Onzeker zijn

[Mariposa]

Al jaren ben ik best wel onzeker, maar pas de laatste tijd zit het me erg dwars. Als iemand een opmerking maakt of op een bepaalde manier tegen me praat ben ik meteen bang dat diegene boos op me is of dat ze me meteen niet meer aardig vinden. Ik loop daarom heel erg op mijn tenen in mijn nieuwe studentenhuis. Ik durf amper bij de rest te gaan zitten omdat ik bang ben dat ze raar over me denken, daarom blijf ik het liefst op mijn kamer zitten.

Ik ben dus best wel een doemdenker. Van tevoren denk ik te weten dat mensen me niet aardig vinden, terwijl dat onzin is. Of ik weet niet precies HOE ik iets moet doen omdat ik zo enorm twijfel.

Hoe kun je van onzekerheid af komen? Is daar een methode voor? Of ben je gewoon onzeker en blijf je dat?

Kan een psycholoog mij hierbij helpen misschien? En op watvoor manier?

[mara18]

Je beschrijft precies hoe ik me ook voel. Ik herken het heel erg.
Zelfs met goeie vrienden 'durf' ik soms niet af te spreken uit angst iemand op de tenen te trappen, uit angst om ze te verliezen. Ik let ook altijd heel erg op mijn woorden.

Ik zou dus ook graag een oplossing weten hiervoor

Ik kan je enkel twee kleine tips geven die bij mij een (heel klein) beetje werken:

- het is minder erg om dingen verkeerd te doen of te zeggen dan dat je je gewoon niet laat zien uit angst. Zo nemen de anderen ook afstand van jou en trap je iedereen op de tenen. Iets verkeerd zeggen of doen kan gewoon verholpen worden door er eens over te praten.

- anderen denken nog niet half zoveel na over jou als jijzelf. Zij zijn ook grotendeels met zichzelf bezig. Dus wat je zelf verkeerd denkt te zeggen of doen valt een ander waarschijnlijk niet eens op. Spiegel het eens aan jezelf: denk jij zoveel na over anderen? Als mensen in jouw ogen een rare reactie geven op iets, vind je hen dan meteen niet meer aardig? Maar stel dat iemand zich nooit laat zien en altijd op zn kamertje blijft zitten, wat zou je zelf daarvan denken?

Veel succes nog

[Lorraine]

Ik ken jou

[Akilina]

Iedereen in de wereld is onzeker, de vraag is: 'Wíl je onzeker zijn?'

Als je dit niet wilt zijn, dan moet je het gewoon loslaten en omzetten in zelfverzekerdheid. Dit is eigenlijk makkelijker dan je denkt, want je hebt ook al inzicht in je gevoelens van onzekerheid en de dingen die je doet en die je tegen jezelf zegt en dat het je niets oplevert en het onzin is. Als je dat doorhebt, kun je er ook voor kiezen om jezelf een andere boodschap te geven. Gewoon wat meer nadenken over al je leuke eigenschappen en wat meer tegen jezelf zeggen hoe goed je bent. Als je jezelf interessant vindt, dan vinden anderen dat ook. En als jij met andere mensen praat willen deze mensen alleen maar zelf 'geaccepteerd' worden en dat je ze aardig vindt, dus waarom zo stil staan bij je eigen onzekerheid?

[Morri]

Dat herken ik meteen. Het duurt echt heel lang voordat ik het niet meer 'eng' vind om bij een vriendin te zeggen wat ik wil drinken ofzo.

[Skilly]

Beste TS ik herken mezelf ook in je verhaal. Ik denk ook zo. Vooral 2 jaar geleden. Het is langzaam weggegaan.

Geloof me als je alleen op je kamer gaat zitten denken wie je wel of niet aardig vindt dat vinden de mensen je juist raar omdat ze denken:,,Die voel zich veels te goed om bij ons te gaan.''
Niet iedereen hoef je aardig te vinden

Wat ik zou doen gewoon er bij komen zitten.

Heb je dat van natuur die onzekerheid of is het met de leeftijd gekomen?
Denk altijd dat je uniek ben en dat 1 iemand je raar vindt betekend niet dat iedereen er zo over denk.

