Stelling: geluk is afhankelijk van de grootte van je vrienden groep

De grootte van je vrienden groep verleend je immers status. Als je zegt dat je geen of 1 of 2 vrienden hebt, dan wordt je meteen een etiketje opgeplakt. Dan ben je zielig, ongelukkig en weet ik het wat nog meer. Ook doktoren, psychologen, maatschappelijk werkers ed denken aan de hand van je vrienden aantal te kunnen beoordelen of je gelukkig bent of niet. Tuurlijk kijken ze wel naar meer, maar de vraag ‘heb je veel vrienden?’ is toch vrijwel standaard.

[lady_x]

Als ik iemand hoor zeggen dat hij of zij 1 of 2 echte vrienden heeft dan ga ik die persoon niet zielig vinden, integendeel, dan is die persoon misschien meer diepgaand dan de rest! Als iemand me zegt: ik heb 20 vrienden dan is dat meer oppervlakkig...
Maar wat wil je hiermee bereiken?

Hmm, vind ik niet.

Als iemand een klein maar hecht vriendengroepje heeft, kan deze zelfs gelukkiger zijn dan iemand die veel (oppervlakkige) vrienden heeft.

[Snow White]

Ik denk zeker van niet. Wat zegt dat nou helemaal, veel vrienden? Echte vrienden zijn bovendien maar op 1 hand te tellen.

lady_x schreef:
Maar wat wil je hiermee bereiken?

Moet je altijd overal iets mee willen bereiken?
Het is een stelling, bv. om te zien hoe anderen er over denken.

[FlyingPinguin]

Leonoor schreef:
De grootte van je vrienden groep verleend je immers status.

heb je status nodig om gelukkig te zijn?

[Marcade]

Dan zou ik zwaar ongelukkig moeten zijn, wat ik niet ben.

[Darkwell]

nee, ik heb liever 2 goede vrienden, dan veel 'verre' vrienden, waar je uiteindelijk nix aan hebt.

Darkwell schreef:
nee, ik heb liever 2 goede vrienden, dan veel 'verre' vrienden, waar je uiteindelijk nix aan hebt.

alleen: geen vrienden (oppervlakkig of echt) ---> ik denk toch niet dat zo iemand echt gelukkig is

[DarkCat]

Leonoor schreef:
Stelling: geluk is afhankelijk van de grootte van je vrienden groep

Moehoehahaha
Dus als je stapels en stapels vrienden hebt dan ben je per defitinitie gelukkiger dan als je 2 goede vrienden hebt?
Man, ik heb ook maar een paar goede vrienden (een een grote berg kennissen).. en ik ben gelukkig dat ik ze heb.. of t er nu 2 of 10 zijn.. je kan altijd toch maar met 1 persoon tegelijk praten. En veel mensen claimen tientallen vrienden te hebben zonder ooit hun gevoelens met die mensen te delen.

Dus als je maar 1 vriend hebt, en jullie geven veel om elkaar, helpen elkaar, begrijpen elkaar.. prijs je dan al gelukkig..

Neej hoor Misschien ben je wel populairder, maar naar mijn observaties - de mensen die zogenaamd veel vrienden hebben (lees hier: (goede) kennissen), zijn vaak juist erg eenzaam... Ze hebben veel goede kennissen, maar weinig echte vrienden...

Hoeft trouwens niet zo te zijn, voor het geval iedereen met veel echte vrienden me nou aanvalt

Ik heb 4 echte vriendinnen, een paar heel goede kennissen en gewone kennissen en mijn ouders&broertje en het bevalt me prima Ik ben in verhouding vrij gelukkig, geloof ik.

hmmmz,
neej, ut maakt je niet per definitie gelukkiger.
volgens mij maakt dat nix uit... ik denk wel dat die vraag vaak gesteld wordt omdat mensen die gepest worden vaak weinig vrienden hebben (dus niet omgekeerd he). en zo proberen ze te achterhalen of mensen dus gepest worden ofzow... soort van tacktiek denkk... mja.

[Frida]

Het is zo, dat status veel met het zelfbeeld te maken heeft. Toch?
En als ik zo even snel verder redeneer lijkt het me logisch dat een positief realistisch zelfbeeld (niet te negatief niet te positief) zorgt voor meer zekerheid
(en socialer gedrag eventueel?) wat dus onrechtstreeks een gelukzaliger gevoel veroorzaakt...

Ben je daarintegen eerder iemand zonder status, en is je rol in de groep eerder "onderdanig" dan voel je je al sneller onzeker en kan dit leiden tot een verlaging van je geluksgevoel?

