is dit normaal?

[groot-kleintje]

hoi

ik ben de laatste tijd nogal droevig, zonder redenen om droevig te zijn. in mijn hoofd is er een gedachte die steeds zegt dat ik droevig moet zijn.
het is nogal ingewikkeld
ik word een beetje droevig van gebeurtenissen die niet leuk waren te herhalen en herhalen, net als reperteren voor een toneelstuk
ook word ik droevig om de nare dingen in de wereld te zien, en dan te beseffen dat het echt is

al mijn hele leven is er een stem in mijn hoofd die ik hoor, maar ik hoor hem ook weer niet omdat ik weet dat die stem niet bestaat.
die stem zegt hoe ik me voel, hoe ik denk en wat ik moet doen. die stem ben ik dus.
die stem slaat de laatste tijd nogal op hol. hij zegt dat ik dingen moet doen die ik niet wil doen; er alles aan doen om er een eind aan te maken.

ik ga net naar een psycholoog, alleen zij richt zich vooral op zelfvertrouwen krijgen.
dat is voor later wel handig, maar dat helpt nog niet echt

ik vraag me mijn hele leven al af wat er na het leven is. de laatste tijd zo erg, dat die stem nog erger werd.
nu heb ik al een aantal pogingen gedaan, maar die mislukten (helaas/gelukkig)

ik ben een soort gespleten, ik vecht met mezelf, ik maak ruzie met mezelf...

is dit normaal voor iemand van 14???
en is hier wat aan te doen? ik heb echt het idee dat ik er morgen een eind aan maak ofzo

xxx
een in de war meisje

Een psycholoog werkt vaak ook pas op langere termijn, dus het is niet zo raar dat dat nu nog niet helpt. Als je al naar een psycholoog gaat, zou ik dit ook met haar bespreken. Zij kan beter beoordelen of het normaal is en wat er aan te doen is. En wellicht kan zij je er mee helpen.

Het is heel normaal om 'ruzie te maken met jezelf', maar het moet niet uit de hand lopen.
Praat erover met je psych, zeg haar/hem hoe je je voelt en hoe je denkt over het leven. Vertel haar van je gevechten met jezelf etc.

[groot-kleintje]

dus jullie zeggen dat ik er met mn psych over moet praten...

die zie ik pas ergens volgende week, en voor die tijd gaan er al een aantal keren dat ik waarschijnlijk heel erg word teleurgesteld

en daarnaast: echt ruzie met mezelf. uiteindelijk stond ik daar met een mes in mn hand, en dan legde ik hem weer weg, en ik pakte hem weer, en ik legde hem weer weg, ik pakte hem en hield hem vlak boven mn arm en legde hem weer weg.
zo gaat dat altijd, dan wil ik wel en dan wil ik niet dood
het ene moment ben ik vrolijk en het andere moment wacht ik tot de dichtsbijzijnde trein...
zijn dat stemmingswisselingen?

Als de nood zo hoog is zou ik de psycholoog opbellen. En/of het met je ouders bespreken (ik weet niet in hoeverre zij van alles op de hoogte zijn ed).

[groot-kleintje]

mijn ouders, die hebben het te druk met mn broertje en werk

is het verstandig om naar een vertrouwenspersoon/mentor te gaan? volgens mij lijden mijn cijfers hier wel een beetje onder
(een halve punt. ipv een 7 een 6.5 gem denk ik)

Als jij je ouders dit vertelt zullen ze zich vast ook wel met jou bezig willen houden, denk je niet? Natuurlijk is het verstandig om naar je vertrouwenspersoon/mentor te gaan hiermee, maar niet ipv het er met je psycholoog over te hebben.

Het belangrijkste is, denk ik, dat je er met iemand over praat (en dan niet zo zeer een vriend(in), maar meer een volwassene/hulpverlener).

