|
>>sta op! zei hij. "Papa papa wat is er?" zei Hayat. De ogen van haar
>>vader zeiden genoeg. Nog nooit had ze hem zo gezien. Zo kwaad. Hij
>>trok haar aan haar arm. Ze stond nu naast hem. Hij pakte haar bij
>>haar haar en trok haar met haar hoofd naar beneden. Hij schopte met
>>zijn knie tegen haar hoofd en duwde haar tegen de muur aan. Ze
>>viel. Hij schopte haar in haar buik. Hayat voelde het niet meer. De
>>eerste klappen zijn altijd het ergst vond ze, maar daarna voel je
>>het gewoon niet meer. Je bent verdoofd als het ware. Hij trok zijn
>>riem en sloeg haar daarmee op haar rug. Ze probeerde weg te
>>kruipen. Toen hoorde ze ineens de stem van haar moeder. "Saffie,
>>genoeg zo." zei haar moeder. Nam haar moeder het voor haar op? Was
>>haar moeder toch de vrouw die meer van haar kinderen hield dan van
>>de buurt? "Die andere jongen wil haar nu ook niet meer, want ze
>>ziet er niet meer uit" zei haar moeder. Niet dus. Ze was echt
>>alleen. Welke andere jongen? Over welke andere jongen hebben ze
>>het?
>>
>>Toen haar ouders naar beneden zijn gelopen, kwam Said, het broertje
>>van Hayat voorzichtig met een koud washandje. Hij was pas dertien,
>>maar hij leek wel de enige met een hart voor Hayat. "Faisel heeft
>>gebeld vanmorgen. Hij zei dat hij jou gezien had met een andere
>>jongen en dat jullie het aan het doen waren". Hayat zakte in
>>elkaar. Haar leven was vanaf nu af aan verpest, door een zielig
>>jaloers persoon. Ze wist dat ze nog neit van hem of haar ouders af
>>was. "Said, beloof me een ding, dat dit voor je blijft. Ik ga hier
>>weg."
>>Said zweeg. Hij keek naar de grond. Diep in zijn hart wist hij dat
>>ze niet anders kon. "Ik hou van je Hayat, maar als jij er niet
>>bent, wie heb ik dan?" zei Said met tranen in zijn ogen. Hayat
>>dacht na. Ze kon Said niet zomaar alleen laten, dat kon ze niet.
>>"Said, ik hou ook van jou lieverd, ik blijf wel, alleen voor jou."
>>zei ze. Said omhelsde Hayat. "Nee Hayat, je moet nu gaan, anders
>>laten ze niets van je over. Ik hoorde papa al tegen mama zeggen dat
>>ze je naar marokko willen brengen." zei hij zachtjes. Hayat's ogen
>>branden. Hoe konden ze dit nou doen, ging er door haar hoofd. "Je
>>moet gaan Hayat". Said stond op en liep haar kamer uit. Even later
>>kwam hij weer terug. Hij had daar een paar briefjes van tien die
>>die gespaard had om een nieuw computerspelletje mee te kopen. "Nee
>>Said, ik hoef het niet, ik heb zelf wel geld lieverd, ik red me
>>wel" zei Hayat. Said deed net alsof hij haar niet hoorde en stopte
>>het in haar tas. Ze moest echt weg, ze had geen keuze.
>>Maar hoe kwam ze ongemerkt het huis uit. Hayat pakte haar tasje. Ze
>>deed eerst haar deur dicht. In het tasje stopte ze foto's die ze op
>>school gemaakt had, wat ondergoed, haar leukste broek en trui,
>>tandenborstel, paspoort en een paar cd's. In haar sokkenla had ze
>>geld liggen dat ze had opgespaard. Het was zeventig euro. Daar
>>moest ze voorlopig wel mee rond komen. Maar waar moest ze naar toe?
>>Ze ging naar school. Daar zou ze nu wel iets kunnen eten, en
>>misschien zou ze dan iemand tegen komen bij wie ze kon overnachten.
>>Al was het maar voor een nacht. Eerst moest ze het huis uit zien te
>>komen. Zachtjes liep ze van de trap af. Haar moeder was in de
>>keuken bezig. Haar vader in de tuin.
>>Perfect. Zachtjes deed ze de deur van de hendel en liep naar
>>buiten. Ze liet hem gewoon open staan, en wist niet hoe snel ze weg
>>moest komen.
>>Ze rende, ze rende alsof ze werd achterna gezeten door een horde
>>wolven. Ze voelde de wind in haar haar. Toen ze de hoek om was
>>voelde ze de vrijheid. De vrijheid die ze zo gemist had, die zo ruw
>>van haar afgenomen was. Nog steeds voelde ze pijn bij haar vagina.
>>Ze bleef rennen, steeds harder. Ze voelde haar ogen branden, de
>>tranen stroomde over haar wang. Het intreseerde Hayat niet meer hoe
>>ze er bij liep, ookal zat haar lichaam onder de blauwe plekken en
>>bloed. Ze moest weg.
>>
>>Ze dacht na. Ze kon niet naar school. Mensen zouden haar zien, en
>>die Marokaanse ratten zouden het gelijk aan haar vader doorspelen.
>>Ze pakte haar mobiele telefoon, en ze belde Imane. "tuuuuut,
>>tuuuuuuut, ja hallo?" antwoorde een lieve stem. "Imane, met Hayat,
>>ik ga weg, ik kan het niet meer, ik hou van je en neem nog contact
>>met je op. Oh en lieve Imane, zeg neit dat ik je gebeld heb,
>>alsjeblieft, thallah lieve meid" zei Hayat en verbrak direct de
>>verbinding. Ze kon ook verder niets zeggen want ze wist zelf niet
>>eens waar ze naar toe moest. Naar het station. De trein. Amsterdam!
>>schoot het door haar hoofd. Daar had ze geen familie en vandaar uit
>>zou ze misschien wel iets kunnen vinden, een flatje of een kamer
>>ofzo.
>>
>>9 euro 90 alsjeblieft, zei de vrouw achter het loket. De vrouw
>>bekeek Hayat goed. "Kind, gaat het wel?" vroeg de vrouw
>>geintresseerd. "Hayat keek de vrouw aan en zei "dit heeft de man
>>gedaan die mij op deze wereld heeft gezet." en ze liep weg. In de
>>trein viel ze in slaap. Die nacht daarvoor had ze nauwelijks
>>geslapen. "Dit is halte Amsterdam Centraal Station, eindhalte voor
>>deze trein!" galmde het uit de boxxen. Hayat stond vermoeid op en
>>pakte haar tas. Haar gezicht deed heel erg pijn. Ze had nu zestig
>>euro. Ze besloot een hotel te zoeken voor de aankomende nacht.
