10-08-2005, 00:50
|
|
Verwijderd
|
Ik wil hier eigenlijk even mijn verhaal kwijt....En een aantal dingen vragen....
Ik weet niet precies waar dit hoort.....Maar dat merk ik vanzelf wel! Mijn moeder is nu ruim 4 jaar geleden overleden.... Even kort vertellen hoe het is gegaan.... Ik en mijn moeder wilde wat aan onze conditie doen... Mijn zus kwam op het idee om te gaan aqua joggen...Dus wij gelijk voor de eerste les bellen.... 16 oktober....Savonds gingen we nog gezellig aan tafel even wat eten met z'n allen..... Maar we hadden eigenlijk de tijd niet in de gaten....Dus op een gegeven moment zegt mijn zus 'we moeten gaan' Snel onze spullen gepakt....mijn vader zat op dat moment op de wc dus die had ons niet eens gedag gezegd.... Aangekomen bij het zwembad....Snel omkleden....En we gingen het water in.....Eerste half uurtje ging prima....Tot op een gegeven moment mijn moeder het een beetje erg benauwd kreeg.....Dus ze ging uit het zwembad om even adem te halen.... Ze had dat welleens vaker...last van benauwdheid....Dus ik en mijn zus gingen eigenlijk nog even verder.....Totdat we onze moeder zagen zitten in een rolstoel....En ze werd snel naar een ehbo kamertje gereden.....Wij erachteraan....We mochten niet naar binnen...Maar mijn zus trok gewoon de deur open.....En mijn moeder hield mijn zus der arm vast......Maar ze zakte weg....Dus m'n zus kon er niet meer tegen....Ondertussen had ik mijn vader gebeld.... Hij kwam er met spoed aan......Hij mocht ook eerst niet in het kamertje komen....Maar mijn vader drong zich er ook gewoon in.... Half uurtje later belde mijn vader....(We hadden contact via de telefoon) Dat hij naar ons zou komen.....Wij zaten ondertussen in een kantine van het personeel....En ja toen kwam ie binnen lopen....En zei.....Jullie moeder leeft niet meer...... Het is allemaal nog steeds zo onwerkelijk.....Dagelijks heb ik er mee te maken.....Kinderen die mama roepen....Ik word er gek van....Als ik over dingen nadenk....Wat ik haar nog allemaal zou willen vragen...Als ik over mijn toekomst denk.... ik zit nu eigenlijk een beetje in de put.....Ik voel me waardeloos....Huil vaak....Denk steeds aan die momenten wat er zijn gebeurd....Ik heb nergens zin in of als ik iets moet doen....dan kost het veel moeite.....Ik luister vaak muziek en dan vallen de tranen over m'n wangen..... Ik weet niet echt wat er aan de hand is....Mischien dat jullie dit herkennen in andere dingen?....Of als je ook iemand hebt verloren in je leven?.... Hmmz nou ik ben even mijn verhaal kwijt...En ik hoop dat iemand hier een beetje antwoord op heeft.... Groetjes Jacqie 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
10-08-2005, 01:05
|
|
Verwijderd
|
Hee meis,
Wat naar allemaal !!! Ik denk dat het normaal is dat je nog zo vaak aan haar denkt. Je was nog jong en het heeft natuurlijk veel inpact op je leven gehad. Je mist haar natuurlijk ontzettend en dat zal ook wel blijven. Maar misschien zou het missen iets minder geworden moeten zijn, zou je plezier in het leven een beetje teruggekeerd moeten zijn, moet je verder kunnen gaan. Het is niet raar dat je dat niet kan, maar misschien is het tijd om hulp te zoeken. Om te zorgen dat je het plezier in je leven weer terugkrijgt. Want je klinkt behoorlijk down! Je moet niet denken: dat heb ik helemaal niet nodig. Iedereen heeft wel eens hulp nodig, op welke manier dan ook. Je zou naar je huisarts kunnen gaan en dit vertellen. Dan kan hij regelen dat je bij een psycholoog ofzoiemand terecht kunt. Je krijgt dan eerst intake gesprekken en dan gaan ze bepalen hoe ze jou het beste kunnen helpen. Dat kan op heel veel manieren zijn: gesprekken met een maatschappelijk werkster, begeleidingsgesprekken, gesprekken met een psycholoog of echt therapie. Heel erg veel sterkte meis! liefs,