[marrel]

groot-kleintje schreef op 30-05-2006 @ 21:23 :
mijn ouders, die hebben het te druk met mn broertje en werk

is het verstandig om naar een vertrouwenspersoon/mentor te gaan? volgens mij lijden mijn cijfers hier wel een beetje onder
(een halve punt. ipv een 7 een 6.5 gem denk ik)

Het is heel erg fijn om in ieder geval niet stiekem te hoeven doen tegenover je ouders of dingen te moeten verbergen. Ze zullen je niet kunnen helpen wat betreft alles oplossen, maar steunen kunnen ze wel en iedere ouder doet zoiets daar zijn ze ouders voor.

groot-kleintje schreef op 30-05-2006 @ 21:23 :
mijn ouders, die hebben het te druk met mn broertje en werk

is het verstandig om naar een vertrouwenspersoon/mentor te gaan? volgens mij lijden mijn cijfers hier wel een beetje onder
(een halve punt. ipv een 7 een 6.5 gem denk ik)

Het is altijd verstandig om op school te melden dat je met psychische hulp bezig bent. Je hoeft niet uit te wijden waarom en waarover, maar gewoon dat ze het weten. Ze houden dan meestal wel meer rekening met je

[Pruts0r]

marrel schreef op 30-05-2006 @ 21:27 :
Het is heel erg fijn om in ieder geval niet stiekem te hoeven doen tegenover je ouders of dingen te moeten verbergen. Ze zullen je niet kunnen helpen wat betreft alles oplossen, maar steunen kunnen ze wel en iedere ouder doet zoiets daar zijn ze ouders voor.

klopt

[groot-kleintje]

ik wil het mijn ouders ook niet vertellen omdat ik bang ben dat ze weer overbezorgd raken, net als vorig jaar

donderdag ga ik naar de psych, maar naar mijn idee is dat te ver weg. vooral omdat een paar dagen geleden ik weer helemaal vrolijk was, maar nu er over na denk om er serieus een eind aan te maken. ik ben dat nu dus ook ongeveer van plan. ik wil niet en wel. maar eigenlijk heb ik niet genoeg redenen om maar een beetje sip te zijn. dus ik snap he tniet. ik ben verdrietig, dat kokmt waarschijnlijk door die stemmen. zij benadrukken vooral de fouten die ik maak en zorgen ervoor dat ik me om alles wat ik doe/deed schaam. ik wil ze niet.
help

groot-kleintje schreef op 04-06-2006 @ 20:56 :
ik wil het mijn ouders ook niet vertellen omdat ik bang ben dat ze weer overbezorgd raken, net als vorig jaar

Mijns inziens is de bezorgdheid van je ouders absoluut terecht. Ik raad je echt aan om ze in ieder geval op de hoogte te stellen van de situatie. Natuurlijk hoef je niet in detail te gaan, maar ik vind het wel zo eerlijk ten opzichte van je ouders. Want straks gaat het een keer echt fout en dan komt het bij hen aan als een klap in hun gezicht.

En inderdaad veel praten met je psychologe.

[gewoonmax]

Probeer eens taiji bij een goede leraar. Je zult jezelf beter leren kennen en begrijpen. Je bent in strijd met jezelf dat is goed, ga die strijd aan, overschrijd je angsten en ga door je frustraties. Al die emoties komen vanuit jezelf zoals je zelf al zei, luister ernaar, los het op, leer jezelf kennen door die strijd met jezelf. Zo zul je zelfverzekerder worden en je beter voelen.

Probeer daarna misschien wat te doen om mensen zoals jij nu te helpen. Maar zorg eerst dat je jezelf gevonden hebt en begrijpt waar alles om gaat. Dat ik dit nu tegen je vertel doe ik ook voor mezelf. Ik help mij door jou te helpen. Door gesprekken met mensen en ervaringen leer je jezelf ook kennen. Gewoon door naar jezelf te kijken, waarom doe ik dit? Weet je waarom, dan kan je er wat mee doen. Vecht met jezelf En het is normaal voor een 14 jarige. Je leert jezelf al vroeg kennen en dat is goed Houd alleen altijd het positivie erin en overwin jezelf

[groot-kleintje]

ik denk niet echt dat taiji makkelijk in mijn schema kan, nogal druk

ik heb het m'n ouders moeten vertellen. dat kwam omdat ik zo STOM was om naar mijn mentor te gaan en vertellen dat ik een aantal keer probeerde er een eind aan te maken. dat was de stomste fout die ik heb gemaakt, want hij moest het mijn ouders veretllen. uiteindelijk heb ik hem een soort van overgehaald om dat nie tte doen, maar ik moest het wel zelf aan mijn ouders vertellen.