Advertentie | |
|
03-06-2010, 17:58 | |
Verwijderd
|
Alle kleuren
Ooit zag ik ze zo duidelijk doch, vandaag ben ik kleurenblind. Het groen van onze grasvelden. wanneer was het laatst dat wij er waren? Wanneer heb jij voor het laatst het geel-oranje van een ten onder gaande zon gezien? Ons overgegeven aan het als maar donkerder wordende blauw van de lucht? In paars gehulde zusters hadden nooit mogen liegen. En toch bleken alle kleuren leugens te zijn. Weet jij nog dat wij ooit broeders waren? Verbonnden door het geloof in kleur. Onze eeuwige strijd was fel. Rood als het bloed van onze gesneuvelde voorvaderen. Te hard op de vellen van de geschiedenis gedrukt. En verraden door diens sporen... Vandaag is alles kleurloos. grauw en verstoft. Alleen 'zwart of wit?' is de vraag die ons nog bindt. |
06-06-2010, 12:47 | |
Ik bewandel de treden,
de hemel in, het paradijs uit Het knalgroene gras, ik laat het voor wat het is, en loop met mijn hoofd in de wolken Ik kijk vanuit de wolken neer op Moeder Aarde, en dank Vadertje op blote knietjes, Goddank ik heb nog tijd! Ik bewandel de treden, de hemel uit, het paradijs weer in Ik vond het plaatje mooi, heb helaas niet meer tijd om er wat van te maken...
__________________
I'm just a dreamer, dreaming of better days...
|
06-06-2010, 12:56 | |
Het zijn de vleugels die mijn
vlieglust hadden afgepakt. Lopen werd het nieuwe zweven en huilen werd het nieuwe leven. Dingen zijn immers pas speciaal, als ze onbereikbaar zijn, zoals dat versgebakken brood lekker ruikt, maar niet zo lekker is. Dingen zijn immers pas normaal, als ze bereikbaar zijn, zoals dat eigen bloot wel leuk is om te zien, maar nooit zo lekker is. Het is te zonde om te vliegen, zolang mijn haren blijven zitten zoals ze dat doen. Zolang ik mag blijven zitten en niets anders. ________________________________
__________________
Zeg maar Jan.
|
06-06-2010, 15:23 | |
Ze noemen me kind van de zon-
daar waar ieder hoopte dat hij genezen kon van elke dag dezelfde droogte, waar de kansen verdampen, idealen verkrampen tussen buitenlandse muren en waar buitenlandse bestuurders een kleurtje opdoen aan het strand. U vindt mij terug op de jaarrekening rechts onderin.
__________________
En we droomden in gedachten, maar we kwamen altijd thuis.
|
06-06-2010, 15:25 | |
de werelden die op je gezicht
geschreven staan, zijn de mijne niet, nooit geweest toch omhels ik je, omarm ik je, droom van je nieuwe wegen die we uitstippelen op je kaaklijn en het topje van je neus je verwondert me in veelzijdigheid, maar ik smeek je niet te huilen, niet te lachen, niet te breken in duizend kleine stukjes terwijl je verstilt achter brede oceanen en golven van verdriet terwijl je zachtjes begint samen te smelten, met alle zoet-zilte dieptes waar ik mijn vingers leg en je zachtjes kus je verdwijnt, verwondert, vereenzaamt tot je was wat ik smeekte je te zijn - onbreekbaar, onbuigzaam ver weg van mij, tot je was wat ik niet ben en we niet meer samen waren omdat jij de reis was en ik de reiziger -- Ofzo. --- ieh. net te laat. <deze gebruiken dus^ Laatst gewijzigd op 06-06-2010 om 16:04. |
