Ze glimlacht zwakjes en luistert naar de drukte om haar heen
Ze weet dat niemand toch begrijpt wat er nu is
Ze kan hem missen, althans dat hoopt ze, diep in haar gedachten
Kan ze leven en vergeven maar hem niet misschien
Ze lacht weer door haar tranen
Maar haar ogen verraden
Wat ze voelt
Maar ze zwijgt weer
Ze wil graag geloven
Dat hij zou beloven wat hij moet
Maar hij zwijgt weer
Ze glimlacht zwakjes want zo gaat alles langzaam wel voorbij
Ze is te goed voor zulke woorden, maar weet ook wie dat zei
Ze kan lachen, zij het moeizaam en met duizenden gedachten in haar hoofd
Kan ze zó hard tegen hem zijn, nee dat kan ze nooit
Ze lacht weer door haar tranen
Maar haar ogen verraden
Wat ze voelt
Maar ze zwijgt weer
Ze wil graag geloven
Dat hij zou beloven wat hij moet
Maar hij zwijgt weer
|