Een van mijn gedichten

[ParAChicA]

Kon liefde maar tastbaar zijn,
Zodat ik het kan vinden.
De inhoud zo oprecht,
en een schoonheid die zal verblinden.
Bekleed met de mooiste onomvatbare kleur,
En voor elk individu ruikt het naar die ene vertrouwde geur.
Kan ik dan ervaren wat geluk is,voor meer dan een seconde..
Liefde geven en nemen is dat dan nog een zonde?
Ik heb het gevoel dat ik fouten maak die niet recht te zetten zijn,..ik doe iemand pijn..
Is dit nou mijn geweten die mij roept, of is het mijn verstand dat spreekt..is het mijn hart dat steeds verder afbreekt.
Was ik mijn handen vandaag nog langer in onschuld, in de poel der onwetendheid.
Ik heb eigenlijk toch te kiezen uit wat ik van anderen benijd..
Dus voor nog een keer, laat mij zien waar mijn echte liefde ligt, voordat ik weer voor die ongekende lsut zwicht.
Wie is het beste te kiezen.?
Ik begin aan een spel dat ik alleen kan verliezen.........