07-06-2010, 15:41 | ||
Citaat:
Aha, op zich ook wel 'n interessant iets om uit te schrijven. Pedofielen. Altijd mezelf gaat toch maar vervelen (niet dat ik dat doe, want dat verveelt dus, al dan niet voor mezelf - ik ben ook niet lesbi of bi, tho). Misschien heb ik er expres niet bijgezet dat het nog over het vorige plaatje ging, omdat mijn onderbewustzijn nogal geniepig is en mensen graag voorliegt enzo. Maargoed, laten we er geen heel offtopicgesprek van maken. 8D Achja, nu ik toch hier ben: De man op het strand kijkt uit over zee, zijn schouders gebogen, het kraken van zijn gewrichten voegt zich naar het schurende zand. Hij herinnert zich wazige mist waardoorheen de namen en gezichten van zijn kinderen lekken - alles wat nog rest van wat ooit was. Ouderdom greep hem tot hij goden verwarde met nageslacht, en zijn jongste zoon de duivel was. Toch, onder het strijken van zijn vingers bloeien nieuwe werelden op, waar - eventjes - de zuchten van magie doorheen strijken, en hier liet hij voorgoed de werkelijkheid los Btw, eerste ingeving lukt niet echt. Ik krijg ’n beeld, dan verzin ik de eerste zin, en dan ineens gaat het gedicht leven (of anders krijgt ie ’n backspacedood) en op zichzelf staan en zich losscheuren van het plaatje. Echt het eerste idee wordt het nooit. :’D Laatst gewijzigd op 07-06-2010 om 15:54. Reden: gedichtje (: |
17-06-2010, 22:14 | |
De uitgeveegde afdruk van je hand en de
druppels afkomstig van de warme lucht uit je mond waren de enige sporen op het raam die verklapten dat jij er net nog stond. De zestien plasmaschermen in de etalage lieten allemaal hetzelfde nieuwsbericht zien. ... werd gevonden in de woning waar de brand na een explosie ontstond. De brand verwoestte zeker zes woningen aan de Prinses Julianaweg. Achttien mensen raakten gewond, van wie er ... En de tranen op de grond waren alweer drooggelopen.
__________________
Zeg maar Jan.
|
19-06-2010, 11:57 | |
bij het ontbijt zou ik het je vergeven,
bij het ontbijt zou ik zeggen ' t geeft niets ' tussen 2 koffiekoeken door, zou ik je hoofd kussen. ik zou je wang strelen, en zeggen ' t maakt niets uit ' ik zou je koffie zetten, en denken: ze kon er niets aan doen. tussen een pot choco en konfituur, zou ik je tranen drogen en zeggen ' t was niet jou fout ' bij het ontbijt zou ik het je vergeven, maar zelfs nu, ben ik het nog altijd niet vergeten. Laatst gewijzigd op 19-06-2010 om 12:01. Reden: fout bij plaatsen van foto :) |
19-06-2010, 23:28 | |
Ik vind de eerste strofe echt heel erg mooi, vooral dat "zij aan zij zaten wij". Alliteratie en binnenrijm etc. doen me altijd wel wat . De tweede strofe vind ik het minst. Ik vind het ook erg jammer dat je 3 keer het woord "branding" gebruikt. De laatste strofe vind ik weer heel erg mooi. Wat ik ook heel erg mag, is de fascinatie voor tenen in dit geval. Ik heb altijd wel een zwak gehad voor bepaalde ledematen. Vooral voor handen/vingers, voeten/tenen en haren op iemands hoofd. Neuzen vind ik ook wel intrigerend.
