maar er is iets in me wat me dat niet op dat moment laat beseffen.

Voor de rest ben ik de laatste tijd erg gauw op mijn teentjes getrapt, als iets niet wil lukken of ik kan iets niet snel genoeg vinden lijkt het net of er een vuur in mij ontsteekt, ik kan dan echt woedend worden en verwond mezelf soms ook op die momenten.

En als het niet genoeg is hoor ik ook vaak stemmen, het is moeilijk te beschrijven wat ik precies hoor maar ben hoofd is constant een gigantische chaos. Af en toe geven die stemmen vreemde opdrachten die ik nu gelukkig nog kan onderdrukken. Ook heb ik soms het idee dat mijn leven een grote Trumanshow is.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, ik heb dit laatst tegen een goede vriend van me verteld. Hij zei dat ik hulp moet gaan zoeken, maar ik ben daar erg bang voor. Ook ben ik bang dat ik het mijn ouders dan zou moeten vertellen. Dat durf ik niet/ben ik nog niet klaar voor. Dus ik hoop dat jullie mij kunnen helpen, zijn er mensen die hetzelfde hebben, daar zou ik wel graag mee willen praten. Alvast bedankt.

[rare kwast]

dat begin herken ik heel sterk..
als er ineens mensne bij komen die ik niet ken schiet er van alles door mijn hoofd
en na afloop verwijten tegen over mezelf
ook op het station enzo
ik hoor ze al lachen en zie ze wijzen..
tegen mij is ook al gezegt zoek eens hulp..maar heel lang getwijfelt toen 1 keer gegaan voor faalangst maar de pycholoog vond het niet nodig

[elledc]

Het is al een mooi begin dat je van jezelf weet wat het probleem is. Anderzijds is het verkeerd om daar teveel over na te denken, hoe meer je nadenkt over je negatieve eigenschappen en het effect ervan op anderen, hoe zieliger je jezelf zult vinden.
Denk eerder aan je positieve eigenschappen.
Dat je zeer onzeker bent en jezelf soms wilt verbergen, heb ik af en toe ook, maar ik hou de rug recht en bedenk me dat het geen zin heeft me te schamen en mijn rug naar anderen te keren. Het is denk ik een goede manier om er tegenaan te gaan.

[obladi]

utopia5 schreef op 30-11-2004 @ 16:17 :
Het is al een mooi begin dat je van jezelf weet wat het probleem is. Anderzijds is het verkeerd om daar teveel over na te denken, hoe meer je nadenkt over je negatieve eigenschappen en het effect ervan op anderen, hoe zieliger je jezelf zult vinden.
Denk eerder aan je positieve eigenschappen.
Dat je zeer onzeker bent en jezelf soms wilt verbergen, heb ik af en toe ook, maar ik hou de rug recht en bedenk me dat het geen zin heeft me te schamen en mijn rug naar anderen te keren. Het is denk ik een goede manier om er tegenaan te gaan.

Weet je wat het is, ik kan onmogelijk aan mijn goede eigenschappen gaan denken en zomaar de rotdingen vergeten. Ik ben een drama in gedachtes vergeten enzo, de meest nutteloze gedachtes blijven nog maanden in mijn hoofd rondspoken. Ik heb het al zo vaak geprobeerd om gewoon schijt aan mensen te hebben, maar dat is onmogelijk en wordt waarschijnlijk alleen maar erger.

[elledc]

Hoe oud ben je dan?
Heb je dat al lang of denk je dat het zou kunnen voorbijgaan?
Ik heb zo van die momenten dat ik me bijzonder kut voel en geen mens wil zien, dan blijf ik alleen en zonder ik me af. Maar ik weet dat dit voorbijgaat en heb mezelf als het ware al bij neergelegd dat ik ups & downs heb. Het is een soort van acceptatie van mezelf. Wanneer het goed gaat maak ik er het beste van of verplicht ik me ertoe het goed te maken.
Ik denk ook wel dat het belangrijk is dat je met mensen praat over wat je voelt, waardoor je het meer zult accepteren. Want ik vrees dat iemand die zich voortdurend afsluit en dit blijft doen, op den duur erin vastgeraakt en zichzelf ongelukkig maakt.
Soms is het nodig dat je probeert te vechten tegen slechte gevoelens, vandaar dat ik zei dat het goed is om er tegenaan te gaan.

