pdd-nos en 'wereldvreemd'

voor dit topic is het handig om wat van pdd-nos af te weten, in de praktijk


Ik en mijn vriendin hebben allebei pdd-nos, ik ken haar al een jaar, we hebben elkaar een hele tijd leuk gevonden maar het niet toegegeven, maar twee weken geleden kwam t er toch van
Ik heb na veel pijn en moeite geleerd goed en sociaal te communiceren, voor mezelf op te komen, en mensen beter in te schatten.
Mijn vriendin is redelijk klein gehouden door haar ouders, onder het motte van: 'het is voor haar veel te moeilijk om dat vast te leggen in een patroon'
Ze gaat maar zeer weinig uit, en dan alleen voor een etentje met een vriend of boodschappen. heeft niet erg veel vrienden, omdat ze weinig nieuwe mensen ontmoet.
Ondanks dat het zo negatief klinkt hou ik erg veel van dr, en is het echt liefde, wederzijds.

Mijn vraag is: hoe kan ik haar het best, voorzichtig aan, laten wennen aan het 'socialere' gebeuren?, dit wil ik niet alleen omdat ik weet dat het voor haar fijn is als de/het balletje/s begin(t)nen te rollen, ze heeft het me ook zelf gevraagd, omdat ze ziet hoeveel gelukkiger ik ben met meer vrienden, en alles rondom

vraag gerust meer info

Stimuleren om op een sport/club/hobby te gaan, zodat ze wel in gezelschap moet verkeren? En dan misschien wel van tevoren zeggen dat je een autistische stoornis hebt, zodat mensen het begrijpen als ze een beetje raar reageert? Meenemen naar vrienden? Dingen uit gaan proberen, Op kamers laten gaan, als ze dat al niet is, want die ouders klinken me niet als een gezonde invloed in de oren?

[Vinniebar]

En dan misschien sport/club/hobby waar ze al iemand van kent.
Ik heb zelf ook PDD-NOS (-'kenmerken') en tot nu toe heb ik alles "in combinatie met" bekenden gedaan. Mij achterlaten op een vereniging oid zou niks worden.
(dit is iig hoe het met mij zit, maar dit kan natuurlijk per persoon sterk verschillen)

Ik denk haar ouders het beste met haar voor hebben en zo heel kwalijk is het voor een jong kind met PDD-NOS wellicht ook niet om op te groeien in een veilige omgeving. Naarmate iemand ouder wordt of naarmate iemand daar zelf behoefte aan krijgt is het natuurlijk wel goed als er het één en ander veranderd. (Ik weet niet hoe oud ze is, maar als ze ook 20 zou zijn, dan is het daar wel tijd voor, denk ik. En ze komt er nu ook zelf mee, ook een teken dat het er tijd voor is.)

Ik zou niet te groot beginnen (op kamers is wel een enorme stap als je amper wat gewend bent en een vorm van autisme hebt, dat zou ik dus niet aanraden ). Je zou sowieso zelf met haar dingen kunnen doen. Bij jou voelt ze zich waarschijnlijk op haar gemak, wat het misschien wat makkelijker maakt. Als ze een opleiding volgt kun je misschien stimuleren dat ze met mensen van haar opleiding eens wat afspreekt, bv. wat gaan drinken, in de pauze wat gaan eten of samen huiswerk maken oid. Bepaalde dingen kun je misschien ook met haar 'voorbereiden'; ga eerst eens samen met haar ergens wat drinken of eten (eventueel in de buurt van haar school, zodat ze dan desnoods naar hetzelfde ding terug kan gaan). Misschien kan je haar ook betrekken bij dingen die jij met je vrienden doet? En idd op zoek gaan naar een club of iets anders waarbij ze mensen kan ontmoeten, hierbij idd vermelden dat ze PDD-NOS heeft (al zou ik haar dat zelf laten vertellen)...maar dat zou ik alleen doen als zij daar zelf ook echt aan toe is.

