|
Zwijgend zat ze met Felix in de spreekkamer. Net toen haar pleegouders erbij hadden gezeten, had ze geen woord uit kunnen brengen. Ze vond het moeilijk om te zeggen hoe ze het nou gevonden had. Ze had het wel leuk gevonden, maar toch ook weer niet. Het was verwarrend. Felix zat licht onderuitgezakt met zijn armen over elkaar en hij staarde Femke aan. Door zijn houding ontstonden er plooien in zijn net iets te wijde broek. Op zijn spijkerbroek droeg hij een rode sweater. Zijn benen lagen over elkaar geslagen voor zijn lichaam uit en hij wiebelde wat met zijn voeten, die verborgen zaten in zijn zwarte gympen.
“Was het te moeilijk voor je?” vroeg hij tenslotte. Femke reageerde niet. In haar hoofd ontstond een grote chaos en ze wist niet wat ze er mee aan moest. Ze gaf hem een verwarde blik. “Ik weet het niet meer.” zei ze licht paniekerig en keek onrustig om zich heen. “Ik weet precies wat er gebeurd is, maar ik kan er niet meer bij.”
“Goed van je, dat je het aangeeft. Zou het helpen als ik dingen vraag?”
Ze schudde haar hoofd. “Ik kan het niet.”
“Kunnen wij iets voor je betekenen?”
“Mag ik mijn medicijnen?”
“Ja, is goed. Loop je dan even mee?”
Beide stonden ze op en liepen naar de medicijnkamer. Daar kreeg ze haar zonodige medicatie. “Dank je.” zei ze en liep de trap op. “Zal ik zo nog even bij je komen kijken?” vroeg Felix. “Als je dat wilt.”
“Nee, jij moet het willen.”
“Oké, kom dan maar.”
De volgende dag stond ze vermoeid op. De gedachtes aan gisteren maakte haar bang. Ze was er nog helemaal niet klaar voor om hier weg te kunnen! Hoe laat zou het zijn? Zal de wekdienst al geweest zijn? Ze hoorde niemand op de gang of beneden en ze vertrouwde het niet. Ze liep de gang op. “Waar zijn jullie?” vroeg ze angstig. “Zijn jullie weg? Ben ik hier alleen?” Het leek wel een nachtmerrie om daar zo rond te lopen. “Remco?” riep ze zachtjes met een trillende stem. Het bleef stil. “Eefje? Waar zijn jullie? Mirthe?” Ze merkte hoe zwak haar benen waren en zocht steun bij de muur. De gang werd even wazig en daarna weer scherp. Vlak daarna leek de gang even rond te draaien en daarna was de gang weer normaal. Eén van de lampen aan het plafond begon te knipperen. Ze schrok en deinsde achteruit. “Help!” riep ze zacht. Door haar angst kon ze niet schreeuwen. “Niet te hard, Femke, dadelijk horen ze je.” zei ze zachtjes tegen zichzelf. Aan het einde van de gang was een aparte kamer, waar ze haar nooit zullen vinden, maar die moest ze nog wel kunnen bereiken. Voorzichtig schuifelde ze vooruit. Nog 8 meter…nog 7 meter… Langzaam kwam ze dichterbij. De angst stapelde zich op, nadat ze steeds dichter bij de deur van de kamer kwam. Plotseling klonk er gebonk op de trap. Ze wist niet meer wat ze moest doen en probeerde zichzelf in de muur te duwen, hopend dat ze niet opgemerkt zou worden. Stilletjes keek ze toe hoe een man eerst naar de andere kant van de gang wilde gaan, maar plotseling haar opmerkte. Angstig zakte ze in elkaar en begon stilletjes te huilen. Wat zou die man met haar gaan doen? Ze kneep haar ogen dicht en sloeg haar armen over haar hoofd heen, al zou dat nooit helpen als de man haar zou willen vermoorden.
“Femke?” vroeg de man. Zijn stem echode in haar hoofd. “Kun je niet slapen?” vroeg de man weer. Ze verroerde zich niet, nee, ze moest net alsof doen dat ze dood was, dan ging die man misschien weg. “Femke? Ga je zo naar je kamer?” Nee, dat deed ze niet, want dan zat ze precies waar hij haar wilde hebben. “Femke? Ik ga nu een collega halen, mocht je zo nog niet op je kamer zijn dan zullen we je er even mee helpen.” zei de man en liep weg. Femke wachtte tot de stappen op de trap vermindert waren en vluchtte daarna met een angstgil de kamer in.
