Hey,
Ik herken het wel, en je moet weten: Je bent heus niet de enige persoon met een dergelijk probleem.
Ik ben ook altijd een erg stil, onopvallend en gesloten meisje. Op de momenten dat mensen voor mijn gevoel te dicht bij míj in de buurt komen kan ik ineens verschrikkelijk druk zijn, in de hoop dat ze me daarna met rust zullen laten. Veelal dan ook het geval, waarna er weer een tergend eenzaam gevoel kan volgen.
Vroeger maakte ik ook regelmatig de fout 'voor anderen te denken', zoals ze dat noemen. Inmiddels heb ik verschillende manieren van denken geleerd, waardoor ik nu in staat ben vóór MEZELF te denken. Want het probleem is, hoe weet je of het waarheid is?
Van mijn therapie heb ik het volgende verschil geleerd: Een observatie of een intepretatie:
Intepretatie is (wat denk je?): "Hij vind mij vast niet aardig, want hij kijkt zo boos."
Observatie is (wat zie je?): "Hij kijkt behoorlijk boos, misschien heeft hij z'n dag gewoonweg niet."
Jij hebt het over heel zelfverzekerde vrienden, maar ik betwijfel of ze daadwerkelijk wel zo zelfverzekerd zijn. Misschien als ze bij elkaar zijn... Maar neem je er één apart en doe je daar je verhaal aan, zal je misschien al merken dat deze persoon in kwestie ook al veel meer over zichzelf 'los' durft te laten.
Ik denk dat het wijsheid is om eens een bezoekje te brengen aan je huisarts, hem het verhaal voor te leggen en je misschien eens door te laten verwijzen naar de psycholoog. Ik heb zelf enorm veel gehad aan cognitieve gedragstherapie, even googlen en je kan lezen wat dit precies inhoud.
Veel succes, je komt er heus overheen.