|
|
10-08-2005, 01:33
|
|
Verwijderd
|
Even nog reageren voor dat ik naar bed ga
 Uhmzz ik ben al eens bij een psycholoog geweest.... Ennuh nee dat werkt dus echt niet voor mij! En ik zie me zelf ook niet in therapie zitten. Ik heb zeg maar fase's dat ik me zo down voel.... Dat komt omdat er nog zoveel meer speelt dan alleen dit 'kleine' stukje wat ik vertel..... Het gaat tijden goed....Nergens last van....En er moet maar wat gebeuren en ik lig weer onderaan de ladder..... En ja vanavond is er even zo'n moment.. Maar goed in ieder geval bedankt dat je even reageerde.....  Ohwjah btw.....Ik denk best dat ik hulp nodig heb....En dat wil ik ook echt aannemen....Alleen weet nog niet echt op welk manier! Groetjes Jacqie
|
|
10-08-2005, 04:09
|
|
Verwijderd
|
jij hebt geen "hulp"nodig, je hebt gewoon vrienden nodig die naar je luisteren, en tijd.
|
|
10-08-2005, 06:39
|
|
Verwijderd
|
Ik vind het niet zo raar dat je er nog steeds mee zit, zo iets is niet iets wat je snel verwerkt ed... Misschien zou je er ook met je vader en/of je zus of een ander familielid over kunnen praten?
En/of eens met je huisarts overleggen...er zijn veel meer soorten hulp dan psychologen. Er zijn ook gespreksgroepen, waarin mensen die hetzelfde hebben meegemaakt bij elkaar komen om dingen te bespreken ed. Dat kan in therapievorm, maar dat hoeft niet.
|
|
10-08-2005, 06:58
|
|
Verwijderd
|
je bent het aan het verwerken, en dat is niet maf oid. gewoon doorgaan. Heel veel sterkte.
|
|
10-08-2005, 09:41
|
||
|
Citaat:
Misschien dat je inderdaad nog eens langs de huisarts moet. Vertel haar je verhaal en zeg dat je al naar een psycholoog bent geweest en dat dat voor jouw gevoel niet echt werkte. Misschien moet je nog eens een andere psycholoog proberen, was die ene niet de juiste voor jou. Want eerlijk gezegd denk ik wel dat je er nog eens heen moet om toch verder te komen dan dit. Praat je er veel over met je vader en je zus? Ook over de positieve dingen, de leuke verhalen over je moeder? Bekijken jullie vaak foto's, etc.? Want dit deden mn vriendin en dr ouders dus wel veel en dat heeft ze zo ongelofelijk goed geholpen. Dat was hun verwerking en het werkte. Ook gingen ze juist veel leuke dingen doen en afspreken met goede vrienden. Om te blijven leven. Je verwerkt het moeilijk als je bij de pakken neer gaat zitten, dan zie je alleen maar de zware kanten. Natuurlijk moet je tijd voor jezelf nemen, maar je moet ook leren weer te genieten van het leven. Hoe moeilijk dat soms ook lijkt. Veel succes.
|
|
|
10-08-2005, 10:01
|
|
Verwijderd
|
Ik denk dat het heel erg per persoon verschilt hoe je zo iets verwerkt... Ben het wel met je eens dat als het heel lang duurt zonder echte vooruitgang, dat het je leven dan erg kan beïnvloeden. (Al is je leven dat al doordat het gebeurd is...maar ik snap dat je het anders bedoeld.
