[verhaal (engels)]Longing Valor; Prologue

[Soulflame]

De titel staat nog lang niet vast, maar dit is de proloog, die ik al (bijna) goed genoeg vind. Ik ben niet echt veel bezig met het schrijven van dit verhaal (heb niet zoveel tijd), maar heb wel de intentie het ooit af te maken.
Dit is in ieder geval de proloog voor jullie, ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
===================
Longing Valor
Prologue

Dharlo is standing on a plateau of a tall, young mountain. Wind howls as it smoothens the sharp edges of the mountain ridges. Eventually, even the greatest mountain will fall by that force and be shaped by the wind. That same, fiery force now holds the wings of some gracious birds.
He is gazing. Unable to focus, lost within his thoughts. His clouded mind is torturing him with questions that he cannot possibly answer, questions that don’t deserve an answer, or perhaps not even to be thought of. Suddenly something catches his eye and he realizes that his mind was drifting. The eagle now high in the air eats his just caught fish. When the bird flies out of sight, he tries to return his thoughts. “Was it right? Was there no other way? Did it matter? Did anything matter?” He realizes he cannot give a sound answer to any of these questions and wonders if he ever can. Perhaps it’s for the best that he doesn’t know the answers of those questions.
The birds are darting through the sky, sliding elegantly through clouds, leaving trails of white smoke behind their colorful tails. Such freedom. Dharlo realizes he now is free as well; but it is not the same. They are really free, and he…he is trapped in freedom. The sorrow returns, and as much as Dharlo resists, it is impossible to shield his mind from it. The truth seems much to dark to allow any brightness in his thoughts. A faint light appears in the corner of his eye. Dharlo needs this distraction; he needs to relive his hope.
He focuses and watches as the light brightly illuminates the grass of the plain below. It seems the grass doesn’t know whether to welcome the bright beams, or to be afraid of them, waving both back and forward. Although it is only the wind playing with the grass, somehow it feels like more then just that. Some rabbits appear out of their holes, blinking as the light hits their eye. The rabbits seem so peaceful, running over the plains below. It looks like life here hasn’t noticed what has happened.
Slowly Sun’s Touch moves on, and now Dharlo is awaiting the sun to cover him.

When I close my eyes, I feel the wind gently touching my hair, and lean on my other foot. An invisible tear drops from my chin and falls on the ground and splashes up, before becoming one with the ground. I even think to hear the impact the tear makes with the ground. I see the shadows moving backwards up the hill, losing the fight with the sun. I smile as the first beams of light touch my body. The beams are warm and I feel like I’m glowing; like being a child of the sun and now getting my meal. A red glow appears on my eyes; it happened many times before... but this time... it was special. I open my eyes and feel relieved, the sun did rise and shine, and I could feel it. Joy for a brief moment. Then, inevitably, the feeling of uselessness. What’s next to do?
Searching my knowledge for an answer of the question a sudden image comes to my mind; that… of a coin. The coin, it is flipping while it dances through the air. It feels heavy in the air, feeling much heavier that it looks. It has been burdened with a task. Heads .. Tails .. Heads .. Tails ..

When two extremes must be weighed against each other, a coin is perfect; it has two faces, with both equal chance of facing the sky after the coin has landed. Sometimes an event can be just like a coinflip, it can go either way and you sit and watch desperately, hoping that the right face is looking at you when the coin finally stops spinning. It is said that Life and Death too are two faces of the same coin. That coin was flipped for him, he watched, and saw it land, only to discover the one thing no one had yet foreseen; it landed on its edge. Impossible and yet that was to be expected when someone as impossible as a paradox tries to get a clear answer.

He is staring himself almost blind in the sun, but he doesn’t care at all. He smiles to the sun, like greeting a companion, a dear friend. A smile in the face of despair; you lose -for now.
Hate will always exist, for the simple reason that people need to know the difference between hate and love; you can’t tell the difference if the world is only filled with love, nor can you if the world is only filled with hate. “It was a meaningless act, yet gave meaning to so many…”
With his eyes once again closed, he wonders if history will ever repeat itself. The birds answer with a brief sound and he wonders -yes or no?
He knows there will be more, as the sad reality is that there will be more, because there is need for more; always the need for hope…

He turns around without opening his eyes, and starts walking, in his mind, thanking the sun for the display…

Dit is best een aardig verhaal. Ik heb minder verstand van de Engelse taal dan van de Nederlandse, maar ik geloof dat het je aardig goed af gaat. Soms zie ik nog wel een erg Nederlandse zinsbouw, die in het Engels misschien wat vreemd klinkt, maar over het algemeen is het voor de gemiddelde Engelsman goed te doen.

Je maakt ook een mooie omschrijving van de natuur om de man heen en hoe deze het denken van het figuur beinvloed, maar helaas gaat het niet verder. Ik had het mooi gevonden als de parellel tussen natuur en innerlijk verder doorgetrokken was. Als de verbanden subtieler en meer waren.