Want onthoudt: Wat je zeg ben je zelf

[Mariposa]

Lorraine schreef op 09-08-2005 @ 13:13 :
Ik ken jou

[Waltz]

Cognitieve Gedragstherapie. Dan daag je die gedachten uit door schema's te maken met situatie en automatisch gevoel/gedachte en leer je uiteindelijk welke fouten je maakt in je denkgedrag en hoe je dat onder controle kunt krijgen.

Verder alles wat mara18 schreef. En wat mij een beetje helpt de laatste tijd - maar dat is misschien wat persoonlijk - is de gedachte dat je hier nu eenmaal bent, en om werkelijk iets uit te kunnen maken in de wereld moet je je uiten. Als je je steeds maar stil houdt kan niemand zien wie je bent, jijzelf misschien ook wel niet. Zo scherm je jezelf af van de wereld en doe je jezelf uiteindelijk alleen maar schade aan.
Ieder mens denkt en praat anders en is uniek op zijn of haar eigen manier. Maak een lijstje met de dingen waar je goed in bent en richt je daar op. Als jij deze dingen in kan zien zullen anderen dat ook gauw doen.

x

Ik herken dit best wel. Maar ik heb het in vlagen.
Ik denk ook dat het uit de weg gaan van mensen niet helpt. Als je erbij zit en wel gezellig meedoet, maar gewoon wat verlegen enzo bent, valt ze waarschijnlijk niets op of misschien alleen dat je wat verlegen bent. Maar als je niet meedoet en steeds er niet bij bent, denken ze: waarom komt dat meisje nou niet meedoen?
Het is net alsof je op een dansvloer staat met allemaal dansende mensen en jij wil niet dansen omdat je vindt dat je niet goed danst. Maar iemand die niet danst, tussen allemaal dansende mensen, dát valt pas op. Maar als je meedoet met de massa, dan valt niemand iets op.
Ik weet niet precies hoe je die onzekerheid kan oplossen. Wel weet ik uit ervaring dat een vriendje/vriendinnetje erg kan helpen. Op de een of andere manier voel je je dan toch zekerder. Verder moet je gewoon maar lekker meedoen en zorgen dat je daardoor lekker in je vel komt te zitten.

Sterkte

[Mariekje*]

Cognitieve gedragstherapieën.

Ik heb ze zelf ook, en óf het beter gaat de laatste paar maanden. Sinds ik bij m'n psychotherapeut loop, ben ik met sprongen vooruit gegaan, dus het is zeker te verhelpen.

Mensen spreken continue negatief tegen zichzelf, sta je s'morgens vroeg voor de spiegel zal je jezelf er 9/10 keer op betrappen dat je negatieve commentaren op jezelf hebt: "Jezus wat zit m'n haar weer kut" bijvoorbeeld. Door positief te leren denken, en dus ook positief en lief naar jezelf te kijken zal al snel zelfverzekerder worden. Hier kan een cognitieve gedragstherapie je prima bij helpen.

Probeer bijvoorbeeld eens voor de spiegel te gaan staan en hardop tegen jezelf te zeggen waar jij trots/goed/gek op bent.

"Ik kan goed luisteren."
"Ik ben vaak erg zorgzaam."
"Ik kan goed dansen, dat vind ik leuk."
"Ik help graag mensen."

Het zal je misschien opvallen dat het soms nog verdomd lastig en onwennig is. Het went vanzelf wel. Zo mocht ik van mijn psychotherapeut in 1e instantie best weleens zeggen: "Jezus wat heb ik een wallen." Maar tegenover elk negatief woordje, stonden 2 POSITIEVE WOORDEN! Inmiddels denk ik vrijwel alleen nog positief en heb ik dit soort vage trucjes nog zelden nodig.

Ook moest ik lijstjes bij gaan houden waar ik elke dag op moest schrijven wat ik had gedaan en waarom me dat trots maakte:

"Ik heb een goede vriend gebelt, iets wat ik normaal eng vind."
"Ik heb een vriendin gevraagd of ze met me mee uitging, en ze wilde nog ook." (Ik ben trots op mezelf) etc.etc.