>>Eerst een hotel, dan wat eten. Maar hoe moet ik aan geld komen als
>>het op is? dacht ze. Werk zoeken. Er was vast wel genoeg werk
>>tevinden. Al was het maar schoonmaken. Ze ging naar het VVV
>>kantoor. "Goedemiddag meneer, ik zoek een hoteletje, maar heb in
>>principe alleen een bed en een douche nodig." zei ze. "Een goedkoop
>>hotelletje, als u die tram neemt neemt en uitstapt bij
>>Rembrandplein dan loopt u de eerste straat naar rechts in en komt u
>>bij het Titus Hotel. Best te betalen." zei de man. "En om hoeveel
>>geld gaat het dan?" vroeg Hayat zachtjes. "Ik bel wel even voor je,
>>want het moet ook nog vrij zijn" zei de man.
>>
>>
>>Niet meer mijn leven Deel 3
>>Moe en hongerig stapte Hayat de tram in. Ze zou voor een nacht
>>dertig euro kwijt zijn. Ze zou snel werk moeten vinden. Zwart werk.
>>In de tram was ze alleen. Tenminste dat dacht ze. Een paar stoelen
>>voor haar zat iemand. Ze stapte uit waar de man van de VVV haar
>>gezegd had. Ze stond bij de deur en haalde een diepe zucht. Ze
>>dacht aan haar ouders. Wat dachten ze nu? Wat ging er nu door hun
>>heen. Laat ze maar voelen. dacht Hayat. Haar lichaam begon pijn te
>>doen. Ze wilde alleen maar slapen. Maar eerst iets eten halen, de
>>hele dag heeft ze nog niets gegeten.
>>
>>Ze stapte uit. Keek om zich heen. Ze liep de weg af, de stoep op.
>>Ze keek weer goed om zich heen of ze het hotel zag. In de verte zag
>>ze een geel lichtgevend bord, was dat het? Nee dat was een
>>snackbar. Ze had toch trek in eten dus wilde ze daar naartoe lopen.
>>Ze keek in haar tas en zocht het geld bij elkaar. Een hand raakte
>>haar schouder aan. Ze draaide zich om. "Kan ik je ergens mee helpen
>>zoeken, volgens mij kom je niet hier vandaan" zei een stem. Hayat
>>bekeek de jongen goed. Hij had een engelen gezicht. Ze was in een
>>klap vergeten dat ze naar haar hotel zocht. "Eh ja ik moet naar
>>mijn hotel. En ik moet iets eten halen." zei ze verstrompeld.
>>Ineens realiseerde Hayat zich de verwondingen aan haar gezicht. Ze
>>keek gelijk naar beneden. Ze draaide zich om en liep weg. "Wacht,
>>meisje, wat is er met je gebeurt?" zei de jongen. Hij trok Hayat
>>naar een lantarenpaal. Ze stonden beide in het licht. Hayat bekeek
>>hem. Hij was mooi, heel mooi. Hij straalde iets zachts uit, iets
>>onbekends, veiligs. "Miskiena, wie heeft dit gedaan?" vroeg hij.
>>Hayat zei niets. "Niemand joh". De jongen keek haar met medelijden
>>aan. "Je werkt toch niet he" zei hij. "Nee, maar wat bedoel je?"
>>zei Hayat. "Oke, ik bedoel dit heeft toch geen man gedaan, je werkt
>>toch niet als prostituee he meisje?" zei de jongen. Hayat snapte
>>hem. "Nee, nee ben je gek? Dit heeft mijn vader gedaan omdat ik
>>niet met zijn neef wilde trouwen, mijn achterneef." zei ze weer met
>>tranen in haar ogen. Waarom vertelde ze dit, ze kon hem niet, dacht
>>ze. "Ik heet Marouan" zei de jongen. "wil je iets eten of drinken,
>>je ziet er moe uit meid" zei hij. "Huil niet lieverd, kom we gaan
>>wat eten". Hayat liep mee.
>>Ze liepen richting de snackbar. Marouan had haar tas van haar
>>overgenomen. "Ik heet Hayat, en ik kom uit Rotterdam" zei ze. "Ik
>>ben gestrand, weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb het zo koud
>>Marouan" huilde ze. "Ik weet gewoon niet meer wat ik moet, wie ik
>>ben, wat ik voel". Marouan legde haar tas op de grond. Hij deed
>>zijn arm om haar schouder. Hij trok haar voorzichtig naar zich toe.
>>Hayat sloot haar ogen. Ze liet alles komen, al haar verdriet, haar
>>pijn. Ze was ruw kapot gemaakt vannacht. En vanmorgen hebben haar
>>ouders er nog een schepje boven op gedaan.
>>Hayat was een sterke meid. Ze heeft altijd aan de eisen van haar
>>ouders willen voldoen. Ze is weleens verliefd geweest, en die
>>jongen ook op haar maar heeft dat afgeblazen omdat ze alles volgens
>>de regels van haar ouders wilde. Ze wist dat ze ooit zou
>>ontploffen, dat het gewoon een keer teveel voor haar zou worden. De
>>mishandelingen waren een normale zaak bij haar thuis. Vaak werd ze
>>eraan blootgesteld. Imane ook. Samen zaten ze weleens op een bankje
>>te huilen erom. En daarna heel hard te lachen. Dat maakt haar
>>sterk. Door erom te lachen. Dan kon ze het weer even aan. Maar nu
>>was het anders. Nu was ze kapot gemaakt.
>>Hayat voelde zich vertrouwd bij Marouan. Ze kon hem pas vijf
>>minuten, maar het voelde alsof hij nu de enige was die ze had. "Wat
>>wil je eten?" vroeg Marouan. Hayat keek naar de grond. Ze schaamde
>>zich een beetje. Marouan leek het te zien. "Hey, lieverd, wil je
>>patat? met een broodje kaassoufle ofzo?" zei hij met zijn
>>Amsterdamse accent. "Eh ja dat is goed" zei Hayat. "Blijf jij hier
>>maar even wachten" zei hij. Hij liep naar binnen, hij was mooi
>>gekleed. Een mooi postuur, mooi gezicht, maar wie was deze jongen.
>>
>>Even later kwam Marouan buiten gelopen met een paar plastic tasjes
>>met eten en drinken erin. "Ik heb voor jou fanta meegenomen en een
>>blikje rode fernandes, is dat goed?" vroeg hij. Hayat knikte. Hij
>>had het eten betaald, dus dan was alles goed, dacht ze in zichzelf.
>>"Okey hoe heet je hotel?" vroeg Marouan. Hayat was het vergeten.
>>"Ik ben het vergeten, maar het zou hier in de buurt moeten zijn".
>>Marouan fronsde zijn wenkbrauw. "Dan weet ik waar het moet zijn, en
>>dat is best een klein hotelletje". zei hij. Hij liep met haar mee.
>>Ze liepen de straat uit, en gingen rechtsaf. Daar stond een bord
>>voor de deur. Hotel Achilles. Hayat herinnerde zich weer dat dit
>>hem was. Marouan hield de deur voor haar open. Hij liep mee naar
>>binnen. Gelijk liep hij richting het loket. "Heb je al
>>gereserveerd?" vroeg hij. "Ja" antwoorde Hayat. De man keek Hayat
>>aan. Hayat keek weg. Marouan zag het. "Meneer, er is dus
>>gereserveerd, voor een eenpersoonskamer? Hayat?" Hayat knikte. Het
>>VVV kantoor heeft gebeld. De man pakte een lijst. In gebrekkig
>>Nederlands zei hij "Ja, kamer 112. Morgen om 12 uur uitchecken. en
>>dat word dan 55 euro"en hij gaf haar een sleutel. Hayat schrok.