[SiemdeCyper]

Je moet goed nagaan van wie het initiatief kwam om maar niet teveel sociale dingen aan te pakken. Zoals al eerder is gezegd zullen haar ouders het beste met haar voor hebben en dit hoeft niet perse te betekenen dat ze haar 'klein gehouden hebben'. Dit kan natuurlijk ook leiden tot overbezorgdheid en een remmend effect hebben op haar ontwikkeling. Het lijkt me een goed idee om haar proberen te stimuleren om een socialer netwerk op te gaan zetten.

Maar!
Ondanks dat jullie beiden pdd-nos hebben, hoeft dat niet te betekenen dat voor jullie samen hetzelfde geldt. Jij kan misschien toch makkelijker in situaties je goed voelen tijdens uitgaan. Een kennis van mij heeft pdd-nos en die zou dat niet snel doen. In een café zitten gaat hem wel steeds beter af, maar hij ervaart drukke situaties snel als stressvol en dat kan juist een avarechts effect hebben.
Dit kan tot maffe situaties leiden waarbij wij het ervaren als vrij rustig en gezellig, waarbij hij juist dichtklapt en niet goed meer mee kan komen.

Heel belangrijk is dat je haar op een positieve manier stimuleert en vooral niet het gevoel geeft dat het noodzakelijk is dat ze die dingen ook gaat doen. Vooral met haar tempo meegaan denk ik. Ik denk dat als zij voelt dat zij alle vrijheid heeft om te wennen aan dergelijke situaties dit sneller resulteert in een positieve ervaring.
Beetje aanpassen dus en goed opletten wat haar wensen zijn.

[SiemdeCyper]

Leonoor schreef:

hierbij idd vermelden dat ze PDD-NOS heeft (al zou ik haar dat zelf laten vertellen)...maar dat zou ik alleen doen als zij daar zelf ook echt aan toe is.

Ik weet niet of het wel zo noodzakelijk is om dat er bij te vermelden. Het ligt een beetje dubbel denk ik, aan de ene kant kan het juist voor begrip helpen omdat mensen beter begrijpen waarom je meer afgesloten of 'anders' over komt. Aan de andere kant drukt het gelijk zo'n stempel op je. Ik denk dat het voornamelijk belangrijk is zoiets te zeggen als je in een situatie komt waar je dagelijks dezelfde mensen tegenkomt. Van hen begrip krijgen is wel noodzakelijk, maar om er gelijk mee binnen te stappen lijkt me een beetje te snel. Het is natuurlijk ook hoe vrij je ermee omgaat. De ouders van die kennis van mij hebben het een lange tijd aan niemand verteld, dat hadden ze toch beter wel kunnen doen...

Misschien als je die mensen vaker treft na een aantal keer het melden? Indien nodig.

[Changshan]

Dat zij er zelf om vroeg, is een goed teken. Begeleid haar vanaf nu met hints, maar wees je er heel erg bewust van dat zij steeds het de eerste stap moet zetten naar meer activiteiten met anderen.

Simoen schreef:

Aan de andere kant drukt het gelijk zo'n stempel op je.

Als een dergelijk stempel in je voordeel werkt hoeft dat niet slecht te zijn.

Natuurlijk kan ze ook eerst kijken of ze het zonder te zeggen redt, maar als ze sociaal nog niet zo sterk is, dan denk ik dat het beter is het wel te zeggen, omdat het wellicht voor meer begrip zorgt, mensen kunnen er dan ook rekening mee houden in hun omgang met haar. Ik denk dat ze dat juist vooral in het begin en juist vooral bij onbekenden nodig zal hebben.

Laat haar kennis maken met nieuwe mensen in een vertrouwde omgeving, met niet al te veel mensen.