 )(Ik weet niet precies hoe de afgelopen jaren bij TS zijn gegaan, maar je hoort het wel vaak, hoor, dat een meisje dat haar moeder verloren heeft daar aan het eind van de puberteit/begin volwassenheid ed weer meer 'last' van krijgt.)
|
|
10-08-2005, 10:14
|
||
|
Even een quote van een tijdje terug:
Citaat:
|
|
: Ik had afgesproken met een paar vriendjes die middag. We waren al een paar dagen een kat kwijt. Een van mijn vriendjes dacht hem gezien te hebben voordat hij naar me toe kwam. Dit vertelde hij pas toen hij naar huis ging... een paar minuten later vroeg mijn moeder of ik met haar mee ging de kat zoeken. Ik ging mee. We fietsten met z'n 2en een aantal straten verder, waar mijn vriend dacht de kat gezien te hebben. Eenmaal aangekomen duwde we op de deurbel. Een paar seconden later deed een oude man open. Mijn moeder vroeg: 'Mogen we eventjes achterom kijken? We hebben een idee dat hij hier ergens zou kunnen zitten.' 'Tuurlijk' zei de man. Hij deed de deur weer dicht en wij liepen naar achteren. We begonnen de zoekactie. Ik begon eens een rondje te lopen, om een grote boom die achterom stond en riep zijn naam. Ik keek naar mijn moeder en zie haar op de grond vallen. Ik snelde er naartoe. 'Mama, mama', geen reactie. Ze schokkeerde heel erg en bleef nog een aantal seconden nabeven. Ik vroeg aan de man waar de telefoon was. 'Binnen, rechts om de hoek.' Ik belde mijn vader op: 'Pap, mam is omgevallen.' Mijn vader: 'Waar ben je?' 'Spanjestraat ??, mijn fiets staat vooraan de weg,' ..tuut..tuut..tuut.. Ik rende weer naar buiten en deed nog wat wanhopige pogingen om een reactie te krijgen van mijn moeder, maar ze staarde alleen maar. Mijn vader kwam intussen aan en begon te reanimeren. 'Zoek hulp'. Ik rende de straat over en belde aan. Een vrouw van rond de 30 deed open. 'Mijn moeder is omgevallen, hier tegenover'. Ze riep haar man en belde 112. Ik rende weer terug naar mijn moeder, waar mijn vader ook was. 'Bel de dokter'. Ik rende naar binnen en belde de doktor. 'Hoi, mijn moeder is omgevallen'. 'Waar?' 'Spanjestraat ???, bij de opa van Sean |
10-08-2005, 13:35
|
|
Verwijderd
|
Even op verschillende dingen reageren.....
Uhmz mijn vrienden zijn er altijd voor me! Alleen vind ik het best moeilijk om er met hun erover te praten....Sommige van mijn vrienden hebben mijn moeder nooit gekend.....Ik kan mijn verhaal daar prima kwijt.....Alleen 9 van de 10 keer begrijpen ze mij niet echt zo.... Met mijn vader en mijn zus.....Spreken we er eigenlijk helemaal niet meer over......Ze zijn niet zo'n praters....Mijn vader en ik heel af en toe...Maar m'n zus en ik....Eigenlijk nooit....Mijn zus is daar ook helemaal geen type voor om met mij daarover te praten....Klinkt raar maar zo zit zij in elkaar.....Mijn vader is op dit moment helemaal de weg kwijt....Dat speelt ook mede dat ik zo down ben de laatste tijd....Hij word binnen kort opgenomen..... Uhmz de dood van mijn moeder is gewoon heel onwerklelijk.....Iedere dag heb je er eigenlijk wel mee te maken.....Na de tijd dat mijn moeder overleden is.....Heb ik en mijn zus mijn vader opgevangen.....Dus toen der tijd hadden we geen tijd om over onzelf na te denken....Er zijn toen veel dingen veranderd in ons leven...... Ik heb mijn verdriet toen vaak weggestopt omdat ik mijn vader zoveel mogelijk wilde helpen.....Ik ging vaak uit....En daar leefde ik me dan uit.....Ik was in 1 keer een ander persoon na mijn moeders dood.....Ik speelde bij wijs van spreken nog met poppen.....En toen mijn moeder overleden was....Wat ik met de geld zaken van mijn vader bezig.....Ik heb eigenlijk een stuk van mijn jeugd gemist...Ik ben eigenlijk nooit echt een puber geweest..... Na verloop van tijd wist ik dat dat ook niet goed was.....En toen heb ik mijn huisarts ingeschakeld.....En die heeft me aantal tips gegeven....En die had een afspraak gemaakt bij psycholoog.... Alleen wat ik dus al eerder zei......Dat werkte niet echt voor mij! Het gaat iedere dag een stukje beter.......Ik heb gewoon af en toe momenten dat ik er helemaal door heen zit..... Zoals gisteravond..... Ik wilde even de mensen bedanken die hier even op gereageerd hebben..... Groetjes
|
|
10-08-2005, 17:30
|
|
|
Mocht je er nog over willen praten met een lotgenoot dan kun je me aanspreken op msn hoor. Helaas is mijn moeder ook overleden zo'n 3 jaar geleden. Ik heb het gelukkig wel allemaal kunnen verwerken en heb er zelf geen problemen meer mee, misschien dat ik iets gedaan heb wat jij nog niet geprobeerd hebt.
