|
Dit is het begin van het verhaal, plus het deel wat ik al eerder heb gepost maar dan met een aantal wijzigingen.
Het verhaal gaat nog verder, maar dat post ik dan wel weer.
Ik ben benieuwd naar jullie commentaar! Ook kritiek kan me natuurlijk goed helpen..
''Ik zat voor het raam te kijken naar de parelwitte wolken in de lucht. Er waren zich al een paar donkere wolken aan het vormen en er verschenen dikke druppels op het grote raam wat uitzicht had op de achtertuin met de verdorde lavendelbloemen en het veld waar ik zo vaak op had gelegen en gespeeld toen ik een kind was. Een kind, heb ik dat wel kunnen zijn?
Mijn jeugd was zo snel van me afgenomen. Het was op net zo’n dag als deze dat ik op de fiets zat naar het theater. Ik was nog maar een kind, vond het nog vreselijk als ik een keer een soap op tv miste. Daarna was dat wel anders. Ik zou er achter komen wat échte problemen zijn.
Hij sloeg toe toen ik net muziek aan het luisteren was van de nieuwe disc-man die ik van papa had gekregen. Ik dacht aan toneel, vandaag zou ik het toneelstuk gaan uitvoeren waar ik samen met mijn beste vriendinnen Esther en Kyra de laatste paar weken ijverig voor had gewerkt. Het was altijd een leuke manier om mezelf te uiten. Ik had er zin in.
Langzaam droomde ik verder, van niets bewust. Totdat mijn fiets plotseling omklapte. Het leek dat iemand met heel zijn gewicht tegen mijn fiets was aangekomen dus dacht ik dat het een ongeluk was. Ik was hard op mijn knie terecht komen en voelde een wond op mijn arm bloeden. Maar niemand kwam er naar me toe, niemand kwam helpen. Toen ik op ging staan zag ik een busje staan langs het fietspad. Ik zag dat er een gemaskerde man met een zwarte broek en dito winterjas iets uit stond te pakken. Mijn hart ging steeds sneller kloppen en ik voelde dat dit geen ongeluk was. Ik wist niet wat er gebeurde, wilde instinctief snel wegrijden. Toen zag ik hem daar weer, hij kwam naar me toe waarop ik probeerde te rennen maar ik was verlamd van angst. Hij stopte een wit, nat doekje op mijn mond terwijl ik me hard tegen hem afzette en hem een paar keer hard krabte. Hij kwam dicht op me en ik zag dat zijn tanden geel en verrot waren. Het was een schriele man, maar vreselijk sterk voor een onschuldig meisje als ik. Ik probeerde alles in me op te nemen maar ik was verlamd, door de schok kon ik niet opstaan en niets zeggen. Ik voelde mijn bewustzijn wegzakken en zag het felle licht van de zon langzaam voor mijn ogen verdwijnen..
Ik werd wakker in het donker, voelde dat ik naakt was en op een bed lag in een kamer die muf rook. Hij lag met zijn behaarde lichaam tegen dat van mij aan. Uit zijn mond kwam de sterke geur van whisky gemengd met sigaretten. Heel de kamer rook er naar. Ik herkende whisky nu zo goed omdat Papa dat wel eens had gedronken met een paar vrienden en toen was de fles kapot gevallen, waarop heel het huis er toen naar rook; we leken wel een stelletje alcoholisten!
Ik voelde dat het minstens een kwartier geleden moest zijn geweest dat hij me meenam. Automatisch stapte ik van het bed af waardoor ik op een koude betonnen vloer stond.
Ik móest ergens heengaan. Ik liep verder, hopend dat hij me niet zou ontdekken en kwam uiteindelijk bij een deur aan, waar licht onder uit kwam. Ik trok met al mijn kracht aan de klink, maar tot mijn schrik was de deur gesloten. Ik zat vast en hoorde de zware ademhaling van de man niet meer, hij was wakker. Ik hoorde het klikken van een aansteker en uit de kilte kwam een grote rookwolk opzetten.
Ik moest denken aan de keren dat ik vroeger met mijn vriendinnetjes in het donker verstoppertje aan het spelen was. Wat had ik toen een plezier. Ik vond het donker leuk en spannend, nu durf ik er niet eens meer alleen te zijn.
Met al mijn kracht stond ik op en liep door de kamer heen. Ik hoorde de voetstappen van de man in de kamer en liep recht tegen hem op. Ik was verstijfd van angst toen hij me vastpakte. ‘Stil maar meisje, dit hoort erbij..’ Ik begon te schreeuwen, zo hard als ik kon!
‘Niemand hoort je meisje..’ zei hij weer. Ik ging door met schreeuwen, wat ik heb gedaan totdat hij me oppakte en op het bed legde. Zijn zweterige handen betastten mijn zwakke lichaam dat zich hevig verzette. Hij stopte even om het licht aan te doen, ik was even verlost.
