Ik wil graag kwijtraken in iemands zomerjaszak

[Porcelain]

Ik wil graag kwijtraken in iemands zomerjaszak

opgevouwen opgeborgen op een droge zolder
waar alleen maar mensen komen om de waakvlam
aan te steken en soms kinderen met pretlichtogen
voor een avonturentocht door ’t vroeger van hun
ouders en een enkele verdwaalde spin die wacht
en wacht en wacht en langzaam één wordt
met zijn web en sterft.

al kwijtgeraakt bedenk ik over al mijn achttien
jaren hoe ze waren en hoe ík was en op wie ik was
in welke klas en hoe ik vroeger schatten zocht
op zolder en met wie ik met een paraplu de kast
afsprong omdat we wilden zweven en ik leer mezelf
met al die stukjes steeds wat beter kennen tot het
zomer wordt en warm.

dan vinden ze me terug en ben ik wat verkreukt
en ruik ik wat naar gruis maar ik word vergenoegd
begroet en op de hand gezet en ik heb een seizoen
gemist dus loop een stukje achter maar het hindert niet
en ik kan nog zoveel bedenken dat ik over-
denken moet dus kruip ik dan misschien wel stiekem
in een winterjaszak.

----------------------------------

Hersenspinseltje en opgeschreven onder het motto oefening baart kunst.

[wilookmeepraten]

Gefeliciteerd met dit gedicht!

en dan vooral de twee strofe. Ik denk dat die duidelijk de beste is, omdat er zo'n lekker herkenbaar zolder-sfeertje in zit. En ook al heb je er de titel van gemaakt, maar zomerjaszak... en winterjaszak.. dat vind ik net even weer iets minder.

[Fayelinde.]

Ik vind het ook een enorm sterk gedicht, omdat ik het me zo levendig kan inbeelden, terwijl het helemaal niet zo heel erg beschrijvend is neergepend. Het spreekt echt tot de fantasie van de lezer!

Proficiat.

Het beste wat ik in tijden heb gelezen.

[Blood Fire Rage]

Een prachtig gedicht ja. Enorm sterk, ik krijg er een fijn gevoel bij en ik zou niet kunnen bedenken wat je eraan zou moeten veranderen.

[flyaway]

Geweldig

[Reynaert]

Haha mijn eerste reactie: jaloers! Het is alsof je alles gezegd hebt wat je moest zeggen, het voelt heel compleet aan. Het is het beste wat ik van je heb gelezen, geen twijfel mogelijk, en het stáát je. Zabidabidap en nu ga ik toch even wat stukjes citeren en daar wat over zeggen:

Ik wil graag kwijtraken in iemands zomerjaszak
Ja ik snap wat je bedoelt, en ja het is wel mooi maar het kan veel simpeler, want het lijkt alsof je om 'ik wil graag verdwalen in iemands zomerjaszak' heendraait.

een enkele verdwaalde spin die wacht
en wacht en wacht en langzaam één wordt
met zijn web en sterft.
Het is wel een heel opvallende manier om mensen op het verkeerde been te zetten tijdens het lezen. 'Oh ja een avonturentocht... spinnen? Ah wat triest, die spin zit daar maar en doet niks'. Dat idee. Enerzijds werkt het erg mooi ontnuchterend, het past bovendien bij die kinderlijke verbazing over een diertje wat daar maar zit en sterft. Maar misschien is het toch wat te plotseling, ik weet het niet. Heel erg fijn vind ik de overgang niet in ieder geval.

(...)vergenoegd begroet(...)
Ik vind vergenoegd niet bij de rest van je taaltje passen. Wel jammer want het allitereert zo mooi.

Oh en je gebruikt twee keer het woord zolder, in de 1e strofe en in de 2e strofe. Heel erg is dat niet, en het zal vast moeilijk te omzeilen zijn, maar het was mooier geweest als je het zo compact kon maken dat het maar één keer genoemd wordt.

De rest vind ik prachtig, de 2e strofe is weergaloos mooilieffijn. Blijkbaar baart een klein beetje oefening heel veel kunst.

[Porcelain]

Wow, fijne reacties, bedankt.

