Complete Eenzaamheid

[Jenneke.*]

Heel lang niets gepost.. maar dan toch weer een kort verhaal.

Na onze ruzie waren we geen van beiden van plan het contact weer op te nemen om het goed te maken. Allebei te eigenwijs en te verbeten. Maar mijn verlangen naar jou was onbeschrijfelijk groot. Maar als dat wederzijds was, zou jij het contact weer op moeten pakken. Simpelweg gewoon omdat ik de triomf wilde voelen van "Zie je wel, jij wil me terug". Maar er kwam geen telefoontje, mailtje, kaartje of enig bericht van jou.

Het was dan ook puur toeval dat ik je na twee tergende en kwellende maanden weer tegenkwam.
Beiden wisten we slecht wat te zeggen, maar na wat geschuifel en onhandig gestotter was het hoge woord eruit.
We misten elkaar.
We moesten praten.
Dus spraken we af dat we de volgende dag in het park zouden praten.
Het park. zo'n ongedwongen en rustige plek. Mensen die een wandelingetje maakten, kinderen die zich uitleefden met hun hyperactieve labrador. Ideaal.

Toen ik je daar zo zag staan, je ogen zoekend naar mij, de drukte om je heen negerend, kreeg ik weer een vertrouwd gevoel. Het gevoel dat je mij al kon bezorgen door een korte blik met je trouwe, donkerbruine hondenogen.

Ineens stonden we tegenover elkaar. Ondanks het vertrouwde gevoel dat ik had door jou bijzijn, hing er een ongemakkelijke stilte tussen ons in.
Alle verwachtingen die ik had toen ik hier naar toe ging zakten langzaam weg. Geen emotionele begroeting, geen tranen.
Je stelde voor om ergens in de schaduw te gaan zitten, uit de felle zomerzon.
Nog geen minuut later zaten we onderuitgezakt tegen de stam van de treurwilg die de parkvijver overschaduwde in het water te staren.
Eerst was er wat nutteloos gebabbel over het weer, over de mensen die in het park rondliepen en tenslotte over ons werk. Of ik wel gezellige collega's had en of jij een redelijke baas had.
Dingen die we allang wisten van elkaar.
Het was allemaal zo nietszeggend, hoe we daar zaten.. beiden bang om over 'ons' te beginnen. Telkens als me een goeie openingszin te binnen schoot, opende ik mn mond maar er kwam geen geluid uit mn keel.
Ook jij leek geen poging te ondernemen om erover te beginnen. Het voelde zo anders.
Ineens overviel me een droevig gevoel en zonder na te denken stond ik op, keek je voor de laatste keer in de ogen..
"Het spijt me..." was het enige wat ik kon uitbrengen.
Daar in het park, onder de treurwilg liet ik je achter, verbaasd en niet begrijpend wat er gebeurde.
In een waas liep ik het park uit, de straat over. Alleen maar recht vooruit kijkend. De vrachtwagen die met hoge snelheid aan mijn rechterkant aan kwam geraasd negerend. In een zwart gat belandend...
Nu was mijn eenzaamheid compleet.

[Little Phoebe]

Toen ik je daar zo zag staan, tussen alle drukte, je ogen zoekend naar mij, kreeg ik weer een vertrouwd gevoel dat je me altijd bezorgde door me maar even aan te kijken met je trouwe donkerbruine hondenogen.

volgens mij klopt die zin niet helemaal.

Toen ik je daar zo zag staan, tussen alle drukte, je ogen zoekend naar mij, kreeg ik weer een vertrouwd gevoel, dat je me altijd bezorgde door me maar even aan te kijken, met je trouwe donkerbruine hondenogen.

volgens mij klopt ie nu nog niet, maar denk dat ie nu wel overzichtelijk is

gatver, waarom gaat iedereen nou altijd dood bij jou

mooi geschreven mens, het is echt geen bagger

Phoe, gelukkig, het niveau krabbelt terug.

Ik vind het mooi geschreven, mooie stijl.

Wel een beetje heavy voor 15 jaar, en dat bedoel ik niet lullig, maar gewoon, dat vind ik.

[Jenneke.*]

Little Phoebe schreef op 20-08-2004 @ 13:47 :
Toen ik je daar zo zag staan, tussen alle drukte, je ogen zoekend naar mij, kreeg ik weer een vertrouwd gevoel dat je me altijd bezorgde door me maar even aan te kijken met je trouwe donkerbruine hondenogen.

volgens mij klopt die zin niet helemaal.

Toen ik je daar zo zag staan, tussen alle drukte, je ogen zoekend naar mij, kreeg ik weer een vertrouwd gevoel, dat je me altijd bezorgde door me maar even aan te kijken, met je trouwe donkerbruine hondenogen.

volgens mij klopt ie nu nog niet, maar denk dat ie nu wel overzichtelijk is

gatver, waarom gaat iedereen nou altijd dood bij jou

mooi geschreven mens, het is echt geen bagger

Weet niet.. ik vind de dood nogsl fascinerend. Maar goed, kheb die zin veranderd.. volgens mij loopt ie zo beter?

Beetje bagger dan?

[Jenneke.*]

Mijn* schreef op 20-08-2004 @ 13:47 :
Phoe, gelukkig, het niveau krabbelt terug.

Ik vind het mooi geschreven, mooie stijl.

Wel een beetje heavy voor 15 jaar, en dat bedoel ik niet lullig, maar gewoon, dat vind ik.

Dank je.. wat bedoelde je met die eerste zin?
Dat ik 15 ben.. heeft geen invloed op hoe heavy mijn schrijfstijl is.. Ik kan ook wel hele lichte verhaaltjes schrijven maar 9 van de 10 keer is dat ronduit bagger.

[duivelaartje]

Hmm... ik vind het niet zo geweldig. Het is een beetje oppervlakkig, niet echt spanning en ik had geen drang om het uit te lezen. Toen stopte het opeens zo... niet-spannend. Nee, ik vind het niet, maar dat is een persoonlijke mening.

[Little Phoebe]

*J'nke* schreef op 20-08-2004 @ 13:51 :
Weet niet.. ik vind de dood nogsl fascinerend. Maar goed, kheb die zin veranderd.. volgens mij loopt ie zo beter?

Beetje bagger dan?

ja, maar van dat al zou ik weer altijd maken

nee helemaal niet bagger

[Charlottetje]

Vergis ik me nou of is de kwaliteit van dit verhaal echt 10 keer beter dan het laatste dat ik van je las.
Dat is inderdaad een tijdje geleden, dus ik weet het ook niet meer zo goed.
Maar ik moet even zeggen dat ik het goed vind zoals je dat laatste hebt kunnen beschrijven. Meestal gebeurd dat nog clichematiger. Jouw verhaal is ook wel cliche maar goed leesbaar!
Heb me 'vermaakt'

Charlotte