>>"Wat 55 euro, maar tegen die man hadden jullie gezegd dat het maar
>>30 euro was." Hayat raakte lichtjes in paniek.Zoveel geld kon ze er
>>niet aan uitgeven. Marouan legde ineens 200 euro op de toonbank.
>>"Dit krijg je als ze 4 nachten ken blijven" zei hij. Hayat pakte
>>het geld en gaf het terug aan Marouan. "Nee marouan, niet doen" zei
>>ze. "Stil" zei Marouan kortaf. "Is het een deal?" zei hij tegen de
>>man. De man knikte en pakte snel het geld. Hij gaf Hayat de
>>sleutel. Marouan pakte de tassen en liep naast Hayat de gang in.
>>Hij gaf haar de tassen aan. Hij legde zijn arm op haar schouder.
>>Hij keek haar aan. In haar ogen, niet naar de blauwe plekken.
>>"Meisje, red je het een beetje?" vroeg hij. "Zal ik je morgen
>>ochtend komen ophalen? om 12 uur?" vroeg hij. Hayat dacht na. Hij
>>was zo lief voor haar geweest. Ze vertrouwde hem. Ze gaf al om hem.
>>Nog nooit had iemand zoiets voor haar gedaan. Hij was voor haar
>>opgekomen. Zelfs haar eigen ouders deden dat niet voor haar. "Blijf
>>je alstjeblieft bij me slapen Marouan?" vroeg ze hem.
>>
>>Ik bedoel, ik zou het fijn vinden als je bij me kon blijven, zonder
>>verdere gedachten hoor!" zei ze er snel achterna. Marouan
>>glimlachtte. "Okey, als je dat goed vind". zei hij.
>>Ze liepen de trap op. Eerste verdieping, kamer 112. Hayat opende de
>>deur. De kamer was klein. Er stond geen tv, een hele kleine
>>badkamer en een tweepersoonsbed. Ze had heel erg veel pijn aan haar
>>blauwe plekken, maar had ook erg honger. Marouan legde de Hayat's
>>tas op de grond, en het eten zette hij op een tafeltje. Gulzig at
>>Hayat haar eten op. Marouan bekeek haar. Hayat zag het. Ze werd
>>rood. "Wat is er Mar?" zei ze met volle mond. Marouan lachtte.
>>"Niets hoor meid, niets" zei hij. Hayat voelde zich op haar gemak.
>>Maar nog steeds ging het door haar heen wat haar ouders nu aan het
>>doen waren. En hoe het met Said, haar broertje ging. Nadat Hayat
>>haar eten op had stond ze op. Bloed. Ze zat nog geen tien minuten
>>en ze bloedde alweer. De pijn daar was nog het ergst. Ze had de
>>gebeurtenis niet aan Marouan verteld. Hij zag het nog voordat zij
>>het zag. "Hayat, je bloed." zei hij geschrokken. Hayat keek Marouan
>>geschrokken aan. Het kwam helemaal door haar broek heen. "Ga staan
>>Hayat, ga naar de douche, kleed je maar om, heb je een pyama bij
>>je?" vroeg hij. "Hayat knikte, terwijl ze die niet mee genomen had.
>>Ze schaamde zich diep. Liep snel naar de badkamer. Ze deed haar
>>kleren voorzichtig uit. Ze deed de douche aan. Ze stapte onder de
>>douche. Het bloed liep langs haar benen. Gelukkig werd het steeds
>>minder. Ze bleef onder de douche staan totdat het helemaal stopte.
>>Marouan klopte op de deur. "Hayat, ik heb hier iets voor je, kan je
>>de deur een klein beetje open doen?" vroeg hij. Hayat antwoorde
>>"ja, momentje alstjeblieft." Ze deed de douche uit en de wikkelde
>>zich in een handdoek. Haar schouders waren beide bont en blauw, en
>>haar borsten ook. Ze deed de deur op een kier en riep Marouan.
>>Ineens zag ze een hand tussen de deur komen met daarin een paar
>>maandverbandjes. Marouan was maandverband voor haar wezen halen.
>>Hayat schaamde zich nog erger. Hij dacht dus dat ze ongesteld was.
>>Ze pakte haar tas naast de badkamer en zocht naar haar ondergoed.
>>Ze deed haar onderbroek aan en voor de zekerheid deed ze er ook een
>>maandverbandje in. Ze had geen pyama bij zich, wat moest ze dan
>>aan. Waarom dacht ze daar thuis niet over na.
>>Ze besloot haar trui, die ze diezelfde dag aanhad, aante houden.
>>Maar nu nog een broek. Dan maar de broek die ze morgen aan zou
>>doen. Ze keek in de spiegel. Nu pas kon ze goed zien wat er met
>>haar gezicht gebeurd was. Gelukkig waren het plekken die wel zouden
>>helen, maar op het moment zelf schrok Hayat. Haar wangen waren
>>beiden dik en blauw, en ook haar oog. Boven haar wenkbrauw had ze
>>een helend wondje zitten en haar lip was ook dik. Ze was bijna niet
>>te herkennen, het enige wat nog echt van haar was waren haar ogen.
>>Haar mooie lichtbruine ogen, die een verhaal vertelde. Er stond
>>angst in getekend. Ogen liegen niet zeggen ze, en dat was bij Hayat
>>zeker het geval. Ze was doodsbang, doodsbang voor wat de toekomst
>>haar brengen zou. Ze voelde nog steeds de penissen in haar vagina
>>zitten. Ze voelde zich smerig. Ze kon niet meer naar zichzelf in de
>>spiegel kijken. Haar rug deed pijn, alles deed pijn, maar niets kon
>>ze vergelijken met de pijn die ze in haar hart voelde. Ze wilde
>>niet meer, ze kon niet meer. Ze huilde, huilde verschrikkelijk. Ze
>>was alleen, alleen in zichzelf, ze was weggegaan en kon nooit meer
>>terug. Ze moest nood gedwongen opnieuw beginnen. Hayat kon dat
>>niet. Niet alleen. Maar voor nu was Marouan bij haar. Al was het
>>maar een nacht.
>>
>>Hayat waste haar gezicht nogmaals met wat water. Ze droogde haar
>>gezicht met een handdoek af. Pijn. Ze drukte. Nog meer pijn. Laat
>>het dan maar nat zijn, dacht ze. Ze deed de deur open. Marouan had
>>zijn schoenen uitgedaan en had voor zichzelf op de grond een
>>slaapplaats gemaakt met behulp van zijn jas en een extra kussen die
>>onder het bed lag. Hij zat daar. Hayat liep naar het bed en ging op
>>het bed zitten. Marouan ging liggen. Hij legde zijn hand onder zijn
>>hoofd. Hayat kon het niet helpen, maar ze bleef op hem letten.
>>Angst. Ze voelde een angstaanval opkomen. Ze huilde. Dit kon niet.