[botulismf]

Inderdaad. En ik denk dat als jij iets leuks gaat doen, je haar gewoon op een open manier mee kunt vragen. Zo van 'als je het leuk lijkt, dan ben je van harte welkom'. Duidelijk maken dat ze niet hoeft, maar dat ze zeker meekan als ze wel wil. Dat maakt voor haar de drempel wat lager. Het kan voor haar heel fijn zijn om jou te hebben om op terug te vallen, dus dat is mooi. En zeker als ze je zelf heeft gevraagd om haar aan het sociale te laten wennen, dan is de wil van haar er. Dus breng het als een open uitnodiging.

pizza calzone schreef:

vraag gerust meer info

Ok, ik heb dus de ballen verstand van pdd-nos, dus een lekenvraag: waarin zit precies de moeite in communicatie/sociale omgang met anderen? zit het 'm in subtiele dingen of is het bij elke omgang een heel gebeuren om fatsoenlijk te communiceren?

[botulismf]

Daar kun je eigenlijk weinig zinnigs over zeggen, aangezien PDD-NOS heel zwart-wit gezien wordt gedefinieerd als 'alles wat niet iets anders is'. Het is eigenlijk het grijze gebied tussen AD(H)D en autisme. Dus feitelijk alle concentratiestoornissen waar we (nog) geen naam voor hebben.

Het uit zich dus letterlijk bij ieder geval anders. Ik ken maar een persoon met PDD-NOS fatsoenlijk genoeg om er een uitspraak over te kunnen doen, en bij haar uit zich dat eigenlijk op heel subtiele wijze. Denk aan snel afgeleid zijn, moeilijk kunnen verplaatsen in wat de ander zegt, wel horen en letterlijk na kunnen zeggen wat iemand anders vertelt, maar niet de betekenis ervan meekrijgen, moeilijk kunnen inleven in een ander, emoties in gezichtsuitdrukking, toon of woordgebruik van een ander niet herkennen tenzij ze er heel dik bovenop liggen etc.

[SiemdeCyper]

botulismf schreef:

Daar kun je eigenlijk weinig zinnigs over zeggen, aangezien PDD-NOS heel zwart-wit gezien wordt gedefinieerd als 'alles wat niet iets anders is'. Het is eigenlijk het grijze gebied tussen AD(H)D en autisme. Dus feitelijk alle concentratiestoornissen waar we (nog) geen naam voor hebben.

Het uit zich dus letterlijk bij ieder geval anders. Ik ken maar een persoon met PDD-NOS fatsoenlijk genoeg om er een uitspraak over te kunnen doen, en bij haar uit zich dat eigenlijk op heel subtiele wijze. Denk aan snel afgeleid zijn, moeilijk kunnen verplaatsen in wat de ander zegt, wel horen en letterlijk na kunnen zeggen wat iemand anders vertelt, maar niet de betekenis ervan meekrijgen, moeilijk kunnen inleven in een ander, emoties in gezichtsuitdrukking, toon of woordgebruik van een ander niet herkennen tenzij ze er heel dik bovenop liggen etc.

Komen ook veel angsten bij kijken en situaties snel als chaotisch en stressvol ervaren. Het overzicht verliezen of er langer over doen om dingen te kunnen plaatsen of te begrijpen. Maar het uit zich bij iedereen anders, ja. Ik denk dat wat ik zeg en wat jij zegt niet op iedereen van toepassing hoeft te zijn.
Ik geloof dat er een soort checklist bestaat met eigenschappen en als je aan 3 van de zoveel voldoet (of een ander aantal dat weet ik niet precies) dan heb je pdd-nos.

[botulismf]

Klopt, ik geloof vijf. Of bij ADHD is het in vijf, dat kan ook.

[Droomz]

Laat haar inderdaad rustig wennen aan sociale contacten in een bekende omgeving. Geef het ook aan als er mensen langskomen (niet onverwachts dus). Tenminste, dat vind ik persoonlijk niet fijn.

Ik heb zelf ook PDD-NOS en ik vind het erg fijn als mijn vriend me tijdig verteld dat er bijvoorbeeld iemand jarig is. Daar denkt hij helaas vaak niet aan, maar dat kan ik hem niet helemaal kwalijk nemen.

