Een plekje van vertrouwen in mijn hart...

[tropical_breeze]

Heey mensen!
Hier een klein stukje van mijn verhaal... als jullie meer willen lezen... geef maar een gil!
Hier is het begin van Marissa


Marissa

Het was rond 12 uur op een warme nazomer middag en er was niemand op straat. Marissa en Derek hadden op een grasveldje een kinderbadje vol laten lopen met koel water. En nu zaten ze onder een grote treurwilg te pootjebaden. Derek had een koud biertje in zijn ene hand en een auto magazine in het ander, Marissa zat aan de telefoon terwijl ze van haar tonic nipte.
'Ik snap het lieverd, maar ik kan het gewoon niet maken.' zei ze, ze zat al voor de vierde keer aan de telefoon met haar 2 jaar jongere zusje. Deze wilde graag dat Marissa met haar mee op vakantie ging.
'Je kan het toch wel verplaatsen?' zei Loreen aan de andere kant van de telefoon.
Marissa slaakte een diepe zucht, het was al zo ontzettend warm en dan had ze alles behalve behoefte aan een discussie me Loreen.
'Nee, ik heb het je al gezegd, Loreen. Ik heb een afspraak met een belangrijk persoon en ik moet dat interview wel doen! Het is belangrijk voor mijn werkstuk, snap je?' zei Marissa die haar gezicht wat koelte toe wuifde. Ze was dit gesprek beu, maar haar zusje wilde per se dat ze mee ging naar Spanje. "Dat wordt hartstikke leuk" had ze gezegd, maar Marissa wist wel beter. De enige reden dat ze haar mee wilde hebben was omdat al Loreen haar vriendinnen geen rijbewijs hadden. Wat dus zou betekenen dat Loreen de hele twee weken als taxi chauffeur zou moeten spelen, wat ze uiteraard vertikte. En als Marissa mee zou gaan, dan konden ze tenminste nog afwisselen en om de beurt voor BOB spelen. Maar Marissa, op haar beurt vertikte dat en weigerde mee te gaan, het was alleen erg moeilijk om haar zusje ervan te overtuigen dat ze echt niet mee wilde.
'Loreen, luister nou, die man heeft zijn vakantie een dag langer uitgesteld zodat ik dat interview kan afnemen. Dan kan ik nu toch niet afbellen met de mededeling dat ik op vakantie ga!' merkte ze op. 'Dat zou belachelijk zijn.'
Marissa hoorde bijna hoe Loreen’s laatste greintje hoop wegviel en ze had bijna medelijden met haar.
'Ik had toch gehoopt dat je het leuker zou vinden om met je kleine zusje de beest te gaan uithangen in het buitenland.' zei Loreen die extra hard haar best deed om haar stem zielig te laten klinken. 'Maar blijkbaar vindt je het leuker om een blind-date te hebben met een kerel die waarschijnlijk een vrouw en kinderen thuis heeft zitten.'
Dit had ze al verwacht. Nu ging Loreen proberen haar een schuldgevoel aan te praten. Maar dit liet ze niet gebeuren. Terwijl ze met haar tenen in het water plonsde zei ze:'Kom op, Loreen. We weten allebei dat dat niet waar is.'
'Wat niet? Dat het een blind-date is of dat hij thuis een vrouw en kinderen heeft?' zei ze grinnikend.
'Oh, ha ha.' zei Marissa, duidelijk niet geamuseerd. Ze wilde dit gesprek zo snel mogelijk afronden en meteen schoot haar een geweldig idee binnen.
'Sorry Loreen, ik hoor dat ik een tweede lijn heb en misschien is het wel mijn blind-date om af te bellen met de mededeling dat zijn vrouw ernstig ziek is geworden.'
'Oh, nou, dan moet je maar snel ophangen.' zei Loreen een beetje verbaasd door het abrupte einde van hun gesprek.
'Vertel je me wanneer je vertrekt?' zei Marissa en met deze woorden eindigde het gesprek. Vermoeid liet ze de telefoon in het droge gras zakken en nam ze een grote slok van haar drinken. Ze merkte dat Derek haar bekeek.
'Wat?' vroeg ze droogjes, 'heb je eindelijk je blik kunnen losscheuren van het nieuwste model auto uit je blad.'
'Die telefoon heeft toch helemaal geen tweede lijn?' vroeg Derek.
'Klopt, maar dat weet zij toch niet.' Ze gaf hem een knipoog en begon haar voeten af te drogen. Derek glimlachte terug en deed net of hij zich weer verdiepte in zijn blad. Zou ze gemerkt hebben dat hij haar bekeek, vroeg hij zich wanhopig af. Het hele telefoon gesprek had hij naar haar zitten kijken, voornamelijk naar de manier waarop ze zich bewoog. Ze had een bepaalde manier van doen, het deed hem denken aan een zwaan. Alles wat ze deed was elegant, zelfs de manier waarop ze het zweet van haar voorhoofd veegde. Hij schaamde zich ervoor dat hij zo over Marissa dacht, hij kende haar tenslotte al zo lang.

Toen hij 2 jaar geleden in de flat was ingetrokken, had hij zich in het begin eenzaam gevoeld. Hij had nog geen vrienden gemaakt en iedereen scheen geen aandacht aan hem te schenken. Maar toen hij een keer de gang op liep om boodschappen te gaan doen, zag hij een bos met lang, blond, golvend haar de hoek om verdwijnen. Hij wist wie ze was, want de eerste dag dat hij hier was komen wonen had ze zichzelf voorgesteld als Marissa, de overbuurvrouw. Ze had verteld dat ze 6 maanden voor hem in het gebouw was komen wonen. Hij vond haar meteen al adembenemend mooi. Ze was niet dun, maar voluptueus en het misstond haar niet. Derek dacht dat als ze slank zou zijn, ze eruit zou zien als een graat. Ook had ze fantastische borsten, vond Derek, hij merkte dat hij in het begin zijn ogen er niet vanaf kon houden. En dan had je haar gezicht, als dat van een engeltje. Geweldige ogen waar je in verdronk, prachtige groene, open ogen. Hij dacht niet dat hij ooit een mooier meisje als Marissa gezien had. En toen stonden ze allebei op de lift te wachten en raakte ze aan de praat. Het klikte en ze zijn die dag samen boodschappen wezen doen. Het was hartstikke gezellig en ze kwamen erachter dat ze ontzettend veel gemeen hadden. En zo stond ze de volgende dag weer voor zijn deur, met de vraag of hij nog boodschappen moest doen, want zij moest ook nog dus konden ze misschien samen gaan. Dit aanbod sloeg hij natuurlijk niet af. En sindsdien deden ze samen boodschappen en gingen ze geregeld samen koken, een film kijken of thee drinken. Ze waren goede buren en vrienden geworden. Ze waren vaak onafscheidelijk en veel mensen beschouwden hen als een stel, maar er was nooit een vonk tussen hen overgeslagen. Ze waren vrienden, meer niet. Geen van beiden had ooit meer achter hun vriendschap gezocht of er ook maar aan gedacht er meer van te maken.
Zo kreeg Marissa vriendjes en Derek vriendinnen. En natuurlijk, als het uit ging, of als ze even hun verhaal kwijt moesten, dan konden ze altijd bij elkaar terecht.

