Ik moet de hele dag leren. En morgen ook. In plaats daarvan luister ik naar oude jazz en zoek ik uit hoe je 't beste fruit kunt uitkiezen. Ook verbaas ik me bij tijd en wijle over nieuwe ontdekkingen op dat vlak, zoals deze:
Wtf, gele watermeloenen? Ik wil er een.
Als ik wel een het leren ben, dan vervallen m'n samenvattingen na 5 minuten in zulk soort geblaat:
"
Wag the dog is een beetje een onduidelijk begrip, omdat Pisters weer zonodig zelfverzonnen termen aan de arme student moet opdringen. Wat onze schijtsnol in de laatste vorm van mentale retardatie lijkt te bedoelen, is het volledig controleren van de filmsterren, tot op hun verleden (dat eventueel kan worden herschreven) en hun naam (die kan worden veranderd) toe. Dit deden studio's om het publiek direct hooked te krijgen aan de verschijning van een nieuwbakken filmsterretje."
Verder denk ik vertederend terug aan het autistische vijfjarige meisje, dat me gisteren in de supermarkt verlegen lachend een half opgekauwd koekje aanbood. Dat ik dat een prettige herinnering vind geeft aan hoe content ik ben met vandaag.