De prins, de gek, de neger en ik.

[Touché]

Mijn cocaïne prins voert me met zachte hand door de schuifdeuren, we moeten ons melden aan de balie. Ik moet me inschrijven. Ik besef me niet eens hoe ironisch dat is. Versuft stap ik de lift in met mijn prins nog steeds naast me, we gaan omhoog, naar de hemel, en ik besef me nog niet hoe ironisch dat is. Op de bovenste verdieping word ik verwelkomd door de anesthesist, hij brengt me naar een koele, witte kamer. Mijn drugskoning is op mysterieuze wijze verdwenen. Hij wil dit vast niet zien.

Ik word op een wit bed geholpen en vastgebonden met leren riemen. Naast me ligt een vrouw met manische blauwe ogen, haar dat is gestorven door een overdosis aan chemicaliën. Ze fluistert in zichzelf en tegen de zwarte man die aan de overkant ligt.
Hij is erg gespierd en zijn lippen zijn dik en paars. Hij heeft iets sereens over zich. Hij moet eerst. Broeders komen binnen en takelen hem aan zijn voeten omhoog, hij hangt ondersteboven en kijkt me rustig aan. Ik moet terugkijken. Ze binden een strop om zijn nek en ik zie hoe hij langzaam stikt, omdat zijn nek niet breekt. Braaksel druipt in bruine slierten langs zijn wangen, de stank van ontlasting vult onze ziekenhuiskamer. De vrouw naast me blijft maar fluisteren en ik vraag me af wat ze zegt, wat er nu nog te zeggen valt. Ik zwijg. Kijk hoe de ogen van de zwarte man breken en wit worden, wegdraaien. Hij is dood.
Ze halen hem niet weg, het is makkelijker om straks drie lijken mee te voeren. Van veel lopen word je moe, ‘liever lui dan moe’, zong Doe Maar al.

De vrouw met de blauwe ogen draait zich naar me toe, ze knipoogt. ‘Ik kom hier wel uit, ik kom hier wel weg’ prevelt ze als een waanzinnige. Ik breng mijn laatste momenten door met een gestoorde. De anesthesist komt weer binnen met zijn klipbord en stethoscoop, hij glimlacht vriendelijk en brengt wat infusen in bij mijn buurvrouw, geleidelijk zakt ze weg. ‘Het is net als heel lang slapen.’ zegt hij tegen me en ik vraag me af waar die eikel het lef vandaan haalt om te proberen me gerust te stellen. Er is niks rustgevends aan doodgaan.
Paniek overvalt me. Ik worstel me los uit de riemen en ga op mijn benen staan, onvast, ik wankel maar ik ben vastbesloten niet te vallen. ‘Even nog een pakje sigaretten halen’ zeg ik en de anesthesist geeft alleen maar een kort knikje, ik ren, ren door de gang en druk wel duizend keer op het liftknopje. Naar beneden. Alsjeblieft. Naar beneden. Misschien bid ik wel tot God, dat weet ik niet.

De lift is leeg. Ik kies B van Begane Grond, van Buiten, van Blijven Leven. Ik hou mijn trillende handen en voeten in bedwang en wandel de langste twintig meter van mijn leven, langs de receptie. Langs mensen die vinden dat ik het recht niet meer heb om te leven en ik weet niet eens waarom.

Als ik buiten sta besef ik me dat ik nog steeds een groen ziekenhuisschort aanheb, dat ik op mijn blote voeten sta. Dingen die ik nu moet regelen flitsen door mijn hoofd. Ik moet een ander paspoort aanvragen. Ik moet mijn haar verven en contactlenzen nemen. Misschien moet ik zelfs mijn eigen dood wel in scène zetten.
Ik loop in een vreemde stad, verdoofd door waar ik aan ontsnapt ben. Waar kan ik nu nog heen? Voor de buitenwereld leef ik al niet meer.
Ik stap een willekeurige tram in en kijk wezenloos naar buiten. Het is lente, witte lelies bloeien overal. Ik probeer mezelf onzichtbaar te maken.
Dan stopt de tram. De deuren gaan open. En daar staat hij, mijn zwarte overbuurman, hij houdt een basketbal in zijn handen. Opeens valt alles stil, we bevinden ons in een geluid –en tijdsvacuüm. Ik registreer nog het spoortje kots naast zijn mondhoek, de donkere plek op zijn groene schort, de leegheid in zijn blik, als hij de bal naar me toegooit. Het ding komt met donderend lawaai in mijn armen terecht.

Ik heb nog nooit zo’n hard geluid gehoord. De wereld draait weer. De man is verdwenen.
En iedereen kijkt naar me. Ze zien het nu pas. Alles wordt donker als de hele tram zich schreeuwend, jankend, verongelijkt, gierend, zwart-wit, totaal van hun gelijk overtuigd op me stort. En ik hoor de stem van de waanzinnige vrouw vlak naast mijn oor, ik versta nu pas wat ze zegt. ‘Ik kom hier wel uit, ik kom hier wel weg,’ fluistert ze ‘maar jij niet.’

Heel apart en gaaf. Ik hou er wel van. Heb je heel toevallig je inspiratie uit een van de filmpjes van Allerzielen (over Theo van Gogh), wat woensdag werd uitgezonden op tv? Daar zie je Theo namenlijk ook in een soort van hemel/hel. Vond ik echt gaaf gedaan. Heel die documentaire was erg gaaf trouwens, maar dat terzijde. Anyway, goed gedaan!

