Dit zijn nog leuke dromen #2 - De Obsessie

[Type]

Deel twee in de serie...

deel 1

- - -

Het is heerlijk, dit leven. Zij is het eerste dat door mijn hoofd spookt als ik 's ochtends wakker word, want haar geur is dan nog overgebleven vanuit mijn dromen.
De zon in mijn ogen, over mijn bed, door mijn gigantische raam, belicht een kamer helemaal uitgevoerd in beige en crème-tinten, want daar houd ik van. Ik woel nog wat rond in mijn veel te grote twee-persoons bed, gekocht voor een persoon, want ik kan me die luxe veroorloven en de slaapruimte goed gebruiken. Ik lig altijd te draaien in mijn slaap, en sinds ik verliefd ben is dat alleen maar erger geworden, omdat ik dan over haar droom en niet eens stil wil liggen.
Oh, ze is zo mooi, dat ik de hele dag aan niets anders denk dan de zon die in haar ogen flitst, of de subtiele manier waarop ze haar haar over haar schouder gooit, en me dan weer laat wegzakken in pure extase. Ik droom dat mijn bed naar haar ruikt, hoewel ze hier nog nooit is blijven slapen. En ik droom dat mijn vingers over haar nek glijden, zachtjes over haar borsten. En dat ze me dan aankijkt en glimlacht. En me kust. Ze kust me alsof ik Adam ben en zij Eva, zo perfect. In mijn gedachten verandert de kamer dan in het paradijs, waar wij onder een appelboom liggen, in de schaduw, zonder een zorg in de wereld, zonder een probleem in het zicht.
Ik bedenk prachtig belichte oogpunten van haar lichaam, schaduwen die net genoeg bedekken, en altijd, altijd weer dat sterretje in haar ogen.

Ze werkt bij mij, moet je weten. Aan het bureau tegenover mij, dus we kunnen de hele dag naar elkaar kijken, blikken en woordjes uitwisselen, lieve woordjes. En briefjes schrijven naar elkaar. Daar droom ik ook over, soms, dat ik als ik net op kantoor ben ineens een briefje vind, met een hartje erop, mijn naam daar schuin boven, en als ik het oppak ruik ik haar parfum al mijn neus binnendringen. "Ik houd van je" staat er dan op, in haar prachtige, lieflijke, romantische handschrift. En het hoeft niet eens een geparfumeerde brief te zijn. Elk servetje of bierviltje met deze heerlijke woorden vervuld mijn hart met een warm gevoel, een tinteling die door mijn hele ruggengraat heen vliegt. Alleen een zucht zou al genoeg zijn, alleen een lik over haar lippen, met half gesloten jaloeziën op de achtergrond, en een zonnestraal die de linkerkant van haar gezicht perfect accentueert. Zo moet het altijd kunnen zijn.

Ik sta op, laat mijn bed onverzorgd achter, stap in mijn sloffen en slof over mijn vloerkleed heen naar de badkamer, waar mijn douche op me wacht om me echt wakker te maken. Ik trek mijn pyjama uit, schuif de glazen deur open, en fantaseer al haar spulletjes naast de mijne, van shampoo en tandenborstel tot haardroger en tampons. Welk merk shampoo zal ze eigenlijk gebruiken? Ze ruikt wel altijd heerlijk naar dennenaalden en jasmijn. Ze ruikt zomers, en zo ziet ze er ook uit.
Maar het is begin herfst, jammer genoeg, dus ik zal nog even moeten wachten om haar weer in volle glorie met die heerlijke glimlach op haar gezicht rond te kunnen zien lopen. Eerst komt de winter, waarin ze stijlvol en elegant blijft, ondanks de dikke wollen wintertruien en coltruien die ongetwijfeld uit de kast gehaald zullen worden.
Ik stap onder de douche uit, droog me af, begin me aan te kleden. Dan naar de keuken om een klein ontbijt te maken, ontbijt voor één, thee voor één. In de auto en naar kantoor, onderweg nog een openstaande brug en een veerpont waar ik op moet wachten, maar dat neem ik voor lief. De zon schijnt nog steeds op mijn gezicht, en nog steeds zie ik haar ogen voor me. Ik kan niet wachten tot ik op kantoor ben, en iedereen weet dat dat wel eens anders is geweest.

De deur zwiept open, mijn baas begroet me. Ik mompel een zachte 'hallo' terug en sprint door naar mijn bureau. De hoek om, de deur door, gang uit, linksaf, en daar staat ze. Ik stop abrupt, zo onder de indruk dat ik geen stap meer kan zetten. Er beginnen zweetdruppeltjes te parelen op mijn voorhoofd, maar mijn zakdoek rekent met ze af. Ze kijkt me aan, en ik voel dat ik rood word. De zweetdruppeltjes beginnen weer terug te komen, maar het enige dat ik nu nog kan doen is kijken, naar haar, naar de manier waarop haar prachtige lichaam heen en weer wiegt nu ze naar me toe komt lopen. En dan spreekt ze;
"Wat kijk je nou? Heb ik iets van je aan of zo? Tssch, engerd."

Zie het zo, ik heb in ieder geval altijd nog mijn dromen...

[Flshman]

Mooi

Je weet de "spanning" er goed te behouden, tot op het laatste moment. Het voelt aan alsof de jongen/man het verhaal zelf heeft geschreven, zo echt voelt het aan

Ben benieuwd naar de rest!