Heej ik herken het ook voor een groot deel, zelfs het idee dat je leven af en toe een truman show is enzo... da heb ik ook vaak dat ik dat denk... en tegen mij is ook gezegd dat ik hulp moest zoeke, maar ik wil het ook niet tegen mijn ouders zeggen en durf ook niet hulp te zoeken... maar toen ben ik rond gaan kijken op internet, informatie gezocht enzo, en toen kwam ik een erg hulpzaam boek tegen, misschien is dat boek ook wel iets voor jou: "Niet morgen, maar nu" van dr. Wayne Dyer... dat is een of andere psycholoog en het boek is echt goed , dus ik raad het je heel erg aan ... maar ik heb hem zelf nog niet uit ofzo, maar ik ben al een heel eind, en ik heb af en toe teminste weer het gevoel dat het allemaal wel goed gaat komen
nou ik hoop dat je der iets aan hebt...
Veel suc-10 verder!!!

[Zut Alors!]

Waarom ben je eigenlijk bang om hulp te zoeken?

[Mara]

Een deel herken ik zeker. Een soort van faalangstig iets. Je bent hartstikke bang dat je iets verkeerd doet en dat mensen je verkeerd zullen beoordelen. Volkomen onzeker, hartstikke bang.

Ikzelf worstel hier ook nog erg mee. Ik wou dat ik je tips kon geven, maar die heb ik (nog) niet voor je.

[obladi]

ik ben nu 18, ben eigenlijk sinds mijn 15e echt onzeker, het is de laatste tijd ontzettend verergerd. Heb er met een aantal mensen over gepraat, was bang dat ze me vreemd zouden vinden maar dat is gelukkig niet zo.

Ik durf op zich wel hulp te zoeken maar ben bang dat ik het ook mijn ouders moet vertellen en daar ben ik nog niet klaar voor.

Bedankt voor de hulp allemaal

[Mara]

obladi schreef op 01-12-2004 @ 16:18 :
ik ben nu 18, ben eigenlijk sinds mijn 15e echt onzeker, het is de laatste tijd ontzettend verergerd. Heb er met een aantal mensen over gepraat, was bang dat ze me vreemd zouden vinden maar dat is gelukkig niet zo.

Ik durf op zich wel hulp te zoeken maar ben bang dat ik het ook mijn ouders moet vertellen en daar ben ik nog niet klaar voor.

Bedankt voor de hulp allemaal

Vertel het je ouders. Ik weet natuurlijk niet precies hoe je ouder zijn, maar die van mij zijn niet de beste en toch begrepen ze het. Ik heb er de hele tijd mee rondgelopen en 't werd alleen maar erger. Als je ouders het weten, kunnen ze er rekening mee houden en je erbij helpen. Geloof me, ik durfde het eerst ook niet, maar uiteindelijk trok ik 't niet meer en heb ik ze het verteld. Het luchtte enorm op.

[Ratbout]

Het doet mijj ook wel denken aan vroeger, doordat je denkt dat iedereen je achter je rug uitlacht en eigenlijk helemaal niet aardig vind, ga je dit ook zien gebeuren.

Bij mij kwam het voort uit gepest worden, waardoor ik het idee kreeg dat iedereen mij wel niets waard zou vinden, en mezelf ook echt niets waar vond..

Mijn oplossing begon eigenlijk met een vechtsport gaan doen, om wat zelfvertrouwen op te bouwen. Toen ik een beetje beter in mijn vel zat durfde ik de oorzaak bij de pesters te leggen, en ben naar een andere cshool gegaan. En toen was het..ineens voorbij. Dat idee dat ik waardeloos was is nog steeds neit helemaal uit mijn hoofd, maar uiteindelijk ben ik er wel heel sterk van geworden.

Oh en je zegt dat de oorzaak dat je je rot voelt dit en dit en dat is, maar weat is de oorzaak achter je onzekerheid? bij mij dus pesten. zoek naar de dingen achter de dingen..

[Zut Alors!]

obladi schreef op 01-12-2004 @ 16:18 :
ben bang dat ik het ook mijn ouders moet vertellen en daar ben ik nog niet klaar voor.