Derek keek toe hoe Marissa haar tuinstoel inklapte en aanstalten maakte om het badje leeg te laten lopen.
'He,' zei Derek, 'wat doe je nou?'
Marissa keek hem met een opstandige blik aan.
'Je gaat me toch niet vertellen dat je nog langer blijft zitten? We zitten er al anderhalf uur!'
'Ja, en? Het is lekker verkoelend en ik heb de hele middag de tijd hoor.... Hee!'
Marissa had zich naar hem toe gebogen en hem nat gespat met een plens water. Derek sprong meteen op waardoor zijn auto magazine in het water viel. Quasi-boos zei hij: 'Kijk nou wat je doet.'
Maar gehoorzaam begon ook hij zijn voeten af te drogen, terwijl Marissa het badje leeg liet lopen. Samen sjouwden ze hun spullen over het grasveldje dat tegenover hun flat gebouw stond, naar hun garage.
'Joehoe, Derek!' klonk een vrouwen stem. Beiden draaiden zich om. Een eindje verder op stapte een slanke brunette uit een dure, grijze Mercedes. Ze zag er chic uit in een bordeauxrood rokje met daarboven een zwart colbertje en een dito blouse. Marissa herkende haar als Christie, Derek's vriendin. Ze was model voor een bekend merk, dus slank en ontzettend mooi. Het type waar Marissa normaal een hekel aan heeft. Ze haat mensen die, hoe ze er ook bij lopen, er altijd prachtig uitzien. Ze was ervan overtuigd dat als ze een kater had, met een misselijke adem, ze alsnog de mannen van zich af moest slaan. Ze kwam vrolijk aangelopen en toch moest Marissa toegeven dat ze een beetje bewondering voor haar had. Want zij zou nooit met zulke hoge hakken over straat kunnen lopen.
'Hé, Christie!' riep Derek vrolijk terug. Hij omhelsde haar en gaf haar een langdurige kus. Marissa kon wel kokhalzen, ze vond het zo vervelend om die twee te zien zoenen. Ze waren allebei zo perfect. Christie met haar perfecte uiterlijk; lang steil haar dat altijd goed leek te zitten. Een lichaam waar je 'u' tegen zegt en een gezicht wat gemaakt was door de goden. Ze had diep bruine ogen met ontzettend lange wimpers, haar lippen waren vol en mooi roze van kleur. Ook liep ze altijd met make-up rond wat perfect aangebracht was en haar een natuurlijke uitstraling gaf. Haar baan is goed betaald, waardoor ze waarschijnlijk nooit geld problemen had. Iets waar Marissa dagelijks mee te maken had. En dan had je Derek, de knappe en charmante rijkelui's zoon die iedereen omver blaast met zijn stralende glimlach. Derek had een stevige bouw, maar was niet gespierd. Zijn bruine haar wat neigde tot krullen was altijd goed in model gebracht. En zijn uitstraling was nog het meest aantrekkelijke aan hem, de vrouwen zwermden altijd als bijen om hem heen. Hij was ook nog eens gezegend met een goed stel hersens waardoor hij een goede opleiding kon volgen.
Ze pasten echt perfect bij elkaar, maar dat idee sprak Marissa absoluut niet aan. Niet dat ze jaloers was, dacht ze.
'Liefje, ik ga dit weekend naar Luxemburg voor een shoot! Dus ik zal je een tijdje niet kunnen zien.' zei Christie slijmerig. Marissa deed hard haar best om niet te luisteren en ruimde de spullen zo luid mogelijk op. Derek greep Christie bij haar middel.
'Wat dacht je ervan als ik je vanavond mee uit eten neem? Dan maken we er een speciale avond van en ben je voorlopig weer even zoet.' Christie giechelde flirterig en omhelsde hem.
'Wat ben je toch een schat.'
Marissa was klaar met opruimen en stond te bedenken wat ze zou doen; de twee tortelduifjes achter laten of Derek mee sleuren zodat ze de vieze vaat niet in haar eentje hoefde te doen. Haar vraag werd al snel beantwoord.
'Oh, was jij ook hier?' grinnikte Christie, 'Ik had je niet eens gezien.'
'Hallo, Christie.'
Marissa moest zichzelf dwingen om te glimlachen.
'Wat leuk voor je dat je eindelijk weer eens een shoot hebt, in Luxemburg zei je? Sjonge, je manager zal zeker wel blij zijn.'
Ze kon het niet laten. Christie's uitdrukking werd glazig, ze had al maanden geen shoot gehad en had laatst huilend verhaal gedaan aan Derek via de telefoon. Ze wist alleen niet dat Derek op dat moment bij Marissa was, die dus het hele verhaal had meegekregen. Derek glimlachte een beetje, maar toen Christie naar hem keek deed hij net of hij met een afkeurende blik naar Marissa keek. Deze op haar beurt kon het niet laten om een lach tevoorschijn te halen, ze vond het heerlijk. Net goed, dacht ze, ze heeft zo'n geweldig zelfvertrouwen en ze vindt zichzelf zo fantastisch, misschien is het tijd dat ze erachter komt dat ze eigenlijk niet zo geliefd is. Van nature was Marissa niet zo gemeen, maar er waren uitzonderingen, genaamd Christie. Ook al was het soms een schat van een meid, ze kon er niks aan doen.
Dat vond ze nog wel het ergst, moest ze toegeven. Christie had nog nooit echt onaardig tegen haar gedaan, maar het was haar manier van doen dat Marissa liet wantrouwen. Ze vertrouwde haar niet helemaal, daardoor was ze altijd op haar hoede als Christie in de buurt was. Ze deed er alles aan om te voorkomen dat ze voorschut gezet werd door zo'n arrogant kreng.
'Eerlijk gezegd heb ik mijn manager ontslagen.' snauwde Christie. 'Hij sloeg de hele tijd de beste shoots af. Hij was hartstikke kieskeurig. Aan de ene kant wel begrijpelijk natuurlijk, hij wilde dat ik alleen de beste merken deed. Maar ik vindt dat de wat kleinere merken ook hun kans moeten krijgen.'
Christie keek Marissa woedend aan. Er was een stilte. Marissa wist niet wat ze daarop te zeggen had en besloot dat de stoep ineens heel interessant was. Christie keek de hele tijd woedend van Derek naar Marissa. Toen verbrak Derek de, voor zijn gevoel, eindeloze stilte en zei: 'Lieverd, Marissa en ik moeten nog een hele boel vieze vaat afwassen.'
Christie werd rood en mompelde iets onverstaanbaars.
'Eh, ik moet ook nog reserveren voor vanavond, dus misschien is het beter dat je nu gaat.' zei Derek voorzichtig en pakte Christie's hand. Marissa zag dat ze hem wegduwde en hem nu woedend aankeek.
‘Oh, shit. Nu vergeet ik het bijna.’ Zei Derek. ‘Ik kan je niet mee uit eten nemen! Ik heb Marissa beloofd om te helpen met haar werkstuk. Morgen kan ik ook niet. Zullen we het donderdag avond doen?’
'Kies je voor haar kant?' zei ze met op een geklemde kaken. Derek wist dat hij nu iets heel erg verkeerds had gedaan. Wat had hij dan moeten doen? Had hij Marissa moeten afschepen?
Hij pakte nog een keer haar hand, deze keer liet Christie het toe. Een beetje gerustgesteld probeerde Derek de situatie nog te redden.
'Nee, lieverd, ik kies niemands kant.'
Nu werd Christie rood van woede, ze liet Dereks hand weer los en deed een stap achteruit.
'Wat?' zei ze met een trillende stem.
Ojee, dacht Derek, wat heb ik nu weer gedaan.
'Maar ik ben verdomme je vriendin! Je hoort aan mijn kant te staan!' schreeuwde Christie.
Marissa schrok en deed ook voorzichtig een poging geen scène te maken.
'Kom, kom Christie. Hij bedoelde het niet zo. Hij staat ook niet aan mijn kant, ook al snap ik niet wat mijn kant precies is. Maar dat terzijde, hij kiest niet voor mij en ook niet voor jou.'
Shit! Zo had ze het niet willen zeggen, dit gaat zeker verkeerd uitpakken, dacht ze paniekerig. Derek, die had gehoopt dat Marissa haar mond had gehouden, probeerde het nog een keer.
'Kom Christie, waar wil je eten?' Hij pakte haar hand en trok haar naar zich toe.
'Wat nou als ik zeg dat ik voor jou kies, wil je dan nog wel met me uit eten?'
Christie keek hem vuil aan.
'Toe, nou Christie.' zei Derek en hij glimlachte naar haar.
Oké, nu komt alles goed, dacht Marissa. Als haar die glimlach niet opvalt, die prachtige volle lippen die omhoog krulden waardoor zijn natuurlijke witte tanden blootgesteld werden, als ze nu niet ter plekke smelt....
'Nou, goed dan.'
Godzijdank, dacht Derek. Hij kuste haar en trok haar mee naar haar auto.
'Ik wil naar Quint.' zei Christie vastbesloten.
'Goed, dan zal ik daar zo meteen reserveren.'
'En ik wil een plekje bij het raam, of anders op het terras.'
'Ik zal kijken wat ik kan doen.'
'En ik wil ook dat er een band speelt, het liefst Jazz.'
'Schat, ze doen daar niet aan bandjes.'
Christie keek hem vernietigend aan.
’Maar ik zal wel kijken wat ik voor je kan doen.’
Derek zuchtte stilletjes, wat hij allemaal niet voor haar overhad.

'Wat had ik dan moeten doen?' zei Derek verontwaardigd. Hij kon niet geloven dat Marissa werkelijk hem de schuld gaf van Christie's uitbarsting.
'Heb ik je dan helemaal niks geleerd? Je moet het altijd eens zijn met je vriendin, ook al vindt je van niet. Ook moet je altijd sorry zeggen, ook al heb je niks gedaan. Als je dat niet doet vinden we dat niet leuk en dumpen we je. Zo simpel is het.' zei Marissa terwijl ze het afwassopje door de gootsteen liet lopen.
Derek zuchtte diep.
'Ik zal het nooit snappen.'
Hij zette de droge borden in Marissa's keuken kastjes en leunde tegen het aanrecht. Marissa was aan het rommelen in een lade, op zoek naar thee. Haar keuken zag er rommelachtig uit. Haar kastjes waren appeltjes groen en al het keukengerei was wit of zilver. Midden in de keuken stond een kleine ronde tafel met drie stoelen, waarvan er een nooit bezet was. Ze had vanuit het keukenraam een geweldig uitzicht over de stad.
Derek liep naar een andere lade en pakte daar koekjes uit, hij liep hiermee naar de tafel en ging met een zucht zitten. Marissa pakte een onderzetter, zette daar de theepot op en ging ook zitten. Ze keek Derek aan en zei voorzichtig: 'Wat ga je nu doen?'.
Derek zuchtte nog een keer en drukte vermoeid zijn handen tegen zijn ogen.
'Weetje hoe moeilijk het is? Elke keer als ik het juiste moment denk te hebben, kijk ik haar aan en ziet ze er zo gelukkig uit...'
'Ik weet dat het moeilijk is, ik heb het zelf ook zovaak moeten doen.'
Marissa dacht aan al die keren dat ze de harten van jongens had gebroken, ze waren altijd gek op haar geweest. Zij, aan de andere kant, vond hen wel leuk maar was nog nooit echt verliefd geworden, behalve dan die ene keer... In gedachte verzonken nam ze een slok van haar nog veel te warme thee, met als gevolg dat ze haar mond verbrandde. Ze vloekte en pakte haar tong tussen haar duim en wijsvinger. Derek bood haar een koekje aan om de pijn te vergeten.
'Echt, ik kan het niet. Ik ben bang dat als ik het uitmaak, dat ze dan in huilen uitbarst of zo. En daar kan ik absoluut niet tegen.'
Hij had laatst bijna het goede moment gevonden. Christie zat naast hem op de bank in zijn flatje en zat heerlijk rustig, met opgetrokken benen naar een film te kijken. Hij was helemaal niet rustig, zijn handen waren klam en hij kon zich niet op de film concentreren.
Bij elke reclame overtuigde hij zichzelf ervan dat dit het goede moment was. Maar dan dacht hij vrijwel meteen daarna aan de mogelijke reactie van Christie, zodat hij het elke keer uitstelde.
'Nee, ik kan het niet.'
Derek pakte zijn mok thee vast en nam een slok, hij kwam er al snel achter dat ook zijn thee nog te warm was en verbrandde zijn tong. Marissa gaf hem een koekje.

