poezie analyse, hulp nodig graag!

[lisa_verbeek]

De drievoudige dood
Eerst sterven we in het vlees. Onder de grond
Valt ons lichaam langzaam uiteen. ’t Moet in de
Aarde allengs zich tot aarde weer ontbinden
Die zonder teken men niet wedervond.

Dan sterven we in het hart van wie ons minden.
Lang leefden we daar nog, maar als een wond.
’t Geneest, en eindelijk is het weer gezond:
Ook in dat hart zijn wij niet meer te vinden.

Ten slotte sterven wij in hun herdenken:
Het derde, laatste, koudste graf sluit dicht.
Soms, bij een afscheid, blijft nog even wenken
Een witte hand. Ver weg. Dan uit ’t gezicht.
Men ziet niet wat achter de wegbocht ligt-
Zo deinzen we uit hun blinde lege denken.


Ik heb van alles al, maar ik had een klein vraagje bij 'Ten slotte sterven wij in hun herdenken:' is 'slotte sterven' een alliteratie of niet? of hoort het woordje 'Ten' daarbij, en is het dan geen alliteratie?

En is er een metafoor, of een metonymia , want ik kan dat niet zo goed toepassenn.

Alvast bedanktt,
Lisa

[Macrador]

slotte sterven is volgens de definitie van een alliteratie een alliteratie. Ten hoort er niet bij want een alliteratie is een herhaling van de zelfde beginletters.

Een metafoor kan ik nergens vinden. Want dat is een vergelijking zonder woordjes zoals als.

Een metonymia is iets zeggen zonder het normale woord te gebruiken.
Misschien: 'sterven we in het vlees'. (Echt sterven, het leven laten)


Ik hoop dat het ok is want dit is toch geleden van mijn 4 jaren latijn waarmee ik 2 jaar geleden gestopt ben.

[lisa_verbeek]

Macrador schreef:

Een metonymia is iets zeggen zonder het normale woord te gebruiken.
Misschien: 'sterven we in het vlees'. (Echt sterven, het leven laten)

Wat bedoel je precies met het Echt sterven, het leven laten?

[Macrador]

lisa_verbeek schreef:

Wat bedoel je precies met het Echt sterven, het leven laten?

Het is een soort beeldspraak voor sterven als een mens. En niet verdwijnen in herinneringen zoals het 2de deel van het gedicht.

[lisa_verbeek]

Macrador schreef:

Het is een soort beeldspraak voor sterven als een mens. En niet verdwijnen in herinneringen zoals het 2de deel van het gedicht.

BEDANKT!!

Sluit helemaal aan bij mijn interpretatie

In de eerste strofe van het gedicht wordt verteld dat eerst ons lichaam sterft. Het vlees van ons lichaam zal langzaam uiteenvallen en vergaan wanneer we met onze kist onder de grond verdwijnen. Het zal in de aarde worden opgenomen en zal weer als gewone aarde terugkomen, maar dan zijn we niet meer herkenbaar voor onze naasten.

In de tweede strofe wordt verteld hoe we verdwijnen uit het hart van onze naasten. Lang krijg je daar nog een plaatsje wat eigenlijk best pijn doet bij diegene, het is gemis. Als het missen overgaat zal het hart niet meer pijn doen en wordt het plaatsje snel overgenomen door een ander. Zo zijn we snel uit iemands hart verdwenen.

In de laatste strofe wordt verteld hoe we verdwijnen uit de gedachten van onze naasten. De laatste fase van het rouwproces is aangebroken, iedereen is bijna de dode persoon vergeten. Het laatste plekje waarin ze nog aan je denken sluit ook. Soms wordt er nog bij het graf gekeken, maar vaak komt men niet meer terug. Oftewel iedereen is hun overleden dierbare vergeten….

Kan je misschien veklaren waarom het 'Een witte hand' is. En 'Men ziet niet wat achter de wegbocht ligt-' , alvast BEDANKT!

http://forum.scholieren.com/showthread.php?t=1832603

Had het hier ook even geplaats, want las dat daar veel over gedachtes van gedichten gaan, maar als jij het weet, stel ik het ook zeer op prijs!

[Macrador]

Ik denk dat een witte hand staat voor de hand van de overledene. Die nog even zwaait van: ik ben er nog vergeet me niet. Hoewel het in de verte is en dus moeilijk te zien en makkelijker te vergeten.

Men ziet niet wat achter de wegbocht ligt. Vind ik wel een moeilijke.
Men ziet de hand niet meer nu hij weg is?
Men ziet de rest van het lichaam niet dus het gezicht niet en zo vervagen we stilletjes totaal weg uit het bestaan?

[lisa_verbeek]

Macrador schreef:

Ik denk dat een witte hand staat voor de hand van de overledene. Die nog even zwaait van: ik ben er nog vergeet me niet. Hoewel het in de verte is en dus moeilijk te zien en makkelijker te vergeten.

Men ziet niet wat achter de wegbocht ligt. Vind ik wel een moeilijke.
Men ziet de hand niet meer nu hij weg is?
Men ziet de rest van het lichaam niet dus het gezicht niet en zo vervagen we stilletjes totaal weg uit het bestaan?

Okeoke, klinkt inderdaad interessant. Ja en ik ben het wel met je eens, want die zinnen zou niet in een ander opzicht kunnen lijkt mij
Dus alweer zeer bedankt!