Insectici

[flurry]

De termieten kijken me geniepig aan. Ik zie ze wel kijken, met hun achterdochtig samengeknepen oogjes. Ik hoor ze wel trippelen. Als ze denken dat ik het niet doorheb, dan hebben ze het mooi mis. Ik heb hen allemaal stuk voor stuk in de gaten. Het jammerlijke is alleen dat ik er niks aan kan doen. Ik laat ze dus maar, en doe net of ik niets in de gaten heb. Maar stiekem..

Met een nonchalante tred loop ik de schoolpoort door. Ik trek me niks aan van de blikken van mijn medescholieren en loop gewoon regelrecht naar de wc’s. Wanneer ik er weer uit kom is het nog steeds geen kwart over acht, dus ik loop snel naar het overdekte stuk speelplaats en bezet een bankje. Verveeld kijk ik om me heen, en ontdek iets verderop een stel klasgenoten. Aan hun gebaren kan ik zien dat ze het over Michael hebben. Iets waar ik niet over kan meepraten. Waar ik niet eens over wíl meepraten. Ik blijf maar rustig zitten, en doe net of ik heel geboeid ben in de neerstromende regen. Het weerspiegelt precies mijn humeur; treurig en druilerig. Gatverdamme. Dat was ook wat ik vanochtend dacht. Gatverdamme. En godverdomme ook. Weer een vermoeiende dag, vol kindergeblaat om me heen. Ik haat mensen die nog te onvolwassen zijn om een behoorlijk interessant gesprek mee aan te gaan. En die volwassenheid is echt niet evenredig aan je leeftijd, hoor. Mijn zusje van twaalf is nog volwassener dan deze kleuters. Het enige wat ze doen is mijn richting inkijken om dan gniffelend achter hun handen iets te fluisteren, waarna ze allemaal in lachen uitbarsten. Wat een kleuters.

Een groot insect komt mijn richting ingekropen. Het sist en het blaast. Het lijkt haast wel drie keer zo groot als ik. Ik loop er zo vlug mogelijk vandaan, maar het blijft me achterna schuifelen. De termieten drommen ook samen. Het insect kan hen in de hand houden, maar liever zouden ze hun eigen zin doen, en een legertje vormen om alle zwakkere indringers uit te roeien.

De bel klinkt hard, en onmiddellijk komt Steven de conciërge het schoolplein oplopen. Het is een flinke vent van een jaar of dertig, met een norse frons op z’n voorhoofd die er waarschijnlijk voor altijd blijft zitten, ten gevolge van de pestende en dreinende kleuters die elke dag zijn humeur komen verpesten. Hij heeft het verkeerde beroep gekozen. Hij wou waarschijnlijk directeur worden of iets dergelijks. In ieder geval een gezaghebbende functie met veel macht over anderen. Maar helaas, zijn carrière is gestopt bij conciërge.
Chagrijnig schreeuwt hij over het schoolplein dat iedereen naar binnen moet gaan. “Naar binnen dames! Loop eens door! Ee, jij daar! Je verspert de weg voor iedereen! Loop nou eens door!” Hij krijst en tiert van jewelste, maar iedereen kent hem langer dan vandaag en waggelt rustig naar binnen. Smoezelend geroezemoes rolt over de speelplaats.

Een van de termieten kruipt naar me toe. Hij is gewond en zoekt een partner om tegen de andere termieten te vechten. Ik moet hem niet, en schud hem van me af. Maar hij kruipt steeds terug. Ik ben blijkbaar zijn laatste redmiddel. Ik voel me in het hol van de leeuw. Het zachte knisperende geluid dat de insecten uiten verstomd plotseling. Ik had het nog niet door, maar de koningin komt binnen. Beatrix, zo noem ik haar voortaan. Ze kijkt me aan met een blik vol afschuw, om dan vervolgens haar pleidooi te beginnen.

Ik loop de klas binnen met een kop van zeg maar niks want ik ben er niet voor in de stemming. Het vervelende meisje dat nu al het hele schooljaar achter me aan loopt komt naar me toe. Ze begint tegen me aan te leuteren met haar zenuwachtige stemmetje over niks dan huiswerk. Ik versta geen klap van haar irritante accent, dus ik knik maar wat.”Goeiemorgen jongelui! Wiskunde. Vreselijk, dat mens heeft zo’n grondige hekel aan me, dat ik elke dag met bonzend hart de klas in loop en met knikkende knieën van opluchting de klas weer verlaat.

Wat kijk ik elke dag uit naar het moment dat ik dit nest mag verlaten. Wat haat ik de voelsprieten van die irritante termieten. Ik benniet in staat zo’n termiet te worden. Ik ben niet in staat om me maar ín te laten met een van die niet-zoogdieren. Maar wanneer ik dat niet doe zullen ze me vermorzelen. Me ontzettend treiteren en pesten. Ik ben dus haast wel verplicht om dingen te doen die ik verafschuw. Dingen die me absoluut niet liggen. Ik wil gewoon dat ze me met rust laten, zodat ik mijn eigen gang kan gaan. Maar dat schijnt niet te kunnen. Ik schijn me te moéten aansluiten. Maar daar doe ik dus niet aan mee. Ik weiger gewoon.

[stroopwafel]

wow!!
kei gaaf

[OsoNke]

VECHT! tegen de termieten! we staan achter je al kunnen we je niet weghalen uit dat 'nest'...
xpreek je morgen, doeg!!

X

[flurry]

TO DESTROY!!!!! nah ach..

[Artemis]

jah.. zure tjap iig.. gewoon volgend jaar uit dat nest weggaan en uhm, een ander 'nest' opzoeken, van leukere beestjes..

over het verhaal zelf, mooi geschreven, leuk emt die afwisseling tussen 'school' en 'termieten'

kuzzen

[damaetas]

gaaf!

heb je De Mieren al gelezen van B.Werber? dat gaat over sociale wetenschappen bij de mieren(ofzo) het is echt een supergoed boek, moest ik meteen aan denken, toen ik dit las

[flurry]

Gaaf! Die ga ik lezen!