[M'ne]

ik ga het nog lezen, maar daar heb ik nu geen tijd voor, maar wel even dit:

tropical_breeze schreef op 30-07-2006 @ 23:21 :
[B]
Naam: Marissa van Hoog.
mooie borsten

Naam: Derek Verhagen.
knap gezicht, mooi lichaam, lekker kontje.

Naam: Christie Lee.
alles klopt, mooie lippen, ogen, neus, wangen, jukbeenderen,
heeft moeite met mensen die mooier dan haar zijn

Mooi, knap en lekker zeggen niet zo veel. Wat voor jou mooi is, hoeft voor een ander niet zo te zijn etc. Ik zou dit dan toch veranderen in andere duidelijk omschrijvende woorden.

laatste zin van christie zou ik veranderen in: heeft moeite met mensen die mooier zijn dan zij.

[tropical_breeze]

M'ne schreef op 31-07-2006 @ 09:20 :
ik ga het nog lezen, maar daar heb ik nu geen tijd voor, maar wel even dit:



Mooi, knap en lekker zeggen niet zo veel. Wat voor jou mooi is, hoeft voor een ander niet zo te zijn etc. Ik zou dit dan toch veranderen in andere duidelijk omschrijvende woorden.

laatste zin van christie zou ik veranderen in: heeft moeite met mensen die mooier zijn dan zij.

Idd, mooier zijn dan zij is beter! bedankt!
Maar ik moet erbij zeggen dat ik die informatie er vooral voor mezelf bij heb gezet!
Als ik niet meer precies weet hoe ze eruit ziet of hoe ze denkt enzo, dan kan ik dat daar opzoeken....
Ik kan het ook weg halen, zodat jullie zelf kunnen invullen hoe ze eruit ziet! ?

ps: dit zijn nog maar 5 pagina's en dus het begin! Het hele verhaal bestaat in totaal uit 65 pagina's... 't leek me een beetje veel om allemaal in 1x hier te zetten... dus als jullie verder willen lezen, moet je het zeggen!

[Broeder]

Ik kan niet helpen je naam met Tropical Danny te associëren.

Verder is het belangrijk dat je met je eerste alinea de lezers aandacht vast blijft houden, wat bij mij niet lukte. Vertel niet meteen te veel, maar roep vragen op. En meteen met namen gaan strooien daar blijf ik geen voorstander van, maar goed, dat is waarschijnlijk gewoon een kwestie van smaak.

[tropical_breeze]

15 Kilometer verderop was Loreen aan het werk in Quint. Ze werkte er zodat een deel van haar loon gebruikt kon worden om de huur te betalen voor de verdieping erboven, waar ze woonde.
Het restaurant waarin ze werkte had twee zalen; een romantische en warme eetruimte en een gezellige ruimte ernaast die diende als kroeg. Elke vrijdag- en zaterdagavond ging heel ***** erop uit om daar te gaan stappen. Op het moment was ze de glazen aan het pouleren en ze stond achter een donkere houten bar. De muren van het restaurant waren geel en er hingen prachtige schilderijen van bloemen die alles opfleurden. Ook was er overal sfeerverlichting die alles was knusser maakte. Het was erg rustig en de enige gast was meneer Landon die bijna elke dag, stipt om 1 uur, een broodje kwam eten en de krant lezen. Loreen zette een aantal glazen achter de bar en toen ze zich omdraaide, schrok ze. Ze zag een jongen aan de bar staan en hij stond haar te bekijken. Ze liep naar hem toe en zei: 'Kan ik u helpen?'
Toen ze dichterbij kwam zag ze dat het een erg knappe jongen was. Hij had blonde haren die in de war zaten en hij had een zomerse blouse aan waarvan de knoopjes open waren, waardoor je zijn gebruinde torso kon zien. Ze bekeek hem van top tot teen en zag dat hij een kralen ketting omhad.
'Nou, laten we het maar gewoon bij 'je' houden, vindt je niet?' Hij glimlachte breed naar haar en ze vond hem nu nog knapper. Deze kans zou ze grijpen, dacht ze bij zichzelf, hoe vaak kom je zulke jongens tegen?
'Sorry, 'je'' zei ze. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, nou kom ik al helemaal over als een dom blondje. Maar de jongen begon te lachen en stak zijn hand uit.
'Dennis, Dennis Mulder.'
Loreen schudde zijn hand en zag dat hij mooie, grote handen had.
'Loreen van Hoog.'
Ze wilde haar hand terugtrekken, maar Dennis liet hem niet los. Hij trok haar naar zich toe en vroeg:
'Ben ik bij jou aan het goede adres voor een lekker hapje?'
Ze keek hem verbaast aan.
'Pardon?'
Dennis liet haar hand los en ging ermee door zijn haar, ook dit keer glimlachte hij.
'Dat staat toch op het bord buiten?'
Hij wees naar een bord buiten waar met krijt opgeschreven stond: Welkom bij Quint. U kunt hier elke dag genieten van een lekker hapje. Op vrijdag- en zaterdag avond bent u van harte welkom in onze kroeg voor een drankje. En dat natuurlijk allemaal voor een vriendelijke prijs.

