Een glos bij de hedendaagse poëzie

[tjampie]

Een glos bij de hedendaagse poëzie

Een wezendefinitie geven aan poëzie is nagenoeg een onmogelijke opdracht geworden. Dat is toch de mening die vele mensen is toegediend Telkenmaal wordt benadrukt dat poëzie de aller individueelste uitdrukking van het individu is. Een vergaand relativisme, me dunkt. Mij lijkt het dat deze opinie veel meer zegt over de hedendaagse maatschappij dan over de poëzie an sich.

De wereld van vandaag is een dorp geworden. Dat is het crescendo dat schuilt achter het concept globalisering. Vandaag de dag worden wij mensenwezens geconfronteerd met compressie in tijd en ruimte. Informatie wordt de wereld rond gestuurd terwijl ik met mijn ogen nog amper de tijd heb gehad om te knipperen. Dit forum kan hierbij als ultiem voorbeeld gelden.

Ik ben als het ware een blinde die braille moet lezen. Jullie, trouwe poëten, posten hier jullie meeste intieme gevoelens neer terwijl ik als nobele onbekende deze rauw geserveerd krijg op een dienblaadje. Begrijp dan alvast dat er een spanningsveld ontstaat tussen enerzijds het gedicht en anderzijds jullie existentie die zich nooit zal manifesteren aan mij. De omstandigheden nopen mij er toe om alleen de poëzie ter beschouwing te nemen en dusdanig ook alleen daarover te oordelen.

Een ander facet moet ik steevast belichten zodoende dat jullie in staat zijn om mening omtrent de hedendaagse poëzie te begrijpen. De wereld waarin we vandaag gedropt in worden, omarmt en beaamt de waarheid niet meer. Sterker nog, de postmoderne wereld verafschuwt de waarheid aangezien we aan iedere tekst oneindig veel interpretaties kunnen geven en dat gegeven doet oneindig veel waarheden ontstaan. Het einde van de grote verhalen (waarheid) heeft zich aangekondigd, aldus de postmodernisten. Zo kom ik tot de conclusie dat globalisering en postmodernisme hand in hand gaan. Met andere woorden, het objectief beoordelen van de poëzie is schandelijke daad geworden aangezien je de dichter niet kan kennen en het zogezegde feit dat de waarheid een troebel beeld is.

Het is juist deze these die ik wil bekampen met alle krachten die me als mens zijn toegereikt. Mijn hart walgt als ik de zoveelste commentaar op een cliché gedicht lees in de trend van" prachtig geschreven" zonder dat er enige echte argumenten worden aangereikt. Maar wie kritiek levert, moet ook alternatieven presenteren. Bij deze op dezelfde manier waarop jullie uw emoties presenteren. Op een dienblaadje. Te nemen of te weigeren.

Ik pleit niet voor een nieuw waarachtige poëzie. De naïviteit verdwijnt met het verschijnen van rimpels. Ik wil mij vooral concentreren op datgene wat alle poëten verbindt met elkander. Namelijk een onbaatzuchtige liefde voor het woord, de taal. De taal is des mensen. Maar zij die zichzelf bestempelen als poëten, moeten dan ook de durf hebben om hun eigen creaties en dat van anderen onder loep te nemen. Zelfreflectie en bewustzijn leiden naar mijn inzichten tot iets beter hoe vaag dit ook moge klinken. Ik wil eindigen met de woorden van een wetenschapsfilosoof die ik nu schaamteloos vervorm.

"Iedere kunde die zich in een crisis bevindt, wijst op het feit dat ze gezond is."

[Kitten]

Ik denk dat liefde voor een taal, voor de vertaling van de woorden in een taal naar gedichten aan ieder uniek is. In die vorm, kan je ook geen waarde hechten aan gedichten zoals jij dat objectief wil noemen. Het doet mij een beetje denken aan een scene in 'the Dead Poet Society', waarbij gedichten aan de hand van een grafische techniek een waarde krijgen.

Een gedicht kan alles zijn, van een strakke, stramme opdracht, tot een emotionele uitroep. Een gedicht geeft ons als mensen de mogelijkheid te vertolken wat wij denken of willen op een manier die proza nauwelijks toelaat. Aan de andere kant komt het vaak ook te kort ten opzichte van proza, omdat het stijl bevat. Sommige dingen zijn beter te begrijpen, maar slechter te bevatten door poëzie. Aan de andere kant heb proza die de aller intiemste details verteld, de diepste details onderzoekt, maar de lezer het gehele beeld ontneemt.

Ik denk dat het zeker niet de tijd is aan ons om een waarde-oordeel te plakken op poëzie. Wat de een fantastisch vindt, vindt de ander verschrikkelijk en visa versa. Sommige mensen houden van moeilijke woorden, bloemige gedichten met weinig directheid of juist gedichten waarin logica niet meer te vinden is, omdat er vier metaforen in en door elkaar gebruikt worden. Weer anderen houden van gedichten waar staat wat er bedoeld wordt, zonder blikken of blozen. Waar de metafoor ontbreekt, en de rijm licht is. Wat dat betreft lijkt het me meer op humor.