Als je dat elke dag doet, en je leest aan het einde van de week je lijstje nog eens, geeft dat best een goed gevoel, ervaar ik zelf dan altijd. Uiteindelijk zal ook dat bijdragen aan een zelfverzekerd gevoel.

Je zult bij cognitieve therapie dus veel oefeningen mee naar huis krijgen, en ze zullen jou gevoelens en emoties schematisch en duidelijk uitleggen en je vertellen hoe deze gevoelens en emoties ontstaan. Daarnaast leren ze je vaak hoe je het beste om kan gaan met kritiek, en vooral hoe je kritiek kan geven zonder dat mensen zich aangevallen voelen. Je leert genuanceerd denken, en het verschil kennen tussen intepretaties en een observaties:

Een interpretatie is: "Ze zijn vast boos op me."
Hebben ze gezegt dat ze boos op je zijn dan? Nee, dus je liegt infeite...

Een observatie is: "Hij kijkt soms best boos."
Dan lieg je niet, jij OBSERVEERT dat hij soms best boos kijkt... Maar waarom zou jij dan gelijk INTERPRETEREN dat hij boos op jou is? Misschien zit hij gewoon niet lekker is z'n vel, of misschien heeft hij ruzie met zijn beste vriendin? Daarom is communicatie belangrijk: "Zit je misschien iets dwars, je kijkt niet erg vrolijk?!"

Ik vond het vroeger doodeng om zulke dingen aan mensen te moeten vragen, dat vinden ze vast raar... Nu zie ik het anders: Ik toon hiermee interesse, en als hij het vervelend vind dat ik ernaar vraag dan zal hij dit heus wel laten weten.

Ik hoop dat ik een beetje uit heb weten te leggen wat de inhoud is van cognitieve therapie en dat je er misschien iets aan hebt. Ik denk dat een psycholoog inderdaad een uitkomst is, het heeft mij iig enorm geholpen...

Sterkte meis!

[Morri]

Ik heb er zelf eigenlijk ook veel en veel meer last van als ik niet lekker in mijn vel zit. Als ik me écht goed voel ben ik helemaal niet zo onzeker. Therapie lijkt me daarom overdreven, bovendien kan ik toch niet over gevoelens praten, dan sla ik compleet dicht, dus dat heeft geen zin.

[de abt van sion]

Lorraine schreef op 09-08-2005 @ 13:13 :
Ik ken jou

Maar ken je jezelf wel?

Sterkte.

[Flip!]

Ik denk dat je kamergenoten het raarder vinden dat je telkens wegblijft. Zolang jij niet bij ze aanschuift, leren ze jou niet kennen en gaan ze waarschijnlijk ook echt rare dingen over je denken.

[mara18]

HvJ schreef op 11-08-2005 @ 13:08 :
Cognitieve gedragstherapieën.

Ik heb ze zelf ook, en óf het beter gaat de laatste paar maanden. Sinds ik bij m'n psychotherapeut loop, ben ik met sprongen vooruit gegaan, dus het is zeker te verhelpen.

Mensen spreken continue negatief tegen zichzelf, sta je s'morgens vroeg voor de spiegel zal je jezelf er 9/10 keer op betrappen dat je negatieve commentaren op jezelf hebt: "Jezus wat zit m'n haar weer kut" bijvoorbeeld. Door positief te leren denken, en dus ook positief en lief naar jezelf te kijken zal al snel zelfverzekerder worden. Hier kan een cognitieve gedragstherapie je prima bij helpen.

Probeer bijvoorbeeld eens voor de spiegel te gaan staan en hardop tegen jezelf te zeggen waar jij trots/goed/gek op bent.

"Ik kan goed luisteren."
"Ik ben vaak erg zorgzaam."
"Ik kan goed dansen, dat vind ik leuk."
"Ik help graag mensen."