Ik denk zo maar even snel hoor...Want het is inderdaad zo dat twee hele goede vrienden vaak meer kunnen betekenen dan een hele reeks vrienden. En dat deze je geluk vele groter maken dan wanneer je zo'n hele reeks hebt. Het blijft aan de andere kant ook weer zo, dat de rol in de groep ook meespeelt...


ben ik begrijpelijk

Je zelfbeeld en zelfvertrouwen worden door dingen bepaald als ervaring. Als jij van jezelf weet "ik kan dit" en "ik kan dat" .. en je daardoor gewoon stevig in je schoenen staat, maakt het niet uit of je veel of weinig vrienden hebt.

Marcade schreef:
Dan zou ik zwaar ongelukkig moeten zijn, wat ik niet ben

Niet meer iig

Maar goed, ik ben zelf zo'n typisch geval van iemand die onzeker is en geen vrienden meer heeft. Aan de andere kant ben ik nou ook weer niet zwaar depressief, ik heb aleen soms mijn momenten waar ik me erg eenzaam voel. Voor de rest boeit het me weinig, omdat ik met niemand rekening hoef te houden en lekker mijn rust heb.

Een beetje tegenstrijdig gevoel waar ik mee zit dus..

[MissBi@tch]

vind ik niet ik heb een paar vriendinnen die me echt dierbaar zijn (ook al zie ik er een van bijna nooit meer)en die ik ook echt alles vertel...maar dat wil niet zeggen dat ik niet gelukkig ben..kep verder genoeg vriendinnen die ik maar af en toe zie of gewoon alleen op stap en ik ben gewoon KEIGELUKKIG kheb ook ammel geen tijd om al die meesen de hele week te zien

[Frida]

******** schreef:
Je zelfbeeld en zelfvertrouwen worden door dingen bepaald als ervaring. Als jij van jezelf weet "ik kan dit" en "ik kan dat" .. en je daardoor gewoon stevig in je schoenen staat, maakt het niet uit of je veel of weinig vrienden hebt.

En wat als het gaat over je zelfvertrouwen in groep en je
zelfbeeld in een groep?
Weten dat je iets kan en dat andere ook kan, wil niet meteeen zeggen dat je zelfvertrouwen ook sterk is in groepen,...

Ik kan een heleboel dingen goedn maar op sociale vlak heb ik een laag zelfbeeld, heb ik amper zelfvertrouwen, en heb ik geen statuut... Of ik gelukkig ben? Het kan gelukkiger...

Maar om even verder te gaan;
Door ervaringen IN GROEP ontstaat ook een deel van dat zelfbeeld, hoe jij jezelf ervaart in een groep... En dat hangt ook af van ervaringen idd. Maar je ervaart dan dingen met veel vrienden, of met enkele vrienden. En in die twee ervaringen zit volgens mij een groot verschil.

Of zit ik nou fout?

Frida schreef:
En wat als het gaat over je zelfvertrouwen in groep en je
zelfbeeld in een groep?

Nogmaals: als je stevig in je schoenen staat, maakt het allemaal niet uit.

Ik spreek hier niet voor mezelf hoor, maar als ik bijvoorbeeld mijn vader neem, dat kan ik de volgende uitspraken doen:

• Hij heeft de nodige levenservaring.
• Hij weet wat en hoe hij is en hoe hij overkomt, en stuurt dit geheel zelf (helemaal bewust).

Hij heeft ook geen vrienden. Daar heeft hij geen behoefte aan. Klinkt ongelooflijk misschien, maar zo is hij. Aan de andere kant loopt hij overal zo binnen, bijvoorbeeld als hij naar een grote klant moet, doet hij dit helemaal op zijn gemak. Straalt gewoon 1 en al zelfvertrouwen uit; hij weet immers dat hij waarmaken kan voor wat hij komt.

Ook op sociaal vlak; hij gaat naar een schietvereniging en doet daar ook wat 'ie wil. Dan is hij ook in een groep, maar waarom zou dat zijn zelfbeeld veranderen?

Het is echt zo iemand die daar staat en met iedereen leuk en aardig omgaat .. en tegelijkertijd denkt van "oei oei, wat een stelletje simpele zielen hier .. best zielig"

Zelf heb ik dan ook de vaagste discussies met hem, omdat mij het niet lukt. Ik denk in veel opzichten als hij, maar heb moeite mijn gedrag te sturen .. wordt wel aan gewerkt, daar niet van.

Maar om terug te komen op het punt: als je weet wie je bent en dingen geheel rationeel aangaat, heb je absoluut niks te vrezen.

Alleen jammer dat het mij nog niet lukt