Ik ben nooit klein gehouden door mijn moeder, maar ik houd zelf gewoon niet zo van sociaal contact. Ik heb niet zoveel met mensen en daarom hoor ik ook graag op tijd dat er een feestje of iets is.

N00dles schreef:

Ok, ik heb dus de ballen verstand van pdd-nos, dus een lekenvraag: waarin zit precies de moeite in communicatie/sociale omgang met anderen? zit het 'm in subtiele dingen of is het bij elke omgang een heel gebeuren om fatsoenlijk te communiceren?

Bij mij uit het zich vooral in mensen moeilijk in kunnen schatten, nonverbale communicatie niet meekrijgen en niet intuïtief kunnen communiceren.

Kazet Nagorra schreef:

Bij mij uit het zich vooral in mensen moeilijk in kunnen schatten, nonverbale communicatie niet meekrijgen en niet intuïtief kunnen communiceren.

Maar kun je het eens beschrijven met concrete voorbeelden?

[miekmuis]

Mijn broertje heeft ook PDD NOS. Die is nu net het huis uit gegaan, naar een begeleid wonen project. Hij heeft ook erg veel moeite met sociale contacten gehad, maar gaat hier erg in vooruit. Mijn zus en ik hebben hem vaak mee uit genomen en mijn ouders stimuleerden hem ook altijd om in sociale omgevingen te komen. Hij is er denk ik ook een beetje overheen gegroeid in de puberteit. Ik weet niet hoe oud je vriendin is, maar wellicht dat zij na de puberteit ook vanzelf wat makkelijker wordt hierin. Nouja en daarnaast dus gewoon heel veel stimuleren. Iemand anders hier zei dat je haar vooral initiatief moet laten nemen, maar dat werkt bij PDD NOS vaak niet, omdat een gebrek aan initiatief daar juist vaak bij hoort. Initiatief komt vanzelf als ze zich er wat makkelijker bij voelt. Neem jij haar maar lekker mee.

[Pluis]

N00dles schreef:

Maar kun je het eens beschrijven met concrete voorbeelden?

Mijn nichtje van 14 heeft ook PDD-NOS, en wat ik heel sterk aan haar merk is dat ze dingen als metaforen niet begrijpt. Ze neemt alles heel letterlijk en dat is aan de ene kant vaak heel grappig, maar voor haar is het ontzettend lastig.
Verder kan ze zich totaal niet inleven in anderen. Ze begrijpt niet dat als ze iets gemeens zegt tegen iemand, dat die persoon daar verdrietig van wordt. dat moet je haar echt vertellen. (als we samen tv kijken vraagt ze ook heel vaak dingen als "waarom huilt ze nou?" of "zijn die twee verliefd op elkaar?")
Omdat ze niet in kan schatten wat de inpact is van wat ze allemaal zegt, is ze ook altijd óntzettend eerlijk. Als ze iets niet mooi vindt, krijg ik dat te horen, of ik het nou leuk vind of niet.

Ik denk dat als je graag wat socialere dingen wilt doen met je vriendin dat je het dan rustig op moet bouwen. Ga eens met iemand eten die jij kent, maar zij niet, of ga iets leuks doen met nog een ander persoon. En als ze dan genoeg verschillende personen heeft leren kennen kun je eens een klein feestje maken met die mensen die ze al kent en wat onbekenden erbij. Zo leert ze zich te gedragen in een groep met onbekenden, en dan voelt ze zich ook vast snel wat minder ongemakkelijk in zo'n groep. Denk anders eens na over wat jij vroeger eng vond aan grote groepen vreemden, zij heeft waarschijnlijk precies hetzelfde.

