[verhaal] verwarming

[juliettebinoche]

Verwarming

Het was een gure herstavond geweest, een dergelijke uiterst onaangename avond waarop je niet naar buiten ging, behalve als je belangrijke taken buitenhuis moest vervullen. De lucht was ook bewolkt geweest, geen glimp had ze kunnen opvangen van de maan en de sterren. Dat was maar goed ook, anders had ze zich misschien nog bedacht.
Met onevenaarbare snelheid had ze zo onopvallend mogelijk door de straten gefietst. Op sommige momenten was ze zelfs alles even vergeten, dan was ze net een doodgewone fietser. Maar het was toch koud. Het was maar goed dat ze zich warm en subtiel genoeg had gekleed voor een kwaadaardige avond als deze.
Met drie harde uithalen had ze hem in zijn romp gestoken. Hard, onbevreesd en moedwillig. Kreunend had ze het zilveren scherpe bovenstuk in zijn lichaam geduwd. Pas na een paar seconden was het bloed door zijn overhemd heen gespijpeld. Hij had nog zoiets als 'au' gemompeld, maar zij ging standvastig door met haar taak.
Die nacht had ze heerlijker geslapen dan ooit tevoren. Ze had zich trots en voldaan gevoeld. Binnen in haar huis was het eens warm geweest.

Hij schoot overeind, in een ruk, alsof iemand minutenlang naast zijn bed zijn naam had staan fluisteren en hij nu pas terugkeerde uit zijn diepe slaap. Maar er stond niemand naast zijn bed, zijn hele kamer was leeg. En donker. Na een vluchtige blik op zijn wekker te hebben geworpen, kon hij vaststellen dat het drie uur ’s nachts was. Het bekende zeurende gevoel was weer terug. De hongerige lust die hem al weken achtervolgde, veelal in zijn slaap, maar ook dikwijls de kop opstaat tijdens lange collegesessies over de psyche van de mens in relatie tot de invloed van de moderne maatschappij.
Hij likte zijn lippen, gromde en kroop overeind. Beslist baande hij zich een weg naar de deur van zijn kamer, hij wist dat hij niet eerder in slaap zou vallen voordat zijn behoefte bevredigd was. De deur leidde hem naar de gemeenschappelijke huiskamer van hem en zijn twee huisgenoten, hij hoopte maar dat hij niemand wakker zou maken.
“Leon?” Hij had dus wel iemand wakker gemaakt.
“Ja? Pieter, ben jij dat?” Langzaam deed hij een paar passen naar voren zodat hij zijn huisgenoot op de bank kon zien liggen. Nog nooit had hij Pieter in een gelijksoortige positie aangetroffen, de jonge man was slechts gekleed in een boxershort en een openhangende wijde blouse. Het meest opvallende was nog wel dat hij uit zijn doen leek, bijna nam Leon een vochtige vlek onder zijn ogen waar.
“Euhm- hee, sorry. Ik-ik was gewoon-,” Pieter wreef zijn ogen schoon met zijn mouw. Leon voelde zich meteen schuldig door zo onverhoopt tijdens het privémoment van zijn vriend zijn luidruchtige lust te proberen te bevredigen. Hij ging wat timide naast hem zitten op de bank.
“Pieter, wat is er?” De donkerblonde jongen keek hem wat onzeker aan. Leon hoopte dat hij geen vreemde indruk op hem maakte. Hij kende Pieter al wel wat jaren, maar niet op een intensieve basis zoals de meeste van zijn vrienden. Pieter was meer zoiets als dat men een ‘kennis’ noemde, maar dan ook nog toevallig een huisgenoot.
“Niks, niks, Leo. In ieder geval bedankt.” Pieter probeerde het vraagstuk zo snel mogelijk weg te wuiven, maar Leon liet zich niet met een kluitje in het riet sturen.
“Hee, kerel, ik weet dat ik misschien vervelend ben, maar ik weet gewoon dat praten helpt. Echt. Gooi het er nou maar gewoon uit.” Leon glimlachte hem toe. Ondertussen bleef zijn honger knagen, maar hij kon nu onmogelijk weglopen. Pieter beet op zijn lip en twijfelde zichtbaar.
“Okee, maar dan pas als jij eerst wat chocolade hebt gehad, want zo werkt het natuurlijk niet.” Leon keek hem met open mond aan.
“Hoe weet jij dat?” Pieter grinnikte.
“Ach, als jouw huisgenoot merk ik het echt wel als je vreemdsoortige op chocolade gebaseerde behoeftes hebt.”
Leon sprong op van de bank en snelde naar de keuken.
“Tweede laadje in het kleine houten kastje!” riep Pieter hem na.