[Sartre]

Ik vind het mooi geschreven, het is erg levendig en je voelt de angst en de paranoia bijna
Maareh.. ik ben nu niet helemaal helder, maar eerlijk gezegd begrijp ik niet helemaal wat het idee achter dit verhaal is.

[Choking Duck]

Het idee erachter zie ik niet helemaal, maar ik vind het heel goed!
Ik word nieuwsgierig van wat er gebeurd is, dat het zo gegaan is.
De paranoia/misschien wat wanhoop kun je bijna voelen.

[Vogelvrij]

Ik vind hem leuk, mooi, apart Jammer dat je er ineens Doe Maar bij haalt, want je roept een sfeer uit een ander soort wereld op en dat breekt het een beetje. Maar dat is mijn mening

Ik besef me niet eens hoe ironisch dat is. Versuft stap ik de lift in met mijn prins nog steeds naast me, we gaan omhoog, naar de hemel, en ik besef me nog niet hoe ironisch dat is.

Daar heb je in twee zinnen twee keer ongeveer dezelfde constructie, ik weet niet of je daar een speciale bedoeling mee had, maar ik vind het niet zo mooi.

[I C U]

Ik ben het eens met de rest. Het gevoel is redelijk beangstigend en je stijl prettig. Het idee achter het verhaal ontgaat me een beetje, maar toch!

[duivelaartje]

Het idee komt me erg bekend voor en ik weet zeker dat ik zo'n zelfde soort verhaal een keer heb gelezen, maar dan veel langer.
Er zit spanning in, de lezer wordt echt meegesleept. Goed gedaan.

Er zitten alleen wat vage dingen in, af en toe. Ook lijkt het een scene uit een groot iets. Net alsof je er zomaar in ben geploft en er ook zomaar weer uitvalt.

Maar over het algemeen mooi.

[Zut Alors!]

Touché schreef op 24-04-2005 @ 00:05 :
Mijn cocaïne prins voert me met zachte hand door de schuifdeuren, we moeten ons melden aan de balie. Ik moet me inschrijven.

Bij de eerste zin stoor ik me aan cocaine prins en aan die komma. Dat had ik allebei anders gedaan. Dat van die prins had je beter in drie stappen op kunnen bouwen, omdat je de alinea bijvoorbeeld al eindigd met "drugskoning". Nu is het prins-prins-koning.
En de komma had gewoon een punt moeten zijn.

Voor de rest is het erg psychedelisch, weet ik niet echt wat ik er mooi aan moet vinden. Dingen als "Paniek overvalt me." en "Opeens valt alles stil, we bevinden ons in een geluid –en tijdsvacuüm" vind ik niet zo mooi, al had dat tweede slechter gekunt (oftewel, aan de andere kant vind ik 'm wel weer wat hebben). Maar over het algemeen vind ik het niet mooi.

[Roosje]

Doe Maar is . Verder; ik vat er geen bal van en ik vind het ook niet zo goed. Maar dit...

Ik kies B van Begane Grond, van Buiten, van Blijven Leven.

...vond ik wel weer een erg mooie zin.

[Touché]

Jullie hebben gelijk, allerliefste kritische lezers, dit is niet echt een verhaal wat uit het niets komt. Ik heb dit gedroomd. Toen ik het opschreef vond ik het zo psychotisch dat het nog wel literair te noemen viel, in mijn ogen.

Niet mijn beste, wel mijn engste.

[Touché]

Roosieh schreef op 24-04-2005 @ 17:14 :
Doe Maar is . Verder; ik vat er geen bal van en ik vind het ook niet zo goed. Maar dit...



...vond ik wel weer een erg mooie zin.

Bij jou valt me trouwens op dat alles wat een beetje van het normale afwijkt niet meer te begrijpen is?

[Touché]

Zut Alors! schreef op 24-04-2005 @ 13:42 :
Bij de eerste zin stoor ik me aan cocaine prins en aan die komma. Dat had ik allebei anders gedaan. Dat van die prins had je beter in drie stappen op kunnen bouwen, omdat je de alinea bijvoorbeeld al eindigd met "drugskoning". Nu is het prins-prins-koning.
En de komma had gewoon een punt moeten zijn.

Voor de rest is het erg psychedelisch, weet ik niet echt wat ik er mooi aan moet vinden. Dingen als "Paniek overvalt me." en "Opeens valt alles stil, we bevinden ons in een geluid –en tijdsvacuüm" vind ik niet zo mooi, al had dat tweede slechter gekunt (oftewel, aan de andere kant vind ik 'm wel weer wat hebben). Maar over het algemeen vind ik het niet mooi.

Moet kunnen.
Het is ook een haastig en slordig beschreven droom, maar ik pak de opbouwende kritiek nog even mee

[Roosje]

Touché schreef op 24-04-2005 @ 19:53 :
Bij jou valt me trouwens op dat alles wat een beetje van het normale afwijkt niet meer te begrijpen is?

Is dat een vraag of een constatering? Verder begrijp ik best veel, heur, maar dit niet.

[Vogelvrij]

Touché schreef op 24-04-2005 @ 19:51 :
Jullie hebben gelijk, allerliefste kritische lezers, dit is niet echt een verhaal wat uit het niets komt. Ik heb dit gedroomd. Toen ik het opschreef vond ik het zo psychotisch dat het nog wel literair te noemen viel, in mijn ogen.

Niet mijn beste, wel mijn engste.

Een droom Mijn verhalen ontstaan vaak ook uit dromen, het blijft toch een goede inspiratiebron, nietwaar?
Ik vind nog steeds dat je dat Doe Maar eruit moet halen, vooral nu het geschreven is vanuit een droom