|
|
10-08-2005, 18:14
|
|
|
|
Mijn moeder is 5 jaar geleden overleden, en ik heb het totaal nog niet verwerkt. Ik heb het de afgelopen jaren weggestopt, met het gevolg dat ik er lichamelijke klachten aan overhield. Nu beetje bij beetje gaat het beter, maar mijn gevoelens uiten lukt nog niet echt. Dus ik kan wel begrijpen hoe jij je voelt. Veel mensen begrijpen het misschien niet omdat het 'al zo lang geleden' is. Dus als je er over wilt praten dan kun je me toevoegen op msn of PM-en ofzo.
|
|
10-08-2005, 22:16
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
 Ik ben mijn moeder ook bijna 4 jaar geleden verloren. Ze kreeg leverkanker: ze werd erg ziek en 6 weken later was ze dood. Ik herken dit erg goed, want ik heb precies hetzelfde. Ik ben eigelijk altijd jaloers op mensen die hun moeder nog hebben. Mijn vader is in de 50 en heeft zijn moeder nog, terwijl mijn moeder mijn puberteit niet eens heeft kunnen meemaken(ik was toen net sinds een maand 11). Ik heb het nogsteeds niet kunnen verwerken en ik vraag me af of dat me ooit wel zou lukken. Ik denk dat jij het ook nog een plekje moet geven, want 4 jaar geleden is iig voor mij als gisteren(maar aan de andere kant lijkt het wel 10 jaar). Ik vind het irl erg moeilijk om over te praten, dus doe het eigelijk ook nooit. Als me kut voel los ik het vaak alleen op of ga ik met iemand via msn praten. Ik kan er gewoon niet met vrienden over praten, omdat ik me daar gewoon niet prettig bij voel en zij ook niet. Verder heb ik niet echt iemand bij wie ik wel graag over praat. Laatst gewijzigd op 10-08-2005 om 22:21.
|
|
|
11-08-2005, 01:37
|
|
Verwijderd
|
Ik snap heel goed dat het moeilijk is om erover te praten met vrienden. Ik heb dat ook (op mijn manier dan). 9 van de 10 keer begrijpen ze het niet of ik ben bang dat ze dingen verkeerd opvatten enzo. Ze kunnen heel lief en medelevend zijn, maar echt weten waar jij het over hebt, weten ze toch niet.
Er bestaan speciale lotgenoten groepen voor mensen die bepaalde dingen meegemaakt hebben. Zo zijn er ook dat soort groepen voor jongeren die een ouder hebben verloren. Dat is dan meestal eens in de twee weken een keer of acht. Ik heb zelf niet zoiets gedaan, maar mijn vader wel. Het is hem heel goed bevallen. liefs,
|
|
11-08-2005, 09:18
|
|
|
5 jaar is kort, 2 jaar is lang... het heeft ook allemaal erg veel tijd nodig om een plaatsje te krijgen, bij mij toch. Soms lijkt het alsof het gisteren was gebeurd. Op andere momenten denk ik nog steeds dat ik als ik in bed kruip, ik haar stem op de gang hoor roepen. Maar ik slaap niet meer op die gang, in dat huis, en die stem is er alleen nog maar in mijn hoofd. En praten erover is nog steeds niet gemakkelijk. Omdat het voor velen zo moeilijk te begrijpen is hoe ik me erbij voel. Ik ben heus niet altijd droevig als ik over mama begin, ik word zelfs vaker nog gelukkiger er heel even iets over te laten vallen. Maar dan wordt het vaak stil rondom. "Gaat het een beetje?" En ook al heb je al erge dingen meegemaakt, toch heb ik ook nog altijd het recht om te zeuren om niks.