Op de kamer stonden allemaal meubels, die misschien vroeger gebruikt zijn geweest. Een zwarte, leren tweezitsbank en een vierkant tafeltje met de hoogte van een eettafel. Aan de andere kant van de kamer stond een bed op z’n zijkant en hing er een wasbak aan de muur. Midden in de kamer stond een drooghek met allemaal lakens er overheen, een mooie verstopplaats.
Net toen ze haar angstige ogen wilde sluiten, hoorde ze stemmen op de gang. “Heb je de wc’s al nagekeken?” hoorde ze een vrouwenstem. “Ja, maar die zijn allemaal open en leeg, ze moet hier toch ergens zijn?” antwoordde een mannenstem. Femke herkende de stem van het voorval daarnet op de gang. Ze probeerde zo zacht mogelijk adem te halen, ook al klonk er uit haar mond af en toe een angstig geluid. Haar lichaam trilde en was klam van het zweet.
“Ik hoorde haar gillen, ze ging die kamer in.” Zei een derde stem. Dit keer herkende ze de stem van Remco. Remco zat dus ook in het complot!
Voorzichtig ging de deur open en stond Esmé in de deuropening. “Femke, ben je hier?”
Opgelucht dat ze een vertrouwd iemand zag, kroop ze onder het droogrek vandaan. “Ik ben zo bang.” Huilde ze. “Kom maar, meisje…” zei Esmé en sloeg haar armen om het tengere lichaam van Femke heen.
“En Femke, heb jij gister nog iets interessants of leuks meegemaakt?” vroeg Jordi. Hun eigen groepsleidster was weg, dus hadden ze Jordi als vervanging. “Het was allemaal zo zwaar.” Antwoordde ze. Jordi knikte ingrijpend. “Ik heb het gehoord, ja. Wil je het de groep even vertellen? Dan weten zij ook waar we het over hebben.”
Femke knikte en vertelde over haar pleeggroep. Hoe aardig de jongeren daar waren en dat er twee paarden stonden. Hoe ze samen met haar pleegmoeder een heerlijke buitenrit had gemaakt en van haar psychose-achtige gebeurtenis van vannacht.
“Zijn er nog dingen die je van de groep verwacht vandaag?” vroeg Jordi toen ze uitgepraat was. “Ik ben heel erg moe, dus weet niet of ik alles vol hou.”
“Ik zal er rekening mee houden, Femke.” Antwoordde Ester en de anderen waren het daarmee eens.”
Femke was blij dat ze het allemaal zo goed opgevat hadden. Door die aanval van vannacht was ze helemaal van slag geraakt. Wat nou als ze na het weekendbezoek aan haar pleegezin weer zo’n aanval kreeg? Misschien was die plek toch niet voor haar bestemd. Maar ja, hoe kreeg je de rest zo ver, dat ze dat ook gingen geloven?
“Mag ik even naar de afdeling?” vroeg Femke, nadat iedereen over zijn dag had verteld. “Nou, eigenlijk niet, dat weet je. Waarom zou je naar de afdeling willen?” antwoordde Jordi. “Ik voel me zo gespannen…”
“Weet je hoe het komt waardoor je gespannen bent?”
“Ja.” zei ze zacht.
“Kun je het ons vertellen?”
“Gewoon, ik zit vast.”
“Je zit vast? Qua emoties of weet je gewoon even niet wat je doen moet?”
“Allebei wel. Ik weet het gewoon niet meer. Ik ben gewoon zo bang... Ik kan niet naar het gezin en ik kan hier niet voor altijd blijven. Ik kan gewoon niks meer. Ja, ik kan nog wel iets, maar…”
“Wat kan je wel dan?”
Femke keek hem aan, bang, onzeker, vermoeid. “Mag ik mijn medicijnen halen? Ik kom daarna wel terug.”
“Oké, ga maar even en doe maar rustig aan. Je hebt zo een kwartier pauze en daarna PMT, dus ik zie je daar wel.”
Met PMT kregen ze allemaal een kaartje met een rol daarop. De ene had de rol, dat hij de leiding moest nemen en de ander had de rol om kritiek te geven. Zo had iedereen een andere rol. Femke baalde, want zij moest de leiding gaan geven, dus ook het spel gaan verzinnen. Om het simpel te houden, koos ze trefbal als spel en koos ze iemand anders als spelleider en zat ze zelf buiten werking op de bank. Of de anderen et er nou mee eens waren of niet, ze moesten wel, want zij was de baas.
