Problemen met mezelf, de wereld, studie en nog veel meer.

[SpaRood]

School en het verleden:

Zoals zoveel mensen hier heb ik ook een vreselijke rotjeugd gehad.

Het begon allemaal toen ik ~6 was. Als een niet al te druk kind, maar zeker ook niet al te verlegen, ging ik voor het eerst naar school en maakte vriendjes en vriendinnetjes, totdat het moment kwam dat een lerares in de kleuterklas het nodig vond om mij te gaan slaan, vaak apart te zetten zonder reden, altijd chagrijnig tegen me te doen, andere vormen van mishandeling op me los te laten en het me verder zo moeilijk mogelijk te maken. Later merkte ik dat niet alleen deze 'vrouw' zo over mij dacht. Bijna alle andere leraren en leraressen hebben me behandeld als grof vuil in de volledige periode dat ik daar op school zat (groep 1 t/m 8).

Omdat ik me daar steeds ongemakkelijker voelde werd ik op een gegeven moment ook het bekende pispaaltje van de klas. Klasgenoten begonnen mij als gevolg daarvan ook te pesten en deden vrolijk mee met de terreur van de leraren. Hierdoor ben ik vaak in tranen naar huis toe gerend en heb ik jarenlang geklaagd dat ik naar een andere school toe wilde, maar helaas moest ik daarvoor bij mijn vader zijn, waarvan ik bijna zeker weet dat hij vroeger ook gepest is en daarom zelf ook problemen heeft. Deze man mist helaas de discipline om ideeën meteen uit te voeren zonder eerst een paar jaar te wachten, waardoor het er nooit van gekomen is om mij naar een andere school toe te sturen.

Vanwege het vele gepest en de andere mishandelingen ben ik natuurlijk ook steeds minder goed m'n best gaan doen in de lessen, waardoor ik een achterstand opliep met een aantal vakken. Hierdoor werd ik uiteindelijk 'te dom' bevonden om naar een gewone middelbare school te worden gestuurd, dus besloten ze om mij dan maar door te sturen naar een school voor speciaal onderwijs, wat 2 jaar in beslag heeft genomen en weer een hoop extra gepest heeft opgeleverd waarbij ik zelfs een aantal keren in het ziekenhuis ben beland door mijn 'vriendelijke' klasgenootjes.

Na die speciale school waren er weinig keuzes voor mij om te maken (qua voor/beroepsopleidingen) en moest ik door naar een VSO (Voortgezet Speciaal Onderwijs) school. Dit was gelukkig de eerste school waar ik wat minder last had van problemen en waar de leraren erg aardig waren. Maar hoe aardig ze ook waren, de problemen gingen daardoor nog niet weg en werden eigenlijk alleen nog maar erger (zie hieronder).

Samen met de bijkomende problemen en doordat ik op die laatste school maar voor een enkele studierichting kon kiezen (typmuts op een kantoor), het feit dat ik via MAVO ben teruggezakt naar VBO en nog lager en het vele spijbelen (ik wilde helemaal geen opleiding doen waar ik niets aan had) hebben er voor gezorgd dat ik uiteindelijk geen diploma heb gehaald.

Hierna begon de leegte waarover hieronder meer is te lezen...


Fysieke en psychische problemen:

We gaan weer terug naar de leeftijd van toen ik 6 jaar oud was. Na een paar jaar begonnen mijn ogen slechter te worden en kreeg ik een bril. Deze bril met grote glazen was het begin van mijn transformatie naar een rasechte nerd en het onderwerp van vele komende pesterijen. Ik heb me hevig verzet, maar ontdekte dat hoe meer ik me verzette, hoe meer ik juist werd waar ik zo bang voor was.

Omdat mijn ouders (vooral mijn vader) het niet zo nauw namen met dingen als hygiëne heb ik in mijn opvoeding niet (goed) geleerd hoe ik mezelf goed moest verzorgen (waar op school ook niet over gesproken werd), wat (icm de andere problemen) leidde tot de verwaarlozing van m'n lichaam met oa. ontstoken balzakken, schimmelnagels, hoofdluis, nog meer schimmels, altijd moddervet haar, nog een hoop andere troep en het ergste: een rot gebit (net zoals mijn vader dat ook heeft, joepie :kots: ).

Natuurlijk hielp dat allemaal ook mee in het gepest. Een onverzorgd jochie met een grote bril ziet er niet echt fraai uit en wordt daarmee al snel het middelpunt van de meest vreselijke pesterijen die je je maar kan bedenken (fysiek en psychisch). Tel daarbij op dat ik ook de beruchte Zeemankleding ('lekker goedkoop') aanhad door financiële problemen bij m'n ouders en het horrorverhaal is compleet.

Na een aantal jaren te hebben aangemodderd zoals hierboven beschreven kwam er weer een nieuw probleem waarbij bleek dat m'n rug scheef groeide. Deze aandoening staat ook wel bekend als een 'scoliose' en zorgt voor een hoop pijn en een erg ongemakkelijk gevoel in de rug. En dat dan 24 uur lang, dag en nacht, 356 dagen per jaar.

Ondertussen weet ik allang niet meer hoe het is om zonder die pijn te leven en moet ik iedere dag oefeningen (Mensendieck) doen en ga ik 2x per week naar (medisch) fitness om te voorkomen dat het nog (veel) meer pijn gaat doen en het weer bijna onmogelijk wordt om me bijvoorbeeld te kunnen aankleden door de heftige pijnscheuten die door m'n lichaam worden gejaagd. Ook heb ik door die scoliose een bolling in een deel van m'n rug ('gibbus'), wat komt doordat m'n borstkas is meegedraaid met m'n ruggegraat. Dit ziet er lelijk uit maar is aardig in de goede 'stand' te houden door mezelf een bepaalde houding te geven (geleerd bij een Mensendieck therapeut). Helaas kost dit een hoop energie en is het erg moeizaam om de hele dag zo te zitten of te lopen.

Er zijn operaties om een scoliose gedeeltelijk te verhelpen, maar deze operaties zijn loodzwaar en maken het lichaam alleen maar stijver ipv soepeler waardoor ik er niet veel aan zou hebben. Het zou het eigenlijk alleen nog maar erger maken.

