Onzekerheid

[Plasma]

Het is moeilijk uit te leggen.
Ik ben heel onzeker over mezelf en daarom (of ben ik onzeker en bang om afgewezen te worden?) altijd bang om afgewezen te worden. Ik durf soms ergens niet naar op te bellen omdat ik bang ben dat ik op een bepaalde manier zal worden afgewezen. Soms ontvlucht ik mensen omdat ik bang ben dat ze me aanspreken.
Als ik nieuwe mensen ontmoet die ik 'gaver' dan mezelf vind wordt ik snel verlegen en weet ik niet wat ik moet zeggen.
Maar zodra ik mensen ken die op mijn golflengte zitten word ik ook snel open en qua karakter kan je me op zo'n moment vergelijken met een kwajongen meestal niet echt serieus. Ik ben ook bang om echt mijn gevoelens te uitten om afgewezen te worden.
Ik weet niet waar deze eigenschap vandaan komt. Het is niet zo dat ik lelijk ben, als ik naar mezelf kijk zie ik eigenlijk alleen maar positieve eigenschappen (hoewel ik soms irritant kan zijn). Kan het zijn dat ik vroeger iets ergs heb meegemaakt wat ik onderdruk?

Mijn psycholoog zei ook een keer dat ik niet zo bang moet zijn om me te branden. Maar dit lukt me gewoon niet.

[synclinorium]

Zou heel goed kunnen dat het ergens van vroeger komt. Misschien ben je vroeger een keer heel open geweest en heeft iemand je gekleineerd o.i.d. MIsschien moet je dat eerst verwerken voordat je gaat proberen om makkelijker nieuwe contacten te leggen!

Veel succes.

ik herken je verhaal wel goed, als je wat meer uitleg wilt mag je me wel pm-en.

[WishfulDreaming]

Plasma schreef op 15-05-2004 @ 22:14 :
Kan het zijn dat ik vroeger iets ergs heb meegemaakt wat ik onderdruk?

De enige die die vraag kan beantwoorden ben jijzelf, vrees ik

Mijn psycholoog zei ook een keer dat ik niet zo bang moet zijn om me te branden. Maar dit lukt me gewoon niet. [/B]

Lekkere psych, in plaats van goede adviezen te geven dit zeggen, dit kan iedereen je vertellen.

Maar ik zou geen idee hebben hoe je ervan af moet komen, ik herken het namelijk echt precies.

[Mother Earth]

Ik herken het wel een beetje en het enige wat helpt is relativeren, denk ik. Ten minste, bij mij helpt dat.
Stel: je moet bellen naar een kas ofzo omdat je daar werk wilt krijgen. Dat durf je eigenlijk niet, maar waarom niet? Wat kan je gebeuren, je kent die mensen niet, je zult ze waarschijnlijk nooit in je leven tegenkomen (behalve als alles goed gaat natuurlijk) als het fout gaat, dus wat heb je te verliezen?
Je zegt ook dat je bang bent om aangesproken te worden... Wanneer heb je dit, op school ofzo, door leraren? En dan zeggen ze wat, en er gaat iets fout... Wat dan? Ik heb even niet gekeken hoe oud je bent, maar over een paar jaar ben je van die school af, hoef je die mensen nooit meer onder ogen te komen, om het heel extreem te zeggen.
Of stel, je ziet een leuk meisje en je spreekt haar aan. Je wordt afgewezen en dan? Vergaat de wereld? Tuurlijk niet, over een week zie je een ander leuk meisje staan en alles komt weer goed.

Een beetje rare voorbeelden, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Misschien heb je er geen h*l aan, maar dat heb ik zelf wel. Denk gewoon, als nu iets mis gaat, wat voor invloed heeft dat op mijn leven?

Maar natuurlijk kan het ook met iets heel anders te maken hebben, zoals je zegt iets met vroeger... Maar dat kan ik natuurlijk niet weten

Heel veel succes enzo met alles

[Plasma]

Mijn profiel zegt 21 maar ik ben 18. Grappig dat ik me precies herken in wat je zegt. Maar met dat relativeren...dat lukt me gewoon niet. Ik vind het een big deal als mijn soul word beschadigd, daar is niks klein aan ook al is de kans nog zo klein ik ben er bang voor.

En ik kan me uit mijn jeugd niks herrineren hoe het zo is gegaan. Het zou best kunnen aan het einde van groep 8 (ik ben nu eerstejaars aan de Rijksuniversiteit Groningen) toen ik werd afgewezen door een meid. Zoiets kan ik me vaag herrineren. Misschien ook wel in de 1e of 2e, ik ben toen ook een keer flink op mijn muil gegaan. Dat is het denk ik. Een blauwtje. Daarna heb ook nooit meer een meid aan durfen spreken en hou ik me meestal ook redelijk afstandig. Dat merken hun ook. Ik stel me heel vaak onderdanig op, vreemd eigenlijk.