Och, natuurlijk, dacht Loreen die de tekst zelf op het bord had geschreven. Ze voelde dat ze rood werdt.
'O, bedoelde je dat.' zei ze, hem niet aankijkend.
'Wat dacht je dan dat ik bedoelde?' vroeg Dennis. Hij liep, zonder op antwoord te wachten naar de dichtstbijzijnde tafel en pakte daar een menu van af. Hij bestudeerde het aandachtig.
'Er staat een heleboel op, maar ik kan niet kiezen. Wat zou jij kiezen?'
'Eh, ik denk de gegrilde kip salade met Cherry tomaatjes.' Ze kon zien dat hij een gespierd lichaam had. Hij was gewoon geweldig, bedacht ze, misschien wel te geweldig. Ze had al zo vaak van die verhalen gehoord over jongens die in het begin het einde leken en dan uiteindelijk driftbuien hadden, of wat dan ook. Maar wat nou als hij gewoon zo geweldig is, zonder die driftbuien? Weetje wat, ik ga er gewoon voor, dacht ze. Ze kwam vanachter de bar vandaan en ging naast hem staan. Hij rook ook nog eens heerlijk.
'Ik hou niet zo van feta.' besloot hij.
'Ik kan aan de kok vragen of hij die weglaat.'
'Nee, dat hoeft niet. Die uitsmijter dan? Is die lekker?' Hij keek haar vragend aan en nu kon ze ook zien hoe zijn ogen eruitzagen. Zoals ze al had verwacht waren het bruine ogen waarin je bijna verdronk, geweldig. Dit is mijn kans, dacht ze.
'Ook die is lekker, maar weetje, alles hier is lekker. Anders zou ik hier niet werken.' zei ze gewaagd. Ze schrok van zichzelf, normaal zou ze nooit zoiets gezegd hebben. Ze was altijd super onzeker geweest, terwijl dat niet nodig was. Ze was een mooi meisje met lang blond haar tot op haar schouders. Ook was ze niet dik, maar een beetje mollig. Veel jongens vonden haar leuk en ze vroegen haar om de haverklap verkering, vooral als ze een biertje te veel ophadden. Loreen moest elke keer weer lachen om die teleurgestelde gezichten als ze zei dat ze niets wilde, elke jongen hoopte dat ze hem uit zou kiezen. Maar tot dusver had ze nog geen geschikte kandidaat gevonden. Ze hoopte dan ook van harte dat deze jongen haar net ze aantrekkelijk vond als zij hem. En Dennis reageerde zoals ze gehoopt had. Hij keek haar verleidelijk aan en lachte breed.
'Is dat zo.' zei hij en hij legde de menu kaart neer. 'In dat geval neem ik jou.'
Loreen kon haar oren niet geloven, deze jongen vond haar leuk. Dennis liep naar de bar en pakte zijn portemonnee uit zijn zak. Hij liep heen en weer langs de bar, hij zocht iets.
'Waar is hier de pin? Dan kan ik gelijk even afrekenen...'
Hij stopte met zoeken en draaide zich om en knipoogde. Oh, hij weet dat hij knap is, dacht Loreen. Anders zou hij die ongelofelijk charmante knipoog niet gebruikt hebben. Ze Liep naar hem toe en zei: 'Sorry, maar ik weet niet of je wel genoeg geld hebt. Ik ben namelijk onbetaalbaar, je zult een andere manier moeten vinden.' Teleurgesteld stopte hij zijn portemonnee weer weg en keek bedachtzaam.
'Wat nou als ik je nu een drankje aanbied? En misschien een hapje eten?'
'Daar zou je mee kunnen beginnen.' Loreen deed haar sloof los en pakte de menu kaart die ze weer aan hem gaf.
'Doe mij die salade maar.' Ze glimlachte naar hem en ging aan een tafeltje zitten.
'Bij wie moet ik zijn om die salade te bestellen?' Loreen zuchtte bij zichzelf. Dat was ze even vergeten, ze was vandaag als enige aan het werk. Ze stond op en liep naar de keuken.
'Wat wil jij hebben?' riep ze nog snel.
'O, doe mij maar die uitsmijter.' antwoordde hij. Ze liep de keuken in en zag dat de kok er niet was. Hij was zeker buiten aan het roken. Ze liep door de achterdeur naar buiten en zag een dikke, kalende man op een krukje zitten met een dikke sigaar in zijn mond.
'He, David, ik heb een bestelling voor je.'
De dikke man stond op en liep met trage stappen naar binnen.
'Kan het misschien wat sneller?' vroeg Loreen geïrriteerd. Straks ging Dennis nog weg. David leunde tegen het fornuis aan en hield zijn hand op.
'Geef die bestelling dan.' zei hij.
'Ik heb hem niet opgeschreven.'
'Waarom heb je geen sloof aan?' Hij keek haar bestraffend aan.
'Je weet toch dat je die altijd moet dragen, ga hem meteen om doen!' commandeerde hij haar.
'He, je bent mijn baas niet,' zei Loreen geïrriteerd,' en ik krijg wat te eten aangeboden van een klant. Een erg leuke klant moet ik je zeggen.'
Loreen wist dat hij hier nog bozer door zou worden, maar dat kon haar niets schelen.
'Je bent aan het werk verdomme! Niet aan het stappen, het is hier geen kroeg waar jij je vriendjes oppikt!' zei David verhit en hij sloeg met zijn vuist op het blad van het aanrecht. Hierdoor schrok Loreen, ze had wel vaker discussies met David. Ze waren niet bepaald vrienden, maar ze had hem nog nooit zo agressief gezien.
'Doe even normaal wil je!' zei ze kwaad. 'Hij bood het zelf aan! En wie denk je wel niet dat je bent? Mijn vader ofzo? Bemoei je met je eigen zaken en maak nou maar een uitsmijter en een gegrilde kip salade.'
Ze liep met grote stappen de keuken uit en hijgde van woede. Die kerel is echt ongelofelijk, dacht ze kwaad en ze hoorde hoe hij haar na brulde. Maar voor ze de rest kon horen gooide ze de deur dicht en liep ze het restaurant in. Ze pakte met grof geweld twee glazen en knalde die op de bar, waardoor er een kapot ging. Hierdoor werd ze nog kwader en ze begon te trillen van frustratie. Dennis kwam snel aangelopen en keek geschrokken. Shit, ze was vergeten dat hij er ook nog was.
'Wat is er aan de hand? Is alles oké?' vroeg hij bezorgt.
Loreen schonk een glas cassis voor zichzelf in en nam een grote slok, hierdoor kalmeerde ze een beetje. Ze keek Dennis aan en zag dat hij bezorgt keek. Ze glimlachte met moeite naar hem. 'Niks, er is niks. Alleen wat onenigheid met de kok, hij denkt dat hij mijn vader is en ik moest hem er even aan herinneren dat hij dat absoluut niet is.' Ze voelde dat ze weer boos werd en nam daarom nog een slok. Ze zag het kapotte glas en dook onder de bar om een blik en veger te pakken. Ze liep om de bar heen en begon het glas op te vegen. Dennis knielde naast haar neer en pakte haar hand.
'Je bloed,' zei hij en Loreen zag dat er een snee in haar duim zat die flink bloedde, 'heb je hier ergens een EHBO kist?'
'Ja, onder de bar.' Loreen deed haar duim in haar mond, zodat het bloeden zou stoppen.
Dennis stond op en liep naar de bar en Loreen hoorde hoe hij in de kastjes rommelde. 'Het derde kastje van links, met het zilveren handvat.' zei Loreen om hem wat op weg te helpen. Al snel kwam Dennis terug met de doos, hij pakte er een pleister uit en deed hem zorgvuldig om haar duim. Hij bekeek haar hand, ze had erg zachte handen, vond Dennis. Loreen merkte het en stond snel op, een beetje verlegen leunde ze tegen de bar. Dennis ruimde snel de spullen op.
'Eh, ik zal even kijken waar ons eten blijft.' zei Loreen. Dennis knikte en ging weer aan hun tafeltje zitten en bekeek aandachtig de kandelaar op de tafel. Loreen liep naar binnen en zag dat David, met sigaar en al, een gegrilde kip stond te snijden. Hij merkte dat ze binnenkwam en begon met geweld de kip in een schaal te smijten.
Loreen leunde tegen de muur en ze voelde de spanning die tussen hen in hing.
'Sorry, van daarnet.' zei David zonder zich om te draaien. Loreen vond het nogal een asociaal excuus en besloot om niks te zeggen.
'Echt, het spijt me.' Nu draaide hij zich om en Loreen zag dat hij tranen in zijn ogen had, wanhopig begon hij ze weg te vegen. Ze had hem nog nooit zien huilen en ze kreeg meteen medelijden met hem.
'Nellie... Nellie is bij me weg.' zei hij met een rood hoofd. Loreen had geen idee wie Nellie was, maar ze nam aan dat het zijn vrouw was.
'Ze is er vandoor met een vent die 15 jaar jonger is dan zijzelf, Vincent heet 'ie. Ze zij het gister tegen me, vlak voor we gingen slapen. "Ik ben verliefd op een ander", zei ze. Ze wilde niet dat ik nog bij haar in bed sliep en moest op de bank.'
Hij huiverde even.
'En ik kan op het moment geen ...' hij twijfelde even,' vrouw om me heen hebben. Er biggelde nog meer tranen over zijn wangen. Loreen stond aan de grond vastgenageld, ze had geen idee wat ze nu moest doen. Ze was het niet gewend om mannen van rond de 40 te troosten met een kapot gelopen huwelijk.
Als ze getrouwd zijn tenminste.
'Luister, laat die salade en uitsmijter maar zitten. Ga naar huis en rust uit, huur een film ofzo, ik sluit de zaak wel af. En ik vergeef het je, ik begrijp het volkomen.'
David deed zijn schort af en maakte er zijn gezicht mee schoon.
'En wat ik uit het verhaal op kan maken is dat het klinkt alsof Nellie in haar 'midlife crisis' zit. Mannen kopen een knalrode Porsche en krijgen er spijt van, vrouwen gaan er vandoor met een jonge man en krijgen er later spijt van, geloof me.'
En nou maar hopen dat Nellie geen jonge blonde van 30 is. David keek haar aan en Loreen wist niet of ze er goed aan had gedaan door dat te zeggen. Maar goed, wat kun je ook verwachten van een meisje van achttien die niks af wist van een midlife crisis, laat staan een huwelijk.
'Bedankt, Loreen, je hebt geen idee hoeveel dit voor me betekend. Het spijt me dat ik uitgerekend bij jou uit huil, maar ik kon niet langer doen alsof er niets aan de hand was. Ik ben ten onrechte boos op je geworden en als je wilt kun je die uitsmijter en salade zelf nog maken, van het huis.'
Hij gaf haar een somber knikje en liep door de achterdeur naar buiten.
Loreen keek hem na en haalde diep adem, liep naar het aanrecht en deed een folietje om de gegrilde kip. Vervolgens zette ze hem in de koeling. Ze bleef even staan om na te denken over wat er nou precies gebeurt was. David de -normaal gesproken- arrogante lul die altijd de baas speelde, had zijn liefdesproblemen aan haar voorgelegd en vervolgens een potje staan janken. En als klap op de vuurpijl deed hij ook nog eens aardig tegen haar. Aardig...

