Kort verhaal

[Infidel]

Nou, ik schrijf redelijk veel, dus ik plaats ook maar eens een kort verhaal.






Natuurlijk liep ik niet over straat; wat een cliché zou dat zijn. Zij is alles behalve voorspelbaar. Een vlinder, dat is ze. Ze verandert zo vaak van richting, dat het haast lijkt of ze meegevoerd wordt door de wind. Meegevoerd, meegenomen, meegesleurd in de stroming van haar ogen. De zachte aanraking waarmee haar huid de mijne beroerde, stuurde een schok door mijn lichaam. En dat alles in minder dan een halve seconde.
‘Sorry,’ hoorde ik haar mompelen. Ik was niet bij machte te antwoorden. Ik kon alleen maar kijken. Terwijl ze het gangpad doorliep, op zoek naar een lege plek, dansten haar krullen op haar rug. Ik zag haar stoppen, waarschijnlijk vroeg ze iets, een man haalde zijn tas van de stoel naast hem en zij ging glimlachend zitten. In mij woedden tegenstrijdige gevoelens. Het ene deel van mij wilde keihard lachen om de onnozele man, die haar ongegeneerd zat aan te gapen. Zij zag eruit alsof ze prima wist wat haar verschijning met zijn testosteron deed, maar ze gunde hem nog geen glimlach. Het andere deel van mij verafschuwde de man, omdat hij zo naar haar keek. Ze was niet van hém. Ik wilde niet stoppen haar aan te kijken. Zij wist het, onze blikken kruisten vier keer. Ik keek niet weg, ook haar blik bleef steeds langer hangen.
Een koele stem rukte me terug naar de wereld buiten haar. ‘Het volgende station…’ Ik wilde niet eens luisteren. Ik was compleet gedesoriënteerd, zag haar opstaan. Ze liep weer langs me, dit keer voelde ik een vinger langs mijn hand strijken. De deuren van de trein openden, zij maakte aanstalten uit te stappen. Ik besloot, voor zover het al niet was besloten, draaide me om en stapte uit. Mijn ogen vonden haar meteen. Alsof we door de Nachtwacht liepen, zo helder was zij, dat de rest van de wereld zich in haar schaduw bevond. Zij was belangrijk, zij was hier en ik was er vlakbij. Zij verliet het station.
Ik volgde.

Zij keek kort achterom, versnelde haar pas niet. Alles aan haar trok me. Het zou haar nu duidelijk moeten zijn dat ik ging waar zij ging. Ze scheen het niet erg te vinden. Ik zorgde ervoor dat de afstand tussen ons niet veranderde. Ik wilde dat ze zelf zou stoppen, zich om zou draaien en uitleg van me zou eisen. Ik wilde dat ze me op zou merken, dat ik deel uitmaakte van haar leven. Een figurant in haar leven op het toneel. Van daaruit zou ik me wel opwerken naar hoofdrolspeler, daar had ik het volste vertrouwen in. Zolang ze me maar zou zien, niet bekijken, maar werkelijk zou zien.
Ze stopte. Ik hield mijn adem in en vergat de afstand tussen ons te bewaren. Ze twijfelde, ik zag het aan hoe verschillende spieren in haar lichaam zich aanspanden.
Ik stopte.

Ik was nu vlak achter haar. Als ik mijn hand uit zou strekken, had ik haar haren uit haar nek kunnen vegen. Ze draaide zich om. Niet half, zoals mensen die maar half geïnteresseerd zijn dat doen, maar helemaal. Zodra ik haar ogen weer zag, voelde ik mijn benen tintelen, protesteren tegen het volle gewicht van dit gevoel. Ik kon me nog vaag herinneren dat de trein altijd langs de puddingfabriek reed; het was niet langer relevant.
‘Wie ben je?’ vroeg ze. Niet wat doe je, waar ben je mee bezig, welke hersencellen hebben je ertoe aangezet mij te volgen, maar wie ben je. Hoop nestelde zich acuut naast de pudding.
‘Wie ben jij?’ vroeg ik. Ik vond het wel een redelijk antwoord. Het zei meer over me dan een naam, welke naam ik ook zou hebben genoemd.
‘Ik zal je maar niet vragen met me mee te komen.’ Ze glimlachte half. Het stond haar goed, vond ik.
‘Nee.’ Ik deed een stap naar voren. ‘Doe dat maar niet.’
Haar hand bewoog lichtjes omhoog, alsof ze iets van plan was. Nog voor ze echt was begonnen aan het gebaar, liet ze haar hand alweer vallen. Haar glimlach verdween, haar spanning niet. Ik verlangde intens naar haar (alles aan haar was vrouwelijk, van de kromming van haar lippen tot het plukje haar dat weigerde zich achter haar oor te nestelen). De spanning deed haar lichaam trillen, het mijne resoneerde mee. Ik bracht mijn duim naar de hoek van haar mond en streelde zachtjes richting haar oor, haar kaaklijn volgend.
‘Kom.’ Ze liet nog maar een fractie over van haar vorige zin, maar deze beviel me een stuk beter. Ik liet mijn hand even vrijelijk vallen, tot hij op haar onderrug was aangeland. Ik wilde het contact met haar niet verliezen.
Ik volgde weer.