>>Ze draaide zich snel om. Marouan had niets in de gaten. "Hayat" zei
>>hij ineens rustig. "Ben je nog wakker?" vroeg hij. Hayat droogde
>>snel haar tranen en draaide zich om. Marouan zag haar ogen. Hij zag
>>dat ze verdriet had. Hij kon het niet plaatsten. Hayat zag er
>>slecht uit, maar Marouan hield al van haar. Op vele fronten. Hij
>>voelde dat maar durfde niets aan haar te laten zien. Zijn gevoel
>>was oprecht.
>>"Ja" antwoorde Hayat. "lieverd, hoe oud ben je?" zei Marouan. "Ik
>>ben net 18 geworden". antwoorde Hayat. Marouan zweeg. "Hayat, wat
>>is er allemaal gebeurd, of wil je er niet over praten? Dan hou ik
>>mijn mond." zei Marouan. "Ik kan er niet over praten Marouan. Maar
>>hoe oud ben jij eigenlijk en vertel iets over jezelf." zei Hayat.
>>"Oke, eh, ik word 21, ik zit op kickboxen, voetbal en fitness, ik
>>ben van school af, geen zin.." zei hij met een kleine glimlach op
>>zijn gezicht. "Ik woon nog thuis." eindigde hij. "ja ik niet meer,
>>en ik weet niet meer waar ik naar toe moet ook hierna." zei Hayat.
>>Weer voelde ze die tranen branden. "Ik weet helemaal niets meer
>>Marouan, ik voel me zo vernederd zo kapot, wat ze met me hebben
>>gedaan, het is allemaal mijn schuld Marouan." zei Hayat inmiddels
>>echt huilend. "Nee het is nooit jou schuld, kijk wat ze hebben
>>gedaan, je vader heeft je helemaal verot geslagen a lieverd, dat is
>>toch niet jou schuld? wat je ook gedaan heb." zei Marouan en hij
>>leunde naar Hayat toe. Hij aaide haar met zijn hand over haar wang.
>>"Marouan. Ze hebben me verkracht." zei Hayat zachtjes. Marouan
>>schrok. "Wie, lieverd, wie" zei hij rustig. Hayat haalde diep adem
>>en vertelde hem het verhaal. Ze legde uit hoe pijnlijk het was, hoe
>>vernederend, hoe erg ze haar ermee kapot hebben gemaakt. Ze was
>>tien minuten tijd haar onschuld verloren, ze was geen meisje meer
>>maar een verpeste vrouw. Marouan ging naast Hayat op bed zitten.
>>Hij fluisterde dat ze nog steeds een ontzettend mooie lieve meid
>>was. Hij ging met zijn hand door haar haar. Net zolang tot hij niet
>>smeer hoorde. Net zolang tot ze in slaap viel.
>>Hayat viel in slaap. Marouan bekeek haar. Hij haalde diep adem. Wat
>>heeft dit arme meisje meegemaakt. Hoe hebben ze haar dit aan kunnen
>>doen, je'l mgarba dacht hij. Hij had dit nog nooit meegemaakt, nog
>>nooit had hij zo snel en zoveel om een meisje gegeven. Hij zag haar
>>die avond uit de tram stappen. Haar uitstraling, zo mooi hij kon
>>het niet beschrijven kon hij niet zomaar laten gaan. Hij besloot
>>toen om ook uit de tram te stappen. Hij bekeek haar en schaamde
>>zich om direct op haar af te stappen. Hij zag haar rond kijken. Aan
>>de manier waarop ze dat deed concludeerde hij dat ze niet uit
>>Amsterdam kwam. Hij besloot toen om naar haar toe te gaan, voordat
>>het te laat was, voordat ze weg zou gaan, weg zou gaan uit zijn
>>blik. Hij hield van haar.
>>Hij gaf haar zachtjes een kus op haar voorhoofd en ging op de grond
>>liggen. Hij viel in slaap. Hayat voelde zijn kus. Ze deed net alsof
>>ze sliep. Ze voelde zijn zachte lippen tegen haar hoofd gedrukt. Ze
>>opende gelijk haar ogen. Marouan zag het niet en ging dus gelijk
>>slapen. Ze keek naar hem hoe hij lag. Zijn lichaam in de
>>loophouding. Hij was echt heel mooi, stevig gespierd gebouwd. Zijn
>>ademhaling klonk als een mooi lied in Hayats oren. Ze viel snel
>>daarna in slaap, op het ritme van zijn ademhaling.
>>
>>De volgende ochtend werd Hayat als eerste wakker. Ze keek op haar
>>Marouans telefoon. Half zeven. Ze stond op en ging douchen. Haar
>>lichaam was nu minder gezwollen dan die dag ervoor, maar de pijn
>>was hetzelfde. Ze had die nacht ook niet meer gebloed. Opgelucht
>>deed ze de douche aan en stapte eronder. Weer voelde ze van binnen
>>die pijn, die pijn die ze kreeg omdat ze weer helemaal terug in de
>>realiteit was. Haar lichaam voelde moe aan. Dat was ze ook. Ze
>>zeepte zichzelf zachtjes in. Haar vagina voelde nog wel gevoelig
>>aan. Ook had ze nog moeite om haar benen stevig dicht naast elkaar
>>te laten staan. Ze miste Said. Een half uurtje later droogde ze
>>zichzelf af en kleede ze zich aan. Vandaag zou ze echt opzoek naar
>>werk moeten. Voorzichtig deed ze de deur open. Marouan lag er niet
>>meer. Hayat raakte licht in paniek totdat ze een briefje vond. "Ik
>>ben zo terug Hayat" stond er. Ze maakte het bed op en ging er op
>>liggen. Ze sloot haar ogen en vijf minuten later viel ze als een
>>blok in slaap.
>>Na ongeveer een kwartier ging de deur open. Hayat schrok wakker en
>>draaide zich om. Het was Marouan. Hij had een tas bij zich.
>>"Goeiemorgen lieverd" zei hij. "Goedemorgen" zei Hayat glimlachend
>>terug. "Ik heb even ontbijt gehaald." zei hij. Hij opende zijn tas
>>en haalde daaruit een zak crossantjes, een pak met plakjes kaas,
>>een pak melk, hagelslag en boter uit. Van het tafeltje maakte hij
>>een ontbijtbankje. Hayat keek toe en kon zich niet goed voorstellen
>>waarom iemand zoiets voor haar zou doen. Diep van binnen voelde ze
>>iets, ze wilde bij Marouan zijn, alsof ze hem al jaren kon.