Na tien minuten kwam ze terug in het restaurant en Dennis was nergens te bekennen. Zou hij vertrokken zijn, vroeg ze zich wanhopig af. Dan had hij toch wel even kunnen zeggen dat hij ging. Ze keek in de wc’s, maar ze zaten geen van allen op slot. Toen ze terug het restaurant in kwam, zag ze hem. Hij zat buiten op het terras aan tafel bij meneer Landon. Ze keek wat hij deed en zag dat hij met meneer Landon aan het praten was. Oh! Meneer Landon lachte zelfs, iets wat Loreen hem nog nooit eerder had zien doen. Dennis stond op en gaf hem een hand, vervolgens pakte hij het vuile, lege bord van meneer Landon en nam het mee naar binnen. Loreen keek hem verbaast aan, maar Dennis lachte vrolijk terug.
'He, waar kan ik dit heen brengen? Ik moet je zeggen dat ik dit baantje ook wel zie zitten, een beetje met de klanten kletsen, hun rotzooi opruimen. En je kan ook drinken zoveel je wilt.' zei hij lachend naar de tap wijzend. Hij liep naar de bar en zette daar het vuile bord neer.
'Als je dan toch bezig bent dan kun je dat bord ook wel even naar de keuken brengen en afwassen, dat hoort er tenslotte ook bij.'
Ze liep voor hem uit de keuken in en hoorde hoe hij zuchtend het bord pakte en achter haar aan liep. Het was een puinhoop in het afwas gedeelte van de keuken, de afwasser was duidelijk niet goed genoeg geïnformeerd. Dat krijg je als je dat soort dingen aan David overlaat, dacht ze vermoeid.
'Zet daar maar neer hoor, er is vast wel een plekje tussen al die vaat. Als je even wacht bel ik even snel de afwasser om te vragen of ze deze rotzooi wil afwassen.'
'Geen probleem.' zei Dennis terwijl hij handig een paar borden opstapelde een schoteltjes opzij schoof. Loreen toetste het nummer in en de telefoon ging over. De telefoon werd opgenomen en een schorre, slaperige stem zei: 'Wie belt me zo vroeg?'
'Eh, ben jij het Nicole?'
'Hm, wat isser? Hoe laat is het, wie ben je?' Loreen hoorde hoe Nicole geeuwde, 'Wat moet je van me...'
'Je spreekt met Loreen, je staat op het rooster voor afwassen.'
Loreen keek op het rooster.
'Je had hier ongeveer een uur geleden al moeten zijn.'
Het meisje aan de andere kant van de lijn gaapte nog een keer en smekte behoorlijk hard.
'En dat wil zeggen dat het nu half een is, ben je nog van plan te komen?'
Het meisje produceerde een raar soort lach.
'Weetje, ik heb een enorme kater en heb net 5 minuten geleden ontslag genomen.'
En met die woorden hing het meisje op. Verbijsterd staarde Loreen naar de telefoon. Wat een lef!
'Betekend die blik dat ze komt?' vroeg Dennis sarcastisch.
'Nee, dit betekend dat wij hier nog wel even bezig zijn.' Met een scheef lachje keek ze hem aan, zou hij de hint begrijpen?
'Dan kunnen we maar beter meteen beginnen.'
Dennis liep naar de kast en pakte een waterafstotend schort en deed hem om. Van binnen maakte Loreen een sprongetje van geluk, maar aan de andere kant zag ze op tegen die berg afwas.
'Wat deed je eigenlijk bij meneer Landon?' Ze was behoorlijk nieuwsgierig hoe hij hem aan het lachen had gemaakt.
'Wie is meneer Landon?' vroeg Dennis. Hij deed de kraan aan en begon de borden schoon te spuiten, terwijl Loreen ze in de vaatwasser zette. Ze waren net een geoliede machine, alles ging lekker snel.
'Die man van het vieze bord, buiten op het terras.'
'Oh, je bedoelt Alex.'
Alex?
'Je bleef wat lang weg dus ik ging even naar buiten om van het lekker weer te genieten. Toen ik hem zag zitten groette ik hem en vroeg ik of het eten smaakte. Ohja, dat moest ik nog zeggen, jullie zalmuitsmijter, daar mag best wat meer zout op, 't was een beetje flauw.'
'Ik zal het de kok zeggen.' zei Loreen, een beetje van haar stuk gebracht.
'Nou, toen raakte ik met hem in discussie over de prijs. En we waren het er beiden over eens dat je hier wel degelijk waar voor je geld krijgt.'
Hij gaf haar een knipoog. Loreen wilde wat zeggen, maar Dennis hield haar tegen en luisterde. Loreen hoorde het nu ook. Er riep iemand 'Dennis'. Dennis liep naar het restaurant en na een poosje kwam hij terug.
'Alex wil graag afrekenen.'
'Ah, Natuurlijk.' Loreen snelde naar het restaurant.
'Dag, meneer Landon.' zei ze beleefd en ze liep naar de kassa om af te rekenen.
'Wat een leuke jongen, die nieuwe ober van jullie.' zei meneer Landon met een knipoog.
'Hij is niet onze nieuwe ober.'
'Wat is hij dan wel?' vroeg hij verbaasd.
'Hij... euh.'
Op deze vraag wist ze geen antwoord te geven. Wat was hij ook? Een vriend?
'Ik ben het vriendje van Loreen... meneer.' zei Dennis, terwijl hij een arm om haar middel sloeg en hij kneep even in haar dij. Loreen keek hem verbaast aan. Haar vriend? Dennis keek terug met een blik en Loreen begreep hem, ze zou het spelletje meespelen.
'Kom, kom, Dennis. Zo formeel hoeft het toch niet. Loreen pas goed op deze jongen, zulke zie je maar weinig.' vertrouwde meneer Landon haar toe.
'Dat zal ik zeker doen meneer. Ik was ook nog niet van plan het uit te maken.' Meneer Landon lachte vrolijk, rekende af en verliet het restaurant. Loreen zag dat het buiten donkerder was geworden en in de verte regende het.
Ze draaide zich om naar Dennis en zei: 'Ik ken je niet eens, je bent een volkomen vreemde. Ik ken je in totaal,' ze keek op haar horloge, 'twee uur. Ik weet niet wie je ouders zijn en of je wel ouders hebt. En ik heb de eer om nu al je vriendin te zijn.'
'Nee.' zei Dennis. 'Je weet inderdaad niks van me, maakt dat iets uit?'
Loreen begon te lachen, haar maakte het niks uit.
'Nou, ik hou er mee op.' zei ze terwijl ze naar de garderobe liep om zichzelf om te kleden.
'Waarmee?'
'Met dat spelletje van je, over dat je mijn vriendje bent. Hoe kwam je er eigenlijk op? Je had toch ook gewoon kunnen zeggen dat je een vriend was?'
'Oh, het leek me wel een leuk grapje. Je vindt het toch niet erg?' zei hij met een scheve lach. Loreen liep naar binnen en Dennis liep haar achterna, maar ze hield hem tegen.
'Waar denk jij dat je heen gaat?'
Dennis keek langs haar heen en zag haar kleren hangen, vervolgens keek hij naar de outfit die ze nu aan had. Hij keek haar veelbelovend aan.
'Oh, nee, daar komt niks van in.' zei Loreen toen ze zijn blik zag. Ze draaide zich om en terwijl ze de deur dicht deed zei ze: 'Waag het niet om binnen te komen!'
Dennis werd overspoeld door verschillende gevoelens. Aan de ene kant wilde hij terug gaan naar het restaurant en zo haar vertrouwen winnen, maar aan de andere kant wilde hij naar binnen stormen om haar overal te zoenen. Hij kende haar nog maar net, daar was hij zich van bewust, maar hij voelde zichzelf zo gemakkelijk bij haar. Ze was spontaan, ontzettend knap, sociaal, lief en zo'n beetje alles wat hij leuk vond in een meisje. Maar was het wederzijds? Misschien vond ze hem 'gewoon aardig' en niet meer, misschien vond ze hem helemaal niet leuk, was hij haar type niet?
Daar zou hij snel genoeg achter gekomen zijn als hij naar binnen was gelopen, maar de deur ging al open en Loreen kwam naar buiten. Ze had een donkere spijkerbroek aan met een roze truitje dat losjes om haar schouders hing, ook had ze haar losse haren in een staart gedaan. Ze was bezig haar oorbellen in te doen. Dennis moest even slikken, nog steeds had hij de drang om haar te zoenen.
'Braaf.' zei Loreen, hem op zijn schouder kloppend. 'Ik was even bang dat je naar binnen zou komen terwijl ik daar in mijn string stond.'
