Verhaal: Mijn liefde?

Verhaal: Mijn liefde?

Het jaar 2000, op een late zomeravond

14 graden Celsius; koud zou je zeggen, maar het voelt veel warmer. Ik sta voor het hotel en kijk vol verwondering naar het dal voor me. Op enige afstand van mij zie ik de hamer van Thor, een stukje van de omringende bergen van het Hemsedal. Elke avond schijnt de zon precies door deze inham, een fenomenaal gebeuren als je het mij vraagt; de rode gloed in de avond, de stromende waterval die zich er direct naast bevindt en de overheerlijke geur van dennebomen die het hele dal versieren.

Ja, ik ben nu pas 2 weken op vakantie in Noorwegen en voel me hier al meer thuis dan in Nederland, waar ik inmiddels meer dan 10 jaar woon. Het is heerlijk stil hier, elke wandeling voelt aan als een reis in de tijd. Het is alleen ik en de ruwe natuur; geen auto's, computers, schreeuwende kinderen, of andere gekkigheid in de buurt. Voor mijn gevoel zou ik hier voor altijd kunnen blijven, ik heb zelfs het vreemde idee dat ik hier in een vorig leven wel eens was. Deze gedachte zorgt voor rillingen in mijn hele lichaam, wat is er toch mis met mij?

Enigzins verward, begin ik aan mijn avondwandeling. Het doet me nu al pijn dat ik volgende week weer naar huis moet, hoewel ik probeer er niet aan te denken. Het is een heldere avond. Ik heb voor mezelf al de hele wandeling uitgestippeld; ik zal een rondje door het dal maken, terwijl het nacht wordt. De stilte van de nacht trekt me aan; ik wil mezelf 1 voelen met de natuur en absoluut geen mensen in de buurt hebben. "Misschien zie ik ook wel een eland?", denk ik ineens. Overal aan de weg staan waarschuwingsborden voor auto's, maar in de 2 weken dat ik hier ben, heb ik nog geen enkele gezien!

Inmiddels ben ik al de straat overgestoken en loop in de richting van het bos. Weer kijk ik naar boven, de hamer van Thor fascineert me keer op keer. "Is wel wat anders dan die koeweide bij mij thuis", denk ik bij mezelf. Naarmate ik het bos nader, wordt het steeds donkerder. Aan de ene kant vind ik het eng, aan de andere kant trekt het me enorm aan. "Wat kan mij nou gebeuren?", vraag ik me af. "Eigenlijk niets", luidt het antwoord. Het jachtseizoen is over, dus de kans dat iemand mij met zijn geweer neerhaalt, is te verwaarlozen. En het gevaarlijkste dier wat ik tegenkomen kan, is misschien een wild zwijn of een veelvraat. Zoals je waarschijnlijk al ziet, ben ik me ten allen tijde bewust van alles; een echte controlfreak die nu juist op zoek is naar een beetje avontuur en ontspanning. Deze wandeling onderneem ik dan ook voor mezelf; het wordt mijn eigen herinnering van de vakantie, eentje die me voor altijd bijblijft.

Stap voor stap wandel ik verder op een oud bospad dat eigenlijk voor tractoren en dergelijke luidruchtige ondingen is bedoeld. De stilte om mij heen is zowel bedrukkend als bevrijdend .. "zie je nou wel, niks aan de hand", denk ik relativerend en wandel opgelucht door. Ja, dit is het leven! Ik kan genieten van elke stap die ik neem in deze wonderlijke omgeving, zonder dat er iemand op mij let. Ineens raakt het me; "Het is hier, aan het einde van de beschaving, waar ik eindelijk mezelf kan zijn!". Niemand die kritiek op mij heeft, niemand waarop ik moet letten en niemand die me stoort .. gedachten kunnen vrij lopen; eindelijk versta ik mezelf. Weer lopen de koude rillingen door mijn hele lichaam; je reinste extase!

