Verhaal zonder titel (commentaar?)

[LadyLike87]

Ik wil eerst even zeggen;

dit is een stukje van een verhaal dat ik geschreven heb, het is nog maar een grove versie dus er kunnen schrijf/stijl fouten inzitten. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, ik zag dat sommigen hier hele goede opbouwende kritiek geven en dat is hetgeen waar ik het meeste aan heb. Dus vandaar. Be gentle with my feelings, boor het dus niet helemaal de grond in, maar geef kritiek en eventuele tips...

And now for the main course



Rillend van de kou en kletsnat van de regen stond Jessie in het schemerlicht bij de bushalte.
Ze keek schichtig om zich heen, hopend dat niemand haar gezien had.
Toen voelde ze een hand op haar schouder.

“Hey”, zei Ricardo met die sexy hese stem waar Jessie geen genoeg van kon krijgen.
Ze draaide zich om en keek in Ricardo’s mooie groene ogen. Ze vergat meteen alle kou die ze voelde.
“Hai”, zei ze verlegen terug en ze keek naar de grond. Even besefte ze weer hoe fout ze zat door daar te komen, wat was dat toch met die ex die ze maar niet met rust kon laten.
“Ik heb je lang niet gezien, hoe gaat het met je?”, vroeg Ricardo.
“Het gaat wel goed… nu”, zonder dat ze het merkte begon ze met hem te flirten.
“Dus, je hebt nu op dit moment niemand waar je mee ben?”
“Nee,” zei ze en ze voelde meteen een golf van schaamte door zich heen trekken, omdat dit natuurlijk een grove leugen was, ze was al zo lang met Mike en stond hem hier te verraden.
“En jij? Geen speciaal meisje in je leven?”
“In mijn leven wel ja, alleen weet ze het nog niet”, deze woorden deden het binnenste van Jessie kriebelen van spanning.
“Nou dan moet je het haar maar laten weten he? Anders zou je haar nog kwijt kunnen raken!” en met die woorden knikte Ricardo en keek haar diep in haar ogen aan.

Jessie had moeite om hem recht aan te kijken, bezwaard door haar schuldgevoel. Toen gaf ze toe en keek in die groene ogen die haar altijd lieten snakken naar adem. Ze waren zo mooi, ze schitterden van oprechtheid. Langzaam bracht Ricardo zijn hoofd dichter naar het hare, op dit moment had ze al jaren gewacht en ze sloot rillend haar ogen, in afwachting van die heerlijke kus die zou volgen.

PIEPPIEP… PIEPPIEP…

Hard werd hun moment in het bushokje verstoord door de mobiele telefoon van Jessie. Geirriteerd keek ze op het schermpje, een nieuw bericht van Mike. Ze drukte het snel weg en keek verontschuldigend naar Ricardo. Die was nu vastberadener en nam haar hoofd tussen zijn handen, ze voelde hoe zijn lippen op de hare drukten en beantwoordde zijn zoen door vurig terug te zoenen. Ze drukten hun lichamen dicht tegen elkaar aan en Jessie dacht even aan helemaal niks.

Even later liep ze, nou lopen was het niet meer te noemen, ze zweefde naar huis. Plotseling hoorde ze ergens in de verte het toontje van haar mobiele telefoon, nog steeds half van de aarde pakte ze het mobieltje en nam op.
“Haaaaai met Jessie”, straalde ze in de telefoon, ze kon haar geluk gewoon niet wegstoppen,
“Jessie ik moet je spreken”, klonk het ernstig door de telefoon heen,
“Waarover dan?”, Jessie verkeerde nog steeds in een staat van ongekende blijheid en wist niet wat dit telefoontje teweeg zou brengen.
“Ik heb je gezien, kom naar het park achter de snackbar, morgen om twaalf uur ’s middags, of ik vertel het aan Mike EN Ricardo…” tuut.. tuut.. tuut.
Vol ongeloof staarde Jessie naar haar telefoon, wie was dat? Ze ging snel bij zichzelf na of ze de stem herkende, maar het was een rustige, zware mannenstem die ze nog nooit eerder gehoord had.

Plotseling trof een steek van paniek haar. Ze was gezien! Iemand wist het! Diegene zou haar relatie met de twee mensen die het meest voor haar betekenden in gevaar kunnen brengen.
Haar ogen vulden zich met tranen, wat moest ze nou doen? En wie had haar in hemelsnaam gebeld?