Ze knipoogde naar hem en trok haar jas aan. Je moest eens weten, dacht Dennis. Hij trok ook zijn jas aan en liep voor haar uit de straat op. Loreen deed het bord wat buiten stond naar binnen en legde een ketting om alle terrastafels en stoelen zodat deze niet gestolen konden worden. De sleutel verdween in haar tas en vervolgens deed ze het alarm aan waarna ze de deur op slot deed. Dennis wist niet goed wat hij moest doen. Moest hij haar nummer vragen en naar huis gaan, of vragen of ze zin had om nog iets met hem te gaan drinken... Loreen hoopte dat hij zou vragen of ze mee ging om nog wat met hem te gaan drinken, maar de stilte duurde te lang.
'Ik denk dat ik maar naar huis ga.' zei Loreen. Dennis wist dat hij zijn kans nu verspild had.
'Mag ik misschien je nummer, ik zou je graag nog een keertje willen bellen.'
Loreen's hart bleef een tel stilstaan, ze dacht dat hij het nooit zou vragen. Ze glimlachte breed naar hem en pakte haar agenda en een pen.
Ze schreef haar nummer op een blaadje, scheurde het uit haar agenda en duwde het in zijn hand. Dennis vouwde het dubbel en stopte het in zijn jaszak.
'Ik vond het erg gezellig.' zei hij glimlachend.
'Ik ook, heel erg.' zei Loreen een beetje verlegen. En nu? Dacht ze. Geeft hij me een kus, of misschien een knuffel, of gaat hij gewoon weg. Dennis wist ook niet goed wat hij moest doen, hij wilde haar laten merken dat hij haar leuk vond. Maar hij wilde niet gretig overkomen. Hij wist wat hem te doen stond. Hij boog naar haar toe en kuste haar zacht op haar wang.
'Nou, dan ga ik maar.' Hij liep naar zijn fiets en reed weg. Loreen keek hem achtera en zei nog snel: 'Doei.'
Ze had gehoopt dat hij haar zou zoenen, dat deden ze altijd in films en zou romantisch geweest zijn. Maar dit was veel beter, dit betekende dat hij haar leuk vond en niet alleen om haar uiterlijk; dan zou hij haar verslonden hebben, maar dat deed hij niet. Tevreden pakte ze haar huissleutel en liep naar de deur naast die van het restaurant. Boven haar brak de hemel open en regen kwam met bakken naar beneden. Snel draaide ze de sleutel om in het slot en sloot de deur achter zich. Ze liep de trap op en sloeg de zevende trede over, uit ervaring wist ze dat er een enorm gat zat en je er doorheen kon zakken, geen van de bewoners van het pand had ooit de moeite genomen om hem te repareren. Wel had iemand een grote rode rand om het gat gemaakt, zodat hij makkelijker te zien was. Een beetje buiten adem kwam ze aan bij haar voordeur, haar conditie - welke conditie? - was vergelijkbaar met die van een gehandicapte bejaarde, ze deed er nooit wat aan. Ze luisterde aan haar deur en hoorde dat haar huisgenote al thuis was, The Spice Girls galmde uit de gammele radio in de woonkamer. Met moeite opende ze de deur en keek het halletje rond en zuchtte, wat een zwijnenstal. Er was een kapstok die overladen was met dingen die je normaal gesproken niet aan een kapstok vind; een natte bh die te drogen hing, plastic tassen vol met oud-papier, een lampenkap, paraplu's en jassen - oké, die tellen niet mee. Ze kon het niet op brengen om het op te ruimen, dus hing ze haar eigen jas en tas aan de kapstok en liep richting de woonkamer. Het was geen grote ruimte maar werd wel optimaal gebruikt. Er stonden twee paarse banken - die heerlijk zaten - met blauwe kussen de kamer stond vol met handige bijzettafeltjes. Onder het motto van je-kan-nooit-genoeg-bij-zet-tafeltjes-hebben. Kaarsen en onder andere een oude gammele radio fleurden de boel een beetje op. Hier en daar stonden lampen die voor geen meter bij elkaar pasten, de een nog lelijker dan de ander. Het enige normale was de tv die gewoon functioneerde, wonder boven wonder, want de antenne was afgebroken.
Al met al zag de woonkamer er niet uit en normaal zou Loreen er wat aan gedaan hebben, maar op het moment had ze daar totaal geen zin in.
'He, Loes! Waar zit je?' Ze liep richting badkamer en trof daar haar huisgenote aan, onder de douche.
'Eh, hoi! Je bent vroeg thuis, lekker gewerkt vandaag?' vroeg Loes een beetje geschrokken vanachter het douchegordijn. Marissa zag weinig omdat de stoom van de hete douche de kamer vulde, ze pakte een handdoek en boende de spiegel schoon.
'Nou, er waren weinig mensen vandaag. Het was zeer rustig, op een iemand na.'
'Hm?'
'Een jongen, wat zeg ik, een woest aantrekkelijke jongen kwam vanmiddag langs. Ik heb zijn nummer.'
'Echt? Wat voor iemand was het? Toch niet zo'n loser als Cornelis!'
Cornelis. Loreen's vorige vriendje. Als je een 'relatie' van een week een 'relatie' kan noemen. Hij was slungelig, maar leek ontzettend leuk. Totdat hij vreemd ging - na 6 dagen - en uiteindelijk toch niet zo geweldig bleek te zijn. Ze was dan ook niet echt verliefd.
'Haha, nee, absoluut niet. Hij heet Dennis Mulder en heeft blond haar, is gespierd en heeft de mooiste bruine ogen die ik ooit gezien heb.'
'Oke, dat klinkt spannend. Issie leuk? Ik bedoel, issie aardig, leuk?'
Marissa bekeek zichzelf in de spiegel, maar het enige wat ze zag was een vleeskleurig waas.
'Hij is ontzettend schattig.' Loreen hoorde gegniffel, maar het klonk niet als Loes.
'Zit je me uit te lachen?'
'Nee.' zei Loes lacherig. 'Ik niet in ieder geval.' Loreen begreep er niks van. Toen zag ze op de w. bril een mannenbroek liggen en ernaast een groene boxershort. Loreen schrok en gilde: 'He, bah! Loes! Had je niet even kunnen zeggen dat je bezoek had!' Gehaast en met een hand voor haar ogen liep ze de badkamer uit terwijl er op de achtergrond een lachende mannenstem klonk.
Een tijdje later had Loreen zich genesteld op de bank met een reep chocolade en zat ze haar favoriete serie te kijken. De badkamerdeur ging open en een adembenemend knappe man liep de kamer in, Loreen herkende de broek. Hij lachtte naar haar en ze produceerde een flauw lachje terug. Loes liep de man achterna en kneep hem in zijn kont, de man op haar beurt tilde haar op en begroef zijn hoofd tussen haar borsten en maakte een grommend geluid. Loreen zuchtte diep en deed net alsof ze het niet merkte en haar serie heel spannend was. Luid smekkend op haar chocolade kauwend gleden haar ogen van het beeldscherm naar het tafereel in de kamer. De man en Loes waren inmiddels verstrengeld in een intense zoen.
Loreen bekeek ze een tijdje, totdat de man haar in de gaten kreeg en haar een knipoog gaf. Geschrokken keek ze weer naar het beeldscherm. 'Misschien moet ik maar eens gaan.' Hoorde ze de man zeggen. Loes loodste hem naar de voordeur en tien minuten later kwam ze weer terug, haar haar zat in de war alsof grote mannen handen er woest doorheen gewoeld hadden. Loreen keek haar verwijtend aan. 'Wat?' vroeg ze onschuldig.
'Wie-was-dat?'
'Dat-was-Terry.'
'En wat deed ie hier? Ik heb je nog nooit over hem horen praten.'
'Dat komt omdat ik hem vandaag ontmoet heb, op het werk.'
'En toen je hem zag dacht je; jou wil ik verslinden kom mee naar mijn huis waar we als een stel konijnen...'
'Nee, nee, nee. Zo ging het helemaal niet,' onderbrak Loes haar, 'hij zag mij, liep op me af en zoende me. Ik stond op het stoepje voor het reisbureau een sigaretje te roken. Ik drukte hem uit en op dat moment zag ik hem, hij kwam met grote passen en een grijns op zijn gezicht naar me toe gelopen. Toen greep hij me beet en kuste hij me. Toen verstreken de uren, werden we allebei ontslagen omdat we niks deden en vroegen we ons af; bij jou of bij mij?'