Na een half uurtje PMT deden ze samen met Jordi de dagafsluiting. Ook hier kreeg Femke weer veel kritiek op haar gedrag tijdens het trefballen, maar Femke kon het niet zoveel schelen. Ook haalde ze moedeloos haar armen op toen Jordi aan haar vroeg wat ze die middag ging doen. Ze wist dat ze met het afdelingsprogramma mee moest doen, maar daar had ze absoluut geen zin in. Na de dagafsluiting slofte ze naar de afdeling terug. Normaal ging ze lekker lui binnendoor, maar dit keer liep ze buiten om. De paar minuten frisse lucht kon ze even prima gebruiken. Helaas liep het bij de voordeur alweer mis. Er was een nieuw jongetje op de afdeling gekomen, die haar aan zag komen en die draaide voor de lol net de deur op slot toen zij er aan kwam. Woedend trapte ze tegen de deur op, waardoor ze op haar lazer kreeg van Frederique. Ze werd gek van dat mens, waarom waren er in hemelsnaam zoveel zieken momenteel?!
Binnen liet ze zich uitgeput op een bank ploffen. Het nieuwe jongetje ging opzettelijk voor haar zitten en zette de tv aan. “Die mag nog niet aan.” Zei ze direct, waarop de jongen het geluid juist harder zetten. “Hé, ben je doof of zo?!” vroeg Femke geïrriteerd en stond op en drukte de tv uit. Opzettelijk bleef ze voor de tv staan en zette een cd op. Daarna liep ze naar de tafels en ging zitten. De nieuwe jongen zette de tv weer aan en de muziek uit. “Klootzak, zet dat ding uit!” riep ze kwaad. “Femke, dat taalgebruik tolereren we niet hier!” zei Frederique streng. “Jou ook niet.” Mompelde ze.
“Wat zei je daar?”
“Dat we jou hier ook niet tolereren.” antwoordde ze glashard. “Femke, ik waarschuw je en hoop niet nog een keer die discussie met jou te moeten beginnen.”
“Nee, moet je vooral hopen. En trouwens, dat jong zit nog steeds tv te kijken, terwijl dat pas na vieren mag, dus wat ben jij nou voor socio, heks.”
“Femke, ik heb je gewaarschuwd.”
“Frederique, ik jou ook, dus flikker alsjeblieft even op.” antwoordde ze pissig, maar van binnen was ze echt woedend. Ze wist niet waarom, maar ze wist wel dat ze het niet helemaal meer in de hand had.
“Nu is de maat vol, ga maar naar je kamer!” riep Frederique streng.
“Nee, ik blijf zitten waar ik zit.”
“Weiger je?”
“Moet ik het nog duidelijker maken?”
“Moet ik je helpen om naar je kamer te gaan?”
“Nee, hoor, ik kan het zonder jou hulp.”
“Dan heb je nog één kans om naar je kamer te gaan en anders komen er maatregelen.”
“Ik heb toch recht om te eten!” riep Femke kwaad.
“Nee, Femke, je gaat nú naar je kamer.”
“Nee!”
“Dan druk ik nu het alarm in.”
“Je doet je best maar, pokke wijf!” zei ze en zonder dat ze het ook maar even besefte, pakte ze een bord en smeet het in de richting van Frederique, die vluchtig moest bukken om het bord te kunnen ontwijken. Femke kookte van woede, dat was het enige wat ze zich nog besefte. Ze had geen controle meer op de dingen die ze deed, nee, ze was alleen nog maar woedend. Toen er drie sociotherapeuten aan kwamen rennen om haar naar de Time-Out kamer te brengen, trapte ze in het rond. Ondertussen vloog er nog een bord richting de nieuwe jongen. “Laat me los!” schreeuwde ze en zakte door haar knieën, waardoor haar handen op haar rug gehouden werden. “Als je niet doorloopt, zul je alleen nog maar meer pijn krijgen.” zei Thomas streng. “Fijn! Daar geil ik op!” schreeuwde ze kwaad. Op dat moment werd ze door Frederique en nog een socio die ze niet kende bij haar benen beetgepakt. “Rotwijf!” Schreeuwde ze tegen Frederique, terwijl ze in haar buik probeerde te trappen.
Femke had het verloren. Ze lag nu alleen in de Time-Out in de zitzak en had verder niets in deze ruimte. Woedend begon ze tegen de deur te trappen. “Prop me maar weer weg!” schreeuwde ze.
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
Laatst gewijzigd op 07-03-2005 om 13:00.
|