Telkens weer

[FreeZzze]

Telkens weer, neem ik afscheid.
Mijn hart stopt met kloppen en de spiegel breekt.
Ergens in het diepste van mijn hart roept een stem.
Het is de pijn die ik steeds vermijd,
Scherven en bloed op de vloer die het weer begeeft.
Ergens in het diepste vind ik licht en hoor ik hem.

Laat de omstandigheden,
Behorend tot 't verleden,
Los en je zult vinden wat je hebben wilt.
Laten wij eens springen,
Over schoonheid zingen,
Niet de pijn en zorgen, als je nu maar heelt.

Samen dansen wij op de wolken en kijken wij op de aarde neer,
Je weet toch wel dat je niet lang meer bij me zal zijn?
Heb geen verdriet want wachtend op morgen zie ik je wel weer.
De leegte valt en jouw handen glijden weg, net als de pijn.

Toen de horizon leek op te lossen in de lucht,
Vroeg ik mij altijd af waar het einde toch was.
Het was onmogelijk te zien in een diepe zucht,
Dat hemelen omarmden wat ik om mij heen zag.

Je hoeft geen zeeën te bezeilen,
Je hebt hebt licht al gevonden het wacht op jou.
Er zijn geen duizend mijlen,
Die naar mij leiden want ik blijf je trouw.

Telkens weer, neem ik afscheid,
De leegte, maakt plaats voor licht.
Het nieuwe leven dat ik leid,
De stilte zingt een eeuwig lied.

Hm, het begin nodigt mij meteen al niet echt uit om zo'n lang (nou ja...) gedicht te gaan lezen,maar ik zal het toch doen
*nu gedaan* Sommige vergelijkingen zijn wel mooi, maar de meesten zijn een beetje cliché, en soms is dat niet erg, maar nu lijkt het net alsof je die een beetje hebt samengeraapt. Het lijkt niet eens altijd met elkaar te maken te hebben.
Wat dus maakt dat je gedicht best heel mooi had kunnen zijn, als het wel soms nog wat originelere verwoord was.
Toen de horizon leek op te lossen in de lucht,
Vroeg ik mij altijd af waar het einde toch was.
vind ik trouwens wel erg leuk

[xineof]

Heb geen verdriet want wachtend op morgen zie ik je wel weer.
De leegte valt en jouw handen glijden weg, net als de pijn.

In deze twee regels zakt het wat in vind ik. Het wijkt wat af, metrisch gezien en bovendien lijkt het net alsof je even niet wist hoe hier verder te gaan.

Verder beschrijft het vrij objectief een persoonlijke lijdensweg, in prozaïsche vorm. Anders dan ik op het eerste gezicht verwachtte (de regellengte en lengte van het gedicht bedrogen me) is het prettig om te lezen en schept het gedicht een soort afstand tussen de lezer en de onderwerpen. Leuk gedaan.

[=zwart wit=]

dat gevoel overviel mij ook, al lezend vielen je vooroordelen weg . net als de pijn is wat gerijmd, je metrum valt weg. je gedicht is niet echt bijster origineel of treffend, maar wel herkenbaar. je schept een inlevingsvermogen, en dat is denk ik erg goed gedaan. ook met simpel blijven, zonder literaire hoogstandjes, kun je toch iets bereiken. deze strofe:
Toen de horizon leek op te lossen in de lucht, ~ Vroeg ik mij altijd af waar het einde toch was. ~ Het was onmogelijk te zien in een diepe zucht, ~ Dat hemelen omarmden wat ik om mij heen zag. is denk ik het beste, alhoewel ik de 3e regel wat minder vind, het klinkt wat gerijmd. in je laatste regel komt de klemtoon heel apart over, maar toch wel mooi eigenlijk.

[FreeZzze]

Dankje voor de kritiek... Maja ik snap toch niets van klemtonen enzow Ik schrijf en hoop op dat 't wat wordt...