[tropical_breeze]

Marissa was bezig haar favoriete trui te strijken toen er iemand aanbelde. Ze stapte over een berg met was die nog gestreken moest worden en schoof een paar magazines aan de kant. De persoon was ongeduldig en klopte nog een keer aan.
'Jaja, ik kom.' zei Marissa geïrriteerd. Ze deed de deur open en zag een jongen die een grote tas bij zich had. Hij was een beetje getint en in zijn broek zaten gaten, waarschijnlijk door muizen.
Zijn donkere krullen waren vet en in zijn mond zat een onaangestoken sigaret.
'Wie ben jij?' vroeg de jongen. Hij keek haar vies aan. Marissa vroeg zich af hoe oud hij zou zijn, hij zag eruit als twintig, misschien eenentwintig.
'Ik ben Marissa van der Hoog en ik woon hier. Wie ben jij?'
De jongen keek langs haar heen haar flat in. Ze zag dat zijn ogen rood waren en zijn pupillen waren groter dan normaal, deze jongen is stoned, besefte ze.
'Ga je nog antwoord geven, of hoe zit dat?' zei ze fel, terwijl ze de deur een stukje verder dicht deed.
'Ik ben op zoek naar Roos.' zei hij afwezig, nog steeds langs haar heen kijkend. 'Is ze bij jou?'
Nu keek hij haar aan en Marissa rook een vieze alcohol damp. Ze zag dat zijn tas half open was en kon naar binnenkijken. Een paar kleren en papieren. Ze schrok toen ze zag wat er tussen de kleren verstopt zat. Een mes.
'Ik ken geen Roos en er woont hier ook geen Roos, tot ziens.'
Marissa wilde de deur dicht doen, maar de jongen deed zijn voet er tussen.
'He, doe dat eens niet!' riep Marissa. De jongen duwde haar aan de kant en liep haar flat binnen.
'Je verstopt haar hier zeker, waar heb je haar verstopt!'
De jongen liet zijn tas vallen en balde zijn vuisten. Marissa beefde van angst, straks ging hij haar vermoorden. Rustig blijven.
'Waar is ze!' Hij deed een stap in haar richting.
'Ik weet het niet.' stamelde Marissa. 'Ik ken geen Roos.'
'Je liegt! Ze is hier wel! Zeg me waar ze is of anders...' De jongen duwde haar tegen de muur. Marissa wilde gillen, maar er kwam geen geluid uit haar keel, ze was verstijfd. De ogen van de jongen schoten door de kamer heen.
'Roos! Ik weet dat je hier bent, kom te voorschijn anders gaat je vriendinnetje eraan...' Doordat het stil bleef werd de jongen woest en drukte Marissa weer met een harde duw tegen de muur. Zijn linkerhand vouwde om haar keel en kneep er in. Hij bracht zijn gezicht dicht bij het hare en graaide in zijn broekzak. Marissa was zo ontzettend bang dat ze dacht dat ze flauw zou vallen, maar de jongen hield haar overeind en haalde een aansteker uit zijn broekzak. Hij stak de sigaret aan en keek de kamer rond. Toen keek hij Marissa aan.
'Je bent bang, hè?' vroeg hij met een gemene lach en nam een lange trek van zijn sigaret die hij in haar gezicht blies. De jongen wachtte, Marissa strak aankijkend, ze zag de woede in zijn ogen.
'Wie zwijgt stemt toe, is het niet? Dat is maar goed ook.'
Zijn hand kneep haar keel verder dicht, hij deed haar pijn, ze kon bijna geen adem halen.
Traag bracht hij de hand waarin hij zijn sigaret had naar haar truitje en streek met zijn vingers over haar buik. Ze rilde bij zijn aanraking en begon paniekerig te ademen, wat niet goed lukte. Ze probeerde een uitweg te zoeken, ze moest op de een of andere manier om hulp roepen maar er zat een brok in haar keel. De jongen ging met zijn hand onder haar shirt en streelde haar buik.
'Dit is je laatste kans, als je nu niet zegt waar Roos is gaan er vervelende dingen met je gebeuren.' Zijn adem streek langs haar wang en nek en ze keek hem vol afschuw aan.
'Eenmaal, andermaal?'
Stilte. De ogen van de jongen vernauwden zich, net als zijn greep.
'Verkocht!' brulde hij en hij drukte zijn sigaret in haar buik.
Wat er toen gebeurde was onwerkelijk, ze krijste het uit van de pijn. Ze kreeg geen adem en de pijn vanuit haar buik was onverdraaglijk. De jongen genoot van het moment en gaf haar een kus in haar nek. De wereld werd zwart en na een tijdje zakte ze in elkaar.

Marissa schrok wakker, ze lag veilig in bed en was helemaal bezweet. Haar hoofd bonkte en haar hart ging als een gek tekeer. Ze knipte haar nachtlampje aan en keek de kamer rond. Niemand. Ze haalde diep adem, alweer die nachtmerrie. Ze liet zich terug in haar kussen vallen. Die nachtmerrie had ze al vaker gehad, hij kwam steeds terug. Hij was gebaseerd op iets wat Marissa was overkomen, maar haar droom was anders dan de echte situatie. Toen ze eraan terug dacht kreeg ze een rilling en haar keel werd droog. Ze stapte uit bed en liep naar de keuken om wat water te pakken. Ze ging aan tafel zitten, omdat ze wist dat ze nu niet meer kon slapen. Dit was al de tweede keer deze week, ze was al zo moe en nu zag ze er waarschijnlijk nog slechter uit. Nog steeds na trillend van haar droom dronk ze haar water op. Ze was getraumatiseerd, ze kon er niets aan doen. De beelden bleven door haar hoofd zweven, ze had van alles geprobeerd; psychiaters, vakanties, medicijnen, praatgroepjes, etc. Geen van allen had haar kunnen helpen. In het verleden barstte ze overdag in huilen of woede uit, zodat iedereen dacht dat ze gek was. Ze had toentertijd ook geen vrienden. De uitbarstingen werden ingeruild voor nachtmerries, die ze nu nog had. Ook al was het nu twee en een half jaar geleden. Ze stond op en zette het lege glas op tafel, waarna ze naar de badkamer ging. Ze deed het licht aan. Haar badkamer was klein maar handig. Ze had een bad die ook als douche diende - het bad gebruikte ze alleen voor speciale gelegenheden -, boven het bad hing een lijn waar haar was te droge hing. Nu hing er alleen een spijkerbroek. Ze liep naar de spiegel en bekeek zichzelf, ze had wallen tot op haar knieën, constateerde ze teleurgesteld. Haar ogen waren mooi, al vond ze zelf. Grijsgroen. Haar wimpers waren lang en zelfs zonder mascara zagen ze er gigantisch uit. Alleen nu zat er onsmakelijk uitziende mascara resten onder haar ogen. Ze draaide de kraan open en trakteerde zichzelf op een koude plens met water in haar gezicht. Verfrissend. Ze keek weer in de spiegel naar het resultaat. Het kon er mee door, besloot ze. Ze aarzelde even. Haar hand gleed onder haar shirt richting haar navel. Langzaam gingen haar vingers over het litteken, een lelijk plekje op een lelijke plaats, vlak naast haar navel.
Ze durfde weinig in bikini te lopen, bang dat mensen haar vreemd aan zouden staren. Of erger, vragen zouden gaan stellen. Ze was zo bang dat ze in huilen uit zou barsten als men ernaar vroeg. Uit voorzorg droeg ze altijd badpakken of T-shirtjes over haar bikini. Ze zuchtte diep en haar hand ging onder haar shirt vandaan. Als ze geld genoeg had, zou ze het weg laten laseren. Traag ging ze terug in bed liggen en probeerde aan iets leuks te denken. Al snel gingen haar gedachten over het feestje van Derek, wat hij over een week zou geven.
Zich afvragend wat ze voor zijn verjaardag zou kopen, viel ze uiteindelijk in slaap.

Pfff, wat een tekst. Is dit de nieuw Anouk & Danny of zo? (daar waagde ik me ook al niet aan.)

[tropical_breeze]

Sorry, dat ken ik niet....

Dit is gewoon een verhaal wat ik geschreven heb, en dit zijn nog maar een paar pagina's, in totaal zijn 't er 65 ... dus...

Maar als niemand het wil lezen , dan bespaar ik mij de moeite wel ....
Dan stop ik wel met posten...

[Changshan]

Nah, wacht vooral nog even met verder posten; dit is niet zo'n snel forum. Laat het net geposte maar even bezinken, men moet tijd vinden om te lezen en ook nog commentaar klaar te hebben waar jij iets aan hebt.

[Roosje]

Changshan schreef op 06-08-2006 @ 21:05 :
Nah, wacht vooral nog even met verder posten; dit is niet zo'n snel forum. Laat het net geposte maar even bezinken, men moet tijd vinden om te lezen en ook nog commentaar klaar te hebben waar jij iets aan hebt.

Mee eens. En verder denk ik sowieso dat je beter in kortere stukjes kunt posten. Ik vind je eerste vijf pagina's eigenlijk al wel heel veel. Als je begint met één, desnoods twee bladzijdes, vind ik het wel best.

[tropical_breeze]

oke, oke....
Ik doe wel rustiger aan... korte stukjes en minder vaak posten
Kan ik best mee leven

[tropical_breeze]

