Ik weet het niet meer...

[Regenboogje]

Ik heb een probleem en weet niet hoe ik het op moet lossen… Het klinkt misschien erg raar of aanstellerig maar het is serieus bedoeld. Ik kan namelijk niet normaal functioneren in een gezin. Ik ben chagrijnig, overheersend, egoïstisch. Mijn gezin kan niet eens meer normaal tegen me praten zonder dat ik of een rotantwoord geef of dat ik mn tong moet afbijten om ook eens te bedenken dat anderen belangrijk kunnen zijn. Nu hebben mijn ouders en ik weereens voor de zoveelste keer met elkaar gepraat over hoe het nou verder moet, en we zijn tot de conclusie gekomen dat ik toch wel redelijk snel een eigen onderkomen moet gaan zoeken. Nou is dat natuurlijk vrij hard, maar het ergste vind ik nog de schade die ik heb aangericht in de 18 jaar dat ik leef. Mijn moeder probeert me nu zoveel als mogelijk te ontwijken, dat maakt me zo leeg. Ik weet ook niet hoe ik verder moet, hoe ik later met iemand moet gaan samenleven. Kan ik dat wel? Ik zit hier echt mee want mijn toekomst staat nu wel een beetje op het spel. Wel of niet het huis uit, kan ik wel of niet met iemand samenleven? Op het moment kan ik mezelf niet helpen, weet iemand misschien hoe ik mijn gedrag kan verbeteren of heeft iemand dezelfde problemen gehad? Ik hoop dat je me kan helpen want dit is niet echt een prettige situatie. Alvast bedankt! Kus, mij.

Misschien kun je er met iemand over praten? Met een vriendin ofzo of misschien toch wel met je ouders (weet niet wat jullie relatie verder is)? Vraag anderen om hulp, je hoeft niet alles alleen te doen. Toen ik 18 was, was ik ook nog behoorlijk vaak chagrijnig en overheersend (nu soms nog wel ), dat is nu minder geworden. Ik denk dat het zowiezo minder word als je je zelf beter leert begrijpen ed. Bij mij kwam het ook doordat ik iemand ontmoette waarmee ik samen kan leven (ik twijfelde er ook aan of ik dat ooit zou kunnen). Misschien is het wel goed om het huis uit te gaan (heeft bij mij ook geholpen), die rust is best lekker. En als je dan met mensen samen bent (bv. met je ouders), dan vindt je het gek genoeg vaak best leuk. En is het niet leuk en/of heb je geen zin? Dan weet je dat je straks weer terug kan naar je eigen kamer/huis en kost het minder moeite om je in te houden. En je hoeft nu toch nog niet met iemand samen te gaan wonen? Die tijd komt wel als het eenmaal zo ver is. Ik denk dat als je echt iemand tegen komt van wie je zo veel houdt dat het van toepassing is, dat het dan ook wel lukt.

[Anne]

Ik ken het. Op de een of andere manier lijkt het alsof ik al mijn woede en onmacht op mijn ouders afreageer. En als ik dat dan een keer niet doe, zijn zij wel weer chagrijnig. Voor mij is het huis uitgaan de ideale oplossing, maar dan moet ik wel een kamer zien te vinden (gisteren weer afgewezen ). Toch denk ik dat je het toch moet proberen uit te praten. Of er met iemand anders over praten, vrienden ofzo, dat heeft mij ook erg geholpen.
Ik doe nu wel heel negatief, maar er zijn echt wel momenten dat ik heel trots ben dat zij mijn ouders zijn (op het moment dat ik dit schrijf ook).

Kortom... dit gaat nergens over.