Na een half uur lopen kom ik aan bij een oude verbrandde hut. Er staat een bordje bij; "Forskilde, 1478" en daaronder staat in het Engels dat toen de zwarte pest woedde over Noord-Europa. Verschrokken doe ik een stap terug "stel dat de pest nog steeds aanwezig is?", gaat ineens door mijn hoofd. In gedachten zie ik het hutje voor me; binnen ligt een vrouw op sterven, en een oude man die ernaast zit, kijkt mij met grote ogen aan; alsof hij wist dat hij binnenkort de volgende is Weer doe ik een stap terug en schud even mijn hoofd. Ja, het is mijn levendige fantasie maar, de man is nu weg. Ondanks deze ervaring, ga ik toch naar binnen; de nieuwsgierigheid overheerst mijn angst, maar er valt helaas weinig te zien. Het enigste wat me opvalt, is dat in de ene hoek van de hut het hout vochtig er uitziet en dat het meurt. Even moet ik lachen, "waarschijnlijk grijpt om de zoveel tijd een toerist de kans om hier zijn urine te lozen"

Een korte blik op mijn horloge verraad me dat ik alweer veels te laat ben Het is inmiddels al middernacht voorbij en ik ben nog niet terug bij het hotel. Naast het hutje bevindt zich een loopbrug over een rivier. Eigenlijk ideaal, direct aan de overkant is weer de autoweg en kan ik zo teruglopen naar het hotel .. maar er is 1 probleem: de loopbrug bestaat uit niets meer dan een paar houten plankjes en touwtjes! alles beweegt Je kan zo onder jezelf zien hoe de rivier een paar meter lager tussen alle rotsen doorstroomt, kortom: een eng gezicht. Na enige twijfel besloot ik dan toch de uitdaging aan te gaan en erover heen te lopen; ik wil immers terug naar het hotel en niet een heel stuk omlopen.

Ik voel mijn hart snel tekeer gaan, voorzichtig stap ik van het ene plankje op het andere, totdat ik op een gegeven moment op het midden van de brug sta. "Eigenlijk ongelooflijk", denk ik ineens bij mezelf terwijl ik over de stromende rivier staar .. ik zie wat ik niet voor mogelijk hield, 2 Elanden aan het water die drinken. Stokstijf blijf ik staan en bewonder de dieren, tevens ben ik onder de indruk van hoe de rivier precies door het dal stroomt, met rechts en links al die bergen en bomen. Mijn geluk kan niet meer op, als ik dit thuis aan iemand vertel gelooft het me waarschijnlijk niemand .. "had ik maar een camera bij me" grrr

Toen even later de Elanden weer verdwenen in het bos, baande ik verder mijn weg over het wankele bruggetje. Enigzins opgelucht loop ik over de weg terug naar het hotel en kijk nog eens over het dal; de stromende rivier, het bos, de omringende bergen en natuurlijk nog eens naar de hamer van Thor; een beeld wat me altijd bij zal blijven

Groetjes,
Marc

[Just Johan]

Wat een talent man! ik ben voor het eerst op dít forum en ik ben zwaar onder de indruk van ******** en flurry in elk geval al.

ik zou alleen de smiletjes weglaten in het verhaal, maar dat moet je zelf maar uitmaken

gegroet,

Johan

Just Johan schreef:
Wat een talent man! ik ben voor het eerst op dít forum en ik ben zwaar onder de indruk van ******** en flurry in elk geval al.

Thanx

ik zou alleen de smiletjes weglaten in het verhaal, maar dat moet je zelf maar uitmaken

Mjah, heb je misschien wel gelijk in. Ik heb al een hele tijd niet meer geschreven, maar gisterenavond kwam het ineens in me op ofzo :/

PS:
Coole site heb je, vooral die Wiskunde-puzzels intrigeren me

[stroopwafel]

ik zou idd wel die smileys eruit halen, die zijn zonde....

maar verhaal is verder wel goed

[Gothic]

*haalt diep adem*

Dit brengt het heerlijke gevoel terug

[Signy]

Mooi verhaal, en als je smilies nou weghaalt is het helemaal super.
Goede woordomschrijvingen

het verhaal zelf is niet ontzettend bijzonder, maar er spreekt echt gevoel uit en dat maakt het mooi.