Het was maar een zwak licht en het enige wat ik in de kamer kon zien was rommel en een kast. Naast me stond een digitaal klokje op een tafeltje waarop stond dat het 14:00 was. Op de muur hing een schilderij van zover ik kon zien een ouderwets boeren landschap.
Dat werd het enige waar ik naar heb gekeken toen ik schreeuwend en vechtend op bed lag.
Op dat moment deed hij zijn broek uit. Dit móest een nachtmerrie zijn!
Ik was vreselijk ongerust, ik was deze week ongesteld geweest. Hij ging toch niks doen?
Ik schreeuwde dat naar hem maar hij deed alsof hij niets hoorde, niet wetend dat ik nog maar net een maand 14 jaar was.
Ik ging met mijn gedachten naar het theater. Ik zag Esther en Kyra al hun gezicht opmaken in de kleine kleedkamer die ooit zo kaal was geweest maar nu vol spullen stond. Ik hoopte dat ze nog iemand hebben kunnen vinden voor de kostuums. Maar wie zou mijn rol dan moeten spelen? Ik zou een arrogante tiener zijn, verwend door haar rijke vader. Ik wist precies nog wat ik tegen de andere toneelspelers zou moeten zeggen..
Ik dacht aan mijn zomervakantie in Italië. Wat was het daar mooi! Ik kon nog steeds de geuren ruiken die uit het pittoreske restaurantje kwamen waarbij ik recht in de Italiaanse zon had gezeten met papa en mama. De lasagne was heerlijk, en daarom maakte het ook niet veel uit dat de ober nauwelijks engels sprak. De ober met die ongelooflijk grote neus! Papa had er zelfs een foto van gemaakt met het smoesje dat hij dat van iedereen deed! Ik kon er nog steeds om lachen.
De realiteit was heel anders. Op datzelfde moment werd mijn jeugd van me afgenomen.
Ik verging van de pijn terwijl de lelijke boerin op het schilderij duivels op me neerkeek. Hij deed smerige dingen met me die ik niet fijn vond en nog nooit had meegemaakt. Ik voelde de energie in me steeds verder wegvallen.
Was dit maar een nachtmerrie..Werd ik dadelijk maar wakker gemaakt door de kinderen van de buren die buiten luid aan het spelen waren. Ik was in shock dat dit me overkwam en kon nog niet helder denken. Na een tijdje was mijn lijdensweg afgelopen, dacht ik.
Hij bleef nog een kwartier hijgend naast me liggen. ‘Zo meisje..nu ben je volwassen..Je bent zo mooi..nu zullen veel mannen je willen..dat wilde je toch? Net zoals alle meisjes!’ Hij begon toen duivels te lachen terwijl ik verging van de stekende pijn. Dat was gelukkig ook een van de enigste keren dat hij iets tegen me zei. Het enige wat ik verder van hem kende was zijn gekreun en gelach. Hij stapte op en ging zijn kleren weer aan doen. Hij zei nog wat smerige dingen tegen me, dingen waar ik nog niks van begreep. Ik had het alleen af en toe met Esther en Kyra over seks, hoe had ik dit dan ooit kunnen voorspellen? Ik was er nog lang niet klaar voor geweest!
Hij deed de kast open en gooide mijn kleren naar me toe. Ik deed ze met trillende handen aan terwijl ik me vies voelde en hij bij de deur naar me stond te staren, met nog steeds zijn muts op. Met zijn doordringende stem zei hij dat ik op bed moest liggen en dat hij even een sigaretje zou gaan roken. Een sigaretje roken! Wat dacht hij wel niet! Op dat moment durfde ik niks te zeggen, merkte niets op. Ik wist dat ze me bij het toneel nog niet zouden missen.
Ik zou eigenlijk pas om half 4 bij het toneel zijn, maar omdat mijn afspraak met de opticien niet doorging kon ik eerder gaan. Kon ik dat maar veranderen, was ik nou maar thuisgebleven! Op dat moment had ik zoveel verwarrende gedachten. Ik dacht aan mijn fiets, wat was daarmee gebeurd? Lag die nu nog stil op de grond in het donker? Wat was er met mijn disc-man gebeurd waar ik zo trots op was? Ik voelde me zo reddeloos en alleen.
En toch bleven mijn ogen droog, ik was nog teveel in shock. Op dat moment kwam hij weer binnen met een wit doekje in zijn hand. Het was weer hetzelfde als ervoor; weer verloor ik mijn bewustzijn toen hij het op mijn mond drukte. Ik dacht écht dat alles over was, maar het zou allemaal nog erger worden.
Ik werd wakker in het felle licht van de lucht. Ik herkende de plaats waar ik lag. Hij had me neergelegd in het huisje van het speeltuintje waar ik vaak plezier had gehad met mijn vriendjes en vriendinnetjes. Ik keek naar rechts en zag nog steeds D hartje M staan op het dak. D van mijn naam en M van Martijn, mijn liefste vriendje op je basisschool. Het was die keer dat ik met Martijn nog tot heel laat aan het spelen was in het huisje. Martijn en ik hadden allang thuis moeten zijn, maar we waren zo leuk aan het spelen, zoals kinderen dat doen.