Als gevolg van de scoliose zijn er ook nog een aantal 'bijwerkingen', waaronder een extreme variant van winterhanden (handen die bij 6 graden boven 0 al 'bevriezen' en zwart/paars worden - de leraren op school werden er zelfs bang van en dachten bij de eerste keer dat ze het zagen dat m'n handen bijna waren afgestorven, zo erg zag het er uit) en een erg slechte bloedsomloop (bloedbanen worden afgekneld door de vergroeide ruggegraat/ribbenkast).

Gelukkig lijk ik dat de laatste tijd allemaal onder controle te hebben en blijft op het fysieke gebied alleen de dagelijkse pijn in m'n rug nog over.


Weggepest:

En weer terug naar het verhaal over de basisschool.
Hier kan en wil ik niet al te diep op in gaan, maar ik het is toch een erg belangrijk onderdeel van dit verhaal.

Dankzij die basisschool en een aantal instanties in de plaats waar ik toen woonde (waaronder het RIAGG) begon het gepest zich uit te breiden richting mijn ouders, welke uiteindelijk bijna overspannen zijn geraakt door het gepest en geen andere uitweg zagen dan te verhuizen.

Nu neem ik m'n ouders een hoop kwalijk (vooral m'n vader omdat hij me niet naar een andere school heeft gestuurd, maar ook vooral omdat hij absoluut geen goed voorbeeld is geweest voor mij), maar dat hadden ze absoluut niet verdiend.


Na de schooltijd en het heden:

Na ~2 tot 3 jaar thuis te hebben gezeten met daarin een lange tijd van zelfmoordneigingen, zelf-verminking, straatangst, eetstoornissen, concentratie-stoornissen, angstaanjagende nachtmerries en het omdraaien van dag/nacht-ritmes begon ik er genoeg van te krijgen en besloot ik wat aan mijn problemen te gaan doen.

Dit heeft ervoor gezorgd dat ik naar een Mensendieck therapeute toe ging voor de vermindering van m'n rugklachten, mezelf erg goed ben gaan verzorgen, een andere/betere tandarts heb gezocht (waarbij m'n gebit zoveel mogelijk is opgeknapt), naar een huidspecialist ben gegaan om van m'n acné af te komen, m'n bril heb vervangen door lenzen, een ander kapsel + kleren heb genomen en met fitness ben begonnen. Daarnaast ben ik ook naar een handvol instanties geweest voor de behandeling van psychische problemen, dat laatste bijna zonder resultaat.

Een pschycholoog vertelde over mij dat ik "eerder gebukt gaat onder het leven dan er door te worden geïnspireerd" en kon mij verder niets nieuws vertellen.

Ik woon nu nog in het huis van m'n ouders. Voor m'n 25e moet ik het huis uit. Het is natuurlijk logisch dat m'n ouders dat willen en ik wil zelf ook niets liever dan dat. Ik ga liever gisteren dan morgen dit huis uit. Helaas heb ik net zoals m'n vader totaal geen discipline en stel ik alles uit tot ver na het laatste moment. Zo ging het bv. ook met het opsturen van de formulieren voor de woningbouwverening, waardoor ik nu nog langer moet wachten.

Door een van die instanties is me ook nog voorgesteld om te gaan wonen onder begeleiding maar ik vraag me af of dat de problemen niet alleen maar erger gaat maken.

Net nu ik dacht dat het langzaam toch een beetje beter leek te gaan lopen komen er ook weer nieuwe problemen aan. Nabije mensen in m'n familie krijgen kanker en gaan er aan dood, m'n ouders hebben huwelijksproblemen waardoor de sfeer hier in huis ook steeds verder achteruit gaat, enzovoorts, enz, enz. De ellende blijft zich maar opstapelen... het lijkt wel of het nooit ophoudt....

Er is nog veel meer te vertellen, maar ik geloof dat dit wel een aardig beeld schetst van mijn (pardon) kutleven.


Wie ben ik en waar wil ik naartoe:

Ik ben een jongen van 23 jaar oud. Ik doe nu al bijna 6 jaar lang niets anders dan zelfmedelijden hebben. Het voelt of ik half dood ben. Liefde betekent niets voor mij, mijn leven is leeg, ik ben erg afstandelijk geworden, ben nooit eens spontaan, kan geen gesprek voeren zonder een hoop stiltes, uitgaan doe ik niet, vrienden heb ik ook niet (meer) en ik leef om te zitten staren naar een stoffige 17" monitor binnen 4 muren, een vloer en een plafond. Ik heb minstens 1/3 van mijn leven weggegooid met thuis zitten en er is niets waar ik trots op kan zijn.

Ooit zat ik vol met dromen en ideeën over wat ik 'later' wilde gaan doen en worden, maar dat lijkt nu allemaal onmogelijk te zijn geworden. Ik ben bijna net zo geworden als mijn vader en dat is precies wat ik mijn hele leven wilde voorkomen.

Dolgraag zou ik weer naar school toe gaan en een diploma halen (en geen VBO of MAVO deze keer want ik weet zeker dat ik meer kan wanneer ik het niet met tegenzin doe (zoals 'vroeger')), een leuke vervolgopleiding doen, vrienden krijgen, iedere week uitgaan en lol hebben ipv zielig thuisblijven, en.. tja.. zucht.. ik wil gewoon dat alles het tegenovergestelde wordt van wat het nu is: ik wil liefde kennen, ik wil spontaan zijn, ik wil niet meer klagen... ik wil dat het leven leuk(er) wordt!! en geen hel zoals nu en in de afgelopen jaren.

Ik heb al zoveel kansen gehad om weer vrienden (en vriendinnen) te krijgen, maar steeds wanneer ik iemand (op de zeldzame momenten dat ik buiten kom) tegenkom die mij probeert aan te spreken loop ik snel een blokje om omdat ik bang ben voor de reactie die gaat komen wanneer ik m'n mond open doe.

Als ik al praat met iemand (familie ed.), dan is het altijd over mij, mij en nog eens mij. Ik haat dit en ik wil dit niet meer, maar mijn dagen zijn leeg dus het enige waar ik over kan praten zijn de keren dat Windows crashte en mijzelf. Over computers praten wil ik zelf niet en ik kan me ook goed voorstellen dat iemand die in mij geinterresseerd is niet gelijk een sloot aan problemen over zich heen wil krijgen en vooral daarom houd ik dan ook m'n mond dicht.


Hoe kom ik ooit nog uit deze ellende?