>>
>>Samen aten ze gierig het ontbijt op. "Hoe moest ze Marouan ooit
>>bedanken." dacht Hayat. "Marouan, ik wil je echt bedanken, ik weet
>>niet hoe, maar ik wil je echt bedanken. Waarom doe je dit voor me
>>Marouan, waar heb ik zoiemand als jou aan verdient, je geeft me een
>>slaapplaats, je geeft me eten" Hayat was even stil, Marouan keek
>>haar aan. "en je geeft me liefde..." zei ze erachterna met tranen
>>in haar ogen. Marouan kwam naast haar op bed zitten. Voorzichtig
>>nam hij haar in zijn armen. Beide sloten ze hun ogen. Het duurde
>>maar even, maar er ging iets door hun beide heen. Een gevoel van
>>veiligheid, geborgenheid. Marouan strijkte met zijn hand door haar
>>haar. Hij gaf haar een kus op haar hoofd. "Zolang ik hier ben hoef
>>je je geen zorgen te maken Hayat, ik ben er voor je." Hayat sloeg
>>haar armen nu ook om Marouan heen. Zo zaten ze een paar minuten.
>>Totdat Marouans telefoon ging. "Ja" zei Marouan ligt geiiriteerd.
>>Hayat hoorde een mannenstem op de achtergrond. Na een kort
>>gesprekje hing hij op. "Dat was mijn broer".
>>"Marouan, ik ga zo naar buiten ik moet werk hebben." zei Hayat.
>>"Denk je dat je zo een goede indruk maakt lieverd?" zei Marouan
>>rustig. "O ja, die plekken, ik ben er zo aan gewend dat ik ze
>>vergeet, maar ik heb toch geld nodig Marouan" zei Hayat. Marouan
>>legde zijn hand op de hare. Hayat voelde haar buik kriebelen. Zijn
>>aanraking, ookal duurde het maar kort, deed haar trillen. "Maak je
>>daarover maar geen zorgen."
>>Die dag bleef Hayat gewoon in het hotelkamer. Marouan had via het
>>hotel een tv voor haar gehuurd, zodat ze zich niet hoefde te
>>vervelen. Hij was even weggegaan. Een uur of twee later kwam hij
>>terug, met alweer het middageten. Marouan wist een ding zeker. Hij
>>hield echt van Hayat en hij wilde hij nooit meer kwijt. Hayat
>>voelde zich een stuk beter. Iemand die voor haar zorgde zonder
>>enige tegenvoorwaarden.
>>"Hayat" begon Marouan. "Hoe gaat het met je?Ik bedoel hoe voel je
>>je?" vroeg hij. Hayat haalde een diepe zucht en voor dat ze er erge
>>in had zei ze "goed, omdat jij bij me bent." Ze begon gelijk te
>>blozen, maar zei wel in een keer de waarheid. Ze voelde zich goed
>>omdat de man waar ze in een klap verliefd op werd bij haar was.
>>Marouan voelde precies hetzelfde maar liet er niets van merken. Ze
>>keken elkaar even aan en er heerste een spanning die ze beiden
>>voelden. De avond brak aan. Marouan vroeg of Hayat iets wilde gaan
>>doen, naar de film ofzo. "Nee, ik heb niet echt zin om naar buiten
>>te gaan, ik heb toch geen leuke kleren ofzo, daarom moet ik echt
>>werken Marouan. "Nee lieverd, jij hoeft niet te werken ik zorg
>>voorlopig wel dat alles goed komt. Maak je geen zorgen." zei hij
>>zachtjes. Hayat keek hem aan. "Waarom doe jij dit Marouan, waarom
>>doe je dit voor me?" Marouan keek de andere kant op. Hij wilde het
>>zo graag zeggen maar hij durfde het niet. "Gewoon, omdat ik een
>>goed plaatstje in de hemel wil" zei hij met een kleine glimlach op
>>zijn gezicht. Hayat lachtte. Voor even was ze haar ellende
>>vergeten, en dat kon alleen Marouan haar laten doen. Hayat maakte
>>zich ernstige zorgen om Said, hoe zou het met hem zijn? ging er
>>door haar heen. "Lieve Marouan, zou je nog iets voor me kunnen
>>doen? Zou je alsjeblieft naar mijn huis kunnen bellen en zeggen dat
>>je voor Said belt, mijn broertje?" vroeg Hayat. Marouan knikte
>>direct. Ze drukte het nummer in. Haar handen trilden. Hij ging
>>over. Ze gaf hem direct aan Marouan.
>>"Hallo?" hoorde ze van de andere kant van de lijn. Het was Said!
>>Dat wist Hayat gelijk. Ze tikte Marouan aan en fluisterde zachtjes
>>dat het Said was. "Marouan gaf gelijk de hoorn aan Hayat,"praat
>>maar met hem." zei Marouan rustig. "Said, met Hayat, doe maar
>>netalsof ik een vriendje van je school ben oke." zei Hayat. "Ja,
>>voor school, een werkstuk, dat moet bij meneer Vonk" begon Said mee
>>te liegen. "Said, ik mis je, en ik hou van je, gaat alles goed met
>>je?" vroeg Hayat. "Eh, ja hoor, ik wil" en toen was het even stil.
>>"oke, mama is de kamer uit, alles is goed met mij, mama en papa
>>zijn woest, maar ik mis jou ook Hayat" zei Said. "Ze komt weer, bel
>>me vaker alsjeblieft, ik mis je zo Hayat." zei Said met een
>>verontrustte stem. "Ik hou van je Said, en ik beloof je vaker te
>>bellen." zei ze. "Goed dan stuur ik hem morgen wel naar de leraar"
>>begon Said weer te liegen. "Beslemma broertje" zei Hayat en drukte
>>de telefoon uit. Ze legde hem op het tafeltje. Ze plofde neer met
>>haar hoofd op het kussen. Ineens begon ze te huilen. Was dit haar
>>leven? Haar ouders die woest op haar zijn omdat ze niet de perfecte
>>dochter meer is? Marouan kwam naast haar liggen en legde zijn arm
>>om haar middel. Hij drukte haar tegen zich aan. Hij huilde met haar
>>mee. Hayat zag het en ze zoende hem. Ze liet alles gaan. Ze drukte
>>haar lippen op de zijne. Ze sloeg haar arm om zijn schouder. Geen
>>woorden. Ze hielden elkaar stevig vast. Toen ging ze met zijn hoofd
>>tegen zijn borst liggen. Ze sloot haar ogen. "Hayat" begon Marouan.
>>"Ik hou van je" zei hij. Hayat opende direct haar ogen. "Hoe kan je
>>nou van mij houden, van zo iemand als mij?" begon Hayat weer direct
>>te huilen. "Leg me dat eens uit hoe kan dat?"
>>Marouan ging naast haar zitten en hield haar vast. "Omdat je een
>>heel mooi meisje bent, van binnen en van buiten. Wat ze met jou
>>hebben gedaan heeft geen effect op jou ziel gehad. Daarom hou ik
>>van je" zei hij rustig. Hayat wist niet wat ze hoorde, en huilde
>>maar door. Ze draaide haar gezicht naar Marouan toe. "Ik hou ook
>>van jou Marouan, hoewel ik niet meer van mezelf hou". Samen gingen
>>ze weer liggen in elkaars armen en vielen beiden zo in slaap.
