Woedeaanvallen

N.a.v. het oude topic van Aragnabite, als dat toegestaan is. Ik herkende er namelijk wel iets in wat ik graag kwijt wil.

Ik heb zelf ook woedeaanvallen. Volgens mij had ik al toen ik nog vrij jong was last van driftbuien, maar het is lang beter gegaan. De afgelopen anderhalf jaar dat ik een relatie had is het weer terug gekomen. Vooral als ik niet lekker in m'n vel zat werd ik om kleine dingetjes vaak erg kwaad. Tegen anderen heb ik het niet zo. Vroeger had ik het bij m'n ouders ook wel, maar tegenwoordig veel minder. Het lijkt alsof hoe vertrouwder ik me bij iemand voel hoe beter ik het tegenover die persoon durf te uiten. Bij mij is min of meer de diagnose autisme spectrumstoornis gesteld. Zou het daarmee te maken kunnen hebben? En wat kan ik er bij mezelf aan doen? Het is een van de factoren die me dus mijn relatie heeft gekost en het is dus echt iets waar ik iets mee moet om dat in de toekomst te voorkomen.

[Pruts0r]

hm, bij mij is zelf de diagnose Asperger vastgesteld, en dat weet jij trouwens ook

Ik heb ook jarenlang last gehad van woedeaanvallen, zeker omdat ik gefrustreerd was door het continu gepest worden.
De laatste jaren heb ik daar eigenlijk geen last meer van gehad, sinds de brugklas op het VSO.

Het zou mss wel wat met je autisme te maken kunnen hebben, maar dat wil niet zeggen dat dat niet kan veranderen. Het is wel lastig, dat heb ik zelf ervaren, maar het kan dus wel.

Als je een relatie met iemand hebt, en je merkt dat het wat stroever loopt door bepaalde momenten waarop jij je woede uit en zij dat verkeerd opvat, moet je mss op zoek gaan naar iemand die je vertrouwt.

Met die persoon kun je dan gewoon praten over de dingen die je dwarszitten om die ergernissen aan kleine dingen te verminderen.

Het punt dat ik niet herken is het afreageren op mensen waarmee je het juist goed kunt vinden. Naar mijn ervaring heb je namelijk niet veel van deze mensen, als ASS'er, mja wie ben ik.

Als iets me dwars zit, wat het ook betreft, probeer ik er over te praten met de mensen die mij goed kennen en het afreageren doe ik meestal (mss is dat fout) op mensen die ik minder goed ken, en in principe de mensen thuis.

khoop echt dat je wat hebt aan deze post, want de situatie is echt kut...

Equinoxe schreef op 10-02-2007 @ 18:05 :
hm, bij mij is zelf de diagnose Asperger vastgesteld, en dat weet jij trouwens ook

Ik heb ook jarenlang last gehad van woedeaanvallen, zeker omdat ik gefrustreerd was door het continu gepest worden.
De laatste jaren heb ik daar eigenlijk geen last meer van gehad, sinds de brugklas op het VSO.

Het zou mss wel wat met je autisme te maken kunnen hebben, maar dat wil niet zeggen dat dat niet kan veranderen. Het is wel lastig, dat heb ik zelf ervaren, maar het kan dus wel.

Als je een relatie met iemand hebt, en je merkt dat het wat stroever loopt door bepaalde momenten waarop jij je woede uit en zij dat verkeerd opvat, moet je mss op zoek gaan naar iemand die je vertrouwt.

Met die persoon kun je dan gewoon praten over de dingen die je dwarszitten om die ergernissen aan kleine dingen te verminderen.

Het punt dat ik niet herken is het afreageren op mensen waarmee je het juist goed kunt vinden. Naar mijn ervaring heb je namelijk niet veel van deze mensen, als ASS'er, mja wie ben ik.

Als iets me dwars zit, wat het ook betreft, probeer ik er over te praten met de mensen die mij goed kennen en het afreageren doe ik meestal (mss is dat fout) op mensen die ik minder goed ken, en in principe de mensen thuis.

khoop echt dat je wat hebt aan deze post, want de situatie is echt kut...

Ja, ik begrijp wel wat je bedoelt. Maar zij probeerde op die momenten juist de redelijkheid zelve te zijn. Alleen was ik dan te onredelijk om mee te kunnen praten.

Het kan overal mee te maken hebben, ook met de diagnose autisme spectrumstoornis.

Wat je er aan kan doen is grotendeels afhankelijk van jezelf. Bijvoorbeeld van of je zo'n aanval aan voelt komen. Als dat het geval is, dan kan je op dat moment iemand een seintje geven en/of even weg gaan om 'af te koelen' (en even geen prikkels te krijgen ed). Ook lijkt het me belangrijk om uit te zoeken wanneer je precies die aanvallen krijgt...alleen als je niet lekker in je vel zit? Dat is iets wat je misschien ook al eerder door hebt...dan kun je anderen wellicht al waarschuwen dat je niet lekker in je vel zit ed?

Leonoor schreef op 10-02-2007 @ 18:52 :
Het kan overal mee te maken hebben, ook met de diagnose autisme spectrumstoornis.

Wat je er aan kan doen is grotendeels afhankelijk van jezelf. Bijvoorbeeld van of je zo'n aanval aan voelt komen. Als dat het geval is, dan kan je op dat moment iemand een seintje geven en/of even weg gaan om 'af te koelen' (en even geen prikkels te krijgen ed). Ook lijkt het me belangrijk om uit te zoeken wanneer je precies die aanvallen krijgt...alleen als je niet lekker in je vel zit? Dat is iets wat je misschien ook al eerder door hebt...dan kun je anderen wellicht al waarschuwen dat je niet lekker in je vel zit ed?

Nou ja, ik had het dus vooral met m'n ex, maar ook al met de vriendin voor haar. Het lijkt wel alsof ik het alleen doe bij de personen die er ontvankelijk voor zijn. Het helpt niet echt om zo iemand te waarschuwen, want ik kan ze niet de hele dag gaan mijden en bij het minste of geringste gaat het al mis en zo'n periode dat ik constant licht ontvlambaar ben kan dan ook weken aanhouden.

Kan psychische hulp hier bij helpen? Is het een idee om dit aan m'n psychiater voor te leggen?

Waarom helpt het niet iemand te waarschuwen? Het lijkt mij als ander toch bijzonder prettig het te weten, ook (of eigenlijk juist) als je het niet de hele dag tegen kunt houden. Je hoeft iemand niet de hele dag te mijden: de hele dag licht ontvlambaar zijn is niet hetzelfde als de hele dag een woedeaanval hebben. Licht ontvlambaar kun je best zijn in het bijzijn van een ander, het gaat er om dat je tijdens een woedeaanval (en die heb je niet de hele dag door, toch?) even alleen bent. En als jij op het moment zelf niet weg kunt lopen kan de ander dat dan misschien doen, zodat je toch even af kunt koelen ed.

Als je het niet zelf kunt veranderen zou ik het zeker aan je psychiater voorleggen, hij kan dan helpen zoeken naar een mogelijke oplossing.