Maar zij,

[Musk]

‘Maar ik,
slechts verzonnen, gestruikeld,
men huilt niet om mijn blauwe plekken,
maar kerft ze er in
Misschien niet zelfmedelijdend,
maar wel gezond
Dansend, springend, scheve grijns,
men kent haar niet zoals ze is,
slechts zij weet wie en wat
Het litteken betekent

Maar dan
Als zij door de straten zwalkt
Ooit geliefd, nu slechts bevroren
Elke lach snijdt.
Nee, geen lied, geen melodie voor haar,
Zij bevlekt de sneeuw
Mislukt meisje.

Want zij beseft te kennen,
waarom men haar steeds verlaat
Geen dromen meer, maar flarden
van jaren aan haar gegeven
De fijnheid des levens,
zij doet de draad knappen
Totdat zij eind'lijk beseft,
Dat alleen zij van haar zal houden,
en versnelt haar stappen.

[xineof]

Gedurfde vorm, vind ik (wat erg positief is ). Door het enjambement en onregelmatige strofevorming neem je het risico dat het gedicht niet altijd even ritmisch is, op punten die erg 'bepalend' zijn voor de toon van het gedicht. Wat ik bedoel te zeggen; de manier van lezen is erg bepalend voor de interpretatie van de lezer bij deze vorm.

Ik had dan ook een paar puntjes die ik wat minder vond:

- 'Elke lach snijdt.' & 'Mislukt meisje.'
Deze komen heel abrupt in het gedicht, en breken het ritme. Op zich is het leuk om zo'n breuk in een gedicht te verwerken, maar eerlijk gezegd vind ik ze niet helemaal op hun plaats hier. Omdat de toon erg rustig is, komen ze ineens heel erg op je dak vallen, als je begrijpt wat ik bedoel.
- 'en versnelt haar stappen'
Een prachtige zin, erg beeldend! Maar wel vind ik dat hij zijn uitwerking een tikkeltje mist; de zin had nóg pakkender kunnen zijn, mijns inziens, als je het tempo iets had verlaagt en de zin wat meer op zichzelf had laten staan, bijv.:

Totdat zij eind'lijk beseft,
Dat alleen zij van haar zal houden,

en versnelt abrupt haar stappen.

Maargoed, dit is slechts mijn mening dus je hoeft er natuurlijk niets mee te doen . Ik hoop wel dat je er iets aan hebt. Verder vind ik dus dat dit gedicht het heel erg moet hebben van de manier van lezen, en dat vind ik erg knap, dat je er dat zo in hebt verwerkt (al dan niet bewust/onbewust). De toon is prachtig, heel zwaar en erg ontroerend, en behalve op bovenstaande punten vind ik het dan ook een geweldige uitwerking hebben.

Ik zie ook meteen een plaatje voor me, van zo'n meisje dat beseft dat... ja, ik weet eigenlijk niet precies nog wat ze beseft. Maar wel dat het erg droevig is, en ik heb er al meteen een beeld bij. Zo'n meisje aan het begin van de 20e eeuw, dat door een grote stad loopt en het naar een dagbaantje zoeken al heeft opgegeven. Dat aan de kade gaat zitten en gaat denken over hoe en wat.

Mooi, het raakt me . [excuses voor bovenstaand melodramatisch stukje, soms laat ik me wat meeslepen.]