>>De volgende ochtend werd Hayat al een stuk relaxter wakker. De
>>zwellingen waren nu vrijwel bijna helemaal weg, en de blauwe
>>plekken werden ook iets minder. Om haar middel voelde ze de arm van
>>Marouan. Voor heel even, heel even maar sloot ze haar ogen weer. Ze
>>geniette van het moment. Het moment dat ze bij de jongen was die
>>haar in zo een korte tijd al zoveel liefde had laten zien. "Nooit,
>>nooit laat ik je gaan" dacht Hayat.
>>Een paar minuten later werd Marouan wakker. Een paar seconden na
>>dat hij zijn ogen opende gaf hij Hayat een kus op haar achterhoofd.
>>Hayat draaide zich voorzichtig om. "Goeiemorgen a schoonheid djelie
>>(van mij)" zei Marouan met een schorre slaperige stem.
>>"Goeiemorgen" zei Hayat. Ze keken elkaar aan en begonnen toen beide
>>zonder reden te lachen. "Hoe laat is het?" vroeg Marouan. "Het is
>>kwart over tien. Ik voel me echt uitgeslapen" zei Hayat. "Dat komt
>>omdat ik je vasthield" zei Marouan met een snikielachje. "Ja, ik
>>denk het ook" zei Hayat serieus. "Ik heb de hele dag zo gelegen, ik
>>wilde niet dat je van mijn zijde week" zei Marouan. Hayat gaf hem
>>een kusje op zijn neus en stond op. Ze rekte zich uit. "Jallah,
>>Hayat, vandaag gaan we de stad in." zei Marouan. Hayat stond op en
>>liep direct naar de douche. Haar gezicht begon steeds meer op het
>>oude te lijken, de zwelling van haar oog was geheel verdwenen en de
>>blauwe kleur leek ook bijna helemaal weg te zijn. Aangekleed en al
>>verlieten ze de hotel kamer.
>>"Eerst iets eten halen Hayat" zei Marouan. Samen liepen ze door de
>>straten en kwamen uit in de stad. Het was best druk. Marouan was
>>een knappe jongen en kreeg best veel aandacht van meisjes. Hayat
>>voelde zich er nog onzekerder door. Marouan merkte het. Hij pakte
>>haar hand en gaf haar midden in de volle Amsterdamse stad een kus.
>>Bij een klein restaurantje liepen ze naar binnen om iets te eten.
>>Hayat voelde zich schuldig. Marouan had al zoveel voor haar gedaan.
>>Waar zou ze nu zijn zonder hem. Ze gingen aan een tafel zitten.
>>Direct kwam er een ober aan. "Weet u het al?" vroeg hij. "Eh, doe
>>voor mij maar een koffie en een kaascroisantje, en ook een
>>appelflap" zei Marouan. "Wat wil jij schat?" vroeg hij Hayat. "Eh,
>>ik wil alleen iets drinken, een thee." zei Hayat zachtjes. "Doe
>>voor haar maar een thee, en ook een kaascroisant en ook maar een
>>appelflap, dat lus je toch wel he?" vroeg Marouan. Hayat werd rood.
>>Ze knikte. Na het ontbijt stonden ze op en liepen het restaurant
>>uit. "Oke ik ken heel wat winkels, maar ik weet die smaak van
>>vrouwen nooit." zei Marouan. "Ik hoef niets lieverd, ik heb echt
>>niets nodig" loog Hayat. Marouan keek haar aan. "Oke, maar waar wil
>>je eerst naartoe?" zei hij net alsof hij haar niet gehoord had.
>>Hayat bleef staan. "Oke, wat jij wil, dan koop ik het voor je, maar
>>als je het dan niet leuk vind moet je niet gaan zeuren he lieverd"
>>zei Marouan met een glimlach op zijn gezicht. "Kom, Mango daar
>>houden vrouwen toch van?" zei Marouan terwijl hij haar aan haar
>>hand mee trok. Die dag waren ze samen flink aan het winkelen
>>geweest, en ookal zag Marouan haar alleen al kijken naar een
>>kledingstuk dan wilde hij al dat ze het aan ging passen. Voor het
>>ondergoed nam hij haar mee naar een sjieke dure zaak en bleef
>>netjes buiten wachtten. Hayat kwam dan ook naar buiten, dat ze
>>zogenaamd niets goeds kon vinden, dus was Marouan noodgedwongen om
>>ook weer mee naar binnen te gaan. Ze hebben samen die dag heel wat
>>afgelachen. Hayat voelde zich geestelijk dankzij Marouan al heel
>>wat beter. Die avond besloten ze samen nog wat te gaan eten.
>>
>>Hayat" zei Marouan. "Je heb mijn leven in een heel ander daglicht
>>geplaatst." zei hij. "Ik weet het niet, nooit heb ik zoiets voor
>>een meisje gevoeld, ik wil, zoals ik het nu voel, mijn leven met
>>jou doorbrengen."
>>Hayat zweeg. Ze keek naar de grond. Marouan tilde met zijn hand
>>haar kin op. Hij keek in haar ogen en zag tranen. "Ik hou van je
>>Marouan, maar wat wil je met zoiemand als mij, ik ben niets anders
>>dan een vuile afvaldoek" zei ze. "Hayat, stil, ik hou van je, ik
>>wil dat jij mijn vrouw wordt, ik wil nog zo snel mogelijk met jou
>>trouwen." zei hij ineens. Hayat was stil geworden. Deze woorden
>>hadden haar doorboord, ze voelde een hele tinteling door heel haar
>>lichaam gaan. Hij wilde haar voor altijd, hij wil mij voor altijd.
>>ging het door haar heen.
>>"Ik wil dat jij de moeder van mijn kinderen word Hayat, ik hou van
>>je met heel mijn hart. Uit zijn zak haalde hij een doosje. Hij
>>opende het doosje. Er zat een gouden ring in met een grote diamant.
>>Hij schoof de ring bij Hayat om haar vinger. De tranen liepen bij
>>Hayat over haar wang, nog steeds was ze ontdaan. "Ik hou van je
>>Hayat, word mijn vrouw, ik smeek je" zei Marouan. Hayat glimlachte,
>>haar ogen straalden. "Ik hou ook van jou Marouan, ja tuurlijk word
>>ik je vrouw!" lachtte ze. Van het eten kwam niets meer. Ze besloten
>>naar het hotel terug te gaan. Totdat er iets verschrikkelijks
>>gebeurde. Iets wat ze niet hadden zien aankomen. Iets wat hun beide
>>levens voor altijd kapot gemaakt heeft....
>>
>>
>>Niet meer mijn leven deel 4
>>
>>Lachend liepen ze samen naar het hotel. "Mijn vrouw" zei Marouan.
>>"Hmmm, hoe klinkt dat?" zei hij met een glimlach op zijn gezicht.
>>"Het klinkt als dit:" zei Hayat voordat ze hem een hevige zoen op
>>zijn mond gaf. Ze liepen het hotel in. Ze waren samen zo gelukkig.