Mogelijke oplossingen voor een aantal van bovenstaande problemen:

- Naar school gaan > kan niet zonder geld (wat ik wel heb wordt opgemaakt voor een stapel kronen van de tandarts, die hard nodig zijn om mijn gebit er normaal uit te laten zien ipv de huidige zooi met veel grote (pijnlijke) vullingen en scheve tanden/kiezen).

- In het weekend naar een cafe gaan en hopen dat ik daar mensen tegen het lijf loop > nee, wanneer ik dat doe ga ik zielig in een hoekje zitten en ben ik snel weg weer weg omdat ik vreselijk bang ben om mensen aan te spreken (oa. door m'n gebit..).
Bier drinken om 'losser' te worden doe ik niet, ik heb al genoeg problemen en wil er niet nog meer bij hebben (ie. problemen wegdrinken).

- Naar uitzendbureau gaan voor werk > onmogelijk, zonder diploma en/of werkervaring krijg je alleen de meest simpele baantjes in vreselijk saaie fabrieken (ie. productiewerk) wat voor mij niet te doen is vanwege m'n rugklachten (ik heb het al meerdere keren geprobeerd).


Tja...

Pfew, in ieder geval is het erg lekker om alles eens van me af te schrijven. Toch nog iets positiefs in dit topic
Ik verwacht niets van dit topic en de leden van dit forum (zoals in de FAQ staat zitten hier studenten/jongeren en geen mensen van een instantie, maar die laatste hebben me toch (nog?) niet kunnen helpen), maar ieder goed idee is mooi meegenomen. Misschien loopt hier wel iemand rond die mijn leven met 1 opmerking kan veranderen? Of misschien niet.. maar goed, het glas is halfvol zal ik maar zeggen (hoppa, weer iets positiefs! nu hou ik op anders heb ik dit topic straks voor niets geöpend )


ps. Ik hoop ik dit hier mag posten (als (voorlopige?) ex-scholier).. er zijn andere fora, maar daar krijg je of geen antwoord of een hoop reacties van mensen die 'lollig' denken te zijn.

pps. Er zullen waarschijnlijk heel wat spel- en grammaticafouten in dit verhaal zitten, m'n excuses daarvoor (komt omdat ik het in de afgelopen 2+1/2 uur vanaf ~4:00am aan een stuk door heb zitten typen).

Voor school krijg je ook tegemoetkoming in de studiekosten/ studiefinanciering, daarmee kun je iig een deel van (soms zelfs helemaal, ligt er aan hoeveel je precies krijgt) je school betalen. En stel dat je dan toch ook nog een baantje vindt, dan lukt het helemaal.

Er zijn wel baantjes te vinden die je zonder diploma kunt doen (in een winkel werken (achter de kassa kan misschien wel met je rug) en vast nog wel meer), je moet alleen heel goed zoeken.

En misschien kun je daarnaast hulp zoeken. Een maatschappelijk werker kan je naast met je persoonlijke problemen ook met 'geldzaken' ed helpen, soms bestaan er bepaalde regelingen waar je zelf niks vanaf weet en hij of zij misschien wel. Zo iets zou je ook bij het JIP na kunnen vragen, denk ik.

Waarom zou wonen onder begeleiding het probleem erger maken? Dan heb je iig een beetje hulp met bepaalde dingen, er let iemand op je, je hoeft het niet in één keer alleen te doen (iets wat toch lastig is als je dingen steeds maar weer uitsteld), enz. Daarnaast kom je daar ook in contact met mensen. Ik denk dat het helemaal zo'n slecht idee nog niet is. Misschien kun je je er iig eens in gaan verdiepen (en dat niet uitstellen )?

Met niks doen en thuiszitten veranderd er iig niet. Als je wilt dat er iets veranderd, dan zul je toch echt zelf die eerste stap moeten zetten. Met overal een 'kan niet, want...' voor te verzinnen schiet je niks op, je zult gewoon iets moeten doen. Alles heeft altijd ook dingen die tegen zijn, dat zal ook nooit anders worden. Je zult moeten beslissen waar de voors het zwaarst wegen en het dan toch gewoon moeten doen, ondanks dat er ook tegens zijn.

(En over je ouders dingen kwalijk nemen...als je gepest wordt dan is een nieuwe school lang niet altijd een oplossing. Kinderen die erg gepest worden en van school veranderen, worden daar vaak weer gepest. En dat is dan ook niet echt motiverend, dan wordt er weer bevestigd van 'zie je wel, het ligt aan mij', omdat anderen het ook doen ed. Maar goed, je weet niet hoe het bij jou was gegaan. Kun je ook nooit meer achterkomen. Probeer je te richten op de toekomst, aan wat gebeurd is kun je niks meer veranderen, aan wat komen gaat wel.)

Ik zal niets gezegd hebben waar je je beter door gaat voelen, maar wie weet kun je er wel wat mee.

Succes iig.

[Eend]

MIsschien is een assertiviteits training wel op zn plaats? Zo assertief ben je niet voor zover ik kan opmerken uit je verhaal. Misschien kun je daar leren om leuke gesprekken te openen en die zelfmedelijden van je af te zetten, want daar heb je (voor zover ik kan lezen) ook behoorlijk veel last van.

Zolang je maar thuis blijft hangen zul je nooit dingen vinden voor een leuk gesprek.

[farai]

En ik die dacht dat ik problemen had Als ik dit lees heb ik nix te klagen.

Anyway, ikke en raad geven dat gaat niet echt samen maar ik wil je alleszins heel veel sterkte wensen.

Lieve groetjes oceangirl

[Sterretje*]

Ik heb je verhaal gelezen. Je hebt een hoop meegemaakt, maar ondanks alle ellende lees ik dat je toch écht nog iets van je leven wilt maken. Ik ben blij om dit te lezen, want je verdient het om gelukkig te zijn.

Pesterijen laten vaak een groot litteken achter. Het is daarom belangrijk dat je het verleden achter je laat, een nieuwe start maakt en niet gebukt gaat onder de jarenlange terreur. Jij gaat niet worden zoals je vader! Het is tijd dat je voor jezelf op gaat komen. Er zijn een paar simpele dingen die al voor grotere veranderingen kunnen zorgen:
- loop rechtop, schouders naar achteren, borst naar voren
- kijk mensen recht in hun ogen aan, glimlach vriendelijk

Het leven draait niet om IQ, werk of inkomen. Er zijn belangrijkere zaken die op de eerste plaats komen zoals je goed voelen in je vel. Je schreef: Ik heb minstens 1/3 van mijn leven weggegooid met thuis zitten en er is niets waar ik trots op kan zijn. Hier ben ik het niet mee eens. Er is nog helemaal niks verloren. Je hebt genoeg tijd om je leven op te pakken, om er iets nuttigs mee te doen en jezelf een gelukkig mens te laten worden. Persoonlijk vind ik het al een prestatie dat je hier uitgebreidt je verhaal hebt neergezet, dat je de moed niet hebt opgegeven en je nog echt bezig bent te zoeken naar oplossingen!

