[kort verhaal] ingeving/flits

[Svavl]

We waren in een kasteel-achtig iets, kerk, ruine, doet er niet toe. Een groot plein, omgeven door hoge, met mos overdekte muren. Op de grond hier en daar een waterput, sommige gevuld met bevroren water, bij anderen leek het alleen maar zo, omdat het water vol met algen zat.
We liepen maar wat rond op de binnenplaats, zonder duidelijk doel of bedoeling. We, Robbert-Jan, ik, en wat mensen die we daar hadden ontmoet. Er was een meisje bij dat me vanaf het begin al opviel, lang, met zwart haar en donkerblauwe ogen. Zwarte broek, wit shirt. In het voorbijgaan keek ik haar strak aan, en lachte wat. Een soort van opluchting vervulde me toen ik zag dat ze teruglachte, en een paar meter verder omkeek.
Later, minuten, uren, geen idee, stonden we met zijn allen op de binnenplaats, wij drieen en nog wat mensen, die we daar blijkbaar ook hadden ontmoet, net als het meisje. Ik weet haar naam niet precies, alleen dat het begint met een c. Chantal, Charlotte, zoiets misschien. Iemand had een nep-pistool meegenomen, zo een die een harde knal gaf, maar waar verder niks mee gebeurde. Net echt. Vooral het laser-lampje wat erop zat vond ik interesant. We begonnen wat te dollen met het pistool, lampje op elkaar hoofd richten, trekker overhalen, pistool afpakken, en op een gegeven moment legde Robbert-Jan zijn hand op de heup van van, zo zal ik haar maar even noemen, Chantal. Ik werd boos, jaloers misschien, wanhopig. Ik zou het niet leuk vinden als híj er met haar vandoor ging, en niet ik.
Iets later, nu maar een paar minuten, we waren nog steeds op het plein met het pistool bezig, wilde ik op het ijs in een van de bevroren putten gaan staan, ik weet niet met welke reden. Ik voelde een hand op m'n schouder, keek om en zag Chantal. Ze lachte, en wees op het water, wat, zag ik nu, helemaal niet bevroren was, maar alleen overdekt met een laag algen. Ik keek haar aan en ineens drukte ze een kus op mijn mond.
Het spel met het pistool was afgelopen, iedereen stond wat te praten, ik en Chantal stonden hand in hand. Robbert-Jan keek me aan met een blik die een mengeling was van jaloezie, en heel veel bewondering. Respect haast. Ik voelde me gelukkig, voelde met Chantal een verbintenis, verbond wat ik nooit eerder gevoeld had.
Opnieuw werd er met het pistool gespeeld, op een gegeven moment stond Robbert-Jan met het pistool in zijn handen, richte het op zijn eigen hoofd en grinnikte wat. Ik Ik liep op hem af, haalde de trekker over, en we begonnen allebei hard te lachen. Chantal pakte mijn hand weer vast, en kuste me nogmaals.

***

Wat reacties hierop zouden leuk zijn.
Ik weet ook niet wat ik ermee aanmoet, het was weer zo dat ik INEENS begont met schrijven, zonder vooraf ook maar enig idee waar ik uit zou komen.
Het kan best dat je het helemaal niks vind, laat het gerust weten, dit is slechts een eerste versie, ik kan zelfs zeggen dat ik het, na het schrijven, geen eens heb doorgelezen, dus ook niks veranderd.

Ik weet niet waarom, maar ik vind het wel wat hebben. Het mooie vind ik dat het doelloze, vage rondlopen op die binnenplaats ook terug te vinden is in je stijl (kerk, ruine, wat dan ook... je weet de naam van het meisje niet meer, enz.). Vind ik goed gedaan.

Ik weet niet of je nog verder wilde schrijven, maar voor mij hoeft het niet echt. Haal dat 'en' en die drie puntjes weg en je verhaal is af.

Het enige waar ik last van had waren de namen. Robbert-Jan vind ik persoonlijk nogal een beladen naam. Dubbelen namen roepen toch altijd bepaalde beelden bij sommige mensen op en ik ben één van die mensen. En het had wel tof/mysterieus geweest als je aan het einde nog een keer, zonder wat te zeggen, overstapte van Chantal naar Charlotte.

Ik vind het tof. Maar ik ben weekhartig.

LUH-3417

[Svavl]

LUH-3417 schreef op 18-01-2004 @ 14:47:
Ik weet niet waarom, maar ik vind het wel wat hebben. Het mooie vind ik dat het doelloze, vage rondlopen op die binnenplaats ook terug te vinden is in je stijl (kerk, ruine, wat dan ook... je weet de naam van het meisje niet meer, enz.). Vind ik goed gedaan.
Ik weet niet of je nog verder wilde schrijven, maar voor mij hoeft het niet echt. Haal dat 'en' en die drie puntjes weg en je verhaal is af.

Ik ben in principe niet van plan verder te schrijven. Zoals het nu is, zat het in mijn hoofd, en verder wordt het niks. Ik heb nog geprobeerd verder te gaan, maar dat was zo slechts dat ik er mee gestopt ben. Vandaar misschien ook die drie puntjes, had ik erachter gezet met het idee dat ik er misschien nog wel wat aan kan toevoegen, maar zoals het er nu uitziet gebeurd dat niet, en staan die puntjes idd wat irritant.

Het enige waar ik last van had waren de namen. Robbert-Jan vind ik persoonlijk nogal een beladen naam. Dubbelen namen roepen toch altijd bepaalde beelden bij sommige mensen op en ik ben één van die mensen. En het had wel tof/mysterieus geweest als je aan het einde nog een keer, zonder wat te zeggen, overstapte van Chantal naar Charlotte.

Die naam is afkomstig van een vriend van me, aan hem moest ik ineens denken toen ik bezig was met schrijven, het stuk "op een gegeven moment...allebei hard te lachen" is ook een goed voorbeeld van onze vorm van humor. Voor onbekenden waarschijnlijk totaal niet interesant, maar voor mij voegt het wel wat toe aan het verhaal. Vandaar dat ik het lekker laat staan

Ik vind het tof. Maar ik ben weekhartig.

bedankt voor je reactie, leuk dat je het goed vind!