Uhm, de eerste keer dat ik bij een film moest huilen, was bij The sound of music.
Toen was ik heel jong en ging ik ook heel goed doen alsof ik niet aan het huilen was, want ik schaamde me dood.
En ik moet vaak huilen bij het boek 'Iris', van Caja Cazemier. Dat is een beetje een tienerboek, maar dan goed, zegmaar. En veel dingen zijn voor mij herkenbaar, dus dat raakt me altijd wel heel erg.
De laatste tijd huil ik sowieso niet zo veel meer, maar áls ik bij een film moet huilen, is het (stom genoeg) bij zo'n sentimentele kutfilm die het erom doet.
Dat de hoofdpersoon zich ineens kwetsbaar opstelt of toegeeft, er een fout muziekje bij komt en OMG, je kunt me opvegen...
Bijv. bij Mermaids, A lovesong for Bobby Long, Brokeback Mountain, Big fish, What's eating Gilbert Grape? etc. Heel erg. En zo heb ik ook wel eens moeten huilen bij ER, toen Mark doodging bijvoorbeeld. Of toen Carter naar de afkickkliniek moest. Tja.
Om de films die ik écht heel goed vind, moet ik doorgaans niet huilen, daar word ik gewoon stil van en blijf ik over malen.
Bij de documentaire 'Ramses', over Ramses Shaffy, moet ik vaak huilen aan het einde, als hij ''t Is stil in Amsterdam' zingt. Verder huil ik niet echt om muziek.
Oh ja, en ik heb ook wel eens in het theater moeten snikken, heel zachtjes, want ik kan niet goed huilen waar anderen bij zijn. Maar dat was bij 'Hersenschimmen' van het RO-theater, bij 'Vuil kind' van Stella den Haag en bij 'Brel 2' van Oostpool.