een zomenietsje

[Secreet]

Het aanzicht van de hoge torens,
het witte licht dat stralend is.
De vroome mensen in de morgen,
stilletjes wandelend naar de mis.

De oude vrouw die word geholpen,
de deur geopend, de tuin gesnoeid.
Het kleine katje glipt naar buiten,
en het kind wat in modder knoeit.

Al zo vredig op een zonnige dag,
wanneer je door gespleten ogen kijkt.
Enkel mijn liefde blijft bevroren,
waardoor alles toch zo nutteloos lijkt.

[mcsun]

thumbs up!

[xineof]

Je schept met dit gedicht echt sfeer! Eerlijk gezegd heb ik er niets op aan te merken, het spreekt me echt aan en het loopt gewoon goed.

[Dreampoet]

Sfeer scheppen, dat doe je hier zeker en vast. Je neemt telkens een staaltje van een gevoel dat nooit zoals op een zondag doorheen de andere dagen drenkt, het leven van het leventje waarvoor ik geen beter woord kan bedenken als 'groovy', of dan toch zo iets in die zin. Ik zie de dichteres in dit werk al zitten in een eenzaam schaduwplekje van een zonovergoten tuin in alle mogelijke groene tinten gedompeld, kijkend hoe inderdaad het leven net niet sloom vooruitkabbelt, hoe een katje, hoe mooi, naar buiten glipt. Maar elk beeld wordt flou, de lens is niet scherpgesteld, de aandacht niet op de zondag gericht, de ogen zijn half... dicht. Alles wat kan blijft illusie, als je geen liefde kent. Hoop dat dit niet autobiografisch is, want dan kan ik met een gerust hart stellen, dit is schitterende poëzie.

Groetjes, Dreampoet

[Genesis]

Geweldig meid Het beschrijft wat mij betreft het gevoel dat de wereld zo vreselijk mooi en vredig zijn gang kan gaan, terwijl jijzelf lijkt te blijven steken in datgene wat je bezig houdt. Geweldig dat je dat gevoel bij de lezer over weet te brengen door hem eerst op het verkeerde been te zetten.

Jammer dat de laatste strofe echter de afsluitende kracht mist doordat hij niet helemaal lekker loopt naar mijn mening. 'Wanneer' had ik vervangen door 'Als' of zoiets.. Maar da's dan ook ECHT mijn enige puntje van kritiek

Genesis