[Regenboogje]

Het is ook niet dat ik dat ik niet trots ben op mijn ouders, juist heel erg. Mijn ouders zijn heel fijne, lieve en begripvolle mensen. Het is alleen dat ik niet te vaak ze om me heen kan hebben en dus heel vervelend wordt. Of dat zij, heel begrijpelijk, niet zo aardig meer terug doen. Ik heb niet echt het idee dat er iemand in mijn omgeving die ik met mijn problemen kan opzadelen... Of iemand die ik hiermee 'vertrouw'. Want de meesten kennen mijn ouders wel dus... je snapt wat voor een situatie dat kan worden. Toch bedankt voor je reactie.

Regenboogje schreef:
Het is ook niet dat ik dat ik niet trots ben op mijn ouders, juist heel erg. Mijn ouders zijn heel fijne, lieve en begripvolle mensen. Het is alleen dat ik niet te vaak ze om me heen kan hebben en dus heel vervelend wordt. Of dat zij, heel begrijpelijk, niet zo aardig meer terug doen. Ik heb niet echt het idee dat er iemand in mijn omgeving die ik met mijn problemen kan opzadelen... Of iemand die ik hiermee 'vertrouw'. Want de meesten kennen mijn ouders wel dus... je snapt wat voor een situatie dat kan worden. Toch bedankt voor je reactie.

Je hoeft ze er niet mee op te zadelen, je praat er met ze over, das iets heel anders. Veel mensen stellen zo iets gek genoeg nog op prijs ook. Ik bedoel, als iemand jou in vertrouwen neemt, dan vind je dat toch ook wel eens fijn? Mijn ouders zijn ook ontzettend lieve, fijne en begripvolle mensen, maar dat betekend niet dat ik altijd met ze over weg kan. Niemand kan altijd met zijn ouders overweg, zeker niet iemand van een jaar of 18. Wat mijn moeder ook altijd zegt 'op een gegeven moment maak je je los van je ouders, dat is lastig voor allebei de kanten, maar ja, het gebeurd nou eenmaal'. Misschien ben jij dat ook wel aan het doen. Ik denk dat je daar met vrienden/bekenden prima over kan praten, ook omdat zij misschien in de een soorgelijke situatie zitten of hebben gezeten. En ze zullen ook wel begrijpen dat het niet is dat je je ouders niet mag oid, denk ik iig.

[xcorienx]

sinds wanneer ben je gaan denken dat het aan jou ligt? (wanneer dat besef net is gekomen is dat juist een teken van volwassenheid en zelfstandigheid).
heb je ook het gevoel dat je alleen maar negatief reageren kunt?

ik denk dat je momenteel niet zo goed met jezelf leven kunt. het helpt vaak als je dat tegen je ouders zegt. dat deed ik wel en dat hielp . zo van: ja, ik kan momenteel al erg lastig met mezelf leven, het spijt me, ik begrijp jullie ook dat jullie het ontzettend lastig vinden om met mij te leven.
mijn ouders lieten me dan meestal met rust een paar dagen, om daarna erover te praten hoe het dan precies kwam dat het misging.
nu ik niet meer bij m'n ouders woon gaat het ook beter, dus ik denk dat dat inderdaad een goede oplossing is. het is alleen jammer dat het op zo'n manier moet...
vaak wordt de relatie met je ouders dan beter, omdat je dan zelf kunt bepalen wanneer je ze ziet en als je erg chagrijnig bent ofzo kun je er ook voor kiezen om gewoon niet te gaan.
en over samen met iemand wonen: diegene kun je zelf kiezen, je ouders kun je niet kiezen.
heb je ook broers en zussen?

xcorienx schreef:
nu ik niet meer bij m'n ouders woon gaat het ook beter, dus ik denk dat dat inderdaad een goede oplossing is. het is alleen jammer dat het op zo'n manier moet...

Ik denk dat het heel normaal is, je maakt je los van je ouders, omdat je volwassener en zelfstandiger wordt en dus wil je wat voor jezelf hebben enz. Op jezelf ga je ooit toch (als het goed is), daar hebben je ouders verder niet zoveel mee te maken. En als de relatie er beter door wordt, alleen maar mooi, toch? En je gaat toch niet met ruzie weg oid?