>>Hij zou haar man worden, de vader van haar kinderen. Samen zouden
>>ze gelukkig worden, de wereld over reizen, maar het kon niet ver
>>genoeg zijn, zolang ze maar samen waren en van elkaar. In de
>>hotelkamer gingen ze door met hun leuke avond. Kietelend en lachend
>>brachten ze de avond door. Samen gingen ze liggen op bed. "Hayat,
>>ik hou van je, je bent het beste wat er in mijn leven is
>>voorgekomen" zei Marouan. "Marouan, ik hou ook van jou, voor
>>altijd" zei ze terug. Ze kropen tegen elkaar aan. Marouan sloeg
>>zijn armen om haar lichaam en streelde haar over haar zij. Hayat
>>had haar arm ook over zijn zij heen. Zo vielen ze in slaap.
>>Een paar uur later werd Marouan wakker gebeld. "Ja" nam hij moe op.
>>"Ja, ik kom eraan." zei hij. "Schatje, ik moet weg, ik hou van je,
>>voor altijd, maar ben zo terug. Enne, geen gekke dingen doen he, ik
>>hou van je.." zei hij en hij stond op. "Waar ga je naartoe Marouan,
>>blijf bij me, alsjeblieft, blijf bij me.." zei ze bang. "Ik wil
>>niet dat je weggaat zo laat, waar moet je nog naartoe?" vroeg ze.
>>"Ik moet even wat dingen regelen, ben echt binnen een uurtje terug
>>schatje." Hij liep naar Hayat toe en gaf haar een kus. Hayat begon
>>te huilen. "Waarom huil je lieverd?" vroeg Marouan. "Omdat ikniet
>>zonder je kan Marouan." zei Hayat. Hij ging naast haar zitten. Hij
>>sloeg zijn armen om haar heen. "Ik ben zo snel mogelijk terug, je
>>weet dat ik van je hou, jij bent mijn alles. Daarom zal ik altijd
>>terug komen." Marouan stond op. Hij had haar hand nog vast. Met
>>zijn andere hand droogde hij de tranen van Hayat weg. Hij boog
>>voorover en kuste haar. Nog eenmaal, nog een keer lang. Want dat
>>zou hun laatste kus zijn.
>>
>>Hayat hoorde de deur dicht gaan. "Wat gaat hij nog zo laat doen?"
>>dacht ze. Aan de telefoon hoorde ze een mannenstem dus hij ging
>>niet naar een meisje ofzo. Ze haalde een diepe zucht, en draaide
>>zich in het bed om. Ze keek naar haar ring en gaf er een kus op.
>>Wat hield ze veel van Marouan, ze hield zo veel van hem. Nooit zou
>>er een ander meer voor haar zijn. Ze viel in slaap.
>>De volgende ochtend werd ze al vroeg wakker. Marouan was er nog
>>steeds niet. Waar was hij toch? Hayat begon zich zorgen te maken.
>>Ze deed de tv aan. Het was half zes in de ochtend. Marouan was nu
>>dus al ruim vier uurtjes weg. En hij zou binnen een uur terug zijn.
>>Wat is er toch aan de hand. Had hij haar ook verlaten? Vond hij
>>haar toch vies, omdat haar lichaam nu een afvaldoek was? ging het
>>door Hayat heen. Ze ging op bed liggen en de tranen stroomde over
>>haar wangen. "Marouan, waar ben je, kom alsjeblieft terug" zei ze
>>huilend. Ze stond op en kleedde zich aan. Op de grond lag zijn tas.
>>In de tas zat nog een klein cadootje verpakt met "Hayat" op de
>>voorkant geschreven. En ook een roosje. Hayat haalde diep adem.
>>"Marouan, je houd nog steeds van me schatje, ik wacht op je" zei ze
>>zachtjes in zichzelf en ging weer op bed liggen. Hij zou zo wel
>>komen. Ze viel in slaap.
>>
>>Rond twaalf uur werd ze weer wakker. Nog steeds geen Marouan. Wat
>>is er toch aan de hand? Hayat raakte nu echt in paniek. Huilend
>>begon ze te schreeuwen. Waar was de enige persoon op deze hele
>>teringwereld die om me gaf? De enige die me respecteerde en
>>accepteerde hoe ik was? ging het door haar heen. Ze wilde naar
>>buiten, om hem te zoeken, maar stel je voor dat hij dan naar de
>>hotelkamer terug zou keren? Dan zou hij haar niet vinden. Dus bleef
>>ze de dag binnen. Misschien was hij thuis, en had hij op zijn kop
>>van zijn vader gekregen. Met die gedachten probeerde ze zichzelf
>>gerust te stellen. Maar ze wist wel beter. Die nacht toen hij
>>wegging had ze al een voorgevoel. Maar Marouan wilde het niet
>>geloven, hij zou binnen een uur terug zijn zei hij. Hayat werd
>>langzaam steeds paniekeriger. Ze besloot naar beneden naar de
>>receptie te gaan, of hun iets wisten.
>>Nee. Ze hadden hem 'snachts weg zien gaan maar verder niets
>>gehoord. Hayat ging weer naar haar hotelkamer. Ze ging op het bed
>>liggen en deed de tv aan. Niets op tv. Ze werd misselijk. "Waar ben
>>je!!" schreeuwde ze ineens keihard huilend en ging op de grond
>>liggen. "Er is iets Marouan, er is iets, waar ben je mijn engel,
>>waar ben je, kom terug, alsjeblieft..." schreeuwde ze. Ze stond op
>>en al huilend deed ze haar jas aan. Ze moest en zou hem gaan
>>zoeken. Bij de receptie vroeg ze zodra ze hem gezien hadden hem
>>konden waarschuwen dat Hayat naar hem opzoek was, en dat hij in de
>>hotelkamer moest blijven. Waar zou ze beginnen?
>>De zoektocht zou al snel eindigen. Ze zou haar Marouan snel vinden.
>>Met dikke rode ogen liep Hayat langs straten. Ze wist niet hoe ze
>>moest lopen. Maar het maakte haar niet uit. Zolang ze Marouan maar
>>zou vinden. Maar hoe? Ze kon hier verder niemand, hoe zou ze hem
>>kunnen vinden. Ze liep en liep en liep. Langs alle pleinen,
>>grachten, straatjes die er ze maar kon vinden. Net zolang totdat
>>haar voeten haar haast niet meer konden dragen. Huilend en
>>teleurgesteld ging ze op een muurtje zitten. Hoe zou ze hem moeten
>>vinden? Het begon al te schemeren. Ze had nog niets gegeten. Niets
>>kon haar maag nu vullen. Hij was al gevuld, maar dan met angst.
>>Angst die ze nog nooit gevoeld had. Ze besloot weer terug naar het
>>hotel te gaan. Het idee dat hij daar misschien nu zou zijn,
>>motiveerde haar om te rennen. En dat deed ze. Ookal wist ze niet
>>waar ze zijn moest. Na ongeveer anderhalf uur, en veel vragen aan
>>mensen had ze het gevonden. Ze liep direct naar de receptie om de
>>sleutel te halen die ze daar achter gelaten had. "Jongedame, er is
>>een meneer voor jou geweest, hij beloofde dat hij om half elf terug
>>zou komen, dat is dus nu over een klein half uur." Hayat's hart
>>klopte eindelijk weer normaal. Dat moest Marouan zijn geweest.