Je moet goed beseffen dat niet alles in één keer is op te lossen. Ik zou het toch nog eens proberen bij een psycholoog (en dit keer een andere in de hoop dat deze je wél op weg kan helpen!). Blijven praten is belangrijk ook al denk je misschien wat heeft het allemaal voor zin...
Ik hoop dat je gestopt bent met automutilatie (=zelfbeschadiging), dat je jezelf een gezond eetpatroon hebt aangeleerd en dat je elke dag tijd besteed aan je uiterlijk. Je hebt een ritme nodig in je leven.
Vroeg op staan, douchen, aankleden, ontbijten, de deur uit gaan...etc.
Onthoud: je bent net als ieder ander!
Ga jezelf niet wegcijferen. Je hebt gewoon simpelweg pech gehad dat die pestkoppen jou als doelwit hebben uitgekozen, maar je moet niet denken dat dit door jou komt. Het is waarschijnlijk wel zo dat je door die pesterijen onzekerder bent geworden en pestkoppen weten precies wie ze wel/niet kunnen pakken. Maar laat je leven niet afpakken door die sukkels! Vanaf nu zul je iedereen laten zien wie je bent en laten weten dat er met jou niet te sollen valt. Ga jezelf niet verstoppen voor de buitenwereld. Je hebt recht om te praten, te lachen, gelukkig te zijn en je leven te leiden zoals jij dit wilt.

Ik hoop echt dat je langzaam maar zeker uit dit zwarte gat komt en weer gaat genieten van het leven.

Heel veel sterkte!
Hopelijk heb je iets aan de dingen die ik getypt hebt...

Liefs, Magic_STAR*

[elledc]

Ik vind het moedig van je om dit alles te kunnen vertellen. Dit betekent dat je inziet dat er een probleem is, dat er een oorzaak en een gevolg is.
Dat je er iets aan wilt veranderen getuigt van een zekere drang in jezelf om niet meer verder te gaan zoals je nu bezig bent.

Ik weet niet welke goeie tips ik je kan geven. Wel moet je weten dat werken en iets doen wat je graag doet zeer belangrijk is voor je verdere leven. Je bent 23, je hebt nog tijd om te studeren. Nu heb je geen diploma in handen maar er bestaan 1- of 2-jaarlijkse cursussen die je een diploma bezorgen.
Zijn er dingen die je liever doet dan andere? Misschien ben je creatief in ontwerpen, of taalvaardig, of getalenteerd in het werken met de computer? Er is zeker wel iets dat je zeer graag doet en waar je in verder wil gaan?
Er bestaan ook avondcursussen, talloze mogelijkheden.

Succes in ieder geval!

[Freestyler*]

Ik ben erg onder de indruk van je verhaal
de manier ook waarop je het schrijft, zo gestructureerd, zo overdacht.
Je loopt vast al lange tijd rond met dit verhaal.
Sorry dat ik je niet echt nuttig advies kan geven.

Het is goed dat je hebt besloten er iets aan te gaan doen, maar je moet het jezlef niet teveel kwalijk nemen als iets niet gaat zoals gepland. Zoals die formulieren van de woningbouw bijv. Focus je op het feit dat je inmiddels wel die stap gezet hebt.
Denk niet aan "de jaren die je hebt weggegooid'', denk aan de jaren die nu gaan komen, waarin je je best gaat doen om wel tevreden te geraken met eigen leven. Ik snap wel dat je niet graag in je eentje naar de kroeg gaat ofzo om mensen te leren kennen. Maar een opleiding/werk is wellicht een goed begin. MIsschien zou je zelfs vrijwilligerswerk kunnen gaan doen, je krijgt er (haast) niks voor. Maar werk is ook een bron van zelfontplooiing en een basis voor sociale contacten. Juist met vrijwilligerswerk zul je mensen tegenkomen die jou heel dankbaar zullen zijn voor je tijd en aandacht. Is wellicht goed voor je zelfvertrouwen.
Denk ook niet dat niemand met je wil praten vanwege je gebit. Misschien schikt het ''een mogelijke partner'' enigzins af in het begin. Maar vrienden zullen je niet daardoor veroordelen en weren. Je bent vast een intelligente en aardige jongen en je zult heus wel aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten. Als je hen maar een kans geeft. Het probleem dat je niet alleen over pc's wilt praten, tja... geinteresseerd zijn in anderen (veel vragen stellen en echt luisteren) wil in het begin ook wel eens genoeg zijn voor een basis tot vriendschap. En heb je geen andere interesses? Muziek, autos, films.. zoiets? Praat je op internet trouwens wel veel met mensen?

Je lijkt ook erg bang te zijn net zo te worden als je vader vind ik. Jij bent jij. Natuurlijk heb je bepaalde trekjes geerfd. Maar dat betekent niet dat jij eenzelfde leven zult lijden. Je kunt hier sterker uitkomen. Je bent nog jong, je hebt nog alle tijd om vrienden en vriendinnen te maken, werk te krijgen, interessen te ontwikkelen. Het verleden is gebeurd, die toekomst kun jezelf maken.

ennuh.. naatuurlijk mag je hier posten. Misschien val je niet helemaal binnen de doelgroep, maar niemand zal het je kwalijk nemen dat jij hier post hoor!

sterkte

Eend schreef op 13-08-2004 @ 11:21 :
MIsschien is een assertiviteits training wel op zn plaats? Zo assertief ben je niet voor zover ik kan opmerken uit je verhaal. Misschien kun je daar leren om leuke gesprekken te openen en die zelfmedelijden van je af te zetten, want daar heb je (voor zover ik kan lezen) ook behoorlijk veel last van.

Zolang je maar thuis blijft hangen zul je nooit dingen vinden voor een leuk gesprek.