Wat ik ook jammer vind, is dat het figuur over tal van zaken denkt, maar niet erg ver komt. Hij stelt een, nogal bekende, filosofisch-aandoende vraag, werpt een paar mogelijke antwoorden op, maar ziet dan weer een ander beest voorbij scheuren in de omgeving, die hem weer op andere gedachten brengt.

Maar deze dingen kunnen door het vervolg van het verhaal allemaal goed gemaakt worden. Het is moeilijk om een proloog te beoordelen. Afijn, qua stijl was er weinig mis, maar nogmaals; het is Engels, en ik ben fan van Nederlands. Hecht niet te veel waarde aan mijn oordeel.

LUH-3417

[Just Johan]

ik vind het knap hoor hoe je met je engels tovert!
verder sluit ik me bij LUH-3417 aan eneh waarschuw me als je verder gaat met dit verhaal

[Soulflame]

Bedankt voor de reacties.

LUH-3417:
Ik heb het ook aan een Engelse leraar Engels laten lezen (ken ik via familie), en die vond mijn schrijfstijl apart, maar het klopte allemaal wel volgens de Engelse regels (hij had het maar vlug doorgekeken, maar ok).

Het is nog maar de proloog. Ik ga zeker dieper in op de verbanden tussen natuur en innerlijk. Het feit dat de hoofdpersoon in de proloog snel afgeleid is, heeft de bedoeling om de lezer geinteresseerd te raken (waarom is hij zo snel afgeleid?).

Ik denk dus dat de proloog best gelukt is, omdat jij precies over die dingen begon die ik wilde .

Nogmaals bedankt voor de reacties (ook jij Just Johan als ik weer een stukje af heb zal ik het laten weten).

Groeten,
Soulflame

[DarkCat]

Het klinkt mij een beetje overdreven in de oren allemaal (de woorden die je gebruikt), maar het is aan de andere kant wel mooi. Ondanks dat je weinig moeilijke woorden gebruikt, leest het moeizaam (ik ben zo iemand die zich af en toe slecht kan concentreren op lange teksten). Ik denk niet dat ik er meer van zou kunnen lezen zonder afgeleid te worden.. :/

Ik werp mij in het stof voor de kennis van de Engelsleraar en wacht vol ongeduld op het moment dat komen zal, wanneer ik volledig bevredigt zal worden inzake de door deze proloog opgewekte emoties.

LUH-3417

[Soulflame]

DarkCat schreef:
Het klinkt mij een beetje overdreven in de oren allemaal (de woorden die je gebruikt), maar het is aan de andere kant wel mooi. Ondanks dat je weinig moeilijke woorden gebruikt, leest het moeizaam (ik ben zo iemand die zich af en toe slecht kan concentreren op lange teksten). Ik denk niet dat ik er meer van zou kunnen lezen zonder afgeleid te worden.. :/

LUH-3417 schreef:
Ik werp mij in het stof voor de kennis van de Engelsleraar en wacht vol ongeduld op het moment dat komen zal, wanneer ik volledig bevredigt zal worden inzake de door deze proloog opgewekte emoties.

LUH-3417

Vertouw me.. de rest van het verhaal leest een stuk makkelijker.. dit is gewoon bedoeld om erg filosofisch vaag en 'dromerig' te zijn. Zoals wel duidelijk zal zijn is het eigenlijk een deel van het eind van het verhaal, dus dan moet het wel vaag zijn, anders is de rest van het verhaal saai.

Heb weer wat meer schetsen van het verhaal gemaakt.. maar nog niet veel meer concreets.

[edit]Het gaat hier trouwens om een fantasy-verhaal gaat (was volgens mij niet geheel duidelijk in de proloog) dus er komt nog magie enzo in het verhaal voor later...
[/edit]

Groeten,
Soulflame

[DarkCat]

Soulflame schreef:
[edit]Het gaat hier trouwens om een fantasy-verhaal gaat (was volgens mij niet geheel duidelijk in de proloog) dus er komt nog magie enzo in het verhaal voor later...
[/edit]

Ja dat dacht ik al.. en gezien fantasy mijn interesse niet echt kan wekken.. :/

[Daniel]

Ik ben een grote fan van fantasy (dus eigenlijk een FANtasy),
en ik vind dit een goed begin! Inderdaad een beetje filosofisch en vaag, maar dat is juist goed om de interesse op te wekken.
Ik (als lezer), vraag me dan meteen af wat er met Dharlo gebeurd is, de 'munt' die op z'n kant terecht kwam (hij is noch levend, noch dood?), hoe hij gevangen in vrijheid kan zijn.

Het leuke van zo'n proloog, is dat het voor ons na het lezen van het verhaal een stuk duidelijker wordt!

Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat, en ik wens je veel succes!