Zomerjaszak was juist waar het mee begon, wilookmeepraten, dus voor mij een beetje onmisbaar. Het zal wel een beetje een kwestie van smaak zijn?

@Reynaert:

Blijkbaar baart een klein beetje oefening heel veel kunst.

tof compliment, ik hoop dat ik nu nog wel verder durf te schrijven.

-Okee, hoe bedoel je precies? Snap je dat ik níet bedoel dat ik wil verdwalen in iemands zomerjaszak? Nu je het zegt zie ik de verwarring wel, ik had daar helemaal geen last van, hm.

-Dit snap ik ookal niet helemaal eigenlijk, de link die jij legt tussen de avonturentocht en de spinnen en wat er plotseling aan is.. kun je het nog eens proberen te zeggen?

-Ja, dat vind ik ook, dat is ook ongeveer het enige stukje waarover ik te lang na heb gedacht en daar heb je een sensor voor, geloof ik. Jammer van de alliteratie ja, maar het klinkt te beatrixachtig voor dit gedicht.

-Oeh, twee keer zolder was me niet opgevallen. Heel moeilijk te omzeilen ja, maar het proberen waard.

[Reynaert]

-Okee, hoe bedoel je precies? Snap je dat ik níet bedoel dat ik wil verdwalen in iemands zomerjaszak? Nu je het zegt zie ik de verwarring wel, ik had daar helemaal geen last van, hm.

Ik snap dat je het niet precies zo bedoelt, maar het staat wat gekunsteld zo. Zo van 'ik laat me weg (ik wil me graag kwijtraken) en dan geeft dat meer interpretatiemogelijkheden' terwijl je daarbij over het hoofd ziet dat het geforceerd overkomt, meteen als titel.

-Dit snap ik ookal niet helemaal eigenlijk, de link die jij legt tussen de avonturentocht en de spinnen en wat er plotseling aan is.. kun je het nog eens proberen te zeggen?

Een kind gaat op een avonturentocht, dat is in principe een vrij onschuldig beeld. Maar dat ze vervolgens een spin aantreffen en zich beseffen dat het beestje niets anders doet dan wachten totdat hij sterft, dat is een snijdende gedachte. Dat contrast bedoelde ik.

-Ja, dat vind ik ook, dat is ook ongeveer het enige stukje waarover ik te lang na heb gedacht en daar heb je een sensor voor, geloof ik. Jammer van de alliteratie ja, maar het klinkt te beatrixachtig voor dit gedicht.

Hihi, ach ja, het is één woordje en je kan het denk ik vrij eenvoudig oplossen. Er is vast een ander woord dat daar veel beter past.

-Oeh, twee keer zolder was me niet opgevallen. Heel moeilijk te omzeilen ja, maar het proberen waard.

Je zou het gedicht behoorlijk moeten omgooien. Het is niet zo heel erg storend omdat het wat verspreid staat, maar mijn visie is: als je het kán vermijden, doe dat dan.

En verder schrijven, anders neem ik mijn compliment terug hoor.

[Porcelain]

Dan lees je de titel toch anders dan ik hem heb bedoeld, denk ik. Niet mezelf kwijtraken, maar letterlijk kwijtraken.
Je weet wel, zoals een briefje dat je in je zak stopt, en dan leg je je jas op zolder en dan is het kwijt en je kunt het nergens meer vinden, want je bent vergeten dat het in die zak zat.
Dat is dan toch niet geforceerd? Het is zoals het is. Of stoort het nog steeds?

O dat contrast. Ik snap het. De spin maakt de zolder wel sereen zoals ik hem wilde. Vind je het té snijdend?

[Reynaert]

Ja, maar iemand kan zelf niet 'kwijtraken', je kan alleen voor een ander kwijt zijn, toch? Zoals je het nu stelt klopt het wel trouwens, het is minder geforceerd. Doet me erg denken aan "Het Gouden Ei" van Tim Krabbé. En wat betreft dat contrast, ik weet niet of ik het te snijdend vindt. Eigenlijk denk ik van niet, want het past toch wel goed bij de gedachte die je uitdraagt, het geeft iets extra's aan het gedicht. Bovendien denk ik niet dat het veel gaat helpen als je eraan gaat sleutelen.