Wit

[Pinkish Dress]

Knisperend loop ik verder
Langzaam met enig geluid
Op de witte grond,
onder mijn voeten
Op de aarde,
die langzaam onder mij verschuift

Met het profiel dat ik mis
Zoek ik mijn grip
Waarschijnlijk onderweg verloren
Het is me zeker,
langs de witte lijn
ontglipt

Als mijn haren verdwijnen in het wit
Droom ik over een morgen
Hopend,
dat de aarde dan eindelijk eens,
vast onder mijn voeten zit.\

[jsoes]

Een mooie laatste strofe, onschuldig en subtiel.
De eerste zin van je gedicht vind ik een beetje een vreemde beeldspraak. "Knisperend loop ik verder", het klinkt een beetje als een zakje chips in je handen. Als je "knisperend" wil gebruiken, zou ik dat doen in combinatie met de grond, niet met de ik-persoon zelf.
In de tweede strofe is de herhaling volgens mij een beetje overbodig: Waarschijnlijk onderweg verloren / Het is me zeker , / langs de witte lijn / ontglipt . Eén van die twee weghalen en de tweede strofe wint veel aan kracht.
En zoals ik al zei: de laatste strofe vind ik heel mooi. Het gebrek aan grip verwoord je heel goed!

[xineof]

Ik vond 'knisperend' juist wel mooi; want de persoon die over de sneeuw/ijzel loopt zorgt juist voor dat knisperende geluid, door de grond te beroeren.

Verder vind ik de eerste strofe niet zo sterk; 'op de witte grond, onder mijn voeten' vind ik niet zo goed; eerlijk gezegd vind ik deze regels een beetje saai, niet zo pakkend... Verder vind ik het een goed gedicht; mooie laatste strofe; goed hoe je strofen met elkaar samenhangen; de inhoud komt erg goed naar voren; mooi verwoord!

[Pinkish Dress]

jsoes schreef op 11-12-2003 @ 12:43:
Een mooie laatste strofe, onschuldig en subtiel.
De eerste zin van je gedicht vind ik een beetje een vreemde beeldspraak. "Knisperend loop ik verder", het klinkt een beetje als een zakje chips in je handen. Als je "knisperend" wil gebruiken, zou ik dat doen in combinatie met de grond, niet met de ik-persoon zelf.
In de tweede strofe is de herhaling volgens mij een beetje overbodig: Waarschijnlijk onderweg verloren / Het is me zeker , / langs de witte lijn / ontglipt . Eén van die twee weghalen en de tweede strofe wint veel aan kracht.
En zoals ik al zei: de laatste strofe vind ik heel mooi. Het gebrek aan grip verwoord je heel goed!

Knisperend loop ik verder
Langzaam met enig geluid
Op de witte grond,
onder mijn voeten
Op de aarde,
die langzaam onder mij verschuift

Met het profiel dat ik mis
Zoek ik mijn grip
Waarschijnlijk onderweg verloren
Het is me,
langs de witte lijn
ontglipt

Als mijn haren verdwijnen in het wit
Droom ik over een morgen
Hopend,
dat de aarde dan eindelijk eens,
vast onder mijn voeten zit.

Opzich vond ik dat waarschijnlijk en zeker niet echt storend.
Maar, om ook even in jouw perspectief te kijken, zo vind ik het ook wel mooi lopen, eigenlijk.

[Pinkish Dress]

xineof schreef op 11-12-2003 @ 20:21:
Ik vond 'knisperend' juist wel mooi; want de persoon die over de sneeuw/ijzel loopt zorgt juist voor dat knisperende geluid, door de grond te beroeren.

Verder vind ik de eerste strofe niet zo sterk; 'op de witte grond, onder mijn voeten' vind ik niet zo goed; eerlijk gezegd vind ik deze regels een beetje saai, niet zo pakkend... Verder vind ik het een goed gedicht; mooie laatste strofe; goed hoe je strofen met elkaar samenhangen; de inhoud komt erg goed naar voren; mooi verwoord!

Dank-je, dank-je.

[jsoes]

Pinkish Dress schreef op 12-12-2003 @ 09:54:
Knisperend loop ik verder
Langzaam met enig geluid
Op de witte grond,
onder mijn voeten
Op de aarde,
die langzaam onder mij verschuift

Met het profiel dat ik mis
Zoek ik mijn grip
Waarschijnlijk onderweg verloren
Het is me,
langs de witte lijn
ontglipt

Als mijn haren verdwijnen in het wit
Droom ik over een morgen
Hopend,
dat de aarde dan eindelijk eens,
vast onder mijn voeten zit.

Opzich vond ik dat waarschijnlijk en zeker niet echt storend.
Maar, om ook even in jouw perspectief te kijken, zo vind ik het ook wel mooi lopen, eigenlijk.

Ik ga voor deze versie
Maar de keuze is natuurlijk aan jou.