[stukje] Binnenstebuiten / Inside-out

[juliettebinoche]

Binnenstebuiten
Inside-out

Het is donker en ze woont in een stad. Het enige moment wanneer ze zich ergens thuis kan voelen is 's nachts. Maar nu wil ze niets anders dan weg zijn - wraak nemen op deze plek. Lichtjes wenken haar, proberen haar op andere gedachten te brengen. Ze heeft geen ruimte meer om te denken — haar hoofd is vol. De donkere zinnen zijn veilig in haar gedachten opgeborgen — ze kan ze niet aan. Ze denkt niet meer, ze doet.
Iedere keer vervult een gevoel van weemoed haar als ze kleine details ziet die haar normaliter blij hadden gemaakt. De seizoensverlichting boven de knusse straten waar ze doorheen moet lopen om thuis te komen. Het kleine, opgerolde slapende poesje voor de ruit van een lokale winkel. Niets doet er meer toe — alles is insignificant.
Ze probeert zichzelf te dwingen te realiseren dat er niets ergs is gebeurd. Niemand is dood, haar leven ligt — in feite — niet in duigen en ze lijdt geen honger en heeft geen AIDS. Waarom doet dit haar dan zoveel?

*

Hij glimlacht — zijn lippen zijn te groot om mooi bij zijn hoofd te passen, ziet ze nu. Zijn blik verandert nu — het is een vreemde blik — een manier van kijken die ze nog nooit heeft gezien. Het heeft iets stiekems, bijna iets slechts. Plots voelt ze zijn hand op haar schouder en daar is die foute glimlach ook weer. Ze weet niet wat ze wil, dus blijft ze bevroren tegen het bureau aanstaan.
Dit kent ze niet, dit is geheel nieuw voor haar. Ze voelt zich vijftien en staat in een Spaanse disco op een podium te dansen. Toen kwam ze voor het eerste in aanraking met het concept van aantrekkingskracht. Sindsdien is het al lang vergeten.
Ze begrijpt er niets van. Waarom doet deze mooie man dit? Het slaat nergens op.
Zijn vinger heeft zich al naar haar gezicht verplaatst, waar hij de omtrek van haar lippen aftast. Alsof hij een blinde man is die de weg naar haar mond moet vinden. Hoe belachelijk.
Voordat ze hem van haar af kan duwen is zijn hand al in haar nek en duwt hij haar gezicht naar het zijne. Ze wil iets zeggen — protesteren, hem uitschelden, gillen — maar zijn lippen hebben zich al op smakelijke wijze met de hare in aanraking gebracht. En haar mond is nog open — dom.
Als ze eindelijk weer normaal kan ademhalen duwt ze hem weg.
"Wat?" vraagt ze.
Hij kijkt haar maar geamuseerd aan.
Ze begrijpt hem niet. Fronst haar wenkbrauwen.

"Nee, serieus, waar slaat dit op?"
Hij gaat op zijn stoel zitten, vlak voor het bureau waar zij nog steeds tegenaan leunt.
"Hoezo, waar slaat wat op? Het lijkt mij duidelijk." Nog steeds glimlacht hij en vouwt zijn armen over zijn veel te sterke borst.
"Nou, mij is het niet duidelijk."


"Ach man, doe niet zo idioot! Dit is toch belachelijk! Jij! En je zoent mij!" Ze schudt haar hoofd. "Schoft."
Eindelijk begint hij ook normale menselijke emoties te tonen. Met zijn kaken op elkaar geklemd staat hij op en grijpt met beide handen haar armen vast. Hij duwt haar tegen de muur aan en bijna wordt ze bang dat hij het weer gaat doen.
"Luister goed," fluistert hij haar ingespannen toe. "Dit is godverdomme niet schofterig!" Om zijn these kracht bij te zetten duwt hij zijn lichaam tegen het hare aan. Ze kan geen adem meer halen. Ze wil het wel, maar hij is veel te dichtbij, veel te echt. Ze wordt er bang van.
"Nee," zegt ze. "Nee."
Hij doet meteen een stap terug.
Hij schudt zijn hoofd.
"Dit kan niet. Het is heel eenvoudig." Ze probeert nog te glimlachen, maar hij kijkt al niet meer.

Als ze al lang weg is, zit hij nog op zijn bureaustoel aan zijn stropdas te frunniken.

*

Vandaag was het dezelfde stropdas. Kosmische ironie, misschien. Het maakt niet uit. Het maakt allemaal niet meer uit.
Ze loopt door — in een donkere stad, met niemand om troost bij te zoeken. Dat maakt niet uit, dat is niet erg. Zelfstandigheid, individualisme — het is belangrijk dat ze al het moeilijke alleen doet. Uiteindelijk komt het allemaal op haar aan en is er niemand om haar hand vast te houden. Zo gaat dat nu eenmaal.

Stiekem denkt ze aan hem. Hoe oneerlijk het is. Nu heeft ze niets. Niet dat wat ze wilde en ook niet dat wat ze niet kon hebben.

I never

[Reynaert]

(...)moment waarop(...) toch? (r.2)

[Kryptonite]

Boeiend verhaal. Alleen vind ik het woord 'insignificant' niet bij de rest van de tekst passen. Wat mij betreft is het té formeel.

Edit: aan de andere kant heeft het ook wel weer iets, aangezien je wel meer formele woorden gebruikt.
Als het juist een taalspelletje van je was tussen de ruwe werkelijkheid en het verfijnde taalgebruik, zou ik het nog iets meer aanzetten.
Als dat niet je bedoeling was, zou ik het toch echt veranderen.

[FIEloSOOF]

Ksluit me aan bij Kryptonite eigenlijk: boeiend verhaal, maar ook ik ergerde me enigszins aan het woord insignificant.
Ben door dit stukje wel benieuwd geworden naar meer schrijfsels van je.