Je hoeft ze niet alles te vertellen, en ook al zou je dat wel doen, ze zullen je er heus niet raar op aankijken. Van mij vinden ze ook altijd dat ik me een beetje 'uitzonderlijk' gedraag, dus dat snappen ze wel.

Oja, en je bent 18, dus je hebt je ouders heus niet nodig om hulp te zoeken. Maak gewoon eens een afspraak met de huisarts of de ggd. Zij kunnen je ook meteen wel vertellen hoe je het verzekeringswijs moet regelen. Hoeven je ouders niet te doen voor je.

Maar ik denk overigens dat hulp zoeken voorlopig nog niet eens nodig is. Ik zou als ik jou was gewoon jezelf ertoe dwingen lastige situaties niet uit de weg te gaan. Zoek mensen op (doe een teamsport) en ga niet in de stilste hoekjes zitten (juist dan kijken ze je zonderling aan). En je mag gerust denken dat de wereld een complot is, doe ik ook wel eens, maar hou het gewoon bij denken..

[obladi]

Ratbout schreef op 02-12-2004 @ 10:48 :
Het doet mijj ook wel denken aan vroeger, doordat je denkt dat iedereen je achter je rug uitlacht en eigenlijk helemaal niet aardig vind, ga je dit ook zien gebeuren.

Bij mij kwam het voort uit gepest worden, waardoor ik het idee kreeg dat iedereen mij wel niets waard zou vinden, en mezelf ook echt niets waar vond..

Mijn oplossing begon eigenlijk met een vechtsport gaan doen, om wat zelfvertrouwen op te bouwen. Toen ik een beetje beter in mijn vel zat durfde ik de oorzaak bij de pesters te leggen, en ben naar een andere cshool gegaan. En toen was het..ineens voorbij. Dat idee dat ik waardeloos was is nog steeds neit helemaal uit mijn hoofd, maar uiteindelijk ben ik er wel heel sterk van geworden.

Oh en je zegt dat de oorzaak dat je je rot voelt dit en dit en dat is, maar weat is de oorzaak achter je onzekerheid? bij mij dus pesten. zoek naar de dingen achter de dingen..

De oorzaak van mijn onzekerheid weet ik eigenlijk niet, ben nooit echt gepest ofzo. Ben door die onzekerheid wel een vrij makkelijk slachtoffer omdat ik dingen snel serieus neem, dat merken de mensen en denken dan dat ze me meer kunnen flikken. Ben de laatste tijd wel een stuk assertiever geworden.

Vanmiddag was er ook weer zo iets, ik wilde voorin de trein zitten zodat ik op het station waar ik moest zijn direct de trap kon pakken, ik liep al iets meer naar voren, maar het was erg druk, ik durfde gewoon niet verder te lopen, klap op zulke momenten echt helemaal dicht.

[Pinksterhaas]

Ik heb best lang dezelfde problemen gehad uit het eerste stukje van je verhaal. Nu nog steeds, soms, maar de laatste jaren gaat het een stuk beter. En dan heb ik het vooral over verwachtingen van situaties. Zoals op het bankje met je oud klasgenoten. Ik had het vooral met feestjes enzo, dan dacht ik dat ik niemand zou kennen, dat niemand met me zou praten, enzovoort. Wat eigenlijk de oplossing is (denk ik) is op het moment dat je zo'n negatief beeld schetst van de situatie, je je gedachten stop moet zetten. Die gedachtes hebben namelijk in feite niets met de realiteit te maken. Je kan helemaal niet in de toekomst kijken, je weet niet of die mensen je gaan uitlachen. Maar op het moment dat je voor je zelf zeker denkt te weten dat het verschrikkelijk is dat je oud klasgenoten er aan komen, dan straal je zo iets ook uit en klap je bovendien dicht.

Zoals het er nu staat klinkt he net alsof er een knopje is dat je gedachten uitzet, dat is gelul natuurlijk. Want hoewel die gedachten met de realiteit niets te maken hebben, vermoedelijk slaan ze wel op ervaringen uit het verleden. Ik heb een tijd lang met iemand gepraat over dit soort dingen, hulp dus. Ik vond dat toch wel erg prettig. En ik stond er eerst ook negatief tegenover.

Succes!