[Changshan]

Hm, het verhaal en de stijl lijken een beetje uit een gemakkelijk te lezen jeugdboek te komen, maar het steekt tot nu toe desalniettemin goed in elkaar.

Ik wil je alleen aanraden in de volgende stukken die je eventueel post, iets meer aan de fantasie van de lezer over te laten wat betreft het verhaal (niet gelijk alle mogelijke richtingen waar het heen kan gaan, verklappen. Twijfel kan ook zonder inhoud worden weergegeven, zodat alleen het gevoel overkomt bij de lezer.) en iets meer wél te beschrijven wat Jessie ziet.

[LadyLike87]

Changshan schreef op 07-08-2006 @ 22:56 :
Hm, het verhaal en de stijl lijken een beetje uit een gemakkelijk te lezen jeugdboek te komen, maar het steekt tot nu toe desalniettemin goed in elkaar.

Ik wil je alleen aanraden in de volgende stukken die je eventueel post, iets meer aan de fantasie van de lezer over te laten wat betreft het verhaal (niet gelijk alle mogelijke richtingen waar het heen kan gaan, verklappen. Twijfel kan ook zonder inhoud worden weergegeven, zodat alleen het gevoel overkomt bij de lezer.) en iets meer wél te beschrijven wat Jessie ziet.

Dank je voor je commentaar.
Je eerste opmerking klopt ook wel, het is meer een 5-minuten ding dat ik geprobeerd heb, dus geen literair hoogstandje, dat was ook niet de bedoeling.

- Aan de fantasie overlaten: ik ga het proberen

[Roosje]

Toen ik je inleidende stukje had gelezen, dacht ik: "Oh nee, niet weer zo'n huppelkutje met een vervelend verhaal." Maar goed, met die instelling ben ik je verhaal dus ook ingestapt, waardoor het me absoluut niet tegenviel! Ik bedoel - het is inderdaad geen literair hoogstandje, maar het is goed dat je je daar bewust van bent. Dit eerste stukje maakt op zich nieuwsgierig naar meer, alhoewel ik wel vind dat je erg snel heel veel vertelt. Alles gebeurt in één keer. Je laat niet echt tijd over voor de lezer, als je snapt wat ik bedoel. Ik denk dat de spanningsboog beter zou worden als je iets gieriger met je informatie om ging.

Je dialogen vind ik trouwens een beetje gemaakt overkomen, alsof je er heel lang over na hebt gedacht. Dat is jammer, want ik denk dat je zo'n dialoog als deze beter heel spontaan zou kunnen schrijven. Misschien heb je dat ook gedaan? Dan denk ik dat je er gewoon nog veel op moet oefenen. Het helpt om veel naar mensen te luisteren en te kijken, dan krijg je heel goed door hoe zij zich ten opzichte van elkaar bewegen & gedragen. Ik vind dialoog schrijven zelf ook heel moeilijk, maar probeer het zo natuurgetrouw mogelijk te maken. Dan leest het een stuk fijner.

Je zegt dat dit nog maar een grove versie van het verhaal is. Dat geloof ik zo, want er staan nog een aantal spel- en typfouten in. Ik denk dat je er goed aan doet om de volgende keer dat je iets schrijft, het kritisch na te lezen en, waar nodig, dingen te verbeteren. Dan ziet het er iets minder uit als "Hé, ik schrijf wat leuks en ben te lui om de fouten eruit te halen." Snap je wat ik bedoel? Ik neem mensen die (nagenoeg) foutloos schrijven vaak een stuk serieuzer. Dus: lees het nog even na, zet een paar komma's neer, wat hoofdletters, vervang in de te lange zinnen eventueel een komma door een punt. Daardoor bereik je meer ritme in je verhaal.

Even besefte ze weer hoe fout ze zat door daar te komen, wat was dat toch met die ex die ze maar niet met rust kon laten.

Deze zin loopt niet & klopt geloof ik ook niet.

PIEPPIEP… PIEPPIEP…

Het is beter als je in je verhaal niet het "letterlijke" geluid opschrijft. Dus niet als een telefoon overgaat "tring tring" of als een hond blaft "blaf blaf" opschrijven. Zet het dan op een iets andere manier neer, dan ziet het er een stuk beter uit.