Pluis schreef:

Verder kan ze zich totaal niet inleven in anderen. Ze begrijpt niet dat als ze iets gemeens zegt tegen iemand, dat die persoon daar verdrietig van wordt. dat moet je haar echt vertellen. (als we samen tv kijken vraagt ze ook heel vaak dingen als "waarom huilt ze nou?" of "zijn die twee verliefd op elkaar?")
Omdat ze niet in kan schatten wat de inpact is van wat ze allemaal zegt, is ze ook altijd óntzettend eerlijk. Als ze iets niet mooi vindt, krijg ik dat te horen, of ik het nou leuk vind of niet.

Maar andersom 'werkt' dat wel gewoon toch? Als iemand iets gemeens tegen haar zegt, wordt ze daar ws. verdrietig van, dus dan zou ze door haar eigen ervaring met verdriet toch moeten beseffen wat gemeen over kan komen en wat niet, lijkt me?

Misschien is dit teveel offtopic, zo ja, verwijder mijn post dan maar.

Het is een beetje vreemd voor me om dit topic te lezen. In geen geval wil ik mezelf diagnostizeren (niks irritanters dan dat), maar ''herkenning'' is er wel. Ik functioneer behoorlijk normaal op sociaal gebied, althans de laatste jaren, maar soms zijn er nog steeds dingen die heel anders zijn bij mij dan bij andere mensen. Sarcasme vat ik altijd, maar als het er niet dik genoeg bovenop ligt, heb ik de neiging álles serieus te nemen. Pas na drie keer nadenken besef ik dat het ''bij wijze van is'', of als grap is bedoeld. Wat Pluis over haar nichtje schrijft komt me ook heel bekend voor. Inmiddels wéét ik dat je mensen kunt kwetsen en voel ik het zelfs aan, vroeger maakte ik de ene lompe opmerking na de andere zonder in de gaten te hebben dat iemand daar verdrietig van werd. Verder snapte ik heel lang niet waarom je met mensen zou praten die niet je beste vrienden waren, waarom mensen überhaupt kennissen hebben, beleefde praatjes met de cassière maken, en elke gelegenheid aangrijpen om ''gezellig nieuwe mensen te leren kennen'', verliefd op elkaar worden etc. Ik kon me daar totáál niet in inleven.
En ga zo maar door. Het komt er op neer dat ik heel veel van dit soort dingen afgeleerd/aangeleerd heb, door veel op andere mensen te letten, waardoor ik nu redelijk sociaal vaardig ben, maar soms voelt het nog steeds alsof mensen een codetaal spreken die ik niet spreek.

N00dles schreef:

Maar andersom 'werkt' dat wel gewoon toch? Als iemand iets gemeens tegen haar zegt, wordt ze daar ws. verdrietig van, dus dan zou ze door haar eigen ervaring met verdriet toch moeten beseffen wat gemeen over kan komen en wat niet, lijkt me?

Zo werkt het bij iemand met (een aan) autisme (verwante contactstoornis) lang niet altijd. Wat voor mensen zonder (een aan) autisme (verwante contactstoornis) gemeen lijkt, hoeft voor iemand met (een aan) autisme (verwante contactstoornis) helemaal niet gemeen te zijn; hij/zij kan zich vaak niet/moeilijk in anderen inleven en is dus ook niet in staat te bedenken wat een ander zou kunnen kwetsen, laat staan een dergelijk 'plan' op te stellen.

Vaan willen mensen met (een aan) autisme (verwante contactstoornis) graag duidelijkheid en zien ze ook het nut van liegen om een ander niet te kwetsen niet in, ze kunnen het vaak ook gewoon niet. Ze worden vaak ook verdrietig om heel andere dingen dan anderen, het vanuit die kant benaderen werkt dus ook niet altijd. Bij sommige mensen helpt het wel iemand heel bewust te maken van wat anderen niet leuk vinden, dat kan ook puur theoretisch door het geven van voorbeelden, die de persoon leert.

Het is eigenlijk heel verschillend per persoon welke manier werkt om zo iets aan te leren. Mensen met (een aan) autisme (verwante contactstoornis) verschillen, net als ieder ander mens, erg van elkaar...deze post is al redelijk zwart wit...er zitten zoveel verschillen tussen.