[Plasma]

Iets anders vreemd is dat als ik merk dat als ik merk dat mensen zich onderdanig aan mij opstellen ik ze ook meteen begin te overvleugelen, dan laat ik ze ook merken dat ik op dat moment 'de dude' ben. Vervelende eigenschap eigenlijk, eigenlijk zit ik altijd op de extremen of overvleugelend of sociaal.

[phensicske]

Volgens mij denk je niet alleen zwart-wit, je handelt ook zo en de enige oplossing is relativeren. Ik vind het vreemd dat je psych je daar niet in helpt.

Probeer alles wat ruimer te zien, misschien vermindert dat wel je angst.

[M. Arnoldi]

Iemand niet durven opbellen omdat je bang bent om afgewezen te worden, is behoorlijk irritant!

Ik kan zo nieuw contact maken, want dan ben ik voor de anderen een ''onbeschreven blad'', maar zodra ik langer contact heb met die anderen, lijkt het net of ik bang dat die anderen mij als minder zien zodra ze me beter kennen.

Vroeger had ik die problemen ook al. Hoe dat komt, weet ik niet. Ik voel me als sinds de basisschool onzeker over dingen. Er zijn natuurlijk oorzaken, maar naar mijn idee is het een heel proces geweest.

Als iemand me aanspreekt, dan ben ik bang dat hij/zij negatieve gaat zeggen, waardoor ik mij nog minder ga voelen...Overigens straal ik mij onzekerheid niet echt uit. Van buiten lijk ik een normale, leuke, soms wel spontane jongen, maar van binnen is dat echt niet zo...Ik lijk wel een soort toneelspelletje te spelen. Ik weet niet wie ik ben...

Ik weet niet hoe ik me moet gedragen, want iedereen heeft wel commentaar. Mensen zeggen ''je speelt toneel'' , terwijl je echt jezelf bent. En daardoor ga je alleen maar meer twijfelen.

Ik fisceer mij te veel denk op mijn omgeving. Een klasgenoot zei: ''de wereld draait om jou''. En soms denk ik daar wel aan, als ik me weer zelf zit op te vreten.

[Max19]

Mijn vader heeft hier een geweldig antwoord op, werkte perfect voor mij
"Heb schijt aan de wereld, want de wereld heeft schijt aan jou "

En hij heeft gelijk

Het beste is inderdaad proberen om veel na te denken over wat je vroeger in je jeugd allemaal is overkomen qua nare dingen.
- Ben je gepest ?
- Heb je moeite jezelf uitdrukken naar anderen ?
- Kom je opdringerig over ?
- Voel(de) je je vaak neerslachtig ( om wat voor reden dan ook )
- Onzekerheid over uiterlijk ( nou blijkbaar heb je deze niet )
- Vaak het gevoel gehad dat je niet geaccepteerd werd ?
- Kreeg je vaak complimentjes van mensen ? ( no matter what )
- Ben je een twijfelaar ?
- Weet je wie je zelf bent en waar je staat ?
- Onzekerheid over je toekomst ? ( weet je wat je wilt in je leven )
- Praat je wel eens over je gevoelens met vrienden of familie ?
- Trek je je niet teveel aan van de meningen van anderen ?
- Kan het je gewoon niet allemaal iets TE veel schelen ?

Maar veel belangrijker; De Positieve punten en ervaringen.
Denk daar vaak aan en kijk er met vreugde op terug !!!!
Al die bovenstaande shit kun je schrappen want daar heb je geen reet aan
Gewoon jezelf zijn en mensen moeten dat maar accepteren, verander nooit wie je bent voor iemand anders.
Als iemand je niet mag, steek er dan verder vooral geen moeite in en helemaal geen aandacht

[angel--1987]

wat jij hebt heb ik zelf ook heel erg op alle punten zeg maar.
ik heb het ook heel erg dat als ik iemand al een keer gezien heb en wel mee gemsnt heb zeg maar, en diegene wil afspreken dat ik niet durf.

en ja, ik weet ook niet wat je er aan kan doen..
wist ik het maar..

ik herken precies alles wat je zegt!! echt alles!! en wat je eraan kan doen.. tja dat weet ik eiglijk ook niet echt

(oke best onzinnig dat ik dit vertel)

Ik denk dat het zeker wel te maken heeft met een bepaald soort zelfvertrouwen wat jij mist. Je bent geloof ik wel redelijk tevreden met jezelf, dus daar ligt het niet aan.