>>Oeeeeee als ze hem te pakken zou krijgen, ze zou echt boos op hem
>>worden. Wie denkt hij dat hij is dat hij mij zo behandelen kan!
>>dacht Hayat boos. Ze liep naar haar kamer. Eigenlijk was ze niet
>>boos, ze was heel opgelucht. Zo opgelucht dat ze van blijdschap de
>>kamer snel ging opruimen. Het was half elf. Nog geen Marouan. Om
>>kwart voor elf ging de hoteltelefoon. Hayat nam een beetje onzeker
>>op. "Eh hallo?" zei ze. "Er is een jongeman voor je, kom je even
>>naar boven? Of kan hij naar de kamer komen?" vroeg de receptionist.
>>"Laat hem maar naar boven komen hoor." zei Hayat. Eindelijk kon ze
>>Marouan in haar armen houden. Na een paar minuten hoorde ze geklop
>>op de deur. Het was vreemd dat Marouan niet gelijk naar boven kwam.
>>Hayat haaste zich naar de deur. Ze opende hem. Het was Marouan
>>niet. Ze kon deze jongen niet. De jongen was bleek, lijkbleek, en
>>huilde. "Jij bent Hayat?" vroeg de jongen zacht. "Ja" zei ze bang.
>>Haar ogen werden vochtig. Hayat werd bang, wat was er aan de hand?
>>dacht ze bij zichzelf. "Ik ben de broer van Marouan. Ik kom net van
>>het ziekenhuis. Marouan is overleden."
>>Hayat keek de broer aan. Het ging allemaal ineens heel raar. Hayat
>>ging op haar knieen zitten en keek naar de grond. Ineens leek het
>>alsof ze pas een paar seconde later het nieuws besefte. Vanuit het
>>niets begon ze te schreeuwen.
>>"AAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH" bleef het maar doorgaan.
>>Netzolang tot ze niet meer kon. De broer ging naast haar zitten en
>>probeerde haar te kalmeren, maar dat ging niet goed omdat Hayat van
>>de wereld was. Ineens ging het gegil over naar hard gehuil. Gehuil
>>van een meisje, dat weer alleen op de wereld was, en nu helemaal
>>niemand meer had. Een meisje die haar engel verloren had, haar
>>wederhelft. "Waarom God, waarom..."huilde ze hard verder. Marouan's
>>broer stikte haast in zijn eigen tranen en hield Hayat vast. Samen
>>zaten ze zo op de grond. Helemaal alleen, toch met zijn tweeen. Ze
>>waren beide iemand kwijt geraakt die veel voor ze betekende. Alles
>>voor ze betekende.
>>"Hayat" huilde de jongen. "Marouan is neergeschoten, hij leefde nog
>>in het ziekenhuis en..." zei de jongen. Hij kwam niet meer uit zijn
>>woorden, het enige wat hij nog kon was huilen. Alleen maar huilen,
>>met Hayat in zijn armen. "Hij vroeg direct naar jou, en vertelde
>>mij dat je hier zat, en dat ik tegen je moest zeggen of je naar het
>>ziekenhuis wilde komen" zei de jongen huilend. Hayat ging op het
>>bed zitten met haar hoofd tussen haar benen. "Ik was al eerder
>>geweest, maar toen was je er niet." zei hij. "Ik was naar hem
>>opzoek" zei Hayat zwaar snikkend. "Toen ik terug naar het
>>ziekenhuis kwam, vertelde ik hem dat je niet in je hotelkamer was.
>>Toen zei hij dat als ik je sprak dat hij heel veel van je houd, en
>>dat hij je nooit verlaten zal, nooit. Tien minuten later was hij er
>>niet meer. Zijn hart stoptte er gewoon ineens mee, terwijl het
>>eerst juist heel goed ging." zei de jongen, en hijbegon weer nog
>>harder te huilen. Hayat ging op het bed liggen. "Ook zei hij dat ik
>>je iets moest geven." De jongen haalde een tas te voorschijn.
>>"Lieve Hayat, ik kom straks terug, ik ga even naar mijn familie
>>toe, hier heb je een telefoon, dan bel ik je later op." zei de
>>jongen en hij liep de hotelkamer uit.
>>Hayat was van de wereld. Ze wilde niet meer leven. Ze liep de
>>badkamer in en keek zichzelf in de spiegel aan. Ze werd nog
>>misselijker dan dat ze zich al voelde en kotste over zichzelf heen.
>>Hysterisch begon ze te gillen. "Marouaaaaaan, Allah, neeee,
>>alstublieft Vader nee, hij was de enige die ik had, waarom hij
>>Vader, waarom?" huilde ze. Ze ging op de grond liggen. Ze voelde
>>niets meer, ze rook niets meer, haar lichaam was verdoofd. Haar
>>ogen waren op de tas gericht, maar ze kon niet opstaan. Ze sloot
>>haar ogen. Nee, ze opende ze gelijk weer, want ze zag Marouan in
>>haar hoofd. Ze voelde zijn aanraking. Het zou een verschrikkelijke
>>nacht worden.
>>Hayat kroop uiteindelijk voorzichtig naar de tas. Ze pakte hem vast
>>en wreef hem langs haar gezicht. Marouan had deze tas aangeraakt.
>>Ze opende de rits rustig. Haar ogen waren alleen op de tas gericht.
>>Ze zette hem tussen haar benen. Ze opende hem. Er zat geld in. Veel
>>geld. Heel veel geld. Marouan had Hayat beloofd altijd voor haar te
>>zorgen. Dus dit bedoelde hij ermee. Hoe kwam hij aan het geld? het
>>maakte Hayat niets uit, het geld betekende niets meer voor haar.
>>Marouan zelf zou er niet mee terug komen.
>>Het pakje! dacht ze ineens. Hij had ook een klein pakje met een
>>roos in zijn andere tas. Ze droogde haar tranen en haalde een diepe
>>zucht. Het hielp niets. Ze kon haar tranen niet tegenhouden. Ze
>>opende het pakje. Er zat een kettinkje in. En een hangertje. Op het
>>hangertje stond gegraveerd; Marouan&Hayat 4-ever. Hayat liet het
>>kettinkje vallen en begon weer hard te huilen. Ze was hem kwijt aan
>>de dood. Zo snel, zo onverwachts. Ze had hem nodig, nu harder dan
>>ooit. Het verdriet dat ze vroeger had was niets vergeleken bij wat
>>ze nu voelde, helemaal niets. Het was niet te beschrijven wat ze
>>voelde.
>>
>>Ik zal nu het einde inluiden van het verhaal, van hoe het verder
>>vergaan is met Hayat. Het is niet goed gegaan. De ring die ze van
>>Marouan had bleek ook gegraveerd te zijn. "Marouan love Hayat"
>>stond erin. Hayat kon het niet meer volhouden. Ze voelde zich zo
>>alleen, verlaten en leeg van binnen. Zo onvoorstelbaar leeg. Ze
>>sprak ook inzichzelf, met het idee dat Marouan naast haar stond. Ze
>>beweerde ook dat hij voor haar verscheen. Haar dagen bestonden ui
|