[xcorienx]

Leonoor schreef:
Ik denk dat het heel normaal is, je maakt je los van je ouders, omdat je volwassener en zelfstandiger wordt en dus wil je wat voor jezelf hebben enz. Op jezelf ga je ooit toch (als het goed is), daar hebben je ouders verder niet zoveel mee te maken. En als de relatie er beter door wordt, alleen maar mooi, toch? En je gaat toch niet met ruzie weg oid?

eh ik bedoelde als haar ouders uit huis gaan als de enige oplossing zien lijkt het me niet prettig zo weg te gaan

xcorienx schreef:
eh ik bedoelde als haar ouders uit huis gaan als de enige oplossing zien lijkt het me niet prettig zo weg te gaan

Nee, idd (zagen ze dat dan...dan heb ik niet goed gelezen). Daarom is het belangrijk om met je ouders te praten (wat jij ook zei), misschien kun je dan al veel oplossen. Het huis uitgaan kan altijd nog, maar tis leuker als dat op een 'normale' manier gebeurt.

[Regenboogje]

Wat het is, het gaat niet om een fase waar ik nu inzit. Het gaat al slecht sinds ik vier maanden oud ben. En het is niet dat ik denk dat het aan mij ligt, mijn ouders en zusjes zeggen dat ook. Daar hebben ze ook gelijk in. Ik heb me al vanaf ik me kan heugen nergens echt thuis of compleet gevoeld en ben daardoor denk ik erg prikkelbaar. Ik kan gewoon niet goed met mensen om me heen leven. Als ze me op de lip zitten word ik chagarijnig en denk ik dat ik alles beter weet en kan. Ik denk dat idd nu het beste is om het huis uit te gaan, alleen het probleem is alleen geld. Ik begin volgend jaar aan een universitaire studie en had me voorgenomen om de eerste twee jaar thuis te blijven sowieso. Nu zal ik dat ineens om moeten gooien en dat werkt niet echt bevorderlijk voor onze relatie. Het is gewoon heel frustrerend om te weten dat jij in je eentje een gezin van vijf kan 'terroriseren', en hebt gedaan. Het is toch vreemd dat ik al eigenlijk heel mn leven probeer los te komen, en als het eenmaal zover is het helemaal niet is zoals ik het wil...

Dat je ouders en zusjes het ook zeggen betekend niet dat het allemaal alleen maar aan jou ligt, denk ik niet iig, 'waar er twee vechten, hebben er twee schuld', ik denk dat daar altijd wel iets van waarheid in zit.

Wat ik al zei, als je niet meer thuis woont, is het makkelijker om met ze om te gaan, denk ik, omdat je dan niet meer continu op elkaars lip zit. Wie weet gaan ze je zelfs wel missen.

Misschien toch eens met je ouders er over praten, want dat jij er over nadenkt, lijkt me toch een teken dat je wilt dat er iets veranderd? Of dat je je er zelf iig ook niet helemaal lekker bij voelt. Misschien kunnen jullie met elkaar wel tot een 'oplossing' komen.

[Regenboogje]

Ik wil ook zeker dat er iets veranderd, het probleem is alleen dat ik niet weet wanneer ik me vervelend of overheersend gedraag. Het is bijna natuurlijk voor mij geworden zeg maar. Ik probeer voor de tijd dat ik nu nog thuis woon me zo goed mogelijk te houden maar het is gewoon geen fijne situatie dat mijn ouders en zusjes zo deken over mij en de afgelopen jaren. Ik ben nu wel aan het nadenken hoe ik het beste nu door kan gaan maar ik maak me toch wel zorgen over hoe onze relatie later zal zijn en of ik werkelijk wel met iemand samen zou kunnen wonen. Ik vraag het me echt af. Voor nu zal het denk maar afwachten zijn tot er wat op mn pad komt.