Hij houdt maar niet op...

[Alyssia]

Hoi,
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, vorig half jaar ben ik heel erg close geweest met een vriend van me. Hij zat behoorlijk met dingen en we hebben toen heel veel daar over gepraat enzo. We konden eigenlijk met alles bij elkaar terecht. Na wat… gevoelens die niet konden (gezien ik een vriend heb), zijn we behoorlijk wat in de war geweest, maar uiteindelijk was het wel weer gewoon goed.

We hebben elkaar toen wat meer losgelaten. Aan begin van dit jaar echter, sprak ik hem helemaal nooit meer. Op school zei hij niks meer tegen ons (vriendengroep) en hij kwam gewoon heel erg chagrijnig en arrogant over de hele tijd. Wij vonden het allemaal echt heel vervelend dat hij zo deed, dus uiteindelijk heb ik hem uitgelegd dat we er ons allemaal best wel erg aan irriteerden en waarom hij nou zo deed enzo. Het bleek dat hij zich er niet bewust van was en dat alles gewoon tegen zat bij hem. Ik vond het wel raar dat ie dat niet gewoon kwam zeggen, want het half jaar ervoor was dat ook geen probleem.

Enfin, maakt niet zo veel uit. Na dat gesprek ging het allemaal weer beter, hij deed weer mee met de groep, niks aan de hand. Dat ging een paar weken goed, maar zo’n 4 weken geleden begon hij weer zo arrogant te doen, door bijvoorbeeld een van ons uit te lachen. Ik ratel nogal, dus mijn zinsbouw is af en toe nogal krom en dat is dan blijkbaar heel grappig. Daar kan ik dan nog wel mee leven, maar het gaat ook nog wel eens te ver door bijv. te zeggen dat natuurprofielen beter zijn dan maatschappijprofielen. Wat natuurlijk nergens op slaat, maar mij kan het best raken omdat ik school enzo nou eenmaal belangrijk vind. En hij wéét dat. Dit zijn maar enkele dingetjes tegenover mij, maar mijn vriend (dyslexie en dus nóg krommere zinsbouw en schrijfwijze) en een vriendin van ons (buitenlands, de/het of die/dat fouten) moeten er ook constant aan geloven. Het lijkt wel alsof hij ons allemaal gewoon op elk dingetje dat wij ‘fout’ doen, moet pakken ofzo. Als wij iets soortgelijks bij hem terugdoen, verzint hij meteen een smoes/tegen’argument’ waardoor hij er alsnog weer beter uitkomt. Terwijl dat ‘argument’ dus echt totaal nergens op slaat.

Nuja, ondertussen sprak ik hem dus nooit meer, waardoor ik ook gewoon niet weet wat er bij hem speelt. Als ik er naar vraag, krijg ik gewoon een ‘ja gaat wel’ of iets in die trant, maar eigenlijk spreek ik hem bar weinig. Ik probeer wel gewoon contact met ‘m te maken, maar op een gegeven moment, drie weken geleden, had ik er genoeg van. Ik kreeg geen enkele reactie, terwijl ik toch bleef vertellen waar ik mee zat. Ik heb hem toen gemaild dat ik het zat was dat ik nooit meer iets te horen kreeg, en als hij me niet meer wil zien/spreken of wat dan ook, hij het gewoon moest zeggen want ik kon het niet ruiken.
Uiteindelijk mailde hij terug dat ik blijkbaar te veel all over him was, dat ik hem constant op z’n vingers kijk en nog meer van die dingen. Hij wilde losser worden (hij was nogal behouden en verlegen) maar ik stond hem daarbij dus in de weg. Au. Ik begreep het op zich wel, want ik probeerde ook wel te veel, maar als je geen reactie krijgt, dan kan je ook niet weten dat je te ver gaat, of ligt dat aan mij? Nja goed, ik liet hem losser, probeerde dat in elk geval. Ik smste niet meer, mailde 1 keer sinds die drie weken (waar ik overigens na een week nog steeds niks van heb gehoord, maar dat terzijde). Ik deed dit in de hoop dat zijn gezeik op school (want buiten school zie/spreek ik hem nooit meer) dan ook wat minder zou worden, dat ie daardoor ook beter in zijn vel zou zitten en gewoon weer normaal zou doen. Dat gebeurt dus niet.

Hij moet zichzelf gewoon constant bewijzen lijkt het wel. Hij moet gewoon ‘beter’ zijn dan de rest en om dat te bereiken haalt ie ons steeds naar beneden. Ik ben het gewoon helemaal zat dat ie zich zo gedraagt. Hij mag best zichzelf ontplooien enzo, maar waarom moet dat ten koste gaan van ons? Hij zit op te scheppen over de meest debiele dingen, kraakt anderen telkens totaal af en als wij een keer om hem lachen, dan draait ie het zo dat het hem weer uitkomt.