'Nee, het moet wel iets origineels zijn. Zoiets wat ik van hem heb gekregen toen ik 19 werd.' zei Marissa tegen Katja, haar beste vriendin. Ze liepen samen in een kledingwinkel op de mannenafdeling, opzoek naar iets leuks voor Derek. Katja hield een legergroene trui omhoog met de opdruk; The real soldier is me. Marissa vond de trui afschuwelijk, het had geen vorm en de kleur sprak haar totaal niet aan. Maar Katja hield wel van die dingen. Katja was tweeëntwintig en als je haar kende dan gedroeg ze zich er ook naar, maar haar kledingstijl leek op die van een dertiger. Mensen van rond de dertig hebben negen van de tien keer al een kind gebaard en dragen dan ook vaak kleding die of hun buik en hun borsten, of billen verbergen. Omdat alles dan is gaan hangen. En Katja draagt alles door elkaar, terwijl ze zich nergens voor hoef te schamen. Ze had mooie billen, geen buikje en haar borsten waren normaal, Marissa begreep dan ook niet waarom Katja zulke kleding droeg. Dan droeg ze een broek waardoor het lijkt alsof ze geen heupen heeft, maar dan altijd wel een truitje erboven met een extreem lage decolleté. Of een trui die juist haar borsten verbergt met daaronder een broek die haar geweldig staat. Als ze uitgingen kreeg Katja dan ook altijd sjans met de iet wat oudere mannen - denk aan boven de veertig -, maar dat scheen ze juist leuk te vinden. Ze zei altijd als er een kerel van vijfenveertig haar een drankje aan bood; "mannen worden pas echt knap na hun veertigste, kijk naar George Clooney." En Marissa moest toegeven dat ze daarin wel gelijk had.
'Je vindt het niks zeker.' zei Katja die de trui terug hing.
'Oh, jawel, maar het is niet helemaal Derek's smaak, toch? Hij is meer van de casual, zonder opdruk of andere zooi, truien.'
Ze gaf Katja een knipoog. Marissa vond het leuk om Katja te plagen en Katja vond het niet erg, die deed het net zo hard weer terug.
'Nou, dan moeten we even naar de verwijfde afdeling. Naar de truien waar horizontale strepen, verticale strepen en misschien ook wel zijwaartse strepen op staan.' Katja gaf Marissa een por in haar zij. Lachend liepen ze verder en pakte af en toe truien uit de rekken. Even later besloten ze dat deze winkel niet echt leuk was en gingen opzoek naar de volgende kledingwinkel. Al snel kwamen ze een leuke winkel tegen en gingen ze enthousiast naar binnen. Marissa trok een grijsbruine sweater uit een rek.
'Kijk, deze vind ik dus helemaal geweldig. Wat vind jij Katja?' Ze keek de winkel rond, Katja was nergens te bekennen.
'Katja!' riep Marissa. Ze hoorde achter haar een harde; sst! Ze zag dat Katja zich verstopt had in een kleedhokje.
'Stil nou, straks hoort hij ons.' siste ze.
'Wie?'
'Thomas.' zei Katja en ze liep rood aan. Marissa moest even nadenken maar al snel wist ze wie Thomas was.
'Is dat die jongen met wie je vorige week een date had en daarna nooit meer terug gebeld hebt?'
Marissa wist het antwoord al en trok Katja achter het gordijn vandaan.
'Wijs eens aan.'
Katja trok zichzelf los en verborg zich achter een rek met kleding.
'Ben je gek? Ik probeer hem te ontwijken.'
Marissa zocht de zaak af en zag een aantal mannen, welke zal het zijn? Er liep een jonge man haar kant op, hij was knap om te zien en droeg een pak. Ook had hij een beginnend stoppelbaartje, erg George Clooney-achtig.

[tropical_breeze]

'Kan ik u helpen?' vroeg de jonge man, hij keek naar Katja die zich nog steeds verborgen hield achter het kledingrek. 'Heeft u iets gevonden, mevrouw?'
Katja kwam traag omhoog haar ogen flitste door de ruimte, haar ogen bleven op een bepaald punt hangen en Marissa volgde haar blik. Helemaal voorin de winkel stond een man een trui te bekijken, aan zijn arm hing een meisje dat er erg jong uitzag. De man draaide zich om naar het kledingrek met broeken, nu kon Marissa zijn gezicht zien. Marissa kon haar ogen niet geloven, was dat Thomas! Hij was ongelofelijk knap. Echt knap, zo'n man had ze nog ooit gezien. Ze keek Katja verbaast aan en gaf haar een klein duwtje.
'Is dat Thomas?' zei ze op de knappe man wijzend. Katja knikte en liep een stukje verder uit het zicht van Thomas.
De man met het George Clooney baardje liep ze achterna en vroeg nog een keer: 'Kan ik u misschien helpen?'
'Nee.' zeiden Marissa en Katja in koor. De man droop af.
'Waarom heb je hem nooit terug gebeld? Hoe kun je dat nou doen! Hij is ontzettend knap, onweerstaanbaar.'
Katja keek Marissa beschamend aan en zei: 'Dat weet ik, te knap.
Het is gewoon niet mijn type. Hij was zo aardig en lief, hij had me,
heel romantisch, meegenomen naar een klein Italiaans restaurantje. Het eten was heerlijk en het was ontzettend gezellig, maar hij is niets voor mij. Ik wil iemand die iets serieuzer is. Ouder. Volwassener.'
Marissa kon haar oren niet geloven, ze had hem omschreven als perfect; romantisch, lief, aardig, knap, wat wil je nog meer?
'Zullen we gaan?' vroeg Katja terwijl ze achter een paal ging staan. 'Echt, ik wil hier zo snel mogelijk weg.'
Marissa was liever nog een tijdje gebleven om van het uizicht te genieten, maar Katja wilde blijkbaar niet geconfronteerd worden met Thomas.
'Oké, laten we gaan.'
Katja draaide zich om en probeerde zo subtiel en onopvallend mogelijk de winkel uit te lopen, maar Thomas had haar door.

[Roosje]

Ik heb je eerste post gelezen. Ik vind het veel te veel om de rest ook te gaan lezen, daar ben ik te lui voor. Nu moet ik zeggen, dat je eerste vijf pagina's (want dat waren het toch?) niet bijzonder boeiend zijn. Althans, ik vind ze niet bijzonder boeiend. Ik kan nu al voorspellen dat Derek en Marissa bij elkaar komen (toch?). Het is, kortom, een beetje cliché. Ik bedoel, het zal vast allemaal heel leuk zijn en zo, maar ik vind het niet zo. Misschien ligt dat aan mij, aan wat ik gewoonlijk gewend ben om te lezen, maar misschien ook niet. Het komt een beetje op mij over als een dertien-in-een-dozijn-verhaal, weetjewel. Het is niet bijzonder, niet iets anders dan andere verhalen, niet vernieuwend. Mag ik vragen waarom je dit schrijft? Gewoon omdat je het leuk vindt? Dan moet je er vooral mee doorgaan, want daar is het een heel goed verhaal voor, geloof ik. Als je echter schrijft omdat je beter wilt worden, denk ik dat je dit verhaal aan de kant moet leggen en over iets anders moet gaan schrijven van het cliché meisje+jongen=uiteindelijk stelletje. Daar kùn je ook wel heel leuk over schrijven, howr, maar bewaar dat maar voor als je wat beter schrijft.

Laat ik er wel even bij vermelden dat het bovenstaande niet bedoeld is als afkraken.

[SiemdeCyper]

Roosje schreef op 24-08-2006 @ 12:11 :


Laat ik er wel even bij vermelden dat het bovenstaande niet bedoeld is als afkraken.

Zeg gewoon wat je te zeggen hebt, je hoeft je niet te verontschuldigen.

[tropical_breeze]

Roosje schreef op 24-08-2006 @ 12:11 :
Ik heb je eerste post gelezen. Ik vind het veel te veel om de rest ook te gaan lezen, daar ben ik te lui voor. Nu moet ik zeggen, dat je eerste vijf pagina's (want dat waren het toch?) niet bijzonder boeiend zijn. Althans, ik vind ze niet bijzonder boeiend. Ik kan nu al voorspellen dat Derek en Marissa bij elkaar komen (toch?). Het is, kortom, een beetje cliché. Ik bedoel, het zal vast allemaal heel leuk zijn en zo, maar ik vind het niet zo. Misschien ligt dat aan mij, aan wat ik gewoonlijk gewend ben om te lezen, maar misschien ook niet. Het komt een beetje op mij over als een dertien-in-een-dozijn-verhaal, weetjewel. Het is niet bijzonder, niet iets anders dan andere verhalen, niet vernieuwend. Mag ik vragen waarom je dit schrijft? Gewoon omdat je het leuk vindt? Dan moet je er vooral mee doorgaan, want daar is het een heel goed verhaal voor, geloof ik. Als je echter schrijft omdat je beter wilt worden, denk ik dat je dit verhaal aan de kant moet leggen en over iets anders moet gaan schrijven van het cliché meisje+jongen=uiteindelijk stelletje. Daar kùn je ook wel heel leuk over schrijven, howr, maar bewaar dat maar voor als je wat beter schrijft.

Laat ik er wel even bij vermelden dat het bovenstaande niet bedoeld is als afkraken.

Bedankt voor je mening ik vat het niet op als 'afkraking' ofzo... ik vind het alleen maar eerlijk van je...
En je zegt: Marissa en Derek komen uiteindelijk bij elkaar...
Nou, dat was ik niet van plan
Dit zijn de begin pagina's van het verhaal, er gebeurt nog een heleboel (naar mijn mening wel interessant , maar dat geld natuurlijk niet voor iedereen)
En ik ben op een ander forum ookal bezig met dit verhaal, en die zijn inmiddels al heel wat verder. Het verhaal neemt uiteindelijk ook een hele andere wending...
De mensen daar zijn er wel positiever erover... daar ben ik blij om, maar ze geven geen echte kritiek, zoals jij nu doet...
Zo weet ik wat ik kan veranderen enzo..
Daarom zet ik mijn verhaal ook hier neer...
Ik weet dat het in het begin nogal veel was, daarover ben ik al op mijn vingers getikt , ik probeer dat nu ook niet meer zoveel te doen, misschien dat dat helpt...

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen was:
Ik schrijf dit omdat ik het leuk vind EN om beter te worden, en zoals ik al zei: het verhaal neemt een wendig, het is geen meisje+jongen verhaal... maar daarvoor zitten jullie nog te 'kort' in het verhaal..

Als ik je een beetje overtuigd heb, moet je misschien afwachten en zien wat er gebeurt in de rest van het verhaal..
Zoniet, dan raad ik het je af, want dan zul je het denk ik nooit leuk vinden
Kijk maar wat je ermee doet