http://roospleonasmes.blogspot.com

[Fladdergeval]

Zoals niet anders van jou te verwachten vond ik dit stuk weer zeer de moeite van het lezen waard.
Een klein dingetje:

juliettebinoche schreef op 10-02-2004 @ 03:36:
een dergelijke uiterst onaangename avond waarop je niet naar buiten ging, behalve als je belangrijke taken buitenhuis moest vervullen.

Dit mag wat mij betreft wel wat sterker: de 'belangrijke taken' komen een beetje op mij over als normale dagelijkse verplichtingen buiten de deur, terwijl je dat volgens mij veel sterker bedoelt, zo van, het is zó onguur dat je écht níet naar buiten gaat tenzij je - ik noem maar wat - je kat moet begraven of eits dergelijks, iets dat écht belangrijk is.

Enne, is het eerste stuk nou een droom die Leon heeft? Zo niet: dan snap ik de link tussen het eerste en het tweede deel niet ..

[juliettebinoche]

Fladdergeval schreef op 09-02-2004 @ 21:51:
Zoals niet anders van jou te verwachten vond ik dit stuk weer zeer de moeite van het lezen waard.
Een klein dingetje:



Dit mag wat mij betreft wel wat sterker: de 'belangrijke taken' komen een beetje op mij over als normale dagelijkse verplichtingen buiten de deur, terwijl je dat volgens mij veel sterker bedoelt, zo van, het is zó onguur dat je écht níet naar buiten gaat tenzij je - ik noem maar wat - je kat moet begraven of eits dergelijks, iets dat écht belangrijk is.

Enne, is het eerste stuk nou een droom die Leon heeft? Zo niet: dan snap ik de link tussen het eerste en het tweede deel niet ..

Ik snap wat je bedoelt, ik zal eens kijken naar de 'taken'.
En nee, het is geen droom, het zal nog wel duidelijker worden in de loop van het verhaal.

[Shadowme]

zoals we van jou verwachten is dit stuk erg leuk en leest het als een trein

[Tisch]

Ik ben kritischer, want het stuk leest niet als een trein.

Neem onderstaand stuk:

Het was een gure herstavond geweest, een dergelijke uiterst onaangename avond waarop je niet naar buiten ging, behalve als je belangrijke taken buitenhuis moest vervullen. De lucht was ook bewolkt geweest, geen glimp had ze kunnen opvangen van de maan en de sterren.

Teveel woorden, niet? Is de tekst herschreven? Ik denk van niet.
Je kan goed schrijven, dat weet je. Maar dit stuk vind ik niet goed geschreven.

Bombastisch herschreven:

"Het was een gure herfstavond; de kou en wind wedijverden om het hoogste woord. De hemel verloor haar helderheid aan een donkere massa dreigende wolken. Sterren leken niet te bestaan.
Slechts een belangrijke taak kon iemand ertoe verleiden het donker op te zoeken."

Leesbaar herschreven:

"De nacht was koud en verlaten. Niemand waagde zich buiten.
Slechts zij met een belangrijke taak lieten zich verleiden door de nacht. "

[juliettebinoche]

Eurm- het geheel is wel degelijk meerdere malen herschreven. En ik wil juist met het 'was een donker nacht geweest' geheel een sfeer scheppen dat iemand er erop terugblikt. Het 'was geweest' gedeelte is juist heel essentieel.
Terwijl dit nou net dat element is dat je in je voorbeeld herschrijvingen weglaat.

[Tisch]

Doe ermee wat je wilt

Ik geef slechts mijn mening.

Voor een meerdere malen herschreven stuk, vond ik het simpelweg te moeilijk lezen.

[Charlottetje]

Voornamelijk dat eerste stuk heb ik een aantal keer moeten lezen.
Ik weet nu wat er staat, al begrijp ik er weinig van ben ik bang, maar als het goed is zou ik later dus wel moeten gaan begrijpen?
Ik wacht in dat geval rustig af.

Dat tweede stuk vond ik wel leuk. Las een stuk beter. Weer bijna 'ouderwets' leuk om het zo maar te zeggen.

Charlotte