Maar aan iedereen die iets soortgelijks heeft meegemaakt... sterkte. Maar je begrijpt wel wat ik bedoel ;-)
|
|
12-08-2005, 13:12
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Even op je zinnen van nog steeds niet verwerkt... Dat heb ik dus ook....En waarscheinlijk komt het er nu uit... Ik ben vaak alleen thuis nu....Dus dan denk ik over veel dingen na... En inderdaad ik herriner het me als de dag van gisteren....Heel frustrerend.....En ik merk in de dagelijkse dingen wel waarbij ik denk was mijn moeder nu maar hier....Of dat ik denk...Mijn moeder had dit vast wel geweten.....Is best wel moeilijk.... Ik mail nu met iemand die graag naar me luisterd en dat lucht inderdaad best op!! Even alles van me af schrijven (Typen nu maar oke).....En daar ben ik haar wel dankbaar voor....Ook al is ze een vreemde hihi Succes Voor de andere harstikke bedankt dat jullie even wilde reageren en lezen.... Groetjes jacqie
|
|
|
12-08-2005, 13:19
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Weet niet wat ik moet zeggen... In ieder geval bedankt voor je reactie.. Zal je wel een keer een pm sturen!
|
|
|
12-08-2005, 13:38
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Iedere keer als ik iets leuks meemaak of als ik bij mn familie ben denk ik: Eigelijk had ze hier gewoon bij moeten zijn. Ze was altijd de gangmaker van alles en iedereen was dol op haar. En nu lijkt alles gewoon veel saaier zonder haar is. Ik vind met een vreemde ''praten'' via msn ofzo veel fijner . Bedankt en graag gedaan.
|
|
|
12-08-2005, 13:56
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik vind dat best heel moeilijk als ik aan zulke momenten denk...Wat je zegt was ze hier maar bij geweest enzo....Sommige momenten wil ik met haar delen....En dat gaat dan niet.... Maarja.... Mailen vind ik handiger.....Kan je alles in 1 keer kwijt Ieder op z'n eigen manier Groetjes
|
|
|
12-08-2005, 14:07
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik ook. Soms dan word ik gewoon boos dat dat niet kan, want dat mis ik echt(de dingen die we met elkaar deelden bedoel ik dan). Dat klopt wel ja.
|
|
|
12-08-2005, 16:44
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Toch positief blijven denken zeg ik dan maar Groetjes
|
|
|
12-08-2005, 20:30
|
|
|
Mijn vader is 12 jaar geleden overleden. Natuurlijk is het moeilijk, en er helemaal overheen komen doe je denk ik nooit, zeker niet als je nog zo jong bent als het gebeurd. Maar aan de andere kant (om maar eens een enorm cliché reply te geven) "life goes on". Je zult toch zelf verder moeten.