Geloof me, een assertiviteitscursus schiet je niks mee op. Althans, ik niet

Ik heb er ook een genomen, en ik belandde bij een hele groep meisjes, met een vrouwelijke en een mannelijke psycholoog. Ze laten er je kennismaken met allerlei basale sociale vaardigheden, die je waarschijnlijk zelf ook wel weet. Ik praat nooit met iemand (buiten mij familie om dan), en zelfs IK weet die dingen.

Maar dat die assertiviteitscursus niet werkte hoeft niets over andere assert.cursussen te zeggen. Die mannelijke psycholoog deugde voor geen meter en was een leugenaar. Misschien dat het aan zijn specifieke manier van behandelen lag?

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!

Er zijn wel een aantal overeenkomsten met mij trouwens:

Ik ben ook gepest op de basisschool, misschien minder intensief, maar 't kwam wel hard aan.
Ik heb ook zeer weinig discipline. Ben een keer blijven zitten op 't VWO en twee keer gezakt (de laatste keer scheelde 6 tiende punt). Dus nu ga ik HAVO doen (want een diploma is toch wel handig).
Ik heb ook een wat schreefgegroeide rug, maar heb daar gelukkig (nog) niet veel last van.
Ik durf ook niks tegen mensen te zeggen. Heb dus weinig contact buiten mijn familie om.

Maar ik heb het toch lang niet zo erg als jij. Ik merk ook dat je ondanks je tegenslagen toch nog aardig positief bent, en dat is in ieder geval een goed teken. Ik zit na te denken over tips die ik je kan geven, maar ik ben zelf ook niet een ster in het leven, zoals je leest.

Maar zou je niet een soort uitkering aan kunnen vragen i.v.m. je (nogal ernstige) rugklachten? En je zou inderdaad ook kunnen proberen om weer een diploma te halen. En dan een opleiding voor een kantoorbaantje o.i.d.

En als je veel van computers weet zou je dat inderdaad kunnen gebruiken om geld te verdienen. Bijv. gewoon een advertentie voor computerhulp in de krant zetten.

Verder is het misschien idd toch wel verstandig om weer een psycholoog te zoeken.

Meer weet ik ook niet te zeggen.

[elledc]

En SpaRood, heb je enige besluiten genomen? Vertel het ons he

[Shaartjuh]

Hmm wat zal ik eens zeggen..
Het leven is wat je er zelf van maakt..
Als jij thuis achter je geraniums wil blijven zitten dan gebeurt dat..
Zo niet dan moet je daar verandering in brengen..
Tsjah en zoals ik het allemaal begrijp wil je dat wel..
Schijt aan anderen..Hebben ze ook aan jou

[Shaartjuh]

En psycholgen helpen je niet van je problemen af..
Je moet het toch zelf doen..
K ben niet echt een oppepper he? Wel realistisch

Shaartjuh schreef op 14-08-2004 @ 22:28 :
En psycholgen helpen je niet van je problemen af..
Je moet het toch zelf doen..

Uiteindelijk moet je het idd zelf doen, maar psychologen kunnen je er wel bij helpen om het zelf te doen. En als je het zelf niet kunt, want heb je dan te verliezen? Waarom zou je dan geen hulp zoeken?

[elledc]

Leonoor schreef op 15-08-2004 @ 07:59 :
Uiteindelijk moet je het idd zelf doen, maar psychologen kunnen je er wel bij helpen om het zelf te doen. En als je het zelf niet kunt, want heb je dan te verliezen? Waarom zou je dan geen hulp zoeken?

Ik denk eigenlijk dat de topicstarter geen pshycholoog nodig heeft, dat zou te gemakkelijk zijn, integendeel, het ziet ernaar uit dat hij zijn problemen inziet en er wat wil aan doen

utopia5 schreef op 15-08-2004 @ 09:51 :
Ik denk eigenlijk dat de topicstarter geen pshycholoog nodig heeft, dat zou te gemakkelijk zijn, integendeel, het ziet ernaar uit dat hij zijn problemen inziet en er wat wil aan doen

Is hulpzoeken niet ook er iets aan doen? Hij ziet idd zijn problemen in en hij wil er idd iets aan doen, maar voorlopig ziet het er niet naar uit dat hij er ook echt iets aan doet.

Maar daar ging de post die jij quote niet over, die was algemeen bedoeld niet specifiek richting TS.

[Shaartjuh]

Hulp zoeken heeft alleen zin als je er ook daadwerkelijk iets aan wil doen..
In zijn verhaal stond dat hij er wel iets aan zou willen doen maar dat hij niet genoeg discipline heeft om door te zetten..
Als ik goed kan lezen dan
Los hiervan ff:
Ik vind dat je t super heeft omschreven allemaal Je hebt een leuke schrijfstijl..
Jammer dat t veel negatieve dingen over jezelf bevat..
Denk eens over je positieve eigenschappen na?

Shaartjuh schreef op 15-08-2004 @ 14:28 :
In zijn verhaal stond dat hij er wel iets aan zou willen doen maar dat hij niet genoeg discipline heeft om door te zetten..

Hmm, maar om nou te zeggen van 'ik heb niet genoeg discipline, dus doe ik er maar niks aan' vind ik ook wel heel erg simpel.

[Shaartjuh]

Het zijn niet mijn woorden gelukkig

[SpaRood]

Ow.. zoveel reacties had ik eigenlijk niet verwacht

Ik heb m'n ritme weer eens helemaal overhoop gegooid waardoor ik nu nog even niet kan reageren (ik heb net al een berg getypt maar er komt nóg meer ), later op de dag wanneer m'n ogen weer open willen blijven zonder luciferhoutjes ertussen ga ik dat allemaal posten.

Het klinkt wat kort door de bocht, maar de eerste stap is denk ik het bekijken van jouw positieve eigenschappen ipv de negatieve.

Positief is bijvoorbeeld dat je niet opgeeft. Je ging naar de tandarts voor je gebit, je gaat naar de fysio voor je rug, je doet nu je best jezelf te verzorgen, je doet al die dingen en je zoekt contact met anderen. Dat is al veel beter dan denken "ik heb er geen zin meer in".

Positief is denk ik ook je reactie op Artistiek, waarin je een beoordeling geeft over een tekening. Kan je goed tekenen? Of is er misschien iets anders wat je goed kan? Er zijn altijd mensen die dezelfde hobbies / interesses hebben en op die manier kom je vanzelf in contact.

Sterkte met alles.

