Column

[mijwn]

Het kan zo mooi zijn. Twee mensen. Liefde. Vertrouwen. Maar tegelijkertijd is het walgelijk. Je bent alleen. Te lang. En je hebt enorm veel behoefte aan warmte, genegenheid. Je zoekt het. En telkens, wanneer je denkt het bijna gevonden te hebben, knapt het. Het verdwijnt, het lost op. Je voelt je alsof je in een glazen cel zit midden in een stad waarin alles beweegt. Voor je gevoel lijkt het wel of iedereen in je naaste omgeving wél diegene tegenkomt waar ze alles mee kunnen delen. Een golf van vreugde komt samen met een steek van pijn je maag in wanneer je beste vriendin je vertelt hoe lief hij wel niet is. Je wilt het ook. Je verlangt, nee, je hunkert er al tijden naar. Natuurlijk is het fijn als vrienden je vertellen hoe lief ze je vinden en dat ze je waarderen zoals je bent. Dik, dun, scheef, recht, whatever. Maar wanneer komt jouw prins op het witte paard aangegaloppeerd om jou achterop te vragen om samen verder te gaan het leven in? Wanneer mag jij weer es in de zevende hemel bivakkeren? Wanneer ben jij weer es aan de beurt?

Je vriendinnen zeggen dat er heus wel een keer iemand komt die “er doorheen kijkt”. Snappen ze het dan niet? Je wilt het niet “een keer”. Je wilt het nu. Linea recta. Op dit tijdstip. Op dit moment. Natuurlijk weet je zelf ook dat dit niet kan. Maar je wilt het zo graag.

Het is vreemd om te denken dat zij niet een meisje zien met een “niet meer normaal” gezicht, een litteken op haar voorhoofd en een groot medisch verleden. Ze zien jou niet zo. Dit ben je. Zo ben je altijd geweest voor hen. Zij zien een fris, 15-jarig meisje, oke, met een scheef gezicht, maar zo kennen ze je. Zo bén je. Zó houden ze van je…

---------------------------------0-0-0-0------------------------------
reacties, zowel negatief als positief, komt u maar!

xx mijn

[Charlottetje]

Een leuk verhaal.
Had van mij best langer gemogen eigenlijk. Je zou het heel erg mooi uit kunnen breiden!
Wat ik alleen wel een beetje jammer vind is dat het in het begin eigenlijk vrij algemeen is en het later over dat litteken gaat.
Ik begrijp dat het echt over jou gaat (dat neem ik aan tenminste) maar als je het algemener zou houden (zou ook beter zijn voor het geval je het verhaal langer wilt maken) dan is het veel leuker om te lezen. Ook omdat mensen dan hun eigen fantasie er nog bij kunnen gebruiken en hun eigen verhaal er van kunnen maken. Net zoals mensen dat met liedjes kunnen doen, begrijp je?

edit: o, sorry, het was ook een column.
Tsja, dan mag het allemaal natuurlijk. Maar vind je dit wel een echt column-verhaal?

Niet echt een onderwerp voor een column, je kunt er beter een verhaal van maken. Ook moet je wat minder van vraagstellingen gebruik maken en iets minder van de hak op de tak springen in het eerste stuk. verder wel ok.

[mijwn]

Hmm ja het was eigenlijk ook niet echt een column achtig iets maar ik wist niet hoe ik het moest noemen. Op een ander forum waar het niveau erg daalde (de topics gingen over de irritantheid van een member, ik bedoel waar is het niveau dan?) was er een topic dat mooie stukjes heette en daar heb ik het neergeplant. Het gaat idd over mezelf...
xx

[Rareman2]

Ik vind het best een goed stukje! Het straalt iets uit vind ik. Het begin vind ik wel een beetje verwarrend. Het lijkt net of je gaat vertellen dat relaties ook walgelijk kunnen zijn of zoiets, maar dan gaat het over het alleen zijn.
En het is idd ook niet echt een column, maar dat zei je zelf ook al.
Best goed verhaaltje!

[Flshman]

Ieks! Stop het met gebruiken van het woord 'es'!

Maar wanneer komt jouw prins op het witte paard aangegaloppeerd om jou achterop te vragen om samen verder te gaan het leven in?

Rare zin

Mwa... De schrijfstijl bevalt me niet, een beetje spreektaal. Ook het einde is wel wat vreemd, gezien de richting die je inslaat, aan het begin.

Misschien is het een idee om bij verdere stukjes 'normale' woorden te gebruiken, dat maakt het wat leesbaarder!