Het was vanzelfsprekend dat ik mee naar binnen kwam. Zodra ze haar jas had uitgetrokken, plaatste ik mijn hand in haar nek, mijn duim voor haar oor. Zachtjes kantelde ik haar hoofd naar achteren en volgde met de vingers van mijn andere hand de lijn van haar sleutelbeen.
‘Hoe heet je?’ Ik gaf geen antwoord, stelde geen wedervraag. Mijn vingers waren bij haar zilveren ketting aangekomen. De hanger was een kleine S. Ongetwijfeld heette ze Sofie, of Sara. Het maakte me niet uit. Het maakte me gek.
Ze zette een stap achteruit en leunde tegen de muur achter haar. Ik had al op haar beweging gereageerd, met een grotere stap dan die van haar, voor ik het besefte. Haar hand viel nu niet terug terwijl ze die naar de zijkant van mijn hoofd bracht om daar mijn haren achter mijn oor te steken. Ze was nu zo dichtbij dat ik me niet meer kon inhouden. Ik bracht mijn lippen naar haar hals, net onder haar oor. Zij draaide haar hoofd om mij meer ruimte te geven en ik verschoof mijn handen naar haar heupen. Ondertussen verplaatste ik mijn mond naar het kuiltje in haar hals.
‘Wat is je naam?’ Ik stopte, trok mijn hoofd terug maar liet mijn handen liggen waar ze lagen. Zij keek me aan. Niet boos, niet dwingend, niet verwijtend. Nieuwsgierig.
Ik gaf toe. ‘Lot.’
‘Is dat een afkorting van Lotte?’ Haar stem leidde me af. Ik begeerde haar, maar kon haar niet negeren. Ze bracht me aan het wankelen, verschoof de situatie. Nam controle.
‘Nee.’ Ik aarzelde. ‘En de jouwe?’ Ik had de vraag niet willen stellen. Ze liet me echter geen keus. Ik zag een glimp van triomf in haar ogen. Ik voelde mijn verlangen groeien, maar beheerste me.
‘Sandra.’ Ze beproefde mijn zelfbeheersing niet langer en drukte een kus op mijn mond.
Mijn handen doken onder haar shirt en vonden een weg langs haar rug, verder naar boven. Die van haar rustten op mijn heupen. Ze wachtte, gaf me de vrije hand. Voorlopig. Ik zou er gebruik van maken zolang het duurde. Terwijl ik met mijn vingers de sluiting van het bandje op haar rug losmaakte, duwde zij mijn lippen voorzichtig van elkaar en liet haar tong naar binnen glijden.

[lunaaah]

ik weet niet of je reacties wilt? dus je mag deze verwijderen hoor. Zelf onderneem ik ook pogingen tot schrijven (die van jou zijn geen pogingen meer het is gewoon mooi en meeslepend). en ik krijg wel graag reacties (opbouwende kritiek). Alleen kan ik die niet aan jou geven. het is toch al echt zeer goed. Euhm.. ik zal maar niet verder rond de pot draaien: ik ben stiekem een beetje jaloers op je schrijfstijl enzo. ik hoop dat ik ooit (als ik ook 17 ben) net zo goed als jij (of andere die het ook zeer zeer goed kunnen) kan schrijven. Ik heb nog alle tijd. ik ben ten slotte noch maar 13 xD. In iedergeval echt moi verhaal

[Infidel]

Reacties zijn altijd welkom, van korte tot lange waarin elke spelfout wordt aangekaart.
Bedankt voor je compliment! En gewoon blijven schrijven.