[SpaRood]

[13-08-04 @ 09:25] Leonoor:

Baantjes in de winkel heb ik geprobeerd te krijgen maar bij de meeste winkels vertelden ze me dat ik min of meer te 'oud' was (en dus te duur). Veel andere winkels laten na een bezoek en het nvullen van een formulier of een gesprek nooit meer wat van zich horen.

Over het wonen onder begeleiding: Afgaande op m'n ervaringen uit het verleden ben ik bang dat dat ik daar nooit meer weg kom (of in ieder geval pas na een lange tijd, zonder er iets mee te hebben opgelost). Een ander punt is dat ik best bang ben voor verandering. Hoe zal het daar in die plaats zijn? Wat als niemand me aardig vindt? Waar moet ik dan naartoe voor medisch fitness? (fitness onder begeleiding) Heb ik daar nog wel tijd over voor een hobby? (zie verder in deze reactie voor meer daarover) Kan ik daar nog minstens (liefst nog meer, maar te vaak is ook weer niet goed) 3x per dag m'n tanden poetsen, stoken en flossen? (wat heel erg belangrijk is, vooral wanneer ik dure kronen heb welke erg goed verzorgd moeten worden om problemen te voorkomen - ook ben ik erg bang dat m'n gebit weer zo vreselijk slecht wordt als het geweest is)

Die vragen klinken misschien nogal onzinnig en soms zelfs belachelijk maar ik maak me daar dus écht druk om

Vooral dat fitness.. ik heb nl vaak geprobeerd (voordat ik naar 'medisch' fitness toe ging) om op eigen initiatief naar 'gewoon' fitness toe te gaan, maar omdat daar geen actieve begeleiding is (wat erg handig is omdat ik nu naar iemand toe kan gaan om te zeggen dat het niet goed gaat en het trainingsschema moet worden aangepast), er bijna alleen maar spierbundels rondlopen die een beginner als mij hard uitlachen en ik daar ook nog eens uit vrije wil naar toe moet (ie. geen vaste tijden) is het me nooit gelukt om daar meer dan 1 of 2 keer heen te gaan...

Verder heb je inderdaad gelijk, met niets doen veranderd er helemaal niets, dat is iig iets wat ik na zo'n 6 jaar wél zeker weet.

Wat betreft die school zal ik inderdaad nooit weten of het op een andere school anders had gelopen. Misschien maar goed ook, zoals je zelf al zegt.


[13-08-04 @ 11:21] Eend:

Assertiviteits-trainingen heb ik ook gehad, ook daarvoor geldt hetzelfde verhaal als met de maatschappelijk werkers ed.; het heeft mij nog nooit geholpen, zelfs niet een beetje.

Zelfmedelijden heb ik inderdaad erg veel last van en dat is dan ook iets waar ik (héél erg) graag van af wil, vooral ook omdat ik dan niet meer zo bang hoef te zijn dat ik in een gesprek weer over de problemen begin. Daar moet echt eens een einde aan komen.


[13-08-04 @ 12:42] ~oceangirl~:

Geeft niet hoor toch bedankt voor je lieve reactie!

Ik moet trouwens wel zeggen dat ik me nu toch een beetje begin te schamen dat ik dit allemaal heb gepost. Vooral wanneer ik lees dat er nog veel meer mensen zijn met nog veel meer of ergere problemen.

En over schamen gesproken, nog een reden dat ik iets aan m'n situatie wil gaan doen is dat ik soms mensen om me heen zie (zoals familie, maar ook mensen die ik alleen via het web kon) die écht iets met hun leven deden dood gaan aan enge ziektes zoals kanker en dat terwijl ik op een paar dingen na gezond ben en niets met m'n leven doe.


[13-08-04 @ 18:30] Magic_STAR:

Ik besef heel goed dat niet alles in één keer is op te lossen, maar wat al die maatschappelijk werkers ed. ook allemaal proberen, er lijkt geen eerste stap te worden gezet naar een beter leven. En dat gaat al bijna 2 jaar lang zo.

Natuurlijk zijn er ook positieve dingen te vertellen over wat er in de afgelopen jaren is gebeurd. Het nemen van lenzen, andere kleren, andere tandarts, het opzoeken van een huidspecialist waar ik met trillende benen naar binnen stapte.. dat alles heb ik helemaal alleen gedaan zonder hulp.

Zelfbeschadiging ben ik gelukkig al een hele tijd mee gestopt omdat ik het zelf te gek vond worden. Op het moment zelf voelt het erg 'goed', maar daarna komt er weer een depressie bij het zien van de gevolgen en begint het weer overnieuw...

Een gezonder eetpatroon.. het kan beter, maar ik probeer me zo goed mogelijk te houden aan het schema dat ik heb meegekregen van de dieetiste. Ik heb ooit 50 kg gewogen en dat is nu langzaam richting 58 kg gegaan. Daar moet nog meer bijkunnen met een lengte van bijna 1.80 dus ik zal nog flink moeten dooreten om op een ideaal gewicht te komen.

Gelukkig heb ik na het fitnessen (het is dan wel 'medisch fitness', maar op de goede begeleiding na is het te vergelijken met normaal fitness) altijd wat meer honger, scheelt ook weer
Ik heb trouwens net zoals m'n vader ook een smalle lichaamsbouw... Gelukkig zit daar ook nog een positieve kant aan: ik kan heel wat eten voordat ik door de weegschaal zak.

Een ritme is inderdaad iets wat mist in mijn leven. Zo heb ik op dit moment (maandag, 7:39 am) bv. nog niet geslapen. Dat komt nu omdat ik gisteren om ~17:00 pas wakker werd, maar ook op normale dagen gebeurd dat te vaak. Ik zou nu wakker kunnen blijven tot het einde van de dag en dan pas gaan slapen zodat ik morgen niet weer met hetzelfde probleem zit, maar dan val ik vanmiddag waarschijnlijk al in slaap wanneer ik 'even' ga liggen.


[13-08-04 @ 19:31] utopia5:

Er zijn dingen die ik ooit heel graag deed en nu eigenlijk nog steeds erg leuk vind, zoals tekenen en alles wat daarbij hoort. Maar sinds ik thuis zit is dat allemaal langzaam verwaterd en heb ik er niet echt veel meer mee gedaan. Pas sinds de laatste paar maanden ben ik weer nieuwe dingen aan het leren op grafisch gebied. Dit is leuk, maar ik mis de inspiratie om er echt iets mee te kunnen doen (en dat krijg ik ook niet als ik binnen blijf zitten).