Het zal je misschien opvallen dat het soms nog verdomd lastig en onwennig is. Het went vanzelf wel. Zo mocht ik van mijn psychotherapeut in 1e instantie best weleens zeggen: "Jezus wat heb ik een wallen." Maar tegenover elk negatief woordje, stonden 2 POSITIEVE WOORDEN! Inmiddels denk ik vrijwel alleen nog positief en heb ik dit soort vage trucjes nog zelden nodig.

Ook moest ik lijstjes bij gaan houden waar ik elke dag op moest schrijven wat ik had gedaan en waarom me dat trots maakte:

"Ik heb een goede vriend gebelt, iets wat ik normaal eng vind."
"Ik heb een vriendin gevraagd of ze met me mee uitging, en ze wilde nog ook." (Ik ben trots op mezelf) etc.etc.

Als je dat elke dag doet, en je leest aan het einde van de week je lijstje nog eens, geeft dat best een goed gevoel, ervaar ik zelf dan altijd. Uiteindelijk zal ook dat bijdragen aan een zelfverzekerd gevoel.

Je zult bij cognitieve therapie dus veel oefeningen mee naar huis krijgen, en ze zullen jou gevoelens en emoties schematisch en duidelijk uitleggen en je vertellen hoe deze gevoelens en emoties ontstaan. Daarnaast leren ze je vaak hoe je het beste om kan gaan met kritiek, en vooral hoe je kritiek kan geven zonder dat mensen zich aangevallen voelen. Je leert genuanceerd denken, en het verschil kennen tussen intepretaties en een observaties:

Een interpretatie is: "Ze zijn vast boos op me."
Hebben ze gezegt dat ze boos op je zijn dan? Nee, dus je liegt infeite...

Een observatie is: "Hij kijkt soms best boos."
Dan lieg je niet, jij OBSERVEERT dat hij soms best boos kijkt... Maar waarom zou jij dan gelijk INTERPRETEREN dat hij boos op jou is? Misschien zit hij gewoon niet lekker is z'n vel, of misschien heeft hij ruzie met zijn beste vriendin? Daarom is communicatie belangrijk: "Zit je misschien iets dwars, je kijkt niet erg vrolijk?!"

Ik vond het vroeger doodeng om zulke dingen aan mensen te moeten vragen, dat vinden ze vast raar... Nu zie ik het anders: Ik toon hiermee interesse, en als hij het vervelend vind dat ik ernaar vraag dan zal hij dit heus wel laten weten.

Ik hoop dat ik een beetje uit heb weten te leggen wat de inhoud is van cognitieve therapie en dat je er misschien iets aan hebt. Ik denk dat een psycholoog inderdaad een uitkomst is, het heeft mij iig enorm geholpen...

Sterkte meis!

Heeft het altijd te maken met je zelfbeeld eigenlijk? Ik heb er namelijk zelf ook last van maar toch heb ik een vrij positief zelfbeeld.
Het leek me eerder een kwestie van anderen te kunnen inschatten dan jezelf (het tweede deel van je antwoord dus)

[Mariposa]

@ HvJ: Héél erg bedankt voor je lange reactie!

Ik heb het helemaal doorgelezen en stond soms best versteld van je voorbeelden. Zo van: Hey, dat ken ik?! Zo ben/doe ik ook soms. Ik ga het zo snel mogelijk bespreken met mijn psycholoog

Een interpretatie is: "Ze zijn vast boos op me." Hebben ze gezegd dat ze boos op je zijn dan? Nee, dus je liegt in feite...
Ik denk altijd te weten wat mensen van me vinden of wat ze denken, maar vaak zit ik er helemaal naast door mijn onzekerheid.

[Big Brother]

lijkt een echte (jonge) vrouwenkwaal, misschien omdat jongens het beter kunnen verbergen....

kan hele verhalen gaan ophangen, maar vrijwel altijd verdwijnt de onzekerheid met de leeftijd. gelukkig maar, want iedereen is onzeker in de puberteit. de een wat meer dan de ander, maar zeker 99 procent heeft het en de andere procent liegt

niet dat ik me periodes van erge onzekerheid kan herinneren, maar ik heb het vast ook wel gehad