Ik weet niet meer uit welke winkel hij komt of wanneer ik hem precies heb gekocht. Ik weet wel dat hij zo'n acht jaar oud moet zijn; ik bezit hem vanaf groep zeven. Zwart, maat 164, iets uiteenlopende pijpen en gemaakt van 98% katoen en 2% elastaan. Mijn lievelingsbroek.
Het was misschien spectaculairder geweest als ik kon schrijven dat hij vanaf het begin mijn lievelingsbroek was, helaas is dat niet zo. In die tijd had ik namelijk een flink aantal fijne broeken. De meeste waren lelijk, maar dat wist ik toen nog niet. Pas op de middelbare school werd dit me duidelijk en ik voelde me gedwongen een aantal nieuwe, hippere broeken te kopen. Deze zaten echter een stuk minder lekker. Kinderbroeken vond ik meestal niet mooi, damesbroeken waren eigenlijk te groot. Slechts een van mijn vroegere broeken kon ik blijven dragen. Ondanks dat hij al een aantal jaren oud was, zag hij er nog prima uit. Eerst was hij me iets te lang en wijd, maar in de brugklas was ik een paar kilo aangekomen en vanaf dat jaar zat hij als gegoten. Het werd de enige broek waar ik me volledig op mijn gemak in voelde. Ik droeg hem als ik me niet lekker voelde, als ik ongesteld was en als ik iets bijzonders of spannends had. Zo werd hij mijn lievelingsbroek. Acht jaar nadat ik hem heb gekocht, draag ik hem met nog meer plezier als toen. Ik zou niet zonder deze broek kunnen. Wat zou ik dan moeten dragen tijdens feesten, scoutingweekeindes en open dagen? Het denkbeeld zonder mijn geliefde kledingstuk te moeten, kan ik bijna niet verdragen.
Redenen waarom ik niet aan mag komen:
1. Mensen moet mij dun blijven vinden.
2. Mijn broek moet blijven passen.
3. ...
Voor de mensen die zich afvragen of broek niet vrouwelijk is, het geniet inderdaad de voorkeur met "zij" te verwijzen, maar ik vond dat nogal raar klinken.
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|