Iedereen verwerkt dit soort dingen op zijn eigen manier. Sommigen vinden het heel fijn om er met anderen over te praten, en weer anderen doen het helemaal alleen. Ik heb 't er toen ook niet echt vaak met m'n moeder over gehad. Dat kwam eigenlijk pas een jaar of twee geleden, vanaf toen gingen we samen vaak herinneringen ophalen enzo, of foto's kijken. Ik ben zelf geen grote prater, ik heb het dus een beetje op mijn eigen manier verwerkt, en het is aardig gelukt denk ik. Het gebeurt echt niet vaak meer dat ik helamaal down wordt als ik er aan terugdenk. Eerder het tegenovergestelde eigenlijk, al klinkt dat misschien een beetje raar. Misschien omdat ik toen nog zo jong was, ben ik heel erg selectief eworden in wat ik over mijn vader onthoud en wat niet. Natuurlijk heb ik alleen de leuke en positieve dingen onthouden. In mijn gedachten is een soort van "supervader" ontstaan, en dat vind ik een mooi en prettig idee eigenlijk. Daardoor kreeg ik eigenlijk ook al vrij snel zo'n idee van "later als ik groot ben, wordt ik net als hij!".. zo weet ik bijvoorbeeld dat er nog een aantal dingen zijn die hij heel erg graag nog eens gedaan zou hebben.. dus nu ben ik hard op weg om die dingen in zijn plaats te kunnen doen. Maar als jij eens je ei kwijt wilt, heb ik altijd een luisterend oor voor je.. (of een lezend oog natuurlijk  ) stuur me maar eens een PM-etje ofzo
__________________
On my Journey, Destinations are Optional, and not Always Desirable.
|
|
12-08-2005, 22:54
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Toen mijn moeder overleed was ik ongeveer net zo oud als jij toen je je vader verloor. Ik hoop dat ik er net zo mee om kan gaan als jij als ik even oud ben als jij nu bent.
|
|
|
13-08-2005, 00:31
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik hoop dat ik ook net zo als jouw....Een beetje daar de weg in zien te vinden!! Uhmz ik mail al met een meid over mijn gebeurtenissen over mijn moeder.....Maar zal je van de week wel even pm-en Groetjes
|
|
|
14-08-2005, 00:01
|
||||||
|
|
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
__________________
On my Journey, Destinations are Optional, and not Always Desirable.
|
|||||
| Advertentie |
|
|
|
14-08-2005, 00:09
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
, maar het gaat vanzelf. Zoals ik al zei: eigelijk hoor je er steeds beter mee om te kunnen gaan, maar bij mij is het ieder jaar juist erger geworden.
|
|
|
14-08-2005, 00:23
|
|
|
|
Aye, teveel gefocused op de negatieve dingen. Da's vervelend, want daardoor kom je in een negatieve spiraal terecht waardoor je steeds meer negatieve dingen vind om aan te denken, en op een gegeven moment er gewoon niet eens meer aan denkt dat er ook nog leuke dingen zijn.
Misschien helpt het als je op zoek gaat naar zo veel mogelijk dingen over je moeder, dingen die je nog niet wist, maar wat je eigenlijk nog wel eens zou willen weten. Leven de ouders van je moeder nog? Als zij er nog wel zijn, zou je ze eens moeten vragen naar haar jeugd. Laat ze eens vertellen hoe zij was toen ze jou leeftijd had, over hoe ze was op school, dingen waar zij altijd van droomde, de "later al ik groot ben" verhalen die zij vroeger altijd vertelde, dat soort dingen. Of misschien zijn er nog ooms of tantes die je meer over haar kunnen vertellen? Als ze een zus had is dat natuurlijk een mooie informatiebron voor de "meiden dingen", had ze al eens eerder een vriendje gehad voordat ze je vader ontmoette, dat soort dingen.. Het klinkt misschien stom om naar dat soort dingen te vragen, maar het zijn vaak wel zaken waar je stiekem wel een beetje nieuwsgierig naar wordt. Denk er maar eens over na, vroeg of later zou je dat soort dingen misschien wel aan je moeder vragen, of beginnen ze er zelf wel eens over, met van die verhalen over vroeger. Nu kan dat niet meer, en het kan goed dat je dat ook wel ene beetje mist. Dan zou het toch mooi zijn als iemand anders die gaten een beetje voor je zou kunnen vullen..