Verder wens ik je veel succes met schrijven en ook, probeer iets te doen met het commentaar dat je krijgt. Van kritiek kun je leren.

Edit: Omg, ik geef lang commentaar.

[Tovenaar]

Hmm.. zeker voor een eerste verhaal is het echt zo slecht niet als je misschien zelf denkt.

Zo en nu de kritiek, om je gevoelens even volledig te vernietigen zodat je je hier nooit meer vertoont

Het gaat ten eerste supersnel, sommige mensen vinden dat prettig, ik ben een van die lezers die meer houdt van een trage opbouw. Dat is een kwestie van smaak maar in jouw verhaal is het wel zo extreem snel dat het storend overkomt.
Probeer bepaalde belangrijke ''scenes'' uitgebreider te beschrijven, bouw iets op en werk dan naar een climax toe.
Neem je eerste alinea. Je vertelt in twee zinnen wie de hoofdpersoon is, hoe ze zich ongeveer voelt, als sfeerelement gebruik je nog de omgeving en dan meteen voelt ze een hand op haar schouder. Blijkbaar wacht ze op iemand en is ze daar best gespannen voor, ze is zelfs bang om gezien te worden. Een dergelijke emotie kun je veel uitgebreider beschrijven, zodat de lezer zich ook gaat afvragen waar Jessie nou eigenlijk zo ongerust over is. Op die manier trek je de lezer in het verhaal.
Je kunt bijvoorbeeld Jessie letterlijk iets laten denken, of vertellen dat ze continu op haar horloge kijkt en dan dat laten terugkomen, of dat ze gespannen op kauwgum bijt oid (I know slechte voorbeelden ben niet zo in vorm vannacht )Probeer in ieder geval enkele vaste ''elementen'' in zo'n alinea te bedenken, waar je het gevoel van ''wachten op iemand'' en ''ongerust zijn of ze niet betrapt wordt'' mee kan ondersteunen.
Wat bij mij vaak goed werkt is bedenken hoe ik in een situatie als die reageer of reageerde. We maken allemaal wel eens mee dat we niet betrapt willen worden (of ben ik de enige met een slecht geweten? ) dus probeer je voor te stellen hoe jij dan zou zijn.

Verder, als je een dialoog gebruikt, probeer dan te zorgen dat de dialoog ook echt iets toevoegt. Niet dat het zoiets is van ''oh ik weet even niet wat ik moet schrijven, laat ik even een standaard gesprekje erin gooien''. Het komt nu op mij over alsof je dat bij vlagen gedaan hebt. Het is erg cliche dat gesprek tussen hen. Doe gewoon eens wat rare dingen in een verhaal, zoals een docent van mij altijd zegt ''ga maar gewoon op je bek''. Roosje haalt het al aan, spontaan schrijven is eigenlijk altijd goed. Ook al werkt het niet leer je er toch van.

Dan heb je het ergens over dat Jessie aan het flirten is met die Ricardo. Helaas zie ik dat verder eigenlijk nergens terug komen. Ik had wel graag willen lezen hoe ze dan inderdaad aan het flirten met hem is. Het spreekt namelijk meer aan als je echt situaties of beelden beschrijft, dan als je echt zegt ''ze flirt met hem''. Gebruik een voorbeeld, knipoogt ze naar hem of kijkt ze ineens wel stoer (dat zou je zelfs nog mooi kunnen vermengen met dat ze eerst heel bang was, maar dat ze doordat ze hem zo graag wil dat opzij zet..maar dat ff terzijde). Ander voorbeeld, om ff aan te geven wat ik bedoel: je kan schrijven ''hij is verdrietig'' maar je kan ook schrijven ''de tranen rolden over zijn wangen en in zijn ogen stond de droefheid geschreven''. Probeer niet te vertellen, maar probeer te laten zien. Je doet dit overigens geregeld in je verhaal verder wel goed.

Ehh nou verder, om het wat korter te houden, lees gewoon je verhaal zelf over ook voor spelfouten en niet lekker lopende zinnen. Wat goed werkt is je verhaal hardop lezen, dan hoor je de foutjes en minder mooie zinnen vaak vanzelf. En blijf vooral schrijven! Succes