Omdat ik de laatste jaren helemaal niets heb getekend en 6 jaar geleden nog lang niet klaar was met het leren van alle technieken die nodig zijn om iets moois te kunnen maken zit ik nu bv. nog steeds aan m'n basistechnieken te werken zoals het tekenen van hoofden, anatomie, perspectieven, schildertechnieken, kleurtheorie en ik heb er nog steeds moeite mee om de juiste scheidingslijnen te vinden tussen licht en schaduw. Het verbeterd natuurlijk met iedere tekening die ik maak, maar ik blijf het vreselijk jammer vinden dat ik de afgelopen jaren niet daaraan heb besteed.

In plaats daarvan heb ik de afgelopen jaren besteed aan computers en het programmeren van programma's in verschillende programmeertalen. In deze tijd heb ik leren omgaan met Assembly, Basic, Pascal, C, C++, Python, PHP, MySQL en nog een paar programmeer- en scripttalen. Daar komt ook nog een hoop kennis bij over programmeertechnieken en bibliotheken zoals OpenGL, DirectX en meer van dat soort spul.

Ik heb ook een paar keer een kleine 3d engine in C++ geschreven met de bedoeling om daar een computerspelletje mee te bouwen.. maar na een lange tijd kwam ik er achter dat ik hier alleen maar ongelukkiger en depressiever van werd en nóg meer 's nachts achter de computer zat (code typend tot ik er bijna bij neerviel).

Zoals ik in het begin al zei, ik ben een verschrikkelijke nerd geweest maar dat spul doet me tegenwoordig helemaal niets meer. Ik vrees dat ik voor een paar van die talen een opfris'cursus' nodig zou hebben als ik er weer wat mee zou willen doen.

Een bijkomend probleem is dat ik moeite had (en nog steeds heb) met wiskundige berekeningen die voor bepaalde soorten programma's veel nodig zijn (vooral 3D programma's, waar ik erg veel interesse in had, zijn erg zwaar op dat gebied).
Het simpele werk lukt me wel, maar wanneer ik dingen moet gaan doen zoals het oplossen van stelsels bekomen met impliciete Runge-Kutta tijdstapmethodes waarbij het de bedoeling is om eerst de convergentiesnelheid van de methodes te analyseren, gebruikmakend van een theoretische Fourier-techniek, dan gaat dat me iets té ver (wat natuurlijk zou kunnen komen omdat mijn opleiding op een veel lager niveau zat dan wat hier waarschijnlijk voor nodig is).

Avondcursussen kunnen inderdaad handig zijn maar ik weet verder eigenlijk helemaal niet echt wat ik leuk vind en waar ik voor moet kiezen. Wanneer iemand me dat vraagt is het eerste antwoord meestal: tekenen. Maar daar ben ik voorlopig gewoon nog niet goed genoeg in en mijn werk is absoluut niet te vergelijken met dat van de échte artiesten, die ook op dit forum te vinden zijn. Daarnaast is het voor zover ik weet niet echt makkelijk om hier in Nederland een goede baan te vinden als tekenaar/concept-artist/watdanook (en dus al helemaal niet wanneer je nog lang niet goed genoeg bent).

Ik heb ergens in de afgelopen jaren eens een paar van die testen gedaan om te kijken wat ik zou kunnen gaan doen, maar ook daar kwam niets bruikbaars uit.

Een paar weken geleden heb ik het idee gekregen om zo'n schriftelijke cursus te gaan volgen om alsnog een diploma te halen, maar ook dat stel ik steeds weer uit. Niet omdat ik bang ben om me aan te melden of zo, maar ik heb nog ergens een paar certificaten liggen die ik heb overgehouden aan die laatste opleiding en het zou leuk zijn wanneer ik maar een deel van de benodigde vakken hoef te doen en sneller klaar kan zijn.

Alleen zal ik met een schriftelijke cursus natuurlijk nog niet veel andere mensen tegenkomen...


[13-08-04 @ 20:02] Freestyler*:

Ik heb al eens een keer eerder het hele verhaal opgeschreven maar toen heb ik het na een nacht slapen weer weggegooid omdat ik het niet meer durfde te posten. Ik moet toegeven dat ik na een dag dit topic ook niet eens meer durde te openen. Alweer omdat ik bang was voor de reacties die zouden kunnen komen.

Vrijwilligerswerk zou zeker een goede optie zijn. De instructeur bij het medisch fitness zei eens in dezelfde soort situatie te hebben gezeten als ik nu en hij begon daar ook al over. Misschien toch maar eens proberen wanneer ik genoeg lef heb om daar naar binnen te lopen...

Tot een paar jaar geleden ben ik veel bezig geweest met chatten (IRC), ICQ-en (MSN werdt nog niet zoveel gebruikt in die tijd) en veel praten over allerlei onzinnige dingen op verschillende fora. Daar ben ik toen een keer mee gestopt omdat ik toen ook weer teveel 's nachts achter de computer ging zitten chatten ed.
Dat betekent trouwens niet dat ik het nu nooit meer doe, maar wel veel minder vaak dan toen.

Ik ben inderdaad erg bang om net zo te worden als m'n vader. Maar wat betreft de trekjes, zolang ik niet als een klein kind stampvoetend ga staan vloeken wanneer iets niet lukt en ik niet domme en vaak zwaar beledigende opmerkingen ga maken tegen vrienden of iemand waar ik van houd kan het nog wel even duren voordat ik echt op hem ga lijken.

Misschien zit er ook nog wel een voordeel aan: ik zal absoluut nooit dezelfde fouten maken als hij heeft gemaakt in zijn relatie met m'n moeder.


[14-08-04 @ 00:56] 12Trix:

Eigenlijk wilde ik dit niet zeggen omdat ik me hier ook al helemaal plat voor schaam, maar die uitkering (ben afgekeurd vanwege m'n rug) heb ik al.

Over die computerhulp: qua software zou ik misschien hier en daar een handje kunnen helpen. Op het gebied van hardware (reparatie ed.) zou het veel te zwaar worden.


[14-08-04 @ 22:25] Shaartjuh:

Schijt hebben aan anderen.. het is me eens gelukt om met zo'n instelling naar een winkel toe te gaan en het viel me wel op dat er totaal anders werd gereageerd. Normaal kijken verkopers/verkoopsters nogal chagrijnig naar me en zeggen ze bijna niets maar toen hadden ze allemaal opeens een big smile en hielden ze bijna niet meer op met praten.

