ik het duister,
het verdrietige vocht valt,
het oppervlakte van het water verstorend
maar de gladheid die snel wederkeert.
inperfectie niet toegestaan,
in het land van verdriet.
mijn tranen die zich mengen met het water
waar ik mijn gezicht mee afspoel,
verdriet en nieuwe hoop
lekken langs mijn wangen naar beneden
verdriet kan je vergeten,
maar het zal slechts wegtrekken
als een asymptoot steeds minderwordend
maar altijd een spoor achter laten
verdriet is nooit niets
en niets zal het nooit worden.
__________________
Lees de Sp!ts en denk niet na/ loop de massa achterna/stel geen vragen geen gemaar/het staat gedrukt dus is het waar
|