[Rivka]

Vooral de eerste alinea was erg mooi. Ik vind, om redenen die ik niet echt kan benoemen, het laatste stuk iets plastischer. Ik vind sommige bijzinnen niet heel nodig, zoals de 3 zinnen na 'Is dat een afkorting van Lotte?' waren misschien iets te veel. Verder vind ik het een prima verhaal.

[Egoconstructie]

Ik vind dit eigenlijk wel heel erg goed geschreven. Wist alleen niet dat de hoofdpersoon een vrouw was, tot ze zichzelf voorstelde.
Blijf schrijven. Volgens mij kan jij wel ver komen.

[Geel]

Ik vind dat je heel fijn schrijft. Dit verhaal is ook erg prettig om te lezen en om de één of andere reden, vind ik dit verhaal erg 'verfrissend' en 'nieuw'. Nu zijn er vast wel meer van zulke verhalen geschreven, maar ik vind dat jij iets aparts hebt.

[Aurora]

Ik vond de eerste alinea niet zo, maar het werd echt steeds beter. Je schrijft heel fijn en gebruikt hele mooie beschrijvingen. En ik hou van dit soort zinnen:

‘Kom.’ Ze liet nog maar een fractie over van haar vorige zin, maar deze beviel me een stuk beter.

&

Alsof we door de Nachtwacht liepen, zo helder was zij, dat de rest van de wereld zich in haar schaduw bevond. Zij was belangrijk, zij was hier en ik was er vlakbij.

Ik vind de verhaallijn goed, maar hij vergt wel wat moeite om te lezen, zeker in het begin. Misschien beginnen met iets lichtere zinnen en wat 'erotische spanning' opbouwen?
Verder heel weinig op aan te merken;

doe zo voort.

[Infidel]

Dank voor de complimenten!

@FA:
Ik ben het met je eens, het begin is wat wollig. Daarin had ik ook al het meeste geschrapt. Er zijn een paar punten waar ik nog niet tevreden over ben, hier en daar moet nog redelijk wat geschaafd worden. De zinnen uitdunnen is daarbij wel een goed idee, persoonlijk denk ik dan aan kortere woorden en minder komma's.
(en dat is dan wel weer leuk zuid-nederlands/vlaams, 'doe zo voort')

Vlaams is den schoonste taal van de hele wereld.

Ik zou ook niet al té veel gaan schrappen, want dat zou de sfeer niet echt ten goede komen. (Echt waar: korte 'no non sence' zinnen roepen alleen maar zakelijkheid op). Maar het moet allemaal mooi in elkaar overvloeien en uiteindelijk zo een slepend geheel vormen.
Is inderdaad niet makkelijk, ik leer ook nog elke dag bij. Schrijven, lezen, herschrijven, laten lezen, bijschaven,...
Tot je echt een geheel krijgt dat je vastgrijpt en je niet meer loslaat.
En daar slaag jij ook wel in, maar zoals al is aangehaald: voorlopig komt die 'push' nog wat laat.
Zo rond de helft komt 'de turbo' erin.

[Infidel]

Ritme is gemakkelijker te creëren in langere zinnen, ja. Maar zonder korte zinnen wordt het een brei van zulke lange uithalen dat het geheel niet meer goed resoneert (tja, te veel gevraagd van de metafoor, maar goed).
Ik heb echt een haat aan mijn eigen werk. Sommige verhalen wil ik gewoon nog een keer schrijven, dus daarbij is het bestand met de opzet groter dan het bestand met het verhaal, terwijl ik andere verhalen gewoon kwijt moet, die lopen vanzelf. Helaas is het altijd zo dat wanneer ik een verhaal er na een paar dagen weer bij pak, uitgeprint en wel, ik wel een uur per A4'tje bezig kan zijn met de revisies. Ik schrap, schrijf bij, verbeter, splits, en het akeligste moment is dat moment waarop je wéét dat er iets bij of af moet, maar dat je niet weet wát.
Gelukkig mag ik van mezelf nu eerst weer lekker bezig met een suspense verhaal, terwijl ik op vakantie ben, en dan kan ik daarna beginnen aan 5F (de vijfde versie van dit verhaal, dit is de derde).

Kaizen he, continu verbeteren

Spijtig dat printerinkt altijd zo duur is

[Infidel]

Gelukkig werkt mijn moeder bij een groot bedrijf en woon ik nog thuis, inkt en papier kost me niets.