Ik bedoel dan meer het vertrouwen in jezelf dat je tegenslagen kunt overwinnen en dat alles weer goedkomt. Wanneer jij dat vertrouwen wel hebt dan ben je ook minder bang om afgewezen te worden want dan maakt het immers niets uit. Ik denk dus dat je niet zo bang bent voor de afwijzing zelf, maar meer voor wat er daarna volgt en hoe je dat op moet lossen.

Ik denk dat de enige manier om het te overwinnen toch is gewoon doen en jezelf confronteren met je angsten. Het is dan denk ik ook juist nodig om een keer afgewezen te worden op de een of andere manier. Daar zul je je dan heel kut door voelen, maar wanneer je daar weer overheen bent zul je merken dat je dat echt wel kunt en de wereld niet vergaat met een afwijzing.

Misschien heel klein beginnen, met simpele dingetjes. Simpele telefoontjes en dergelijke.

Ik herken het in ieder geval wel en ben er nu wel redelijk overheen. Ik denk overigens niet dat het iets is uit het verleden wat je onderdrukt, daarbij doet de oorzaak er ook niet gigantisch veel toe. Bij het zoeken naar de oplossing vindt je vanzelf wel antwoorden over de oorzaak, denk ik.

Dat je soms heel overheersend kunt zijn tegenover andere mensen zal wel te maken hebben met het gevoel dat zij jou geven. Misschien zijn zij wat onzeker en dan heb jij het gevoel de 'macht' te hebben, die neem je dan ook. Zo is er geen gevaar voor afwijzing en dus ook niet voor het gevoel erna, dan kun je wel gewoon handelen. Maar uit lichte angst neem je toch de situatie wel volledig in handen, om de gevaren te beperken.

[leucomelas]

ik heb precies hetzelfde... ook nogal verleden gehad, en tja, al een hele tijd onzeker... kan er niet veel aan doen, het gaat steeds beter met tijd...

Ik heb het ook. In het topic zelfbeeld kun je zien waardoor dat gekomen is. Pesten enzo. En hoe je je voelt, dat straal je uit en daar beordelen mensen je op! Wel goed dat je hulp hebt, blijf ermee doorgaan, ik kan het niet
Succes

[Plasma]

Ik moet toegeven dat ik toch wel veel aan de posts heb gehad. Ze hebben me inzicht gegeven in situaties en mezelf en manieren hoe ik zou moeten denken en handelen. Ik zal het proberen in praktijk te brengen.

[Droomvlucht]

Plasma schreef op 17-05-2004 @ 21:30 :
Ik moet toegeven dat ik toch wel veel aan de posts heb gehad. Ze hebben me inzicht gegeven in situaties en mezelf en manieren hoe ik zou moeten denken en handelen. Ik zal het proberen in praktijk te brengen.

Goedzo!

[T-i-n-e-z]

Ik heb ook het zelfde probleem als jij. Als ik met vrienden ben heb ik echt nergens last van, dan kan ik echt de leukste opmerkingen maken en voel ik me echt relax. Het probleem begint pas als er 'vreemde' mensen bij komen, dan voel ik me echt super onzeker weet ik niet waar ik moet kijken en praat ik over de raarste dingen die dan ook nog ns heel klote mn mond uitkomen...

de replies zijn echt top!

[JessieL]

[QUOTE]Mother Earth schreef op 15-05-2004 @ 23:13 :

Stel: je moet bellen naar een kas ofzo omdat je daar werk wilt krijgen. Dat durf je eigenlijk niet, maar waarom niet? Wat kan je gebeuren, je kent die mensen niet, je zult ze waarschijnlijk nooit in je leven tegenkomen (behalve als alles goed gaat natuurlijk) als het fout gaat, dus wat heb je te verliezen?



Dat heb ik nou ook he!!! maar idd waarom durf je niet......er is geen reden. je kent die mensen idd niet en je ziet ze niet eens of nooit meer.
ik word gauw nerveus en zenuwachtig in zo'n situatie, maar ook als ik gewoon iets af moet rekenen aan de kassa. dan gaat mijn hart opeens sneller kloppen enzo. Raar he!
Als ik gewoon met vreemden geconfronteerd wordt, raak ik nerveus. maar om heel eerlijk te zijn niet alleen maar vreemden. als ik met vrienden ergens afspreek en ik ga er heen raak ik nerveus en als ik nerveus ben, dan krijg ik allemaal rode vlekken op mijn hals. dus iedereen kan zien dat ik nerveus ben en dan raak ik nog meer nerveus. Tja ben ik raar?

En ik kan het goed vinden met mijn vrienden dus daar lig het niet aan.