__________________
On my Journey, Destinations are Optional, and not Always Desirable.
|
|
14-08-2005, 01:01
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Mijn opa en oma leven beide niet meer van mijn moeders kant. En ik vind het erg moeilijk om naar dat soort dingen te vragen hoewel ik er vaak wel erg nieuwsgierig naar ben. Een tante van mij heeft veel foto's van haar van toen ze net zo oud was als ik, maar eigelijk durf ik er nooit naar te vragen. En zovaak heb ik de kans niet om het haar te vragen, omdat ze in Slowakije woont woont. Mijn moeder was Slowaaks en ik kom maar een aantal keer per jaar in SK. Ze is daar ook begraven, dus als ik behoefte heb om naar het graf te gaan gaat het niet. Vorige keer (deze vakantie nog) wou ik er heen, maar kon ik het gewoon niet. Een zus heb ik ook al niet. Ik heb wel een broer maar met hem kan ik niet praten en met mijn vader trouwens ook niet. Het is erg lastig om deze gaten gevult te krijgen. bedankt, iig
|
|
|
14-08-2005, 01:19
|
|
|
|
Hmm, da's wel lastig inderdaad..
 Maar aan de andere kant moet je je om dingen als de locatie van het graf denk ik ook niet al te druk maken. Mijn vaders graf heeft tien jaar vastgelegen, en de keren dat ik er geweest ben zijn op één hand te tellen. Ik vond het verschrikkelijk om daar naartoe te gaan, hoewel ik mezelf af en toe wel dwong om toch maar even te gaan kijken. Ik vind 't altijd zulke nare plekken.. Ik heb allemaal kleine spulletjes die van hem waren, zoals z'n bril, z'n aansteker en z'n hoed, dat soort dingen, en daar heb ik een apart hoekje voor in m'n kamer waar ik die bewaar, samen met wat foto's enzo. Dat is voor mij veel belangrijker als 't graf, want daar voel ik totaal geen binding mee eigenlijk. Na die tien jaar werd het graf geruimd. Klinkt heel naar, maar het valt wel mee, het houdt alleen in dat ze de beenderen overplaatsen naar een veldje om plaats te maken voor nieuwe graven. Het is een heel mooi veldje, maar zonder stenen of niks, dus je weet niet waar hij precies ligt. Maar toch vind ik dat eigenlijk een veel prettiger idee. Het voelt niet meer als een verplichting om daar langs te moeten. En zo'n veldje heeft een veel openere en luchtigere sfeer, minder bedompt, en eigenlijk helemaal niet triest. Maar goed, da's natuurlijk maar mijn mening, een ander heeft er misschien hele andere ervaringen mee...
__________________
On my Journey, Destinations are Optional, and not Always Desirable.
|
|
14-08-2005, 01:29
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik heb maar heel weinig spulletjes van mijn moeder. Bijna alles is weggedaan. Ik heb wel nog een fotolijstje van haar dat ze zelf heeft gemaakt van klei. (ik heb er iig een fotolijstje van gemaakt met haar foto erin want het was nog niet af) Verder heb ik nog wat sierraden die ze droeg. Die dingejtes hebben ook een appart hoekje in mijn kamer. In Slowakije worden graven niet geruimt trouwens. Ik wist niet dat gravend geruimd werden op die manier.
|
|
|
14-08-2005, 07:12
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
14-08-2005, 12:38
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
14-08-2005, 14:22
|
|
Verwijderd
|
Bedankt akumabito
Ik spreek je over msn hier wel over Maaruhmz even over wat jullie verder nog hadden gezegd... Ik zou dat echt verschrikkelijk vinden als het graf geruimd werd... Maar inderdaad daar kies je geloof ik zelf voor... En blush dat je moeder zo weg ligt....Lijkt me ook verschrikkelijk...Lijkt me best moeilijk!! Ik ga ook niet echt vaak naar mijn moeders graf.....Ze is toen der tijd gecremeerd en daarna in een soortje grafje gezet.... Wel met een mooie steen erbij.....Maar ik kom er eigenlijk alleen maar met de feest dagen ofzow......Maar niet gewoon zomaar....Heel af en toe....Ik vind dat best jammer.....Maar ik heb net zoals jullie er eigenlijk niet zoveel gevoel bij! Voor de verder rest...Heb ik een foto van haar uit vergroot....En die in een lijsjte tegen de muur gehangen.....Met een roos....En een spiegeltje met een hele mooie tekst erop.... En de sieraden die zij om had heb ik nu om..... Voor de verder rest heb ik helemaal niets meer van haar....Wel een paar foto'tjes Ennuh Blush.....Ik zou toch zoveel mogelijk dingen vragen aan je vader ofzow....Ook al is het moeilijk!! Omdat je zo graag dingen te weten wilt komen! Groetjes
|
|
14-08-2005, 21:49
|
|
|
|
Heel veel sterkte!