Toen we Vader en Moedertje aan het spelen waren vroeg Tijn aan me dat hij echt zo wel eens zou willen leven met mij. Hij vroeg me op dat moment verkering en dat was zo spannend!
Mijn hart ging er weer sneller van slaan, dit zou dan mijn eerste échte vriendje zijn!
Daar in dat huisje heb ik mijn eerste zoen gekregen. Het leek toen wel dat er iets explodeerde in mijn buik!
Ik snapte nooit iets van ‘vlinders in je buik’, ik vond het altijd vreemd dat er dieren in je buik zouden rondvliegen! Daarna klom Martijn helemaal voor me op het dak, om speciaal voor mij er D hartje M op te krassen met zijn fietssleutel. Ik was gelukkig, zo gelukkig als een kind kan zijn!
Ik zag ondertussen dat het regende, grote druppels vielen hard op het huisje. Ik hoorde de vogels wegvliegen naar een plaats waar ze warm en veilig zouden zijn. Dat was precies het gevoel wat ik nu had willen hebben. Veilig bij papa & mama thuis op mijn lievelingsstoel, kijkend naar mijn favoriete tv-serie. Realiteit drong tot me door waardoor ik erg verdrietig werd. Het ging nog harder regenen, de wolken werden nog donkerder.
Het leek wel op een begrafenis. Toen mijn Oom werd begraven was het ook zo’n weer, maar toen stond ik tenminste veilig onder een paraplu naast mijn familie!
Ik schrok op uit mijn gedachten. Ik moest weg, maar waar zou ik heen moeten? Hij had mijn fiets naast het huisje bij de schommels neergezet. Trillend en zwak en nog steeds in shock liep ik erheen.
Ik voelde zijn handen nog steeds op mijn lichaam, hij bleef voor me opdoemen. Ik stapte op mijn fiets en zag er tegenop om dat eind nog naar het theater te moeten fietsen. Toch deed ik het. Ik voelde me vies en ik wilde weg, het drong steeds meer tot me door wat me nou eigenlijk was overkomen. Ik bibberde van de kou en zag de scènes van vanmiddag nog steeds voor me draaien als een horrorfilm in de bioscoop. Maar dit was echt.
Niemand zou aan me kunnen zien dat er iets was gebeurd, alleen mama.
Ik besloot om het toneelstuk niet te verpesten, ik zou gewoon op het podium gaan staan, ik had er zo veel voor gewerkt en nu zou ik het ook doen ook! Ik was vastbesloten.
Ik kwam in het theater aan en niemand zag wat aan me, zelfs Esther en Kyra niet.
Diep in mijn hart wist ik dat ik het ze het eigenlijk zou moeten vertellen, maar bang voor hun reactie deed ik dat maar niet. Alles ging zoals gepland, ik heb toen zelfs gelachen met de andere toneelspelers. Zij wisten immers niet wat er gebeurd was.
Keurig heb ik het toneelstuk op kunnen voeren, was ik de arrogante tiener. Maar met mijn gedachten zat ik ergens anders. Ik dacht toen nog niet aan de mogelijkheid dat er een kind in me zou kunnen gaan groeien. Dat steeds groter en groter werd.
Het toneelstuk ging super goed. De anderen gingen nog wat drinken in de stad maar ik zei dat ik me niet lekker voelde, wat ze erg jammer vonden. Maar ik kon het niet, ik had geen energie meer. Het liefst had ik als een kaars willen wegsmelten op de grond, in de duisternis, weg!
Ik kwam thuis, doorweekt van de regen, en zag gelukkig dat papa op zijn werk was. Wat zou het moeilijk zijn om dit aan hem te vertellen! Ik ging naar binnen en stortte in bij mama.
Mama nam me toen mee naar boven om me te laten douchen. Ze was erg ongerust, maar geduldig.
Ik had gedoucht, probeerde het vuil zo hard mogelijk van me af te schrobben.
Ik wilde van hem af, van zijn geur, van zijn lichaam dat me had aangeraakt.
Maar ik weet nu, het echte leed is van binnen en dat kun je niet van je afschrobben.
Ik ging bij mama op bed liggen en toen heb ik haar alles verteld. Het leek alsof er iets van de donkere wolken boven me wegvlogen. Ik voelde me nu zo veilig. Ook al was ik helemaal uitgeput.
Mama werd erg verdrietig door wat ik vertelde, ze hield me zo lang vast. Ik ben toen gaan slapen en werd wakker terwijl papa en mama naast me zaten bij het bed, papa was aan het huilen. Dat had ik papa nog nooit zien doen..
Gelukkig had mama het verteld aan papa. Dat zou ik erg moeilijk hebben gevonden.
Ik wilde het er eigenlijk nooit meer over hebben, maar wat zou dat moeilijk worden in de toekomst."
Laatst gewijzigd op 06-02-2005 om 14:31.
|