Ik weet gewoon nu niet meer wat te doen. Op emails reageert hij dus niet, en ik wil al het bovenstaande gewoon aan ‘m laten weten, maar hoe? Ik wil niet weer het mikpunt worden van z’n flauwe opmerkingen en shit. Ik wil het ‘m wel irl zeggen, maar zo’n uiteenzetting als ik nu hou, kan ik echt niet herhalen zonder trillende stem. Ik ben gewoon zo kwaad en verdrietig tegelijk dat het nou zo moet aflopen. Natuurlijk zou ik hem op een gegeven moment langzamerhand verliezen, maar dat het zó snel en zó rot moet verlopen…

Ik wil gewoon een fucking reden voor zijn gedrag en die krijg ik gewoon niet. De mail van drie weken geleden gaf een reden, maar ik heb me aangepast of het iig geprobeerd en dus gaat die niet meer op. Wat te doen?

Hij is jaloers, dat lijkt mij vrij duidelijk. Hij lijkt het niet te kunnen hebben dat jij en je vriend een succes zijn. Mij lijkt het verstandig om twee dingen te doen. Allereerst hem eens vertellen waar het op staat, wat jij voelt, vindt en denkt. Dit om hem ook even met beide benen op de grond te zetten, sommige mensen hebben dit gewoon nodig. Daarna moet je hem de keuze geven te veranderen (je kunt dit natuurlijk niet per direct zien gebeuren, maar wel binnen afzienbare tijd). Gebeurt dit niet, dan werkt het gewoon niet en zit er weinig anders op dan er een punt achter zetten. Je bent er ten slotte niet om elkaar het leven (of in dit geval hij jouw leven) zuur te maken, je bent er om iets toe te voegen aan elkaars leven en het leukergezelligervrolijkerblabla te maken.

[Armoed]

Ik wil gewoon een fucking reden voor zijn gedrag

Klinkt als weltschmerz.

[38yearoldvirgin]

god meid, wees es wat sterker in je schoenen en maak je niet langer druk om 1 zo'n 'vent'.
Laat hem lekker in z'n eigen sop gaarkoken, dus negeer hem.
Als hij ziet dat hij geen aandacht meer van je krijgt gaat ie vanzelf wel het licht zien en komt ie met hangende pootjes terug om z'n excuses aan te bieden.
Besteed je aandacht liever aan mensen die wel normaal doen en niet zo omkomen in zelfmedelijden.

Het is altijd al zo geweest: de pestkop is degene met het grootste (innerlijke) probleem. Dit probeert hij te maskeren door leuk te gaan zitten doen, alsof hij blaakt van zelfvertrouwen.
Aub, trap er niet in.

[I C U]

Een vriendin zei pas nog iets tegen me als: "Kritiek op anderen is jezelf de hemel in prijzen", redelijk herkenbaar in jouw verhaal.

Ik denk dat hij nog steeds zit met het verhaal dat in het begin speelde, jullie konden het goed vinden maar het werd 'm gewoon niet. Klaar. En daar baalt hij van en blijkbaar is dat voor hem lastig. Daarnaast heb je dikke kans dat hij gewoon in de knoop zit met zichzelf en daarom zichzelf geen houding weet te geven.

Laat hem op wat voor manier ook nog een laatste keer weten wat je er van vindt, dat hij heus niet beter is dan jullie en dat hij verdomd vervelend is zo. Doet hij daar niets mee, is dat zijn probleem en zou ik hem links laten liggen. Soms wil dat iemand ook wel es wakker schudden. Weetje, jij hebt je best gedaan, meer dan dat kun je niet doen en als hij je hulp niet wil én je rot doet voelen, houdt het op. Byebye baby, byebye. Dat voelt voor jou waarschijnlijk klote en als iets dat niet goed is, maar aan de andere kant, zo gaat het ook niet. Grenzen stellen is ook nodig zo nu en dan.

Succes!

[Alyssia]

Bedankt voor de reacties.
Dus eigenlijk 'm gewoon nog eens duidelijk maken waar het op staat en als het dan nog niet lukt, gewoon opgeven.. Dat moet dan maar.
Vandaag was gelukkig al wat beter, maar zodra het weer mis gaat, zal ik hem laten weten hoe ik er tegenover sta.

Bedankt voor de hulp iig

[quincy-023]

38yearoldvirgin schreef:

god meid, wees es wat sterker in je schoenen en maak je niet langer druk om 1 zo'n 'vent'.
Laat hem lekker in z'n eigen sop gaarkoken, dus negeer hem.
Als hij ziet dat hij geen aandacht meer van je krijgt gaat ie vanzelf wel het licht zien en komt ie met hangende pootjes terug om z'n excuses aan te bieden.
Besteed je aandacht liever aan mensen die wel normaal doen en niet zo omkomen in zelfmedelijden.

Het is altijd al zo geweest: de pestkop is degene met het grootste (innerlijke) probleem. Dit probeert hij te maskeren door leuk te gaan zitten doen, alsof hij blaakt van zelfvertrouwen.
Aub, trap er niet in.

dat heb ik dus ook alleen ik be een pestkop