|
|
14-08-2005, 23:30
|
|
Verwijderd
|
Bedankt....
|
|
15-08-2005, 00:39
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Het valt opzich wel mee maar af en toe heb ik wel echt behoefte om er even te gaan kijken en dat kan dan niet.Ik denk da tik ook een mooie foto van haar ga uitzoeken en vergroten. Ik heb maar een klein pasfototje van haar op mijn kamer die niet eens zo ''up to date'' was zeg maar. Ik weet het. Maar ik kan het gewoon (nog?) niet. Er zijn wel dingen die ik wil weten.. maar dat komt nog wel bedankt en groetjes
|
|
|
15-08-2005, 07:04
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
15-08-2005, 10:04
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik had een leuke foto gevonden van haar....En ik had gevraagd in een fotozaak of ze het zo mooi mogelijk konden uitvergroten....En het is nog aardig gelukt ook....Dan is toch altijd een beetje mij me in huis! Als je met vragen zit.....Komt dat inderdaad vast wel een keer...Zodra je er zelf aan toe bent!! Groetjes
|
|
|
15-08-2005, 11:55
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
 .Dat bedoel ik precies ja Bedankt, groetjes Laatst gewijzigd op 15-08-2005 om 11:57.
|
|
|
15-08-2005, 22:18
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Mijn zus heeft trouwens een geschilderde foto van mijn moeder....Ze had een pasfoto mee naar Spanje genomen....En daar iemand op straat heeft haar geprobeerd te schilderen....Echt zo mooi!! Laat ik ook nog maar is een keer doen Maar over die foto's ik geef je groot gelijk....Jij hebt er meer aan dan andere mensen! En je hebt dan wel in ieder geval een foto van haar!! Die je dus eventueel kan uitvergroten Ik hoop dat het een mooie foto word Groetjes
|
|
|
15-08-2005, 22:48
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Dat is wel heel erg goed bedacht  Vind ik wel origineel iig. Moet je zeker ook laten doen ja.Die 2 foto's zijn al erg groot. Ze zijn wel al een beetje beschadigd maar dat maakt niet zoveel uit. Ze was nog heel erg jong daar. En erg mooi vind ik. Dankje. Ik ook
|
|
|
15-08-2005, 23:10
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Maar die schilderij laat ik ook echt nog is een keer maken.....Kos helemaal niks in het buiteland zowat.....Dus dat komt nog welleens een keer Maak wel een keer een foto erven Maar als die foto's van jou al groot genoeg zijn dan hoef je het niet meer uit te vergroten toch?....Of mischien 1 slagje groter? Die foto van mij was gewoon zo'n standaard fototje Maar dan moet je gewoon even langs zo'n fotoshop.....En die helpen je daarbij wel verder Succes
|
|
|
15-08-2005, 23:53
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ja dat denk ik ook Ga ik binnekort dus maar doen.bedankt, groetjes
|
|
|
16-08-2005, 21:32
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Verhalen & Gedichten |
Mijn verhaal, Vriendschap tot de dood xLittlemissamx | 9 | 18-10-2012 15:55 | |
| Verhalen & Gedichten |
O, zoete dood Liwin | 1 | 14-07-2008 17:37 | |
| Verhalen & Gedichten |
Voor mijn moeder dark*dizzie* | 3 | 07-03-2005 15:49 | |
| Psychologie |
het overlijden van familie arP-socialist | 104 | 14-06-2004 09:17 | |
| Psychologie |
Mijn moeder EvilSmiley | 3 | 21-12-2002 10:37 | |
| Lichaam & Gezondheid |
Moeder worden op je 17de..... wondersbestaan | 46 | 01-11-2002 20:15 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 08:31.
Adverteren