[Column] Duif

[Flshman]

Duif

De duif hinkt al een tijdje rond, zijn linkerpoot heeft hij niet meer. Het is een oude duif, zijn veren zijn dof en hij hinkt heel langzaam. Om de paar seconden neemt hij even pauze, duikt ineen, verzameld moed en vervolgd daarna zijn weg weer. Na een paar minuten is hij bij de broodkorst die hij op het oog had. Hij hapt, wankelt, en valt om. Even blijft hij liggen, richt zich op en kijkt versuft om zich heen. Hij besluit dat de broodkorst toch iets te hoog gegrepen was en hinkt weer weg.

De trein van 12:15 komt piepend tot stilstand en binnen een paar seconden is de duif opgegaan in de mensenmassa. Als het na een paar minuten weer rustig is komt de duif komt onder de prullenbak vandaan. Hij kijkt om zich heen en stelt zich een nieuw doel: het bakje patat dat iemand heeft laten vallen. De geur spoort hem aan nog iets harder te hinken. Doorvermoeid komt hij bij het bakje aan, rust even uit en wil beginnen aan zijn eerste hap.
De grote dikke duif die eerst nog op een bankje zat werpt zich op het bakje en binnen een paar seconden duikt de rest van de duiven ook naar beneden. De duif hinkt achteruit en valt weer om. Ver nadat de rest van de duiven alweer verspreid is over het perron durft hij weer op te staan en terug te hinken naar zijn prullenbak.

Vermoeid duikt de duif ineen. Hij besluit straks maar op zoek te gaan naar iets te eten. Een tijdje zit hij daar, onbewegelijk, een oude duif op het perron. Een aantal minuten gaat om, zonder dat er iets verandert. De jongen die het perron op loopt haalt hem weer bij zijn positieven. Verschrikt kijkt hij op en duikt nog meer ineen. De jongen heeft hem gezien en blijft stil staan. Hij loopt naar de prullenbak toe en gaat door zijn knieën. De duif probeert weg te schuifelen, valt om en blijft liggen. De jongen grinnikt en pakt de plastic buis uit de prullenbak. Hij duwt er mee tegen de duif. De duif houd zich dood en hoopt dat de jongen er mee stopt. Hij stopt niet, het wordt alleen maar erger. De duif besluit op te staan, wordt uit balans gebracht door een duw en valt weer om.

De jongen grinnikt en staat op. Hij mompelt iets en slaat met de buis tegen de prullenbak. Verschrikt slaat de duif met zijn vleugels. Hij besluit te vluchten, weg van dit station, weg van de porrende mensen, weg van de andere duiven, Hij slaat met zijn vleugels, hij komt van de grond. Hij vliegt vlak over de grond, haalt diep adem en vliegt. Hij vliegt! De wind dondert in zijn oren, een gele waas bedekt zijn ogen. Hij vliegt! Hij fladdert nog wat harder, en de gele waas wordt groter, het gedonder neemt toe.

Plotseling is het over, de remmen piepen, de trein komt tot stilstand. De jongen gooit zijn buis in de struiken en stapt de trein binnen.
Ik sta op, stap ook de trein in. De deuren sissen en gaan schokkend dicht. De wind waait door de steeds kleiner wordende kier. Nog net voordat de deuren helemaal dicht zijn fladdert er een veertje naar binnen, hij land op mijn jas.
Ik pak het veertje, een oud, dof veertje. Ik zucht en het leven gaat weer door.

**********

Gisteren geschreven, wat vinden jullie er van?

[Just-Rian]

zielig verhaal!
k krijg bijna de neiging om die duif dan op te vangen ofzo.. of te gaan verzorgen, maar dat zou ik irl ook nie doen.. dus beetje onrealistisch.

Mooi geschreven ook!

[dark_poetry]

Die jongen had je hard moeten trappen!
Mooie collumn!
echt zielig die duif.
Wij gooien meestal brood overal het perron,kijken mensen ons soms vaag aan,maar we geven wel de beesten voer.