Zelf had ik sinds ik vijf was last van hypochondrie gekregen, (WARNING: vies verhaaltje) het begon met mijn oma die een gek verhaal vertelde over iemand die geen grote boodschap kon doen en toen werd ik plotseling bang om te gaan en te ontdekken dat ik het niet zou kunnen. Ik heb het dus drie dagen opgehouden
Hoe dat afliep willen jullie echt niet weten haha
Sindsdien was ik een angsthaas wat gezondheid betreft, mijn mama ging er heel goed mee om: die zei altijd "Oh, dat heb ik ook gehad, je bent net als ik! Na een tijdje was het over" En gek genoeg kalmeerde dat mij wel.
Belangrijkste wat je kan doen is haar de kans ontnemen om door te blijven denken, nieuwe dingen te ontdekken en onderzoek te doen. Hoe? Puur door haar af te leiden. Zelf heb ik veel interesses (tennis, tekenen, "zingen", lezen, veel verschillende onderwerpen, en wegblijven bij medische zaken). Dat helpt al een beetje, maar belangrijk is ook met vrienden op pad gaan en verschillende dingen doen zodat ze niet steeds in haar eigen wereldje blijft hangen. Goed afleiden dus en bezig blijven. Want het kan ontsporen.
Ik heb twee instortingen gehad, ik dacht een keer vanwege aanhoudende rugpijn en hoofdpijn, na het tillen van iets heel zwaars, dat ik nu echt doodging. De dokter vond niks, maar ik had zo een pijn dat ik het maar accepteerde en verwachtte dat ik de volgende dag niet meer zou halen, het heeft me wel van mijn angst om dood te gaan afgeholpen haha Want je kan er toch niks tegen doen.
De volgende was echt heel zwaar: er brak een glas in mijn kamer en ik werd heel erg bang van de splinters, ik had het gevoel dat handen wassen niet geholpen had en "zag" glassplinters wanneer mijn handen glanssten, ik was wekenlang bang voor zelfs in de tram te zitten waar er in de glazen ramen gekrast was. Ik wist dat er overal wel ooit glas gebroken was en bleef maar denken dat er piepkleine restjes waren. Ik was totaal niet voor rede vatbaar en misschien wel depressief. Was constant bang en verdrietig en durfde niet eens te praten tegen vreemde mensen. Dat ging met de grootste moeite. Het leven leek helemaal duister alsof ik leefde in een horrorfilm. Mijn angst was dat een glassplinter mijn lichaam zou binnendringen en daar de boel lek prikken
Hoe ben ik daar nu overheen gekomen: gaan helpen in een crèche met kindjes van twee tot vier. Daar kun je een glas-smetvrees niet volhouden haha. Die spelen in zand, lopen in en uit met hun schoentjes, kruipen over de grond (In het begin wastte ik steeds stiekem hun handjes
tot ik het maar opgaf
) etc etc.
Ik wens jullie veel succes!