Nou hier is het vervolg dan. Maar helaas heb ik het verhaal een paar aanpassingen moeten geven. Het schuingedrukte stuk beschrijft 3 maanden tijd. Nadat ik vandaag met 'Inez' heb gebelt, zijn we tot de conclusie gekomen dat we een stuk van drie maanden eruit knippen. Er zijn vreselijke dingen gebeurd in die maanden, 'Inez' wilde niet dat ik dat zou opschrijven i.v.m de privacy van 'Rachel', 'Inez' en 'Kaia'. Voor de mensen die het willen weten; mijn naam in het verhaal is 'Sacha'.
Toen Inez en Rachel de volgende morgen samen de klas in kwamen, werden ze uitgebreid begroet met een vlaag van propjes die door de lucht suisden. Rachel nog aangeslagen van die nacht en Inez nog onder de indruk van de klap, besloten er beiden niet op te reageren. Ze gingen stilletjes aan hun tafel zitten en haalden hun boeken te voorschijn. Hun leraar kwam de klas in gestapt met de coördinator op zijn hielen. De klas werd stil, maar even snel als de coördinator verscheen, verdween hij ook weer. Kaia haalde opgelucht adem, want meestal als hij in hun klas verscheen, was er iets helemaal niet goed.
‘Jongens, als ik even jullie aandacht mag?’ begon hun leraar ‘Er komen zo meteen twee nieuwe meisjes in de klas en ik hoop dat ze zich hier snel thuis zullen voelen, dus haal geen rare streken uit…’ zijn oog priemde op Kaia, maar die liet niets merken en keek met haar liefste gezicht.
Hij zuchtte en begon met de les, maar halverwege zijn uitleg, verscheen de coördinator in de deuropening. Samen met twee meisjes liep hij de klas binnen. Tot Rachel’s verbazing liep het meisje met de bruine krullen daar.
‘Nou jongens, zoals meneer van Berk al heeft uitgelegd, krijgen jullie vandaag twee nieuwe klasgenoten. Het is jullie taak ervoor te zorgen dat ze zich hier thuis voelen.’ De coördinator knikte naar hun leraar en gaf de meisjes een knipoog om zo de klas uit te verdwijnen.
‘Nou meiden, zoek een plekje op en pak je boeken erbij, want veel tijd voor voorstellen is er niet, aangezien we morgen een proefwerk hebben!’ zei hun leraar en de klas begon te joelen.
Rachel en Inez raakten al snel aan de praat met de twee meisjes. Het meisje met de donkerbruine krullen heette Sacha, de ander heette Isabel. Het bleek dat Sacha’s kluisje zich bevond naast dat van Inez en al gauw werden de twee vriendinnen. Ook Rachel kon het goed vinden met Sacha. Isabel werd echter al gauw een vriendin van Kaia en steeds vaker zagen Inez en Rachel Sacha ook bij Kaia staan. Ondanks het feit dat de drie meiden goed met elkaar konden opschieten, trok Sacha steeds meer en meer naar Kaia toe, totdat ze helemaal niet meer met Inez en Rachel omging. Maanden verstreken, de pesterijen gingen door en werden steeds valser. Rachel scheen het allemaal te trekken tot op een dag, die fatale druppel kwam die de emmer deed overlopen.
Tijdens de pauze stootte Inez haar vriendin aan. Rachel stopte met eten en zag tranen schitteren in de ogen van haar vriendin.
‘Inez wat is er?’ vroeg Rachel bezorgd.
‘Rach, ik moet je wat vertellen’ begon Inez aarzelend ‘Eh, pa heeft een nieuwe baan gekregen buiten de stad…’
Het hart van Rachel sloeg over, zo snel het kon vormde zich een prop in haar keel. Het leek of iemand een trap in haar maag gaf en zijn voet maar niet wegtrok.
‘We gaan volgende week zaterdag verhuizen.’ vertelde Inez met schorre stem. De twee vriendinnen keken elkaar aan, ze deden moeite om niet in huilen uit te barsten.
‘Wat hoor ik nu?’ denderde de schelle stem van Kaia boven de twee uit ‘Ga je verhuizen?’ vroeg ze met een grote grijns op haar gemene gezicht. Lara en haar vriendinnen begonnen gemeen te lachen. Kaia kwam naar Inez toelopen en keek haar met valse groene kattenogen aan. Ze haalde een vijl uit haar broekzak en begon aan haar nagels.
‘Mooi, dan hoef ik mijn handen niet meer aan jou te verpesten.’ zei ze langzaam.
Rachel begon te koken van woede en schoof met een ruk naar achteren. Maar voordat ze maar iets tegen Kaia had kunnen zeggen, had Lara haar met een woest gebaar terug in haar stoel geduwd.
‘Arme, arme Rachel. Ze laat je wel aan je lot over hier hè?’ begon Kaia te spreken, na een lange stilte, met een aanstellerige stem.
‘Maar Inez, wees niet bang, wij zullen goed voor haar zorgen hoor!’ zei ze terwijl ze een pluk van Rachel’s haar om haar vinger wond en er zo’n ruk aangaf dat Rachel’s hoofd naar achteren knalde. Ze begonnen te schaterlachen maar hielden abrupt op toen er iemand naar voren kwam gelopen en Kaia in een ijzerengreep bij haar pols pakte.
‘Kappen Kaia, laat haar met rust!’ beet Sacha haar vriendin toe. De blik die ze met Kaia wisselde leek niet voorbij te gaan, hij werd pas verbroken toen ook Isabel in het midden verscheen. Ze ging achter Sacha staan en sprak Kaia streng toe.
‘Ze heeft gelijk Kaia, zo is het wel genoeg geweest.’ Zei ze op een normale toon maar sisde erachteraan; ‘Laat haar los.’ Kaia, overrompeld door dit alles, zeker omdat het haar eigen vriendinnen waren, schrok en liet Rachel’s haar los, waarna haar pols vrij kwam uit de greep van Sacha. Een ogenblik was het stil, Sacha en Isabel kookten nog steeds van woede.
‘Goed meiden, wat jullie willen hoor.’ herstelde ze zich snel. Lara sloeg een arm om Kaia heen en de groep verdween in de drukke menigte. Isabel en Sacha bleven achter.
‘Gaat alles oké?’ vroeg Isabel zachtjes.
‘Ja, het gaat wel geloof ik.’ zei Rachel met schorre stem. De meiden glimlachten naar elkaar en waren zeker een gesprek begonnen als Kaia niet naar had geroepen.
‘Zeg, komen jullie nog of wat?’ riep ze glimlachend tegen Isabel en Sacha. Als magneten namen ze snel afscheid van Inez en Rachel en snelden naar hun vriendin toe. Inez schudde haar hoofd en zei;
‘In de macht van de pestkonigin met het stenen hart.’
Sacha leek het te horen en draaide zich even vragend om. Maar toen ze geen antwoord kreeg, glimlachte ze enkel en holde naar haar vrienden.
Rachel en Inez bleven alleen achter met één en dezelfde gedachte;
‘Inez hoe dan ook verhuizen, en Rachel zou achterblijven, overgegeven aan Kaia.’