Nou.. Hieronder mijn productie van de zwaantjes.. (Eigen interpretatie , ben er nog niet helemaal tevreden over) Alsof veren voldoende zijn, zacht en schub en aangeweven, lijkend op de mijne. De fijne haren op je hoofd. En net de evolutie; we apen apen (vogels?) na. Terwijl het wit en blauw verboden heeft, de eenvoud in zijn pracht en andersom, terwijl alleen mij het water water lijkt en vogels het geluk en gek; een vorm van vroom en vrede en vleselijk eenzelfde. (Dat wat wij nooit bereiken kunnen?) Opdat de tijd versneld zijn werk doet; mij vleugels gevend, snavels gevend en als de regels zouden klopen, zouden lopen als onze dagen met elkaar, dan vaar met mij, drijf met mij het uiterste na. Is dit te zien??? Laatst gewijzigd op 20-06-2010 om 00:05. |
20-06-2010, 14:51 | |
Ik kan het een beetje vaag zien ja, nouja, dit is wat ik er van heb gemaakt:
Doe je ogen maar dicht, met je handen voor je hoofd. Natuurlijk ben je radeloos wanneer alles valt, waar je vroeger zonder twijvels in hebt gelooft. Maar hoe onmogelijk het ook klinkt, dit is niet het eind. De gaten in je hart zijn nog altijd te vullen, met liefdes briefjes van meisjes die je hart verwelkomen zullen. Voglende afbeelding: verdwaald.jpg
__________________
mijn handtekening
|
20-06-2010, 17:43 | |
Ik voelde me verdwaald,
zoals hij daar stond. Te midden van het bos, stevig in de grond. Ik was verdwaald, wist niet meer waar ik was. Toen ik naar hem keek, wist ik het pas. Ik ben hier. Wat leuk, dat ik zo'n uitgebreide feedback keeg trouwens (= Ik zie nu pas dat het een andere foto is, waarom? Deed de andere het niet? Wat had ik ook alweer gepost dan? Laatst gewijzigd op 01-09-2010 om 21:31. Reden: andere foto |
31-08-2010, 21:37 | |
Upperdepup voor een tof topic
Ik heb mijn pen geslepen, en kneep een laatste druppel verf naar buiten ‘k Was ’t toch al zat en als je dan ook nog eens een penseel verkracht waarna mijn bomen als rookpluimen worden bestempeld, de heg wordt weggewimpeld als een lijntje boterklodder, is het enige dat me rest mijn neus op te halen en mijn falen te bekronen door geen signatuur te zetten en niet meer met een schone lei te beginnen. Ik schuif mijn ringen af en bezegel mijn lot als chronisch mislukte artiest door te eindigen: Je weet toch dat ik niet kan tekenen |
05-09-2010, 22:38 | |
Twee handen op een buik, terwijl
er eentje lag. Naveltje, nageltje zo lag hij daar. Zo alleen en toch samen. 'Kom dichterbij' is wat het roosje zei. Zo rood en toch zo klein. 'Kom, ik wil bij je zijn.' De vingers omsloten het groen en de duim streelde de navel. Het roosje verborg de vetrolletjes op zijn buik. Ooh, ik ben zo niet-tevreden hierover en ik vind het niet zo'n leuk plaatje |
11-09-2010, 13:21 | |
Verwijderd
|
Ik voel me vrij
om te staan waar ik wil om te bewegen hoe ik wil om te zijn wie ik ben. En ineens stond ik daar, met m'n blaadjes in de wind. Ik kan er niets aan doen maar het is nu toch de wind die wint. Laatst gewijzigd op 11-09-2010 om 13:23. Reden: Afbeelding vergeten |
11-09-2010, 15:11 | |
Als je zoet-zacht zoeter bent dan de
thee in rinkelde kopjes - 's ochtends, bij het aanbreken van de dag. Je bent eigenlijk nog te vroeg en te suikerig voor dit licht en het muffige van nog-niet-wakker zijn. Alles overspoelt je in traag pastel en roodgekleurd ochtendlicht. Totdat een warhoofd, slaapkop, een warm lichaam met een zweterige lakengeur je nadert, tot je zoete randen langs zijn lippen glijden en hij met je met zijn tanden vermaalt. |
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Verhalen & Gedichten |
Gedichtenwedstrijd: thema? flyaway | 6 | 11-04-2014 09:47 | |
Verhalen & Gedichten |
Dichten van Bright Blue Bright Blue | 317 | 31-12-2011 20:00 | |
De Kantine |
Susaaina Vega is lélijk! #1212 Verwijderd | 500 | 13-11-2010 14:27 | |
Wegwijzen & Voorstellen |
Hoi! Verwijderd | 17 | 04-09-2010 17:37 | |
Verhalen & Gedichten |
Beclownde bekers doen alleen maar alsof ze vallen Sketch | 12 | 05-04-2007 17:13 | |
Software & Hardware |
Hulp bij fotoalbum maken/installeren Mois | 7 | 04-07-2005 21:45 |