N00dles schreef:

Maar andersom 'werkt' dat wel gewoon toch? Als iemand iets gemeens tegen haar zegt, wordt ze daar ws. verdrietig van, dus dan zou ze door haar eigen ervaring met verdriet toch moeten beseffen wat gemeen over kan komen en wat niet, lijkt me?

Joh, dat kan ik al niet en ik ben niet eens autistisch.

[SiemdeCyper]

@Quis, ik denk niet dat je er van uit moet gaan dat je een autisme verwante stoornis hebt. Er zijn altijd mensen die minder goed op sociaal gebied zijn, maar dat zegt lang niet dat je autisme hebt. Tegenwoordig hebben mensen snel de neiging een stempel op elk afwijkend gedrag te plakken, terwijl niet iedereen is even sociaal. Ook heel veel dingen die ik hier boven lees komen niet overeen met de kennis die ik heb en pdd-nos heeft. Hij kan juist wel heel goed dingen inschatten wat andere mensen zeggen, maar heeft wel weer andere eigenschappen. Ik zou dus niet afgaan op wat hier gezegd wordt. Als je écht een stoornis zou hebben, zou je dat wel geweten hebben denk ik.

Simoen schreef:

@Quis.

Dat ben ik geheel met je eens, zo bedoelde ik het dus ook niet. Ik ben me de laatste tijd alleen af aan het vragen wat het wel was/is, want gewoon ''puberaal'' of iets dergelijks was het zeker niet.

Leonoor schreef:

Zo werkt het bij iemand met (een aan) autisme (verwante contactstoornis) lang niet altijd. Wat voor mensen zonder (een aan) autisme (verwante contactstoornis) gemeen lijkt, hoeft voor iemand met (een aan) autisme (verwante contactstoornis) helemaal niet gemeen te zijn; hij/zij kan zich vaak niet/moeilijk in anderen inleven en is dus ook niet in staat te bedenken wat een ander zou kunnen kwetsen, laat staan een dergelijk 'plan' op te stellen.

Vaan willen mensen met (een aan) autisme (verwante contactstoornis) graag duidelijkheid en zien ze ook het nut van liegen om een ander niet te kwetsen niet in, ze kunnen het vaak ook gewoon niet. Ze worden vaak ook verdrietig om heel andere dingen dan anderen, het vanuit die kant benaderen werkt dus ook niet altijd. Bij sommige mensen helpt het wel iemand heel bewust te maken van wat anderen niet leuk vinden, dat kan ook puur theoretisch door het geven van voorbeelden, die de persoon leert.

Het is eigenlijk heel verschillend per persoon welke manier werkt om zo iets aan te leren. Mensen met (een aan) autisme (verwante contactstoornis) verschillen, net als ieder ander mens, erg van elkaar...deze post is al redelijk zwart wit...er zitten zoveel verschillen tussen.

Ah ok, bedankt voor de uitleg. Het is me wel duidelijk. Het blijft hoe dan ook moeilijk voor te stellen (voor iemand die geen contactstoornis/autisme heeft) hoe lastig zoiets kan zijn op sociaal vlak...

dank voor de reacties
(en het gaat idd beter)

[Mariekelisabeth]

Ik ben 17 jaar en heb waarschijnlijk ook PDD-NOS.
Ik zou graag met een PDD-NOS'er in contact willen komen.
Het liefst een beetje rond mijn leeftijd.

[Cherry Springs]

Mariekelisabeth schreef:

Ik ben 17 jaar en heb waarschijnlijk ook PDD-NOS.
Ik zou graag met een PDD-NOS'er in contact willen komen.
Het liefst een beetje rond mijn leeftijd.

Je kunt het beste dan een topic openen op Contact Gezocht, of op zoek gaan naar fora voor mensen met PDD-NOS. Dit topic is 4 jaar oud, dus niet heel relevant meer, dus ik doe hem dicht.