Maar dat zou natuurlijk ook kunnen komen omdat het toen zo'n mooie zomerdag was


[16-08-04 @ 09:08] ********:

Heh ik wist dat daar een reactie over zou komen Zoals ik hierboven al ergens zei kan ik "aardig" tekenen, maar daar blijft het voorlopig bij. Ik ben nog lang niet zo goed dat ik er bv. m'n werk van zou kunnen maken (wat ik vroeger altijd wilde).



Nog bedankt voor de aardige reacties allemaal en ik zal het jullie zeker laten weten wanneer er iets gebeurd.

SpaRood schreef op 17-08-2004 @ 03:40 :
Ik besef heel goed dat niet alles in één keer is op te lossen, maar wat al die maatschappelijk werkers ed. ook allemaal proberen, er lijkt geen eerste stap te worden gezet naar een beter leven. En dat gaat al bijna 2 jaar lang zo.

Die stap zul je ook zelf moeten zetten, een ander kan dat niet voor je doen. En je kunt niet in één keer alles veranderen. Als ik zie wat je daar onder neerzet wat je al gedaan hebt, dan ben je toch al goed op weg? Je moet alleen niet stoppen met dingen doen, maar gewoon doorgaan waar je gebleven bent, steeds kleine stapjes nemen. Probeer iig iets te vinden waardoor je niet heel de dag thuis zit (bv. een opleiding, vrijwilligerswerk, enz.), dan heb je vanzelf al meer ritme en je hebt afleiding (ook nieuwe spanning, maar goed, we bekijken het even positief ). En ga iets leuks doen, een tekencursus oid, dan heb je gelijk hulp met de dingen waarbij je daar nu tegen aanloopt. Maar 't blijven allemaal stappen die je zelf zult moeten zetten.

[James Stenbeck]

Hoi, ik kijk ook altijd naar mijn monitor, maar die van mijn is 15 inch. Ik heb ook geen hoop meer. Hier heb je geen fuck an, maar ik denk ik zeg het even. Jij hebt iig nog een hogere resolutie dan ik.

[Shaartjuh]

Die instelling moet je hebben.. Niemand houdt rekening met elkaar.. Mensen denken alleen maar aan zichzelf. Ik zit niet zo in elkaar.. En als je daar aan toe geeft dan ga je kapot.. Je moet gewoon lekker mee doen.. Dan maar niet met een goed gevoel door t leven gaan

Ps: LoL @ James Stenbeck

[SpaRood]

Kop op James, een grotere is ook niet alles.
Die van mij piept bijvoorbeeld wel eens wanneer ik hem gebruik.

Maar weer even serieus nu

Leonoor schreef op 17-08-2004 @ 07:19 :
Die stap zul je ook zelf moeten zetten, een ander kan dat niet voor je doen. En je kunt niet in één keer alles veranderen. Als ik zie wat je daar onder neerzet wat je al gedaan hebt, dan ben je toch al goed op weg? Je moet alleen niet stoppen met dingen doen, maar gewoon doorgaan waar je gebleven bent, steeds kleine stapjes nemen. Probeer iig iets te vinden waardoor je niet heel de dag thuis zit (bv. een opleiding, vrijwilligerswerk, enz.), dan heb je vanzelf al meer ritme en je hebt afleiding (ook nieuwe spanning, maar goed, we bekijken het even positief ). En ga iets leuks doen, een tekencursus oid, dan heb je gelijk hulp met de dingen waarbij je daar nu tegen aanloopt. Maar 't blijven allemaal stappen die je zelf zult moeten zetten.

Tja, dat blijven die maatschappelijk werkers ook de hele tijd zeggen

Misschien toch maar eens proberen om een "klein" stapje richting een opleiding zetten... als het nog langer moet zoals nu kan ik nog wel 20 jaar zitten wachten tot ik op een dag dood ben en nooit (nouja, bijna nooit dan, om positief te blijven) iets nuttigs heb gedaan.

[Shitonya]

SpaRood schreef op 17-08-2004 @ 23:12 :
nooit iets nuttigs heb gedaan. [/B]

Don't worry, uiteindelijk zie je wel in dat niets zinnig is wat je doet of wie dan ook. Alles is zinloos

Shitonya schreef op 17-08-2004 @ 23:17 :
Alles is zinloos

Maar waarom dan niet proberen om alles dat "zinloos" is zo draaglijke mogelijk te maken? Van je zielig, alleen en weet ik het wat allemaal meer voelen worden dingen iig niet leuker, zinniger of wat dan ook. En wie weet gaat hij dingen wel zinnig/nuttig vinden, simpelweg omdat er dingen zijn die je leven leuk kunnen maken (en dan vind ik dat iets wel zinnig/nuttig).

Shitonya schreef op 17-08-2004 @ 23:17 :
Alles is zinloos

Niets is zinloos.

[Bloedpropje]

Toch niet alweer de 'het leven is zinloos' discussie...
Iets kan zinnig zijn voor iets anders. Daarom is het doen van dingen die jou een goed gevoel geven niet zinloos, het is zinnig voor jou. Maar ALLES is wel zinloos, omdat er niets is waar alles zinvol voor kan zijn. Het ene leven is zinnig voor het andere leven maar al het leven bij elkaar is zinloos.

Dan kunnen we nu weer verdergaan met het adviseren van SpaRood.

Ik heb het hele topic gelezen en ik vind het echt knap dat je nog/weer zo positief in het leven staat. Ik heb weinig toe te voegen aan de adviezen die al zijn gegeven. Vrijwilligerswerk lijkt me zeker een goed advies. Misschien kan je meer muziek gaan luisteren /films kijken / boeken lezen, simpelweg omdat je dan meer te vertellen hebt, of je kan eens kijken op het filosofie forum wat voor gesprekken je allemaal kan voeren zonder dat je perse iets meegemaakt hoeft te hebben om over te praten. Ik weet niet hoeveel geld je tot je beschikking hebt maar er zijn ook 'tekenclubs' (of hoe ze ook heten) dan leer je je techniek verbeteren en leer je tegelijkertijd mensen kennen. Dat je er mee zit dat je een lelijk gebit hebt kan ik me wel voorstellen, meer dan je eroverheen zetten kan je hier niet doen behalve dan het mooier maken en dat ben je ook al aan het doen. Veel succes man, met jouw instelling zal het je zeker lukken om je leven te krijgen zoals je het wilt.