ik ben als
de laatste appel aan de boom,
die ene die nog moet vallen,
hangend in de mooie omgeving van de lente,
maar zo bang is,
voor de harde val die ze maken moet,
zo smacht naar,
warme handen die haar zullen plukken,
haar oppoetsen,
maar haar alleen bewonderen
om het genot dat ze brengen kan
misschien was ik liever
Een blad aan de kastanje boom,
het blad dat zelf durft te vallen,
misschien hangend in de kilte van de herfst,
maar niet bang is voor de afdaling
die zij maken zal,
zachtjes dwarrelend door de lucht,
zij die
bewonderd wordt om
al haar kleuren
al haar kanten
Okee jongens, ik ben in 1 keer in een gedichtenbui. Zou niet weten hoe het komt, maar ik zou het o zo erg op prijs stellen als jullie zouden reageren