De laatste 15 maanden van m'n leven zijn emotioneel zeer zwaar geweest.
Sinds augustus vorig jaar ben ik constant in een bepaalde mate depressief geweest. Vaak in mindere mate, maar ik heb ook een aantal zware depressies gehad. Vorig jaar zomer werd ik verliefd op een meisje, we hebben gezoend. Ik verwachtte daar blijkbaar meer van dan zij. Toch gaf ze me elke keer weer hoop. Dit heeft tot eind maart dit jaar geduurd.
In die tijd heeft ze me emotioneel helemaal kapotgemaakt. Voorheen was ik een sterke jongen met veel zelfvertrouwen, maar wel gevoelig op de momenten waarop dat nodig was.
Sinds oktober vorig jaar heb ik m'n gevoelens niet meer in de hand. Ik heb een aantal diepe depressies gehad, waarin ik gewoon dagen achter elkaar kan janken, wanneer ik ook maar 1 verkeerd woord hoor. M'n zelfvertrouwen was ver beneden 0.
In augustus dit jaar heb ik een hele leuke meid leren kennen via internet. Haar emails maakten me weer blij, ik leefde van email tot email. In oktober hebben we elkaar ontmoet en ik heb de beste week van m'n leven gehad.
Nu ben ik vanaf donderdag bij haar geweest. Om 1 of andere reden was ik zaterdag een beetje down en voelde ik me diep ongelukkig, terwijl ik bij haar was. Zij merkte dat er iets was, maar ik probeerde 'mooi weer' te spelen. Die avond wou ik haar verrassen en lekker verwennen, dus terwijl zij aan't douchen was, heb ik een romantisch sfeertje gecreëerd (kaarslicht, romantische muziek enz....). Ik voelde me op dat moment niet echt super, maar ook niet depressief. Alles ging gewoon goed.
We begonnen met wat voorspel (ik kuste haar en begon haar te beffen, maar ik merkte dat ik niet opgewonden kon raken (terwijl ze super aantrekkelijk is)

Ze vroeg me om de liefde met haar te bedrijven, dus ik wilde een condoom omdoen, toen ik pas echt merkte dat het gewoon niet wou lukken die avond.
Op dat moment schaamde ik me diep en voelde ik de grond onder m'n voeten wegzakken....
M'n zelfvetrouwen en waardigheid daalden tot een niveau ver beneden 0. Op dat moment had ik de behoefte aan haar armen om me heen, maar tot overmaat van ramp interpreteerde ze alles verkeerd en werd afstandelijk.... Op dat moment stortte m'n wereld compleet in en ik was woedend op mezelf.
Ik had op dat moment niet de moed om te vertellen wat er gebeurd was, omdat ik me diep schaamde. Ik heb toen bijna de hele nacht liggen piekeren....
De volgende ochtend wilde ik het nogmaals proberen, maar zij wees het af, omdat ze nog steeds die verkeerde interpretatie had. Elke keer dat ik toenadering probeerde te zoeken wees ze dat weer af. Verder dan een paar omhelzingen en een paar zoentjes ben ik niet gekomen. Op dat moment voelde ik me compleet waardeloos. De band die we hadden leek in 1x bijna compleet verdwenen.
Tot overmaat van ramp was het afscheid op het vliegveld nog slechter. Meer dan een klein kusje op m'n lippen kon er niet vanaf. Ik heb de hele terugreis veel moeite moeten doen om niet constant te huilen....
Aangekomen in Nederland belde ik haar om haar stem te horen, maar bij afsluiting van het gesprek kon een nachtzoen er niet meer vanaf.
Thuisgekomen heb ik haar een email gestuurd met zo'n beetje hetzelfde verhaal als hierboven.
Weet iemand wat ik verder nog kan doen? Ik wil haar nl. echt niet kwijt. Ik zou niet weten wat m'n leven nog voor zin heeft zonder haar.
Iedereen die de moeite heeft genomen om dit te lezen en te reageren wil ik alvast bedanken.